Αν και ονομάζεται John Preest, είναι ο μοναδικός άθεος στη Meanwhile City, μία φουτουριστική-γοτθική μητρόπολη, για την οποία τα Dark City, V for Vendetta και Blade runner διεκδικούν επιρροή σκηνογραφίας. Η μάσκα του θυμίζει το Phantom of the Opera και η βαριά φωνή του τον Rorschach των Watchmen.
Φτιαχτήκατε; Cut στο σύγχρονο Λονδίνο, όπου ένας νεαρός μόλις εγκαταλήφθηκε από τη μέλλουσα νύφη του, ένας πατέρας ετοιμάζεται να συναντήσει το γιο του μετά από μακρόχρονη απουσία και μία νεαρή κοπέλα έχει... χόμπυ τις απόπειρες αυτοκτονίας. Μόνο η goth αισθητική της τελευταίας σπάει το καταθλιπτικό γκρίζο οποιασδήποτε ρεαλιστικής βρετανικής ταινίας.
Για παραπάνω από το μισό της ταινίας, οι 4 αυτές ιστορίες εξελίσσονται παράλληλα, χωρίς να τις συνδέει τίποτα. Η τακτική αυτή κινείται στην κόψη του ξυραφιού, αφού από τη μία ξεκουράζει τον θεατή από τις ιδιαιτερότητες κάθε ιστορίας, από την άλλη διακινδυνεύει την υπομονή του. Κάποτε όμως, οι αλήθειες έρχονται στο προσκήνιο, οι ιστορίες συγκλίνουν και η ομορφιά της σύλληψης αποκαλύπτεται. Οτιδήποτε άλλο σας αποκαλύψω για την υπόθεση απλώς θα σας χαλάσει τη θέαση.
Τολμηρή η απόπειρα του Βρετανού Gerald McMorrow να παίξει με τόσο αταίριαστα υλικά και ίσως να αποτύγχανε αν δεν βοηθούσε η απόδοση του cast: Ryan Phillippe (Crash), Sam Riley (Ian Curtis στο Control), Bernard Hill (Theoden στον Άρχοντα) και πάνω από όλους η (Bond girl) Eva Green ως αυτοκτονική γκοθού!
Φυσικά, απευθύνεται σε ειδικό κοινό: όσοι γοητευτήκατε από τις σκοτεινές στιγμές του Terry Gilliam και όσοι ενδιαφέρεστε για τον πειραματισμό, δεν θα δυσαρεστηθείτε. Οι υπόλοιποι μάλλον θα με κυνηγάτε...
