αυτο θα το κανω οταν μεγαλωσω μου εχει πει πως ο Μικ
γιατι το εκρυψα εδω βλεπω και Μπουγκονιες σε αιθουσαΥγ. Ωστε βλεπεις και πρωιναδικα ε? Ενα-ενα σου ξεφευγουν!
Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο
- Thread starter Stellios papa
- Start date
αν ο Λ εχει σχεσει με Ελλαδα θα σου απαντουσα εδω ουτε στο τσιμεντο του Παρθενωνα δεν μπορεσε να απλωσει τα πτωματα που ηθελε τον τελειωσε μια Μεδωνη ...χαχα
Μπραβο σου ομως που παιρνεις το μερος το υπουργειου πολιτισμου και της επιτροπης που του το αρνηθηκε.
Τους εχει κραξει τοσος κοσμος.
Επιτελους βρεθηκε(ς) και ενας να τους υποστηριξει!
πετυχες διανα βρηκες τον καταλληλο ανθρωπο , εγω στον Λ αναφερθηκα που συνεχως τον αναφερεις και οχι εγω
μια χαρα περασα ειμαι και λιγο μαζ/ς μ αρεσουν και οι εκπληξεις αν και δεν ηρθε ( δεν το περιμενα ηταν χειροτερο απο το κακιστο poor things )
αλλα εχω χασει ενα ενδιαμεσο που εχει κανει
ΤΕΛΟΣ ΜΕ Λ .
Υ.Γ πες μου μια καλη σειρα να δω προσπαθω αλλα δεν μου βγαινει τιποτε οταν φθανουν στο τελος μαρτυρουν το χασιμο χρονου
θα μου πεις ζηταω πολλα ...
Μπορείς να πιάσεις κανένα τετράωρο φιλμ και να το κάνεις σειρά. Να βλέπεις καμια ώρα την ημέρα.
Πραγμα που μου θυμίζει ότι είδα πρόσφατα το heaven's gate του cimino. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, αλλά όχι για τέτοια θέαση. Μην το χαλάσεις με διακοπες. Τεράστια ταινια!
Πραγμα που μου θυμίζει ότι είδα πρόσφατα το heaven's gate του cimino. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, αλλά όχι για τέτοια θέαση. Μην το χαλάσεις με διακοπες. Τεράστια ταινια!
Όταν τα πράγματα έχουν χαθεί ή όταν δεν έχουν ακόμη κατακτηθεί, τότε υπάρχουν και ακτινοβολούν περισσότερο. Ιδίως η ευτυχία.
Mπακογιανοπουλος
τα ειπε ολα για την ταινιαρα του Δημου
παρχει ενα δενδρο που οταν το πληγωνουμε δακρύζει και μας δινει μαστιχι
ενα νοσταλγικο κινηματογραφικο ποιημα
υπεροχο μεσα στις αδυναμιες του
υπεροχο μεσα στην αθωοτητα του
ο Αβδελιωτης αγαπαει τον τοπο του και οι εικονες του ειναι αγαπη συναισθημα νοσταλγια για ενα κοσμο που εφυγε
40 χρονια πριν και σβηνει τις δηθενιες των σημερινων ψευτοποιοτικων του Ελληνικου κινηματογραφου
.
Mπακογιανοπουλος
τα ειπε ολα για την ταινιαρα του Δημου
παρχει ενα δενδρο που οταν το πληγωνουμε δακρύζει και μας δινει μαστιχι
ενα νοσταλγικο κινηματογραφικο ποιημα
υπεροχο μεσα στις αδυναμιες του
υπεροχο μεσα στην αθωοτητα του
ο Αβδελιωτης αγαπαει τον τοπο του και οι εικονες του ειναι αγαπη συναισθημα νοσταλγια για ενα κοσμο που εφυγε
40 χρονια πριν και σβηνει τις δηθενιες των σημερινων ψευτοποιοτικων του Ελληνικου κινηματογραφου
.
δεν συμφωνω δεν ειναι το ιδιο
ο τροποσ αφηγησης ειναι διαφορετικος
σειρες : δεσμευση του θεατη να ειναι σε συνεχη ροη
ταινια : κορυφωση οραμα ονειρο ερεθισματα
οι 4-5 ωρες ταινιες ειναι ελαχιστες