Get Ready

[Sonus Naturalis]

1970[SUP]+[/SUP]
Ένα δωματιάκι 2 Χ 3.
Μέσα 15 πιτσιρικάδες ηλικίας από 11 έως 19 χρονών.
Ένα φορητό πικ-άπ με μπαταρίες. Και μ' ένα κουτί σπίρτα πάνω στη βελόνα για να μη φεύγει.
Ο τοίχος διακοσμημένος με ημίγυμνα μοντέλα της εποχής.
Ένα ντιβάνι κι' ένα μικρό τραπέζι η επίπλωση, όλη κι' όλη.
Το δωμάτιο πηγμένο από τα ντουμάνια, τους καπνούς.
Παλλάς, Άσσος φίλτρο, Καρέλια Αγρινίου, Άσσος σκέτος. Δοκιμάζαμε ότι υπήρχε. Ο τρόπος για να γίνουμε άντρες. Οι ναυτικοί έφερναν Μαλμπουρο, Κεντ. Ο κόσμος ήταν καινούργιος, απλωμένος μπροστά μας κι' εμείς οφείλαμε να τον ανακαλύψουμε.

Ξεβιδωνόμασταν με τους ρυθμούς. Σημασία είχε ο ρυθμός.
Υπήρχαν και μηνύματα.
Που ανακαλύψαμε πολύ αργότερα.

Ρυθμός. Μόνο ρυθμός.
Κι' ένα κομμάτι που βάσταγε όσο κι' όλη η πλευρά του δίσκου.

Έτοιμοι;
Get Ready!

Spoiler

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Accept third party cookies

Λίγα χρόνια μόλις πίσω η Rachel Carson είχε εκδώσει την κλασσική της μελέτη: Σιωπηλή Άνοιξη.
Οι Rare Earth εξέπεμπαν ροκ με βαθειά οικολογικά μηνύματα.

Αυτά πέρασαν πολλά χρόνια, ώσπου να τα συνειδητοποιήσουμε...

 

[Haagenti]

Να σαι καλα αδελφε...Προταση δυναμιτης...

 

[Georgesod]

Ωραία εισαγωγή έκανες Sonus. Και φυσικά κομματάρα

 

[Emilot]

:worshippy:

 

[grio]

Μιχάλη, περιγράφεις την εποχή και την ατμόσφαιρά της πολύ ...εύγλωττα. Να συμπληρώσω στα "πυρομαχικά" και τα Sante των Αφοί Κωνσταντίνου.

Οι Rare Earth ήταν μια παραδοξότητα για τα δεδομένα της Motown, στην οποία ηχογραφούσαν. Μας είχαν, τότε, κεντρίσει το ενδιαφέρον γιατί στο ρεπερτόριό τους είχαν εντάξει κομμάτια ροκ γκρουπ και συνθετών, όπως Loudermilk, Dave Mason, Savoy Brown, Beatles, πέρα από τους συνθέτες της ετικέτας, Holland, Whitfield και Smokey Robinson του οποίου σύνθεση είναι και το Get Ready.
Ενδιαφέρον γκρουπ με υψηλή εκτελεστική ικανότητα!
:ernaehrung004:

 

[Sonus Naturalis]

Μιχάλη, περιγράφεις την εποχή και την ατμόσφαιρά της πολύ ...εύγλωττα. Να συμπληρώσω στα "πυρομαχικά" και τα Sante των Αφοί Κωνσταντίνου
.......................

Ολόκληρη εποχή...

Μέσα σε τραγούδια, κινηματογραφικές ταινίες, μόδα.
Έξω: Πολιτιστική κοσμογονία.
Σ' εμάς: Μόνο σαν μακρινός απόηχος. Με τη μορφή της μόδας.
Μακριά μαλλιά, πολύχρωμα πουκάμισα, παντελόνια καμπάνα.
Μ' αυτά κάναμε την "επανάσταση" μας.
Επανάσταση ενάντια σε ποιόν όμως, ή σε τι;

Λογικά το ερμηνεύουμε τώρα. Τότε γινόταν αυθόρμητα.
Ήταν ο τρόπος για να δείχνουμε διαφορετικοί.
Ο τρόπος για να ταυτιζόμαστε με την παρέα.

Η παρέα. Ο ισχυρότερος απ' όλους τους δεσμούς.
Όλα για την παρέα.
Ότι και να κάναμε είχε αναφορά την παρέα.
Για ν' αναδειχτούμε στην παρέα.
Ή τ' ανάποδο, για να μη ρεζιλευτούμε απέναντι στην παρέα.

Ο φίλος μας ο Μ. ήταν ο πιο "περπατημένος".
Μας μετέφερε τις τελευταίες εξελίξεις, τις τελευταίες χορευτικές κινήσεις.
Εύσωμος, αλλά ευκίνητος. Τον παρακολουθούσαμε γοητευμένοι.

Ο χορός είχε πια απλοποιηθεί, δεν είχε βήματα. Είχε όμως φιγούρες.
Και ο σκοπός ιερός. Η προετοιμασία για το πάρτι. Η προετοιμασία για τη ντισκοτέκ!

Το δισκάκι 45άρι. Πάνω στο φορητό.
Αγγλικά ξέραμε ελάχιστοι. Κι' εμείς που ξέραμε κάμποσα, αδύνατον να διακρίνουμε στίχους από το σαράβαλο. Βγάζαμε ωστόσο δυό λέξεις.

"Σικάγο". Και "φρήντομ" (freedom). Ελευθερία.
Ήταν αρκετά. Τα υπόλοιπα ήταν ρυθμός.

Για πολλά χρόνια μας έμεινε η σύγχυση. Ότι επρόκειτο για το γκρούπ με το ίδιο όνομα. Σικάγο!

Πολύ αργότερα -και πάλι- καταλάβαμε ότι επρόκειτο για το σούπερ-γκρούπ:

Crosby, Stills, Nash and Young - Chicago

Spoiler

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Accept third party cookies

​

[TABLE="class: grid, width: 400, align: center"]
[TR]
[TD="align: center"]Crosby, Stills, Nash and Young - Chicago[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]

Though your brother's bound and gagged
And they've chained him to a chair
Won't you please come to Chicago
Just to sing


In a land that's known as freedom
How can such a thing be fair
Won't you please come to Chicago
For the help that we can bring


We can change the world
Re-arrange the world
It's dying ... to get better


Politicians sit yourself down
There's nothing for you here
Won't you please come to Chicago
For a ride


Don't ask Jack to help you
'Cause he'll turn the other ear
Won't you please come to Chicago
Or else join the other side


We can change the world
Re-arrange the world
It's dying ... if you believe in justice
It's dying ... and if you believe in freedom
It's dying ... let a man live his own life
It's dying ... rules and regulations, who needs them
Open up the door


Somehow people must be free
I hope the day comes soon
Won't you please come to Chicago
Show your face


From the bottum of the ocean
To the mountains on the moon
Won't you please come to Chicago
No one else can take your place​

[/TD]
[/TR]
[/TABLE]

Στίχοι ξεκάθαρα, έντονα πολιτικοί. Αλλά τότε τι να ξέραμε...

 

[grio]

Ολόκληρη εποχή...

Μέσα σε τραγούδια, κινηματογραφικές ταινίες, μόδα.
Έξω: Πολιτιστική κοσμογονία.
Σ' εμάς: Μόνο σαν μακρινός απόηχος. Με τη μορφή της μόδας.
Μακριά μαλλιά, πολύχρωμα πουκάμισα, παντελόνια καμπάνα.
Μ' αυτά κάναμε την "επανάσταση" μας.
Επανάσταση ενάντια σε ποιόν όμως, ή σε τι;

Λογικά το ερμηνεύουμε τώρα. Τότε γινόταν αυθόρμητα.
Ήταν ο τρόπος για να δείχνουμε διαφορετικοί.
Ο τρόπος για να ταυτιζόμαστε με την παρέα.

Η παρέα. Ο ισχυρότερος απ' όλους τους δεσμούς.
Όλα για την παρέα.
Ότι και να κάναμε είχε αναφορά την παρέα.
Για ν' αναδειχτούμε στην παρέα.
Ή τ' ανάποδο, για να μη ρεζιλευτούμε απέναντι στην παρέα.

Ο φίλος μας ο Μ. ήταν ο πιο "περπατημένος".
Μας μετέφερε τις τελευταίες εξελίξεις, τις τελευταίες χορευτικές κινήσεις.
Εύσωμος, αλλά ευκίνητος. Τον παρακολουθούσαμε γοητευμένοι.

Ο χορός είχε πια απλοποιηθεί, δεν είχε βήματα. Είχε όμως φιγούρες.
Και ο σκοπός ιερός. Η προετοιμασία για το πάρτι. Η προετοιμασία για τη ντισκοτέκ!

Το δισκάκι 45άρι. Πάνω στο φορητό.
Αγγλικά ξέραμε ελάχιστοι. Κι' εμείς που ξέραμε κάμποσα, αδύνατον να διακρίνουμε στίχους από το σαράβαλο. Βγάζαμε ωστόσο δυό λέξεις.

"Σικάγο". Και "φρήντομ" (freedom). Ελευθερία.
Ήταν αρκετά. Τα υπόλοιπα ήταν ρυθμός.

Για πολλά χρόνια μας έμεινε η σύγχυση. Ότι επρόκειτο για το γκρούπ με το ίδιο όνομα. Σικάγο!

Πολύ αργότερα -και πάλι- καταλάβαμε ότι επρόκειτο για το σούπερ-γκρούπ:

Crosby, Stills, Nash and Young - Chicago

...

Στίχοι ξεκάθαρα, έντονα πολιτικοί. Αλλά τότε τι να ξέραμε...

Μιχάλη, πέρα από τον αντικομφορμισμό στην εμφάνιση και στη συμπεριφορά, πιστεύω, ότι είχαμε συνειδητοποιήσει από τότε τα βασικά και ξέραμε αυτά που έπρεπε και αναμφίβολα σ' αυτό βοηθούσε η μουσική με τα πανανθρώπινα και διαχρονικά μηνύματά της για ελευθερία και ειρήνη. Ίσως να μας διέκρινε μια αθωότητα και αφέλεια, αλλά έτσι είναι οι νέοι, δεν είναι;

 

[Sonus Naturalis]

Μιχάλη, πέρα από τον αντικομφορμισμό στην εμφάνιση και στη συμπεριφορά, πιστεύω, ότι είχαμε συνειδητοποιήσει από τότε τα βασικά και ξέραμε αυτά που έπρεπε και αναμφίβολα σ' αυτό βοηθούσε η μουσική με τα πανανθρώπινα και διαχρονικά μηνύματά της για ελευθερία και ειρήνη. Ίσως να μας διέκρινε μια αθωότητα και αφέλεια, αλλά έτσι είναι οι νέοι, δεν είναι;

Γρηγόρη, τα βασικά, οι διαχρονικές και πανανθρώπινες αξίες συμβάδιζαν και με τον τότε τρόπο ζωής μας. Μας διέκρινε ένα έντονο συναίσθημα αξιοπρέπειας ανεξαρτήτως πόσο το συνειδητοποιούσαμε.

Ο στίχος του Γκάτσου:
"Είχαμε περηφάνεια, στην πίκρα στην ορφάνεια" πιστεύω πως χαρακτήριζε τη γενιά μας. Και τις προηγούμενες. Και μιά-δυό γενιές μετέπειτα.
Κάτι άλλαξε κατόπιν...

Η αθωότητα και η αφέλεια μας σε συνδυασμό με την περηφάνεια, την αποκοτιά αν προτιμάς, πως μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα, οδηγούσε να υιοθετούμε αυθόρμητα τα καλύτερα στοιχεία από τις κουλτούρες με τις οποίες ερχόμασταν σ' επαφή.
Κι' ας μην ξέραμε τότε τι αντιπροσωπεύουν ακριβώς... :smile:

 

[Sonus Naturalis]

Το ταξίδι στις μνήμες της εφηβείας συνεχίζεται.

Εκείνη την εποχή ακούγαμε κυρίως δισκάκια.
45άρια που κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι, από φίλο σε φίλο. Στο τέλος και στα δικά μας χέρια.
Άλμπουμ υπήρχαν, αλλά οι επιτυχίες κυκλοφορούσαν σε 45άρια. Μ' αυτή τη μορφή τις μαθαίναμε.

Για πικ-άπ της προκοπής ούτε λόγος!
Άφραγκοι πιτσιρικάδες είμασταν...

Ένα τέτοιο 45άρι έφερε μιά μέρα ο Μ. Ο εύσωμος, αλλά ευκίνητος φίλος μας.

Καταλαβαίναμε μιά λέξη μόνο.
Ήταν αρκετή.

Πύρ!

Spoiler

Arthur Brown - Fire

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Accept third party cookies

​