Ανοίγω τούτο το νήμα σε μια περίοδο της ζωής μου που είμαι πολύ προβληματισμένος, αρκετά στρεσαρισμένος και ελάχιστα αισιόδοξος. Η καμπάνα σήμανε, ο κύκλος μου στην παρούσα δουλειά μου θεωρώ πως έχει κλείσει πρωτίστως ηθικά και δευτερευόντως οικονομικά. Δεν πιστεύω πια στο τριπάκι που είμαι επί 20+ χρόνια, βασικά ποτέ δεν ήμουν πορωμένος αλλά έπρεπε να βιοπορίσω άμεσα, όντας γιος μη ευκατάστατης και μονογονεϊκής πλέον οικογένειας, μετά το φανταρικό μου. Εν πάσει περιπτώσει κοντά στα 47 πλέον νοιώθω επιτακτική την ανάγκη αλλαγής..
Μαζί όμως με αυτή την επιτακτική ανάγκη έρχεται και το υπόλοιπο "πακέτο" συναισθημάτων. Άγχος, ανασφάλεια, ατολμία, φόβος για το άγνωστο.. Όλα.
Ιδέες υπάρχουν μερικές, πάντα στο επίπεδο του επιχειρείν, αλλά τα προαναφερθέντα βαρίδια τουμπάρουν στο μυαλό μου πολλές γόνιμες σκέψεις που αυτό φτιάχνει, αφήνοντάς με στο τέλος της ημέρας εξουθενωμένο.
Η εμπειρία ανθρώπων που πέρασαν ή και περνούν ακόμα απο αυτή τη στενωπό θα ήταν πολύτιμη για εμένα τώρα, οπότε γράψτε άφοβα.
Για την ιστορία να σας πω πως είμαι διδάσκων και συν-ιδιοκτήτης σε φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης.
Ευχαριστώ παιδιά!
Μαζί όμως με αυτή την επιτακτική ανάγκη έρχεται και το υπόλοιπο "πακέτο" συναισθημάτων. Άγχος, ανασφάλεια, ατολμία, φόβος για το άγνωστο.. Όλα.
Ιδέες υπάρχουν μερικές, πάντα στο επίπεδο του επιχειρείν, αλλά τα προαναφερθέντα βαρίδια τουμπάρουν στο μυαλό μου πολλές γόνιμες σκέψεις που αυτό φτιάχνει, αφήνοντάς με στο τέλος της ημέρας εξουθενωμένο.
Η εμπειρία ανθρώπων που πέρασαν ή και περνούν ακόμα απο αυτή τη στενωπό θα ήταν πολύτιμη για εμένα τώρα, οπότε γράψτε άφοβα.
Για την ιστορία να σας πω πως είμαι διδάσκων και συν-ιδιοκτήτης σε φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης.
Ευχαριστώ παιδιά!