Οι εποχές που βουτούσαμε στο κανάλι χειμωνιάτικα από το κυνήγι των μπάτσων σε αφισοκόληση στην πολίχνη, οι δύο μέρες αποβολή στη δευτέρα γυμνασίου γιατί βρέθηκε στην τσάντα μου το «το ενδέκατο συνέδριο της κνε», οι σοκολάτες και τα τσιγάρα που πετούσαμε στους πατέρες μας στην σταυρούπολη στην επιστράτευση, τα προδομένα χαμόγελα του κόσμου που υποδέχτηκαν τον καραμανλή το 74 στο βασιλικό θέατρο ήταν τελικά καλές εποχές. Γιατί τώρα που δεν άλλαξε και τίποτε δλδ, ταμπουρωνόμαστε με το λογαριασμό της πιστωτικής στα χέρια μέσα στο σπιτάκι μας. Με τα παιδάκια μας, το τηλεκοντρόλ μας και την δύναμη της εξουσίας που μας δίνει η πίτσα ντελίβερι.