CD Vs LP

Macmod

Macmod

AVClub Addicted Member
24 January 2008
2,541
Αθηνα / Ελλάδα
Με αφορμή το thread γιά τα 25 χρόνια του CD και μία τροπή που πήρε η
συζήτηση, θα θέλατε να παραθέσουμε τις απόψεις - εμπειρίες μας?
 
Πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση!
Λοιπόν επισκέφτηκα πρόσφατα ένα φίλο, λάτρη του βινυλίου, ο οποίος μου έβαλε πολλούς ωραίους δίσκους στο pink triangle anniversary με βραχίονα sme και στο void 0.5 με βραχίονα helios που διαθέτει. Και εκεί που έλεγα ότι τα "είχα ακούσει όλα" μου βάζει μερικά cd μου στο player του marantz cd 48, το φθηνότερο της εταιρείας το 1993 νομίζω. Ρε συ δεν το αφήνεις καλύτερ...ωχ μα τι ήχος είναι αυτός!? Δεν είχα προσέξει το νέο του DAC της Audio Note 4.1 signature, πανάκριβο μεν αλλά εξίσου και τα πικ απ του. Εννοείται ότι σκοπεύει να αλλάξει το "transport"!
Προσωπικά με συγκλόνησε η φυσικότητα που απέδιδε το dac και προτιμώ σαφώς τον ήχο του σε σχέση με τα πικ απ. Στο σύστημά μου αντίθετα το pink triangle pt00 που διαθέτω παίζει σαφώς καλύτερα από το cyrus cd 8.
 
Κοίτα, τo Pink Triangle και το Voyd είναι και παλιότερα μηχανήματα.
Κατά τη γνώμη μου, δε φτάνουν με τίποτα το Audio Note.

Στο δικό μου σύστημα, το Rega P5 μου παίζει πολύ καλύτερα από το συνδυασμό Sony 7700 - Sonic Frontiers SFD1 MKII. Και το ψηφιακό μου είναι σαφώς ανώτερης κατηγορίας τιμής από το αναλογικό.

Επίσης, παίζει τεράστιο ρόλο και το θέμα των προσωπικών προτιμήσεων.
Σε κάποιον αρέσει ο πιο στεγνός ήχος του CD, άλλος θέλει το βινύλιο, έστω και χρωματισμένο.
Μπαίνουν πολλοί παράγοντες στο παιχνίδι.


Κι αν αρχίσουμε και παίρνουμε υπόψη το θέμα software... σωθήκαμε!
 
Πάνω που θα άρχιζαν οι διαγραφές μηνυμάτων και θα γινότανε το άλλο θέμα κώλος, μας εγκαταλείψατε και ανοίξατε άλλο θέμα ?

Για σοβαρευτείτε λίγο
 
Λυπάμαι πολύ αλλα η ερώτηση που τίθεται εδώ είναι σαν να μας ρωτάνε να συγκρίνουμε το σέξ με τον αυνανισμό,βέβαια λένε οτι άν πετύχει η μ...... Παρόλα αυτά δέν τίθεται θέμα κάν συγκρισης για μένα.
Με όλο τον σεβασμό στα ταπείνα CD τα οποία φυσικά και εγώ τιμώ
(που και πού..) το μόνο που καταφερετο CD μετά απο 25 χρόνια είναι να γίνει μια ποιοτικά καλύτερη αλλα και ποιο "ξευτίλα" (βλέπε download)έκδοση της κασέτας.
 
Εχω μια μετρια συλλογη βινυλιων (περιπου στα 2.500) που ξεκινησε να δημιουργειται απο την 10ετια του 70, οπως καταλαβαινεται κρυβει πολλες αναμνησεις και συναισθημα. Το αναλογικο μου συστημα ειναι ενα champion με το μαγνητικο πηγαδι me morch dp4 & sigma gold, αφου περασα απο πολλους και ακριβους συνδυασμους και phono το the grove του Tom Evans. Ψηφιακο εχω ενα κλασσικο sony 50es απειραχτο. Η προσωπικη εμπειρια μου λεει οτι και το ψηφιακο για να παιξει θελει πολυ προσοχη στο στησιμο και στο ταιριασμα, επισης θελει πολυ καλες μηχανες παρεα και φυσικα σωστα γραμμενο προγραμμα. Η συγκριση πρεπει να γινει κατα την αποψη μου σε κορυφαιους συνδυασμους πχ ενα emm η p70/d70 με ενα continuum η clearaudio statement. Εκει μπορουμε να μιλαμε για αντιπροσωπευτικοτητα. Τι προτιμω το δικο μου αναλογικο (μολις τελειωσει η αναβαθμιση του σε magnum) και ενα καλο ψηφιακο (που τωρα ψαχνω και προσπαθω να βρω) να ματσαρει σωστα με το υπολοιπο συστημα. Τι περιμενω να ακουσω; αναμνησεις, συναισθημα και μερικες φορες να σηκωνεται η τριχα απο το αναλογικο μου και οσο το δυνατον πιο ορθα απο το ψηφιακο. Ειλικρινα μου αρεσει η ψευδαισθηση που μου δημιουργουν και τα δυο μεσα. Τελικα κατα την αποψη μου η πραγματικοτητα ειναι κοντα σε αυτο που εγραψε ο Σταματακος

http://www.avmentor.eu/forum/showthread.php?t=243&page=2

Παντως επειδη πολλα εχουν γραφει απο ικαροτραγικα μεχρι σοβαρα κατα την αποψη μου δεν τιθεται θεμα cd vs vinyl.
 
Εσείς κε macmod τι προτιμάτε ?

Εκτός βέβαια από τις σόμπες που έχετε στο avatar σας :beee::beee::beee:
Αλήθεια, τα κινέζικα ηχεία έχουν μπάσσο ?:BDGBGDB55::BDGBGDB55::BDGBGDB55:
 
Last edited:
Νομίζω ότι τα πράγματα είναι πιο απλά.
Οταν η ηχογράφηση εγινε αναλογικά και έγινε σωστά χωρίς προχειρότητες τότε η μουσική ακούγεται καλύτερα από ένα κορυφαίο αναλογικό πικάπ.

Οταν η ηχογράφηση εγινε ψηφιακά και έγινε σωστά χωρίς προχειρότητες τότε η μουσική ακούγεται καλύτερα από ένα κορυφαίο CD player.

Αυτοί είναι για μένα οι δύο χρυσοί κανόνες σύγκρισης των δύο μέσων αναπαραγωγής.
 
Ενα αλλο που πρεπει να προσεξουμε ειναι οτι ευκολα την πατας και βγαζεις αρνητικο συμπερασμα για καποιο απο τα δυο.
Για παραδειγμα ενα πικαπ εξαρταται πολυ απο την τοποθετηση του ,το phono stage ,το ματσαρισμα κεφαλης βραχιονα και σωστες ρυθμισεις .
Τα cd player απο την αλλη ειναι για καποιο λογο ευαισθητα στο ματσαρισμα με ενισχυτη και καλωδια (υπηρχε και ενα αρθρο sto hifi news παλιοτερα οπου με εκπληξη το διαπιστωνε).
Αν και εχω την εντυπωση οτι τα τελευταιας γενιας ειναι καλυτερα πια.
 
Επισης να πω οτι προσωπικα τις περισσοτερες φορες προτιμω σαν ακουσμα το πικαπ (rega p5 -dynavector 17d2-trichord dino) απο το cd 5χ αλλα ακουω πολυ περισσοτερο cd.
Επι της ουσιας νομιζω οτι ο Ι.Κ. εχει δικιο.
 
Θα συμφωνήσω κι εγώ.
Είναι τελικά το άτιμο το "ματσάρισμα" πολύ σημαντικός παράγοντας...επιτυχίας!
 
Επιπλέον με το πικάπ έχεις την δυνατότητα μέσω πειραματισμών όσων
αφορά την στήριξη, την επιλογή βραχίονα, κεφαλής και προενισχυτή Phono
να φέρεις τον ήχο στα μέτρα σου σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ´ότι με το
CD.
 
Για να μην αναφέρω τυχόν πειραματισμούς με την εσωτερική καλωδίωση του
ίδιου του βραχίονα και τα interconnect.
 
Όπα νάτος! Κε 1 track τι σας ενοχλούν οι ''πόρτες'' μου, εγώ τις έχω στα
πόδια μου. Αν λέτε για τα νέα quad, έχουν, αλλά θέλουν και μεγάλο χώρο
και τα κατάλληλα συνοδά για να αποδοθεί σωστά. θα τα πούμε το σάββατο
στο γνωστό μέρος.
:offtopic:
ζητώ συγνώμη προκαταβολικά!
 
Προσωπικά, δε συγκρίνω το ψηφιακό με το αναλογικό.

Δεν προσπαθώ να καταλάβω πιο είναι καλύτερο ή όχι.
Ίσως και να μη με ενδιαφέρει, από τη στιγμή που είναι τόσο διαφορετικά ως «σύλληψη», ως ιδέα.

Αυτό που σίγουρα πιστεύω (υποκειμενικά), είναι ότι το ψηφιακό μας απομάκρυνε από την ακρόαση της μουσικής.

Το γράφω αυτό, όχι για λόγους ποιότητας ούτε λόγους «πιστής αναπαραγωγής».
Το γράφω για τους λόγους χρόνου!

Εξηγώ το γιατί (πάντα βασισμένο σε προσωπικά, υποκειμενικά κριτήρια).

Σε ένα ψηφιακό, ο λιγότερος χρόνος αναπαραγωγής που μπορούμε να έχουμε είναι γύρω στα 36 λεπτά (σπάνιο) και πάνω από 40 (συχνό).
Αντίθετα σε ένα βινύλιο, ο μέγιστος χρόνος είναι 23 λεπτά(σπάνιο) και γύρω στα 20 λεπτά το πιο συχνό.
Μετά πρέπει να αλλάξουμε την πλευρά…

Σαν αποτέλεσμα αυτής της διαφοράς χρόνου, είναι (για το ψηφιακό) να μη μπορούμε να παρακολουθήσουμε όλο το «έργο» του καλλιτέχνη, με αποτέλεσμα να μας τραβούν την προσοχή τα πιο γνωστά ακούσματα και τα λιγότερα γνωστά να περνούν στο υποσυνείδητο σαν συνοδεία μίας ασχολίας μας (διάβασμα, η συναρμολόγηση κάποιας κατασκευής κλπ).
Ο χρόνος διάρκειας ενός ψηφιακού δίσκου μας επιτρέπει να ασχοληθούμε ΚΑΙ με κάτι άλλο.
Νομίζω, ότι κανείς δε μπορεί να καθίσει για 40 λεπτά με μόνη ασχολία την ακρόαση.
Κάπου στη «διαδρομή» του ψηφιακού, θα θυμηθεί ότι πρέπει να πάει w.c., να πιεί νερό, να του μιλήσει κάποιος και γενικά να ξεφύγει από την ακρόαση.

Στο αναλογικό δε μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, δε μας επιτρέπει να ασχοληθούμε με κάτι άλλο εκτός από αυτό.
Έως ότου να διαβάσουμε το κείμενο στο εσωτερικό του δίσκου ή στο οπισθόφυλλο, πρέπει να αλλάξουμε την πλευρά του δίσκου.
Μας κρατά σε μία «εγρήγορση» με αποτέλεσμα όλη την ακρόαση των τραγουδιών και όχι μόνο των γνωστών του συγκροτήματος.
 
Σκεπτόμενος τα χρόνια της εργένικης ζωής μου, όταν επέστρεφα από την εργασία μου, έβαζα ένα ψηφιακό δίσκο, πίεζα το πλήκτρο της αναπαραγωγής, μαγείρευα, έκανα ένα μπάνιο, πήγαινα στο σαλόνι και η μουσική συνέχιζε να παίζει!

Μετά σταματούσα το ψηφιακό και άκουγα το αναλογικό, έως ότου βάλω το φαγητό στο πιάτο και να επιστρέψω στο σαλόνι, έπρεπε να γυρίσω την πλευρά του δίσκου.
Έως ότου τελειώσω το φαγητό μου, έπρεπε να επιλέξω ποιος δίσκος θα συνεχίσει να μου κρατά παρέα!

Πηγαίνοντας στο σήμερα, έχω διαχωρίσει το τι ακούω στο χώρο εργασίας και το τι ακούω στο σπίτι.

Σπίτι παίζει αποκλειστικά αναλογικό και αυτό όχι γιατί το θεωρώ καλύτερο του ψηφιακού, αλλά γιατί έχω το χρόνο και την ηρεμία να δώσω την προσοχή που χρειάζεται στα τραγούδια.

Στην εργασία παίζει αποκλειστικά ψηφιακό.
Αυτό γιατί μπορώ να ασχοληθώ με ένα ψηφιακό όποτε έχω το χρόνο.
Αρκεί να βάλω τον καινούργιο απόκτημα σε μία ψηφιακή πηγή και να πιέσω μετά το πλήκτρο επανάληψης του δίσκου.
Θα υπάρχουν στιγμές που θα είναι 2ο στο μυαλό μου, λόγω όμως της συνεχούς επανάληψης, οι «στιγμές» που ξέφυγαν θα επιστρέψουν και ίσως τότε να μην έχω απασχολημένο το μυαλό με ζητήματα εργασίας και τις ακούσω.
 
Συμφωνώ απόλυτα με αυτά που έγραψε ο ισοβίτης.
Ακούω και απο τα δύο μέσα.
Αναβαθμίζοντας το αναλογικό, αναβαθμίζω και το ψηφιακό για να είναι κοντά στην αναπαραγωγή το ένα με το άλλο.
Ομως το ψηφιακό είναι η ευκολία, η ξεγνοιασιά, όπου απο μόνο του σε ηρεμή, ενω το αναλογικό, σε κρατάει σε εγρήγορση, κυρίως λόγω της αλλαγής πλευράς του δίσκου.
Το ψηφιακό και δεν λέω μόνο για το cd, γενικότερα μιλάω, με κάνει να αισθάνομαι σαν παιδί που του έχουν φέρει ξαφνικά πάρα πολλά παιχνίδια για να το ευχαριστήσουν και αυτό δεν ξέρει με ποιό να πρωτο παίξει και παίζει απο λίγο με όλα, χωρίς όμως τελικά να χαίρεται και να ευχαριστιέται, λόγω της μεγάλης ποικιλίας αλλά και της ευκολίας απόκτησης.
Ποσους άραγε απο τους δίσκους μας, απο βινύλιο μέχρι σκληρό ακούμε?
Μήπως γίναμε απλά συλλέκτες για λίγη πρόσκαιρη ευχαρίστηση?

Αυτά είναι μια απλή προσωπική σκέψη.
 
Top Bottom