Έχω δουλέψει μικρές επίπεδες επιφάνειες.
Τα υλικά αυτά είναι σαν ύφασμα, σχετικά εύκαμπτα ανάλογα και με το πάχος (σα νάυλον ας πούμε).
Η κατασκευή επιβάλλεται να γίνει σε εξωτερικό καλά αεριζόμενο χώρο και να μέινει σε κατάλληλο χώρο μέχρι να στεγνώσει η εποξική ρητίνη.
Χρειάζεται κάποιο καλούπι/υποστήριξη και μικρές κατασκευές με λεπτομέρειες κτλ είναι ακρετά δύσκολο να κατασκευαστούν (ανόλογά και το πάχος του υφάσματος). Για να μην κολάνε στο "καλούπι" τυλίγω το "καλούπι" με σελοφάν (αυτό που χρησιμοποιούμε για τα φαγητά).
Γενικότερα απ´ότι έχω δοκιμάσει το εποξικό που έχω χρησιμοποιήσει δεν κολλά εύκολα (πχ σε αλουμίνιο δεν κόλλησε) αλλά καλύτερα να δένεται ο γάιδαρος.
Η εφαρμογή γίνεται σε στρώσεις μία-μία χωρίς να χρειάζεται να περιμένουμε να στεγνώσει η κάθε στρώση πριν εφαρμόσουμε την επόμενη.
Πρώτα καλύπτεται η επιφάνεια με το πανί και αν χρειάζεται αυτό στερεώνεται (πχ με κόλλα σε σπρέυ), μετά περνάμε με ένα πινέλο ή κάτι ανάλογο την εποξική ρητίνη
εμποτίζοντας όλο το ύφασμα κοκ. Όσο λιγότερη ρητίνη τόσο πιο άκαμπτο (αρκεί βέβαια να έχει εμποτιστεί όλο το πανί).
Περίπου η αναλογία κατά βάρος μεταξύ πανιού και ρητίνης που χρειάζεται αν δεν κάνω λάθος είναι 1:1.
Η ρητίνη είναι μίξη δύο υλικών (εποξική) και πρέπει να τηρηθεί η αναλογία πρόσμιξης που δίνεται αλλιώς το υλικό που περισσεύει παραμένει σχετικά υγρό (τα μόρια του σκληρυντή και της ρητίνης συνδέονται μεταξύ τους με αποτέλεσμα να στερεοποιούνται οπότε ότι περισσέψει παραμένει σε υγρή μορφή και το αποτέλεσμα είναι μια κολλώδης υφή αλλά αν τηρηθούν οι αναλογίες δεν υπάρχει πρόβλημα).
Υπάρχουν διάφοροι τύποι που στεγνώνουν σε θερμοκρρασία περιβάλλοντος και άλλοι που θέλουν υψηλότερη θερμοκρασία, οπότε για ερασιτεχνική χρήση ο πρώτος τύπος είναι μια χαρά (η μόνη διαφορά είναι πως οι δεύτερες έχουν καλύτερη αντοχή αλλά προορίζονται για χρήση σε εφαρμογές που η κατασκευή υποβάλλεται σε πιο βαριές μηχανικές καταπονήσεις).
Η ρητίνη παραμένει υγρή για αρκετό χρονικό διάστημα (απλά μετά από κάποια ώρα -15~20 λεπτά/δίνεται- αρχίζει και παράγει θερμότητα λόγω εξώθερμης αντίδρασης) οπότε αν πρόκειται να δουλέψουμε μεγάλες επιφάνειες ίσως θα ήταν συνετό να παρασκευάζεται το μίγμα σε τμήματα.
Δεν χρειάζεται να αναπνέει για να στερεοποιηθεί οπότε μπορεί να καλυφθεί πχ με σελοφάν ή κάτι ανάλογο εξωτερικά για καλύτερη εφαρμογή στο "καλούπι".
Μετά από μία μέρα είναι
σχεδόν στερεοποιημένο το υλικό αλλά ακόμη διατηρεί κάποια πλαστικότητα. Πρέπει να περάσουν τουλάχιστον 3-4 μέρες ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες για να στερεοποιηθεί αρκετά το "έργο" ώστε να μην αλλάζει μορφή αν το πιέσουμε. Επίσης δεν συρρικνώνεται η ρητίνη όταν στεγνώνει.
Το τελικό σύνθετο υλικό επεξεργάζεται με ευκολία (κόβεται, τρυπιέται κτλ) και ανάλογα με τον αριθμό των στρώσεων που αρχικά εφαρμόστηκαν διατηρεί κάποια
ελαστικότητα αλλά και αρκετή αντοχή που αν ξεπεραστεί κάποιο όριο ~μάλλον υψηλό

~ απλά σπάει (αλλά γενικότερα σπάει δύσκολα...).
Δεν έχω χρησιμοποιήσει πάνω από δύο στρώσεις ανθρακόνημα συν μια στρώση υαλόνημα αλλά για το πάχος του (0.9 χιλιοστά) σίγουρα διατηρεί παραπάνω από αξιόλογη μηχανική αντοχή :guitarist:.
Τι χρειάζεται:
- Η ρητίνη .
- Το πανί. Σε ανθρακόνημα, αραμίδιο (κέβλαρ;) και γυαλί. Στην αριστερή στήλη (fabrics, braids, tapes). Έχει απίστευτη ποικιλία.
Tα πανιά τα δίνει ανά 1τ.μ. και φαντάζομαι πως τις ταινίες (κάρμπον και κέβλαρ) και τα σωληνωτά κάρμπον τα δίνει ανά μέτρο (ακέραιος).
Τα υαλόπανα είναι φτηνά και είναι μια καλή αρχή για πειραματισμούς αν πρόκειται να φτιαχτεί κάτι περίπλοκο σε σχήμα (πχ πρώτο χέρι μία στρώση και από εκεί και πέρα βλέπουμε).
Ουφ! Τα είπα όλα.
Νομίζω πως ό,τι χρειάζεται να ξέρει κανείς το έχω γράψει αλλά και οι τύποι είναι αρκετά εξυπηρετικοί (γνωρίζουν καλύτερα από εμένα γιατί από ό,τι κατάλαβα ασχολούνται και οι ίδιοι και δεν εμπορεύονται απλά) και σίγουρα θα λύσουν τις όποιες απορίες αν τους πάρετε τηλέφωνο (με email δύσκολο).
@tmjuju
Δεν έχω φτιάξει κάτι για μένα ακόμα (μόνο για ένα φίλο) οπότε το μόνο που έχω είναι τα υπολείμματα.
Φωτό από τα "αποφάγια" σε λίγο.
@Τζιμάκος
Όπως τα λέει ο πρόεδρος.