Βιογραφίες μουσικών.... και αντιρρήσεις

[by proxy]

Αφορμή για τον ελαχιστότατο αυτό προβληματισμό μου έδωσε ο «αναγκαστικός» δανεισμός ενός βιβλίου του Κηθ Ριτσαρντς, από έναν πολύ καλό φίλο. Λέω «αναγκαστικός»γιατί μου τόφερε χωρίς να το ξέρω ή να το ζητήσω και με προέτρεψε στην ανάγνωση του. Ογκώδες το βιβλίο, σε απωθεί με το μέγεθος του, αλλά ήρθε συστημένο ως ευανάγνωστο και άκρως ενδιαφέρον. «Διαβάζεται μονορούφι». Ξεκινώντας τηνανάγνωση του διαπίστωσα κατ’ αρχάς αυτήν την αρετή του ευκόλως αναγνώσιμου,αλλά το πρόβλημα ήταν αλλού ….Στο περιεχόμενο. Διαβάζοντας , από τις πρώτες σελίδες ακόμη, ένιωσα ότι δεν με ενδιαφέρει στο ελάχιστο, ούτε τι άποψη έχει ο Κηθ, ούτε τί ζωή έζησε, ούτε πως έγραφε τα τραγούδια του, ούτε ποιες ήταν οισχέσεις του με τους λοιπούς Stones.Μόνιμη επωδός στην σκέψη μου, μετά από ανάγνωση ολίγων παραγράφων, ήταν το «ποιος ενδιαφέρεται;». «Πολλοί», θα μου πείτε ως αντίλογο. Δεκτό αλλά και πάλι δεν καταλαβαίνω το γιατί. Πιστεύω πως η πολλή συζήτηση, η συνεχής, εκτεταμένη και ενδελεχής ενασχόληση με τα «ποιητικά» αίτιατων δημιουργών, τη ζωή τους, η αποκάλυψη λεπτομερειών της, που μόνο αρνητικάμπορεί να λειτουργήσει ( «α τον καραγκιόζη» π.χ. ως επιφώνημα που συνοδεύει πλείστες όσες βιογραφίες μουσικών) μάλλον στερεί την απόλαυση από το πραγματικό προϊόν, την μουσική δηλαδή, την απομαγεύει εξαλείφοντας σχεδόν πλήρως το μυστικιστικό στοιχείο που κουβαλά η άγνοια του ακροατή, όταν δεν γνωρίζειτίποτα πέραν της ίδιας της μουσικής. Και καλό θα ήταν, κατά την γνώμη μου, να παραμένει εκεί, να διατηρεί την παρθενικότητα του όσον αφορά στην πληροφόρηση ( που τις περισσότερες φορές είναι και ανούσια).
Τελικά δεν διάβασα ακόμα το βιβλίο. Μάλλον δεν θα το κάνω. Η πολλή συζήτηση για την μουσική και γύρω από την μουσική σκοτώνει την μουσική.Φαντάζομαι όμως ότι υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Εσείς τελικά τι λέτε ;Διαβάζετε μουσικές βιογραφίες; Σας αρέσουν; Σας προσφέρουν κάτι περισσότεροστην απόλαυση της μουσικής ή κάπου αλλού;

 

[supersonic]

υποθέτω δεν θα θέλεις να απαντήσω ΚΑΙ εδώ....

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

Δεν γνωρίζω το συγκεκριμένο αυτοβιογραφικό βιβλίο, αλλά αυτό που έχω να πω γενικά για τις αυτοβιογραφίες είναι ότι γενικά τις βρίσκω παρα πολύ ενδιαφέρουσες. Μαθαίνει κανείς περισσότερα για τη μουσική γνωρίζοντας τις συνθηκες στις οποίες γράφτηκε. Πολλές φορές υπάρχει και κάποιο χιούμορ κλπ. Μου αρέσουν ιδιαίτερα τα βιβλία του Στραβίνσκυ ή το ένα το Malcolm Arnold. Εκτιμώ ακόμη περισσότερο την μουσική αφού έχω διαβασει γιαυτήν από πρώτο χέρι. Λ.Σ.

 

[by proxy]

υποθέτω δεν θα θέλεις να απαντήσω ΚΑΙ εδώ....

συζήτηση γενική κάνουμε. Οποιος θέλει, λέει ελεύθερα την άποψη του, ακόμη και αν ορισμένοι από τους συμμετέχοντες στην κουβέντα γνωρίζουν τις απόψεις κάποιων συνομιλητών.

 

[flaski]

Ξένων μουσικών δεν έχω διαβάσει (αυτο)βιογραφίες. Έχω διαβάσει κάποιες όμως ελλήνων μουσικών. Κάποιες τις απόλαυσα όχι τόσο γιατί διάβαζα πως γράφτηκε το χ κομμάτι αλλά γιατί έπαιρνα μία γεύση για το συνολικό περιβάλλον αλλά και τρόπο ζωής μερικών ανθρώπων που εκτιμούσα ως μουσικούς αλλά και ταυτόχρονα διάβαζα και για τρίτους μουσικούς και το τι χαρακτήρα έδειχναν σε φίλους-συνεργάτες. Για παράδειγμα διάβασα με ευχαρίστηση την αυτοβιογραφία του μέγιστου μπουζουκίστα Κώστα Παπαδόπουλου. Σαν βιβλίο και τρόπο γραφής δεν ήταν κάτι σπουδαίο αλλά με έβαλε στο κλίμα της εποχής, με ποιο τρόπο γραφόντουσαν ή δινόντουσαν τραγούδια και γενικότερα τι υπήρχε πίσω από ένα τραγούδι που άκουγα από τις δεκαετίες 60-70-80.

Δεν είναι δλδ προτεραιότητες μου στην ανάγνωση οι βιογραφίες μουσικών (άλλωστε διαβάζω πολύ λιγότερο πλέον από παλιά που έβγαζα 1-2 βιβλία την εβδομάδα) αλλά αν πέσει κάτι ενδιαφέρον στα χέρια μου θα του δώσω μια ευκαιρία.

 

[Δαμιανός Δημητριάδης]

Έχω διαβάσει βιογραφίες ή βιβλία αφιερωμένα στο έργο και στη ζωή κάποιων συνθετών, που θεωρώ πολύτιμες. Πολλές φορές έχω αναφερθεί σε αυτές και από εδώ μέσα, όπως για παράδειγμα στο σπάνιο πλέον και πολυτιμότατο βιβλίο του Γκιμπς για το Σούμπερτ, ή το πρόσφατο βιβλίο του Κωνσταντίνου Φλώρου για τον Μάλερ.

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

H γενική τάση σε εμένα, και νομίζω σε αρκετούς, είναι να χρησιμοποιεί κανείς πρόσθετα στοιχεία πιθανότατα και άσχετα με την μουσική, προκειμένου να τονίσει ή και να απαξιώσει πράγματα που εξ αρχής του αρέσουν ή όχι!

Παράδειγμα: Επειδή μου αρέσει παρά πολύ το songs on the key of life, για να το τονίσω περισσότερο, θα αναφέρω πως δύο χρόνια περίπου πριν την κυκλοφορία του, ο Stevie έπεσε σε κώμα μετα από ατύχημα και όταν συνήλθε είχε χάσει μέρος της όσφρησης και της γεύσης αν θυμάμαι καλά, άρα με μία αίσθηση χαμένη και δύο σε υπολειτουργία , είναι φοβερό γεγονός να φτιάχνεις τέτοιο δίσκο!
Το νόμισμα όμως έχει δύο όψεις! Δηλαδή επειδή ακριβώς μου αρέσει πολύ κάνω τα στραβά μάτια σε φάση τύπου “υποστηρίζουμε Obama και τέτοια”

Αντίθετα ο Elton πχ που δεν με τρέλανε και ποτέ, προκειμένου να θαφτεί πιο εύκολα και με συνοπτικές διαδικασίες , έρχονται στην επιφάνεια φωτογραφίες με αγκαλιές της Χίλαρυ και λοιπά όμορφα…..

Στην ουσία δηλαδή, δεν πιστεύω πως οι βιογραφίες μας βοηθούν να διαμορφώσουμε γνώμη! Απλά τις χρησιμοποιούμε ανάλογα με τις επιλογές μας!

Πάντως μέχρι τώρα δεν έχω ολοκληρωμένα ασχοληθεί η διαβάσει κάποια βιογραφία

 

[opsim]

H γενική τάση σε εμένα, και νομίζω σε αρκετούς, είναι να χρησιμοποιεί κανείς πρόσθετα στοιχεία πιθανότατα και άσχετα με την μουσική, προκειμένου να τονίσει ή και να απαξιώσει πράγματα που εξ αρχής του αρέσουν ή όχι!

Παράδειγμα: Επειδή μου αρέσει παρά πολύ το songs on the key of life, για να το τονίσω περισσότερο, θα αναφέρω πως δύο χρόνια περίπου πριν την κυκλοφορία του, ο Stevie έπεσε σε κώμα μετα από ατύχημα και όταν συνήλθε είχε χάσει μέρος της όσφρησης και της γεύσης αν θυμάμαι καλά, άρα με μία αίσθηση χαμένη και δύο σε υπολειτουργία , είναι φοβερό γεγονός να φτιάχνεις τέτοιο δίσκο!
Το νόμισμα όμως έχει δύο όψεις! Δηλαδή επειδή ακριβώς μου αρέσει πολύ κάνω τα στραβά μάτια σε φάση τύπου “υποστηρίζουμε Obama και τέτοια”

Αντίθετα ο Elton πχ που δεν με τρέλανε και ποτέ, προκειμένου να θαφτεί πιο εύκολα και με συνοπτικές διαδικασίες , έρχονται στην επιφάνεια φωτογραφίες με αγκαλιές της Χίλαρυ και λοιπά όμορφα…..

Στην ουσία δηλαδή, δεν πιστεύω πως οι βιογραφίες μας βοηθούν να διαμορφώσουμε γνώμη! Απλά τις χρησιμοποιούμε ανάλογα με τις επιλογές μας!

Πάντως μέχρι τώρα δεν έχω ολοκληρωμένα ασχοληθεί η διαβάσει κάποια βιογραφία

Με πρόλαβες Γιώργο, συμφωνώ μέχρι κεραίας.

 

[grio]

Κατ' αρχάς στο αρχικό σου ποστ η μαύρη γραμματοσειρά στο μαύρο default υπόβαθρο δεν φαίνεται, και διαβάζεται μόνο κάνοντας highlighting το κείμενο.

Τώρα επί της ουσίας. Ούτε και μένα προσωπικά μου αρέσει να διαβάζω βιογραφίες. Εφόσον ένας άνθρωπος είναι δημόσιο πρόσωπο και εκτίθεται μέσα από το έργο του και η ζωή του συγκεντρώνει τα φώτα της δημοσιότητας, τις βιογραφίες τις βλέπω σαν προσπάθεια απενοχοποίησης ή προσθήκης στο μύθο τους. Συνήθως σε μένα λειτουργούν απομυθοποιητικά και βλαπτικά στην εικόνα τους γιατί υπεισέρχονται σε λεπτομέρειες της προσωπικής ζωής τους οι οποίες τελικώς δεν με ενδιαφέρουν. Η εικόνα του τσογλανιού, του αντικομφορμιστή και ασυμβίβαστου πολλές φορές δεν συνάδει με τους τραπεζικούς λογαριασμούς και την επίδειξη πλουτισμού. Γενικώς συμφωνώ με τον by proxy και πιστεύω ότι η ενασχόληση με την ελεγχόμενη κλειδαρότρυπα που μας προσφέρεται μέσω τέτοιων αναγνωσμάτων είναι το λιγότερο χάσιμο χρόνου.

 

[send]

Έχω διαβάσει βιογραφίες ή βιβλία αφιερωμένα στο έργο και στη ζωή κάποιων συνθετών, που θεωρώ πολύτιμες. Πολλές φορές έχω αναφερθεί σε αυτές και από εδώ μέσα, όπως για παράδειγμα στο σπάνιο πλέον και πολυτιμότατο βιβλίο του Γκιμπς για το Σούμπερτ, ή το πρόσφατο βιβλίο του Κωνσταντίνου Φλώρου για τον Μάλερ.

Φαντάζομαι ότι η συζήτηση αφορά στις βιογραφίες ζώντων ή σχετικώς προσφάτως θανόντων. Το να διαβάζω για τον Σούμπερτ ή τον Μότσαρτ 150 και 200 χρόνια μετά, είναι σαν να διαβάζω ιστορία. Έχουν εντελώς άλλη διάσταση τα ανέκδοτα για τη ζωή τους (και πολύ μου αρέσει να τα διαβάζω!).
Χώρια που μιλάμε πλέον για μορφές που ήδη η ίδια η ιστορία τους έχει τοποθετήσει στο Πάνθεον των μουσικών, δεν έχουν εκλεγεί σε κάποιο Hall of Fame. Δίχως διάθεση μείωσης του Κιθ, δεν ξέρουμε τι εκτιμήσεως θα χαίρει μετά 100 και 150 χρόνια.

 

[by proxy]

Κατ' αρχάς στο αρχικό σου ποστ η μαύρη γραμματοσειρά στο μαύρο default υπόβαθρο δεν φαίνεται, και διαβάζεται μόνο κάνοντας highlighting το κείμενο.

Το ίδιο πρόβλημα έχω κι εγώ με όσους χρησιμοποιούν λευκή γραμματοσειρά ( έχοντας μαύρο φόντο) γιατί εγώ έχω άσπρο φόντο.

 

[grio]

Ναι αλλά εσύ δεν είσαι mainstream.

 

[by proxy]

Re: Απάντηση: Βιογραφίες μουσικών.... και αντιρρήσεις

Φαντάζομαι ότι η συζήτηση αφορά στις βιογραφίες ζώντων ή σχετικώς προσφάτως θανόντων. Το να διαβάζω για τον Σούμπερτ ή τον Μότσαρτ 150 και 200 χρόνια μετά, είναι σαν να διαβάζω ιστορία. Έχουν εντελώς άλλη διάσταση τα ανέκδοτα για τη ζωή τους (και πολύ μου αρέσει να τα διαβάζω!).
Χώρια που μιλάμε πλέον για μορφές που ήδη η ίδια η ιστορία τους έχει τοποθετήσει στο Πάνθεον των μουσικών, δεν έχουν εκλεγεί σε κάποιο Hall of Fame. Δίχως διάθεση μείωσης του Κιθ, δεν ξέρουμε τι εκτιμήσεως θα χαίρει μετά 100 και 150 χρόνια.

Φαντάζομαι ο Miles Davis θεωρείται προσφάτως θανών (1991).
Φαντάζομαι ότι ήδη είναι κλασσικός και, κατά την άποψη μου, θα είναι και σε 100 χρόνια.
Ε λοιπόν, η βιογραφία του και μετά από 100 χρόνια, θα είναι μια εξ ίσου ανούσια εξιστόρηση της εξάρτησης από ναρκωτικά. Ολίγιστος αν παρακολουθείς τη ζωή του. Τεράστιος ως δημιουργός.

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

Το ίδιο πρόβλημα έχω κι εγώ με όσους χρησιμοποιούν λευκή γραμματοσειρά ( έχοντας μαύρο φόντο) γιατί εγώ έχω άσπρο φόντο.

Ναι αλλά εσύ δεν είσαι mainstream.

Εγω νόμιζα ότι είναι επίτηδες! νταρκίλα και έτσι....

 

[supersonic]

για μένα τα βιβλία αυτά, είτε βιογραφικά καθαρά είτε ιστορικά (δηλαδή περιγράφοντας κύρια τα γεγονότα μέσα στα οποία γεννήθηκε η μουσική) είναι πολύτιμα.
Τα διαβάζω όπου τα βρώ. Θεωρώ ότι μόνο μετά από μια τέτοια ανάγνωση μπορείς να έχεις πλήρη εικόνα ενός έργου.
Πολλές φορές ίσως σου καταστρέφει φαντασιώσεις, όμως συνήθως σου παρέχει αυτό που λεγεται missing links ή pieces.
Το δε συγκεκριμένο, επειδή είχα κάποιες υποψίες από πράγματα που ήδη είχαν διαρεύσει, μου βγήκε ακριβώς όπως το περίμενα.
Δηλαδή η χαλαρη πλευρά του πειρατή για το πως γίνανε τα πράγματα.
Και μιλάμε για πράγματα που "έζησα". Τα εισαγωγικά σημαίνουν ότι έζησα την εποχή. Και βρίσκεις πολλά πράγματα μέσα στη διήγηση του άλλου ώστε να πεις "ναι έτσι ήταν το ξέρω το έζησα και εγώ αυτό το 1970 ή το 1975.
Φυσικά παίρνεις την μιά άποψη.
Υπάρχουν άλλες απόψεις. Όπως του Mick ή του Brian, που μια τέτοια ανάγνωση αμέσως με έκανε να ψάξω να βρω να διασταυρώσω.

Εν ολίγοις - απαραίτητο συστατικό της γνώσης της μουσικής.

 

[Δημοκηδής]

Όπως υπάρχουν μουσικές και ''μουσικές'', έτσι λογικό είναι να υπάρχουν (αυτο)-βιογραφίες και ''(αυτο)-βιογραφίες'' ... δεν θα τις τσουβαλιάσω όλες στο ίδιο σακκί ... αν πχ. πρόκειται μόνον για κλειδαρότρυπα (μολονότι είναι γνωστό ότι είμαι κίνκυ και τζιβιτζιλιάρης τύπος) τότε συνηθέστατα είναι για μένα χάσιμο χρόνου ...

...και εν τέλει είναι πολλά πράγματα που δεν με ενδιαφέρει ή ακόμη καλύτερα δεν θέλω να ξέρω για κάποιος αγαπημένους μου καλλιτέχνες ...

 

[grio]

Εγώ επιχειρηματολογώ, για βιβλία με βιογραφίες μουσικών όπως τέθηκε από τον by proxy. Για τα ιστορικά, μελέτες η δοκίμια, σαφώς και συμφωνώ όταν είναι καλά ότι είναι πολύτιμα.

Να αναφέρω τέσσερα τέτοια "καλά" για παράδειγμα, "Ο Ήχος της Πόλης" του Charlie Gillett, "Υποκουλτούρα: Το νόημα του στυλ" του Dick Hebdige, "Η Ιστορία του Blues" του Πωλ Όλιβερ και το "Hippie" του Μπάρι Μαϊλς.
Εάν πάλι βεβαιωθώ ότι στο βιβλίο του ο Κιθ δεν επαίρεται και εξάρει ...το μόριό του και τις επιδόσεις του στις χρήσεις και ουσίες, ή τέλος πάντων δεν δίνει βαρύτητα ή εστιάζεται σε αυτά, αλλά αντίθετα δίνει πληροφορίες για την εποχή και λεπτομέρειες για τη μουσική του, να το ξανασκεφτώ. Βέβαια το "όντως σνίφαρα τη στάχτη του πατέρα μου" είναι για μένα αποθαρρυντικό...

Ένα άλλο πάλι βιβλίο, αμφιλεγόμενο για μένα πάλι λόγω του περιεχομένου του, ήταν η αυτοβιογραφία του Mingus "Χειρότερα κι από σκυλιά", όπου η έμφασή του ήταν στη σεξουαλική του ζωή.
Το να εκμεταλλεύομαι τη δημοσιότητά μου και να δίνω πικάντικες ιστορίες από την κρεβατοκάμαρά μου και λεπτομέρειες για τα πάθη και τις έξεις μου, με στόχο να καταστήσω το βιβλίο μου ευπώλητο, αυτό κατά τη γνώμη μου πάντα, δεν νοείται προσφορά στη γνώση.

 

[superfly]

Δυστυχως το 90% των βιογραφιων βασιζεται στο voyeurism-την κλειδαροτρυπα.
Και αυτο γιατι ως βιβλια πρεπει να πουλησουν οποτε θεωρουν οτι αυτο που θα πουλησει δεν ειναι η σχεση του με τη μουσικη αλλα οι αλλαξοκωλιες και οι καταχρησεις.
Γενικα απευθυνονται στο κατιναριο (και προς θεου δεν εννοω μ'αυτο τον Υπερηχα) και οχι στους μουσικοφιλους.
Το ιδιο αποτυπωνεται και στο σινεμα.
Συμφωνω λοιπον και με τον Παυλο και με τον Μπαιρα και με τον Γρηγορη.

 

[Τσάκωνας Βασίλης]

Απάντηση: Re: Βιογραφίες μουσικών.... και αντιρρήσεις

...
Και μιλάμε για πράγματα που "έζησα". Τα εισαγωγικά σημαίνουν ότι έζησα την εποχή. Και βρίσκεις πολλά πράγματα μέσα στη διήγηση του άλλου ώστε να πεις "ναι έτσι ήταν το ξέρω το έζησα και εγώ αυτό το 1970 ή το 1975.
...

Οπότε, μάλλον, του Παύλου θα του ξινίσει και η δική σου αυτοβιογραφία

Έχουμε ανοιχτά θέματα γιά το Σαββατιάτικο κοπήτηπίτα, να έρθεις στην ώρα σου :smash:

 

[send]

Θα πρέπει βέβαια να γίνει και μια διάκριση μεταξύ βιογραφίας και αυτοβιογραφίας... ουσιαστικά οι δεύτερες μπορεί να έχουν περισσότερη αξία ως προς τις απόψεις που εκφράζονται για τρίτους και όχι τον αυτοβιογράφο.