Αυτο ΠΟΛΥΥΥ ! μου αρεσε !!!!! :music-smiley-005: :music-smiley-005: :aktion033:
σημερα στην Ε.
Ευρωκαταδίκη της Ελλάδας βάζει τέλος στο καθεστώς ατιμωρησίας
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ
Απόφαση-βόμβα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδικάζει την Ελλάδα και αλλάζει τα ώς σήμερα δεδομένα στο θέμα της άρσης της βουλευτικής ασυλίας.
Συνταγματολόγοι χαιρετίζουν ως πρωτοποριακή την απόφαση, με την οποία τίθεται οριστικά τέρμα σε ένα απαράδεκτο καθεστώς ασυλίας, που επιτρέπει την ασύδοτη συμπεριφορά βουλευτών, υπό την κάλυψη μιας ιδιόμορφης ατιμωρησίας.
Οι ευρωδικαστές έκριναν ομόφωνα ότι η άρνηση της άρσης της ασυλίας βουλευτών, για ενέργειες που δεν σχετίζονται άμεσα με την καθαυτή κοινοβουλευτική τους δραστηριότητα, παραβιάζει το δικαίωμα δικαστικής προστασίας (προσφυγής στη Δικαιοσύνη) των πολιτών που στρέφονται ποινικά εναντίον τους.
Και αποζημίωση
Ακόμη καλείται το ελληνικό κράτος να καταβάλει μέσα σε τρεις μήνες το ποσό των 5.000 ευρώ ως ηθική αποζημίωση και 5.700 ευρώ για έξοδα και μέχρι την καταβολή των χρημάτων το ποσόν θα αυξάνεται σύμφωνα με τους τόκους που καθορίζονται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Με την απόφαση αυτή αμφισβητούνται ευθέως οι σημερινές συνταγματικές διατάξεις περί ασυλίας και στενεύουν πλέον ασφυκτικά τα περιθώρια που δίνουν το δικαίωμα στη Βουλή να απορρίπτει τα αιτήματα των εισαγγελέων, με τα οποία ζητούν την άδεια προκειμένου να ασκήσουν ποινικές διώξεις κατά μελών του Κοινοβουλίου.
Η υπόθεση που κρίθηκε στο Στρασβούργο αφορούσε δραστηριότητα βουλευτή, όταν ήταν ακόμη δήμαρχος. Ενα από τα ζητήματα που απασχόλησε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ήταν εάν η βουλευτική ασυλία θα πρέπει να εφαρμόζεται διευρυμένα και να συμπεριλαμβάνει και γεγονότα που συνέβησαν πέρα και έξω από την, εν στενή εννοία, άσκηση του κοινοβουλευτικών του καθηκόντων. Το κριτήριο αυτό θεωρείται ιδιαίτερα κρίσιμο και ευαίσθητο για την εκτίμηση του συνόλου της πολιτικής δράσης ενός εν ενεργεία κοινοβουλευτικού προσώπου. Το Ευρωδικαστήριο, πάντως, ακολουθεί τη στενή ερμηνεία, αποσυνδέοντας την προηγούμενη δραστηριότητα (ακόμη και ως δημάρχου) με τις πράξεις του βουλευτή.
Το θέμα έφτασε στο Ευρωπαικό Δικαστήριο μετά την άρνηση της Βουλής (2002) να άρει την ασυλία του βουλευτή της Ν.Δ. Κ. Τ. Σε βάρος του βουλευτή είχε καταθέσει το 2001 μήνυση, ο κτηματομεσίτης Βασ. Τσαλκιτζής, καταγγέλοντάς τον για εκβιασμό, επηρεασμό μάρτυρα και κατάχρηση εξουσίας. Ο μηνυτής είχε ισχυρισθεί ότι ο τότε δήμαρχος του είχε ζητήσει, το 1997, 70 εκατ. δρχ. προκειμένου να ανακαλέσει δημοτική απόφαση με την οποία απαγορεύθηκε η ανέγερση εμπορικού κέντρου στην Κηφισιά.
Ο τότε δήμαρχος και νυν βουλευτής αρνήθηκε πλήρως τις καταγγελίες θεωρώντας τις συκοφαντικές και η Βουλή απέρριψε δύο φορές ισάριθμα εισαγγελικά αιτήματα για να αρθεί η ασυλία του.
Ομως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, στο οποίο προσέφυγε ο μηνυτής, έκρινε ότι »οι καταγγελλόμενες πράξεις έλαβαν χώρα σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του το 1997, ενώ ο μηνυόμενος βουλευτής εξελέγη στις εκλογές του 2000, άρα δεν ήταν δυνατόν να συνδέονται με τα κοινοβουλευτικά του καθήκοντα».
Επιπλέον, αναφέρει η απόφαση, «τα αποδιδόμενα σε αυτόν ποινικά αδικήματα έχουν ιδιαίτερη ηθική απαξία» με αποτέλεσμα να βρίσκονται «προφανώς εκτός του πεδίου άσκησης κοινοβουλευτικών καθηκόντων», οπότε το γεγονός ότι ο μηνυτής στερήθηκε το δικαίωμα πρόσβασης σε δικαστήριο δεν θα μπορούσε να δικαιολογηθεί «ούτε στην υποθετική περίπτωση που η διαμάχη ανάμεσα σε αυτόν και τον βουλευτή είχε πολιτικά κίνητρα» (παράγραφος 48 της απόφασης).
«Ευρύτερη σημασία»
Οπως τονίζει ο συνταγματολόγος Στ. Τσακυράκης, που χειρίσθηκε την υπόθεση μαζί με τον δικηγόρο Νικ. Χατζή, «η παρούσα απόφαση έχει ευρύτερη σημασία καθώς, πλέον, εάν η Βουλή αρνείται την άρση της ασυλίας βουλευτών για αδικήματα που δεν σχετίζονται με το κοινοβουλευτικό τους έργο, ο θιγόμενος πολίτης μπορεί να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όπου είναι βέβαιο ότι θα δικαιωθεί».
Η απόφαση-καταλύτης για τα σημερινά δεδομένα στο θέμα της ασυλίας, εκδόθηκε από 7μελή σύνθεση τμήματος του Ευρωδικαστηρίου, στο οποίο προήδρευε ο Κύπριος Λουκάς Λουκαΐδης και συμμετείχε ο Ελληνας ευρωδικαστής Χρ. Ροζάκης.
Η βουλευτική ασυλία, σύμφωνα με το Δικαστήριο, είναι θεσμός που συναντάται σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη και κατ' αρχάς δεν συνιστά παραβίαση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. «Με δεδομένη όμως την ιδιαίτερη σημασία που έχει το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη για μια δημοκρατική κοινωνία, τα κράτη δεν μπορούν να αποστερούν τα δικαστήρια από την αρμοδιότητα εκδίκασης ολόκληρων κατηγοριών υποθέσεων ή να απαλλάσουν κατηγορίες προσώπων από κάθε ευθύνη.
Ετσι, τόνισε το Δικαστήριο, πρέπει να εξεταστεί «αν οι καταγγελλόμενες πράξεις διαπράχθηκαν κατά την εκτέλεση των εν στενή έννοια κοινοβουλευτικών καθηκόντων».
Απορρίφθηκε επίσης και ο ισχυρισμός της ελληνικής κυβέρνησης ότι η αδυναμία πρόσβασης στα διακστήρια για τον μηνυτή πολίτη είναι προσωρινή και διαρκεί όσο διατηρείται η βουλευτική ιδιότητα.
Με δεδομένη τη δυνατότητα συνεχούς επανεκλογής ενός βουλευτή, το Ευρωδικαστήριο εκτιμά ότι ο πολίτης μπορεί να στερείται επ' αόριστον το δικαίωμα δικαστικής προστασίας. Με αυτό τον τρόπο, επισημαίνεται, η χρονική παράταση της ποινικής εκκρεμότητας, έως το τέλος της βουλευτικής ιδιότητας, καθιστά αβέβαιη την ποινική δίωξη, δυσκολεύει την συγκέντρωση αποδείξεων και υπονομεύει την αποτελεσματικότητα της ποινικής διαδικασίας.
σημερα στην Ε.
Ευρωκαταδίκη της Ελλάδας βάζει τέλος στο καθεστώς ατιμωρησίας
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ
Απόφαση-βόμβα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδικάζει την Ελλάδα και αλλάζει τα ώς σήμερα δεδομένα στο θέμα της άρσης της βουλευτικής ασυλίας.
Συνταγματολόγοι χαιρετίζουν ως πρωτοποριακή την απόφαση, με την οποία τίθεται οριστικά τέρμα σε ένα απαράδεκτο καθεστώς ασυλίας, που επιτρέπει την ασύδοτη συμπεριφορά βουλευτών, υπό την κάλυψη μιας ιδιόμορφης ατιμωρησίας.
Οι ευρωδικαστές έκριναν ομόφωνα ότι η άρνηση της άρσης της ασυλίας βουλευτών, για ενέργειες που δεν σχετίζονται άμεσα με την καθαυτή κοινοβουλευτική τους δραστηριότητα, παραβιάζει το δικαίωμα δικαστικής προστασίας (προσφυγής στη Δικαιοσύνη) των πολιτών που στρέφονται ποινικά εναντίον τους.
Και αποζημίωση
Ακόμη καλείται το ελληνικό κράτος να καταβάλει μέσα σε τρεις μήνες το ποσό των 5.000 ευρώ ως ηθική αποζημίωση και 5.700 ευρώ για έξοδα και μέχρι την καταβολή των χρημάτων το ποσόν θα αυξάνεται σύμφωνα με τους τόκους που καθορίζονται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Με την απόφαση αυτή αμφισβητούνται ευθέως οι σημερινές συνταγματικές διατάξεις περί ασυλίας και στενεύουν πλέον ασφυκτικά τα περιθώρια που δίνουν το δικαίωμα στη Βουλή να απορρίπτει τα αιτήματα των εισαγγελέων, με τα οποία ζητούν την άδεια προκειμένου να ασκήσουν ποινικές διώξεις κατά μελών του Κοινοβουλίου.
Η υπόθεση που κρίθηκε στο Στρασβούργο αφορούσε δραστηριότητα βουλευτή, όταν ήταν ακόμη δήμαρχος. Ενα από τα ζητήματα που απασχόλησε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ήταν εάν η βουλευτική ασυλία θα πρέπει να εφαρμόζεται διευρυμένα και να συμπεριλαμβάνει και γεγονότα που συνέβησαν πέρα και έξω από την, εν στενή εννοία, άσκηση του κοινοβουλευτικών του καθηκόντων. Το κριτήριο αυτό θεωρείται ιδιαίτερα κρίσιμο και ευαίσθητο για την εκτίμηση του συνόλου της πολιτικής δράσης ενός εν ενεργεία κοινοβουλευτικού προσώπου. Το Ευρωδικαστήριο, πάντως, ακολουθεί τη στενή ερμηνεία, αποσυνδέοντας την προηγούμενη δραστηριότητα (ακόμη και ως δημάρχου) με τις πράξεις του βουλευτή.
Το θέμα έφτασε στο Ευρωπαικό Δικαστήριο μετά την άρνηση της Βουλής (2002) να άρει την ασυλία του βουλευτή της Ν.Δ. Κ. Τ. Σε βάρος του βουλευτή είχε καταθέσει το 2001 μήνυση, ο κτηματομεσίτης Βασ. Τσαλκιτζής, καταγγέλοντάς τον για εκβιασμό, επηρεασμό μάρτυρα και κατάχρηση εξουσίας. Ο μηνυτής είχε ισχυρισθεί ότι ο τότε δήμαρχος του είχε ζητήσει, το 1997, 70 εκατ. δρχ. προκειμένου να ανακαλέσει δημοτική απόφαση με την οποία απαγορεύθηκε η ανέγερση εμπορικού κέντρου στην Κηφισιά.
Ο τότε δήμαρχος και νυν βουλευτής αρνήθηκε πλήρως τις καταγγελίες θεωρώντας τις συκοφαντικές και η Βουλή απέρριψε δύο φορές ισάριθμα εισαγγελικά αιτήματα για να αρθεί η ασυλία του.
Ομως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, στο οποίο προσέφυγε ο μηνυτής, έκρινε ότι »οι καταγγελλόμενες πράξεις έλαβαν χώρα σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του το 1997, ενώ ο μηνυόμενος βουλευτής εξελέγη στις εκλογές του 2000, άρα δεν ήταν δυνατόν να συνδέονται με τα κοινοβουλευτικά του καθήκοντα».
Επιπλέον, αναφέρει η απόφαση, «τα αποδιδόμενα σε αυτόν ποινικά αδικήματα έχουν ιδιαίτερη ηθική απαξία» με αποτέλεσμα να βρίσκονται «προφανώς εκτός του πεδίου άσκησης κοινοβουλευτικών καθηκόντων», οπότε το γεγονός ότι ο μηνυτής στερήθηκε το δικαίωμα πρόσβασης σε δικαστήριο δεν θα μπορούσε να δικαιολογηθεί «ούτε στην υποθετική περίπτωση που η διαμάχη ανάμεσα σε αυτόν και τον βουλευτή είχε πολιτικά κίνητρα» (παράγραφος 48 της απόφασης).
«Ευρύτερη σημασία»
Οπως τονίζει ο συνταγματολόγος Στ. Τσακυράκης, που χειρίσθηκε την υπόθεση μαζί με τον δικηγόρο Νικ. Χατζή, «η παρούσα απόφαση έχει ευρύτερη σημασία καθώς, πλέον, εάν η Βουλή αρνείται την άρση της ασυλίας βουλευτών για αδικήματα που δεν σχετίζονται με το κοινοβουλευτικό τους έργο, ο θιγόμενος πολίτης μπορεί να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όπου είναι βέβαιο ότι θα δικαιωθεί».
Η απόφαση-καταλύτης για τα σημερινά δεδομένα στο θέμα της ασυλίας, εκδόθηκε από 7μελή σύνθεση τμήματος του Ευρωδικαστηρίου, στο οποίο προήδρευε ο Κύπριος Λουκάς Λουκαΐδης και συμμετείχε ο Ελληνας ευρωδικαστής Χρ. Ροζάκης.
Η βουλευτική ασυλία, σύμφωνα με το Δικαστήριο, είναι θεσμός που συναντάται σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη και κατ' αρχάς δεν συνιστά παραβίαση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. «Με δεδομένη όμως την ιδιαίτερη σημασία που έχει το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη για μια δημοκρατική κοινωνία, τα κράτη δεν μπορούν να αποστερούν τα δικαστήρια από την αρμοδιότητα εκδίκασης ολόκληρων κατηγοριών υποθέσεων ή να απαλλάσουν κατηγορίες προσώπων από κάθε ευθύνη.
Ετσι, τόνισε το Δικαστήριο, πρέπει να εξεταστεί «αν οι καταγγελλόμενες πράξεις διαπράχθηκαν κατά την εκτέλεση των εν στενή έννοια κοινοβουλευτικών καθηκόντων».
Απορρίφθηκε επίσης και ο ισχυρισμός της ελληνικής κυβέρνησης ότι η αδυναμία πρόσβασης στα διακστήρια για τον μηνυτή πολίτη είναι προσωρινή και διαρκεί όσο διατηρείται η βουλευτική ιδιότητα.
Με δεδομένη τη δυνατότητα συνεχούς επανεκλογής ενός βουλευτή, το Ευρωδικαστήριο εκτιμά ότι ο πολίτης μπορεί να στερείται επ' αόριστον το δικαίωμα δικαστικής προστασίας. Με αυτό τον τρόπο, επισημαίνεται, η χρονική παράταση της ποινικής εκκρεμότητας, έως το τέλος της βουλευτικής ιδιότητας, καθιστά αβέβαιη την ποινική δίωξη, δυσκολεύει την συγκέντρωση αποδείξεων και υπονομεύει την αποτελεσματικότητα της ποινικής διαδικασίας.