- 17 June 2009
- 3,594
Να με σκεπάζεις…. Σαν ένα απαλό κουκούλι, να με προστατεύεις, σαν ένα ζεστό πάπλωμα, να μην κρυώσω…
Να με διδάσκεις….. να παρατηρώ, να ακούω, να χρησιμοποιώ όλες μου τις αισθήσεις, να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου.
Να με κάνεις καλύτερο….. να σκέφτομαι αυτόν που θα χρειασθεί ότι εγώ βρήκα έτοιμο, αυτόν που θα σταθεί πεινασμένος εδώ που εγώ κόρεσα την πείνα μου, αυτόν που θα ψάξει μια γωνιά να ζεσταθεί εδώ που εγώ βρήκα προσάναμμα…
Να με συμφιλιώσεις ξανά με τη μεγάλη μητέρα, τη μητέρα όλων μας…. τη γη. Να με μάθεις να σέβομαι τα αδέλφια μου…. άγρια πλάσματα, άκακα πλάσματα, έντομα ή ερπετά, ποτάμια, θάλασσες, την κάθε ρίζα και το κάθε λουλούδι…
Κι εγώ, θα σταθώ δίπλα σου.
Δεν ξέρω αν θα σε καταλάβω ή αν θα προσπαθήσω άθελά μου, να σε κάνω σαν έναν από εμάς.
Ξέρω μόνο πως σε θεωρώ, σε θεώρησα από τις πρώτες κι όλας στιγμές, αδελφό.
Σε σεβάστηκα, περισσότερο από τους συντρόφους μου σ’ αυτήν την περιπέτεια. Μοιράστηκα τους φόβους σου, τις αγωνίες σου, σε θαύμασα. Έμαθα να πιστεύω τις αρχέγονες προλήψεις σου, τις βαθιά κρυμένες στο ασυνείδητό σου, γεννημένες και ριζωμένες μέσα σου από πριν γεννηθεί η μνήμη…..
Κατάλαβα το γιατί έπρεπε να χωρίσουν οι δρόμοι μας, μα έκανα σαν παιδί όταν σε ξαναβρήκα.
Και σε αναζητώ ξανά, τώρα. Για όσα σου οφείλω…..
Λένε, πως μόνο αν τα χάσεις όλα μπορεί να ξανασηκωθείς και να επιβιώσεις.
Ο Akira Kurosawa, είχε φθάσει σ’ αυτό το σημείο ήδη πέντε, ίσως και παραπάνω χρόνια πριν γυρίσει την - αριστουργηματική μέσα στην απλότητά της – ταινία που του χάρισε το βραβείο της γνωστής Ακαδημίας.
Ακόμα και στην χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου η εμπορική επιτυχία ήδη έπαιζε σημαντικό ρόλο από τα τέλη του ’60, το Dodes’kaden είχε εμπορικά αποτύχει και κανείς δεν του εμπιστευόταν ταινία του.
Στον τραγικό αντίποδα, ένας Αμερικάνος παραγωγός, τον θεώρησε πολύ «Ιάπωνα», πολύ ανεξάρτητο και άμαθο στο δυτικότροπο σινεμά και δεν του εμπιστεύθηκε το Tora!Tora!Tora!
Είναι αυτό το φοβερό συναίσθημα του να νιώθεις ότι είσαι ξένος σε κάθε πατρίδα, που τον οδήγησε σε απόπειρα αυτοκτονίας.
Και, όπως συμβαίνει συχνά, πάλι κάποιος «ξένος» αναγνωρίζει το μεγαλείο σου, και έτσι, η Ρωσική Mosfilm ζητά από τον ίδιο τον παραγωγό του Dodes’kaden να γυρίσει σε ταινία με σκηνοθέτη τον Kurosawa, το Dersu Uzala, βασισμένο στο αφηγηματικό βιβλίο του Vladimir Arseniev.
Έχουμε εδώ μια ταινία για την οποία μπορείς να γεμίσεις σελίδες, και ταυτόχρονα μπορείς να περικλείσεις το νόημά της σε λίγες μόνο λέξεις:
Αγνότητα. Απλότητα. Αγάπη. Συμπόνοια. Σεβασμός.
Στο Dersu Uzala, τίποτα δεν μπορείς να απομονώσεις.
Δεν μπορείς να μιλήσεις για εκπληκτικές ερμηνείες, ίσως γιατί ο Maksim Munzuk ήταν σχεδόν ένας άνθρωπος προερχόμενος από την taiga, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τις έξοχες λήψεις, έξοχες χάρη στον σκηνοθέτη, αλλά και το πρωτόγονα μεγαλειώδες, υπνωτιστικά παγωμένο Σιβηριανό τοπίο, δεν μπορείς να απομονώσεις μηνύματα, αφού όλη η ταινία είναι ένας αλληγορικός ύμνος στην φιλία, τον σεβασμό προς τον συνάνθρωπο και την φύση, και ένας προάγγελος των κακών που η πρόοδος θα επιφέρει σ’ αυτήν. Μήπως, αναρωτιέσαι, ο πολιτισμός είναι η ‛κατάρα’ της τίγρης; Μήπως αυτός, σκότωσε εν τέλει τον Dersu;
Γκρίζες είναι οι μέρες για όλους μας και δεν θέλω να προσθέσω γκρίζες προτάσεις.
Θέλω μόνο να κρατήσω την αγωνία της φωνής του Dersu, όταν φώναζε ανήσυχος, γεμάτος έγνοια: Capitan, Capitan!! Την αγωνία του Arseniev όταν φώναζε: Dersu, Dersu!!
Θέλω μόνο να μας σκεπάσει όλους η ζεστασιά απ’ τα στάχια που στοίβαξε σαν απαλή κουβέρτα ολόγυρά του, για να μην φοβάται, και να μην κρυώνει.
Να με διδάσκεις….. να παρατηρώ, να ακούω, να χρησιμοποιώ όλες μου τις αισθήσεις, να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου.
Να με κάνεις καλύτερο….. να σκέφτομαι αυτόν που θα χρειασθεί ότι εγώ βρήκα έτοιμο, αυτόν που θα σταθεί πεινασμένος εδώ που εγώ κόρεσα την πείνα μου, αυτόν που θα ψάξει μια γωνιά να ζεσταθεί εδώ που εγώ βρήκα προσάναμμα…
Να με συμφιλιώσεις ξανά με τη μεγάλη μητέρα, τη μητέρα όλων μας…. τη γη. Να με μάθεις να σέβομαι τα αδέλφια μου…. άγρια πλάσματα, άκακα πλάσματα, έντομα ή ερπετά, ποτάμια, θάλασσες, την κάθε ρίζα και το κάθε λουλούδι…
Κι εγώ, θα σταθώ δίπλα σου.
Δεν ξέρω αν θα σε καταλάβω ή αν θα προσπαθήσω άθελά μου, να σε κάνω σαν έναν από εμάς.
Ξέρω μόνο πως σε θεωρώ, σε θεώρησα από τις πρώτες κι όλας στιγμές, αδελφό.
Σε σεβάστηκα, περισσότερο από τους συντρόφους μου σ’ αυτήν την περιπέτεια. Μοιράστηκα τους φόβους σου, τις αγωνίες σου, σε θαύμασα. Έμαθα να πιστεύω τις αρχέγονες προλήψεις σου, τις βαθιά κρυμένες στο ασυνείδητό σου, γεννημένες και ριζωμένες μέσα σου από πριν γεννηθεί η μνήμη…..
Κατάλαβα το γιατί έπρεπε να χωρίσουν οι δρόμοι μας, μα έκανα σαν παιδί όταν σε ξαναβρήκα.
Και σε αναζητώ ξανά, τώρα. Για όσα σου οφείλω…..
Λένε, πως μόνο αν τα χάσεις όλα μπορεί να ξανασηκωθείς και να επιβιώσεις.
Ο Akira Kurosawa, είχε φθάσει σ’ αυτό το σημείο ήδη πέντε, ίσως και παραπάνω χρόνια πριν γυρίσει την - αριστουργηματική μέσα στην απλότητά της – ταινία που του χάρισε το βραβείο της γνωστής Ακαδημίας.
Ακόμα και στην χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου η εμπορική επιτυχία ήδη έπαιζε σημαντικό ρόλο από τα τέλη του ’60, το Dodes’kaden είχε εμπορικά αποτύχει και κανείς δεν του εμπιστευόταν ταινία του.
Στον τραγικό αντίποδα, ένας Αμερικάνος παραγωγός, τον θεώρησε πολύ «Ιάπωνα», πολύ ανεξάρτητο και άμαθο στο δυτικότροπο σινεμά και δεν του εμπιστεύθηκε το Tora!Tora!Tora!
Είναι αυτό το φοβερό συναίσθημα του να νιώθεις ότι είσαι ξένος σε κάθε πατρίδα, που τον οδήγησε σε απόπειρα αυτοκτονίας.
Και, όπως συμβαίνει συχνά, πάλι κάποιος «ξένος» αναγνωρίζει το μεγαλείο σου, και έτσι, η Ρωσική Mosfilm ζητά από τον ίδιο τον παραγωγό του Dodes’kaden να γυρίσει σε ταινία με σκηνοθέτη τον Kurosawa, το Dersu Uzala, βασισμένο στο αφηγηματικό βιβλίο του Vladimir Arseniev.
Έχουμε εδώ μια ταινία για την οποία μπορείς να γεμίσεις σελίδες, και ταυτόχρονα μπορείς να περικλείσεις το νόημά της σε λίγες μόνο λέξεις:
Αγνότητα. Απλότητα. Αγάπη. Συμπόνοια. Σεβασμός.
Στο Dersu Uzala, τίποτα δεν μπορείς να απομονώσεις.
Δεν μπορείς να μιλήσεις για εκπληκτικές ερμηνείες, ίσως γιατί ο Maksim Munzuk ήταν σχεδόν ένας άνθρωπος προερχόμενος από την taiga, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τις έξοχες λήψεις, έξοχες χάρη στον σκηνοθέτη, αλλά και το πρωτόγονα μεγαλειώδες, υπνωτιστικά παγωμένο Σιβηριανό τοπίο, δεν μπορείς να απομονώσεις μηνύματα, αφού όλη η ταινία είναι ένας αλληγορικός ύμνος στην φιλία, τον σεβασμό προς τον συνάνθρωπο και την φύση, και ένας προάγγελος των κακών που η πρόοδος θα επιφέρει σ’ αυτήν. Μήπως, αναρωτιέσαι, ο πολιτισμός είναι η ‛κατάρα’ της τίγρης; Μήπως αυτός, σκότωσε εν τέλει τον Dersu;
Γκρίζες είναι οι μέρες για όλους μας και δεν θέλω να προσθέσω γκρίζες προτάσεις.
Θέλω μόνο να κρατήσω την αγωνία της φωνής του Dersu, όταν φώναζε ανήσυχος, γεμάτος έγνοια: Capitan, Capitan!! Την αγωνία του Arseniev όταν φώναζε: Dersu, Dersu!!
Θέλω μόνο να μας σκεπάσει όλους η ζεστασιά απ’ τα στάχια που στοίβαξε σαν απαλή κουβέρτα ολόγυρά του, για να μην φοβάται, και να μην κρυώνει.
