Εδώ και μερικές ημέρες περιμένοντας τις 16/06 ετοίμαζα ένα κείμενο για να το ρίξω πρώτος για τα πρώτα γενέθλια του avclub, αλλά δεν μου έβγαινε.
Από τη μια είναι τα νούμερα που ούτε κι εγώ τα πιστεύω καλά καλά, περάσαμε τα 200000 ποστ σε έναν χρόνο. Θα μου πείτε είναι πολλά, όχι του χρόνου θα έχουμε περάσει τα 500000, ευχόμουν να πάμε τόσο καλά αλλά δεν το περίμενα.
Από την άλλη είναι οι ευχαριστίες, έγγραφα ευχαριστώ τον ένα ευχαριστώ τον άλλο, όχι κύριοι δεν ευχαριστώ κανένα (μόνο το Θεό), άλλωστε δεν μας έκανε κανείς κάποια χάρη για να τον ευχαριστήσουμε, όποιος συμμετέχει εδώ το κάνει με τη θέληση του και με την αγάπη του, άσχετα αν αυτό είναι λίγο ή πολύ. Το μόνο που μπορώ να πω είναι συγχαρητήρια σε όλους μας για το καμάρι μας γιατί θέλω να πιστεύω πως όλοι καμαρώνουνε το avclub και το μπράβο ανήκει σε όλα τα μέλη του για την συμμετοχή τους.
Αυτό που με έκανε όμως πραγματικά να μην θέλω να ανοίξω εγώ αυτό το νήμα ήταν η νοσταλγία. Παρόλο που σε αυτόν τον χρόνο έχουν γίνει τόσα πολλά θετικά βήματα για να περάσει η προσπάθεια μας σε ένα ανώτερο επίπεδο, εμένα μου λείπουν πράγματα.
Μου λείπει το avforum που το χάσαμε πριν ένα χρόνο παρόλες τις προσπάθειες, μου λείπουν άτομα οικεία που έχουν ελαττώσει τη γραφή τους, μου λείπουν φιλαράκια που έχουν σταματήσει να γράφουν και δυστυχώς στη λίστα προστήθονται και αγαπημένοι που δεν θα ξαναγράψουν ποτέ.
Εγώ λοιπόν εύχομαι για τα γενέθλια του avclub να μην φύγει κανείς από την παρέα μας, σίγουρα τα επόμενα χρόνια τα μέλη θα αυξηθούν σε νούμερα πολλαπλάσια των σημερινών, αλλά κοιτώντας το παρόν και γνωρίζοντας ποιοι είναι οι στυλοβάτες του avclub νιώθω μια διαφορετική συναισθηματική φόρτιση.
Το avclub θα ζήσει για πάντα, μόλις μπήκε στο κοντέρ ένας μικρός μικρός άσσος, χρόνια μας πολλά συνάδερφοι.
