Το Φεστιβάλ Αθηνών παρουσίασε μιά εξαιρετική παράσταση τών Βακχών τού Ευριπίδη(κείμενο απο τά σημαντικότερα πού έχουν γραφτεί στην Ανθρωπότητα)σέ χώρο τής Πειραιώς 260,σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου.
Η μετάφραση είναι τού Γιώργου Χειμωνά.
Η παράσταση θά μπορούσε να θεωρηθεί και ´αιρετική´.
Ενα πάρκινγκ γύρο στά 300τετρ.μέτρα μετατράπηκε σέ έναν τεράστιο,υπέροχο σκουπιδότοπο μέ παλιά αυτοκίνητα όπου και τελείται το Δράμα.
Υπάρχει και ζωντανή μουσική μέ τύμπανα και κλαρινέτο,πού διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη τού έργου..Στό φινάλε βέβαια ακούγεται το εξαιρετικό Χορωδιακό απο τά Κατα Ματθαίον Πάθη τού Μπάχ που δένει εξαιρετικά με το έργο.
Ο Χορός αποτελείται απο 3 γυναίκες πού συχνά τραγουδούν κάποια χορικά και βρίσκονται σε διαρκή διαντίδραση μέ τούς βασικούς χαρακτήρες τού έργου..
Εξαιρετικές οι Μαρία Σκουλά,Μαρία Πρωτόπαππα και Ελένη Καλαϊτζίδου σέ ρόλους δύσκολους πού απαιτούν διαρκή κίνηση,ρυθμό και χορό.Ενας τριμελής Χορός,συμπυκνωμένος,περιεκτικός και ´προκλητικός´.
Ο Διόνυσος εμφανίζεται σάν ένας κλοσάρ ,σχεδόν κλόουν,αμφίφυλος .
Ο Αργύρης Ξάφης υποστηρίζει εξαιρετικά τον ρόλο.Μπλαζέ ,κυνικός,συγκρατημένα θυμωμένος(επειδή οι Θηβαίοι δεν αναγνωρίζουν τήν Θεϊκή του προέλευση),μετατρέπει όλη την οικογένεια τού Βασιλιά Πενθέα σέ Μαινάδες πού ´βακχεύουν ´στον Κιθαιρωνα.
Σε μιά απο τίς σκηνές όπου πλέον αποκαλύπτει τά σχεδια του για τον Πενθέα σχεδόν ´ραπάρει´υποστηριζόμενος απο τον Χορό πού έχει ήδη υποκύψει στην ´μαγεία´του.
Ο Πενθέας(Xρήστος Λούλης)εμφανίζεται ντυμένος μέ σύγχρονο μαύρο κοστούμι σάν υποστηρικτής τού Μέτρου και τού Νόμου..Ο Λούλης ειναι απολύτως επαρκής καί όταν πλέον υποκύπτει στο σχέδιο τού Διονύσου να ανεβεί ντυμένος σάν γυναίκα στον Κιθαιρώνα γιά να δεί τις ´Μαινόμενες´γυναίκες τών Θηβών στίς οποίες πλέον έχει συνταχθεί και η μητέρα του Αγαύη,εμφανίζεται φορώντας ένα εκπληκτικής συλλήψεως Νυφικό,μαγεμένος και αυτός απο τον Θεό...
Ο Κάδμος(Kώστας Μπερικόπουλος)εξαιρετικός και σάν ´ξεμωραμένος´γέρων πού έχει ανάγκη τήν ´Βακχεία´αλλά και σάν τραγικός παππούς τού Πενθέα όταν πρώτος μαθαίνει πώς ο εγγονός του κυριολεκτικά κατακρεουργείται στά πλαίσια τής Ωμοφαγίας απο την μάνα του την Αγαύη,πού τον περνάει γιά Λιοντάρι.
Ο Τειρεσίας(Γρ.Γαλάτης)επαρκέστατος στον ρόλο του ,τού τυφλού υπερήλικα μάντη πού παρασύρεται απο την γοητεία τού Διονύσου.
Η Ελένη Κοκκίδου κυριολεκτικά συγκλονιστική στον ρόλο της Αγαύης ,πού μόλις συνέρχεται απο τήν ´Διονυσιακή ζάλη´ανακαλύπτει οτι σκότωσε τον γιό της...
Ο Θρήνος της σπαρακτικός και σχεδόν σιωπηλός,όταν προσπαθεί να βρεί λόγια γιά να μιλήσει γιά το ´´Αγαπημένο Σώμα´.Λόγος τρεμάμενος,σχεδόν άναρθρος μέχρις να μπορέσει να εκφέρει την λέξη ´Σωμα´.
Ο Πουλάκης κοφτός και τρομαγμένος σάν Αγγελιοφόρος,που φέρνει τά άσχημα νέα για τον Πενθέα.
Οι φωτισμοί τού Παυλόπουλου,όπως αναμενόταν δίνουν μιάν άλλη διάσταση στην παράσταση.
Τα σκηνικά και τά κοστούμια τού Διονύση Φωτόπουλου γκροτέσκο,αστεία,γεμάτα συμβολισμούς.Αποδεδειγμένα συνεχίζει τούς πειραματισμους του κι δεν επαναπαύεται στίς Πανευρωπαϊκές δάφνες του.
Εξαιρετικές οι στιγμές τού σεισμού τής Θήβας ,αλλά και η ´περιγραφή´του φόνου τού Πενθέα απο τον Χορό μέσα απο την καταστροφή τού παλιού αυτοκινήτου...
Η διαμόρφωση τού χώρου,ο τρόπος εισόδου των Ηθοποιών τά βαμένα ´άσχημα´και προκλητικά πρόσωπα τών ηθοποιών μεταφέρουν το κλίμα τής ´Βακχείας´...
Ο Μοσχόπουλος άν και εμφανίζεται επιφανειακά αιρετικός,σέβεται το κείμενο αλλά και εμβαθύνει στην ουσία τού έργου...
Είναι πιθανό,ορισμένοι θεατές να ´σοκαρίστηκαν´απο μερικές εικόνες τού έργου αλλά η εποχή τού βαρύγδουπου λόγου τών Θανου Κωτσόπουλου και Αιμιλιου Βεάκη έχει παρέλθει-ευτυχώς-οριστικά .
Και από την άλλη οι πειραματισμοί τού Μοσχόπουλου απέχουν παρασάγγας απο τούς σχεδόν ´άσχετους πειραματισμούς´Γερμανών κυρίως σκηνοθετών πού ασελγούν διαρκώς στην Αρχαία Τραγωδία .
Μιά συγκλονιστική μεταμεσονύκτια παράσταση ή οποία δυστυχώς δεν θα επαναληφθεί σέ άλλους χώρους ,πιθανότατα γιατί είναι πολύ δύσκολη η σκηνογραφική μεταφορά της..
Υ.Γ.
Εννοείται οτι το μνημειώδες έργο τού Ευριπίδη κυριολεκτικά καθηλώνει και στιγμές απορεί κανείς πώς τέτοια νοήματα δημιουργήθηκαν 2500 χρόνια πρίν.
Η μετάφραση είναι τού Γιώργου Χειμωνά.
Η παράσταση θά μπορούσε να θεωρηθεί και ´αιρετική´.
Ενα πάρκινγκ γύρο στά 300τετρ.μέτρα μετατράπηκε σέ έναν τεράστιο,υπέροχο σκουπιδότοπο μέ παλιά αυτοκίνητα όπου και τελείται το Δράμα.
Υπάρχει και ζωντανή μουσική μέ τύμπανα και κλαρινέτο,πού διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη τού έργου..Στό φινάλε βέβαια ακούγεται το εξαιρετικό Χορωδιακό απο τά Κατα Ματθαίον Πάθη τού Μπάχ που δένει εξαιρετικά με το έργο.
Ο Χορός αποτελείται απο 3 γυναίκες πού συχνά τραγουδούν κάποια χορικά και βρίσκονται σε διαρκή διαντίδραση μέ τούς βασικούς χαρακτήρες τού έργου..
Εξαιρετικές οι Μαρία Σκουλά,Μαρία Πρωτόπαππα και Ελένη Καλαϊτζίδου σέ ρόλους δύσκολους πού απαιτούν διαρκή κίνηση,ρυθμό και χορό.Ενας τριμελής Χορός,συμπυκνωμένος,περιεκτικός και ´προκλητικός´.
Ο Διόνυσος εμφανίζεται σάν ένας κλοσάρ ,σχεδόν κλόουν,αμφίφυλος .
Ο Αργύρης Ξάφης υποστηρίζει εξαιρετικά τον ρόλο.Μπλαζέ ,κυνικός,συγκρατημένα θυμωμένος(επειδή οι Θηβαίοι δεν αναγνωρίζουν τήν Θεϊκή του προέλευση),μετατρέπει όλη την οικογένεια τού Βασιλιά Πενθέα σέ Μαινάδες πού ´βακχεύουν ´στον Κιθαιρωνα.
Σε μιά απο τίς σκηνές όπου πλέον αποκαλύπτει τά σχεδια του για τον Πενθέα σχεδόν ´ραπάρει´υποστηριζόμενος απο τον Χορό πού έχει ήδη υποκύψει στην ´μαγεία´του.
Ο Πενθέας(Xρήστος Λούλης)εμφανίζεται ντυμένος μέ σύγχρονο μαύρο κοστούμι σάν υποστηρικτής τού Μέτρου και τού Νόμου..Ο Λούλης ειναι απολύτως επαρκής καί όταν πλέον υποκύπτει στο σχέδιο τού Διονύσου να ανεβεί ντυμένος σάν γυναίκα στον Κιθαιρώνα γιά να δεί τις ´Μαινόμενες´γυναίκες τών Θηβών στίς οποίες πλέον έχει συνταχθεί και η μητέρα του Αγαύη,εμφανίζεται φορώντας ένα εκπληκτικής συλλήψεως Νυφικό,μαγεμένος και αυτός απο τον Θεό...
Ο Κάδμος(Kώστας Μπερικόπουλος)εξαιρετικός και σάν ´ξεμωραμένος´γέρων πού έχει ανάγκη τήν ´Βακχεία´αλλά και σάν τραγικός παππούς τού Πενθέα όταν πρώτος μαθαίνει πώς ο εγγονός του κυριολεκτικά κατακρεουργείται στά πλαίσια τής Ωμοφαγίας απο την μάνα του την Αγαύη,πού τον περνάει γιά Λιοντάρι.
Ο Τειρεσίας(Γρ.Γαλάτης)επαρκέστατος στον ρόλο του ,τού τυφλού υπερήλικα μάντη πού παρασύρεται απο την γοητεία τού Διονύσου.
Η Ελένη Κοκκίδου κυριολεκτικά συγκλονιστική στον ρόλο της Αγαύης ,πού μόλις συνέρχεται απο τήν ´Διονυσιακή ζάλη´ανακαλύπτει οτι σκότωσε τον γιό της...
Ο Θρήνος της σπαρακτικός και σχεδόν σιωπηλός,όταν προσπαθεί να βρεί λόγια γιά να μιλήσει γιά το ´´Αγαπημένο Σώμα´.Λόγος τρεμάμενος,σχεδόν άναρθρος μέχρις να μπορέσει να εκφέρει την λέξη ´Σωμα´.
Ο Πουλάκης κοφτός και τρομαγμένος σάν Αγγελιοφόρος,που φέρνει τά άσχημα νέα για τον Πενθέα.
Οι φωτισμοί τού Παυλόπουλου,όπως αναμενόταν δίνουν μιάν άλλη διάσταση στην παράσταση.
Τα σκηνικά και τά κοστούμια τού Διονύση Φωτόπουλου γκροτέσκο,αστεία,γεμάτα συμβολισμούς.Αποδεδειγμένα συνεχίζει τούς πειραματισμους του κι δεν επαναπαύεται στίς Πανευρωπαϊκές δάφνες του.
Εξαιρετικές οι στιγμές τού σεισμού τής Θήβας ,αλλά και η ´περιγραφή´του φόνου τού Πενθέα απο τον Χορό μέσα απο την καταστροφή τού παλιού αυτοκινήτου...
Η διαμόρφωση τού χώρου,ο τρόπος εισόδου των Ηθοποιών τά βαμένα ´άσχημα´και προκλητικά πρόσωπα τών ηθοποιών μεταφέρουν το κλίμα τής ´Βακχείας´...
Ο Μοσχόπουλος άν και εμφανίζεται επιφανειακά αιρετικός,σέβεται το κείμενο αλλά και εμβαθύνει στην ουσία τού έργου...
Είναι πιθανό,ορισμένοι θεατές να ´σοκαρίστηκαν´απο μερικές εικόνες τού έργου αλλά η εποχή τού βαρύγδουπου λόγου τών Θανου Κωτσόπουλου και Αιμιλιου Βεάκη έχει παρέλθει-ευτυχώς-οριστικά .
Και από την άλλη οι πειραματισμοί τού Μοσχόπουλου απέχουν παρασάγγας απο τούς σχεδόν ´άσχετους πειραματισμούς´Γερμανών κυρίως σκηνοθετών πού ασελγούν διαρκώς στην Αρχαία Τραγωδία .
Μιά συγκλονιστική μεταμεσονύκτια παράσταση ή οποία δυστυχώς δεν θα επαναληφθεί σέ άλλους χώρους ,πιθανότατα γιατί είναι πολύ δύσκολη η σκηνογραφική μεταφορά της..
Υ.Γ.
Εννοείται οτι το μνημειώδες έργο τού Ευριπίδη κυριολεκτικά καθηλώνει και στιγμές απορεί κανείς πώς τέτοια νοήματα δημιουργήθηκαν 2500 χρόνια πρίν.
