Τη Χίλντα Παπαδημητρίου, την έχω γνωρίσει σαν μεταφράστρια και μάλιστα καλή, στην ελληνική έκδοση του The Sound of the City (Ο ήχος της πόλης, Charlie Gillet, Λιβάνης).
Παραθέτω δικό της βιογραφικό, μια συνέντευξή της καθώς και δύο περιλήψεις από τα 2 πρόσφατα μυθιστορήματά της. Θα ήθελα γνώμες και σχόλια για αυτά καθώς άπτονται και εμπλέκουν πράγματα (μουσικές, βινύλια κ.α) γνώριμα και προσφιλή σε εμάς.
Βιογραφικό
Γεννήθηκα στην Καλλιθέα το 1957, στον αστερισμό του Υδροχόου, της μουσικής, του κινηματογράφου και των βιβλίων. Τα πρώτα μου ινδάλματα ήταν ο Γιούρι Γκαγκάριν και ο Μιχαήλ Στρογκώφ, ο Ταρζάν και ο Ζορρό. Αργότερα τους αντικατέστησα με τον Elvis και τους Beatles. Το 1970, ο πατέρας μου άνοιξε το πρώτο δισκάδικο της Νέας Σμύρνης και τότε μυήθηκα στον Dylan και τη Baez, τον Neil Young, τους Cream και τους Who.
Τυχαία μπήκα στη Νομική, τυχαία την τέλειωσα και μετά τη διέγραψα από το μυαλό μου. Το μόνο που δεν διέγραψα ήταν τα φοιτητικά χρόνια, ο Ρήγας Φερραίος, η Ομάδα Γυναικών Νομικής και οι φιλίες που έκανα τότε.
Από το 1982 ως το 1995, δουλεύαμε το δισκάδικο μαζί με την αδελφή μου. Το 1996 μου δόθηκε η ευκαιρία να αλλάξω ριζικά ζωή και επάγγελμα. Έκτοτε, ασχολούμαι επαγγελματικά με τις μεταφράσεις, και είχα την τύχη να μεταφράσω βιβλία όπως: το Σβήσιμο (Πέρσιβαλ Έβερετ), Η Αγορά των Κλεφτών (Α.Ι. Μπεζερίδης), Η Αυτοβιογραφία μου (Μπομπ Ντύλαν), Το Αγαπημένο Παιχνίδι (Λέοναρντ Κοέν), τα βιβλία του Νικ Χόρνμπι, κ.α. Για μια πενταετία, ήμουν τακτική συνεργάτης των μουσικών περιοδικών ZOO και Pop&Rock.
Το 2004, οι εκδόσεις Απόπειρα κυκλοφόρησαν δύο μονογραφίες μου για τους Beatles και τους Clash, και τη βιογραφία και δισκογραφία του Bob Marley (οι οποίες συμπλήρωναν το δοκίμιο του Χέντερσον Ντάρλυμπλ). Λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1996, συμμετείχα στο συλλογικό έργο Το Φάντασμα μιας Δεκαετίας (εκδ. Δελφίνι), μ’ ένα άρθρο για το φεμινιστικό κίνημα της δεκαετίας του ’60.
Από το 2007, είμαι τακτική συνεργάτης του διαδικτυακού www.mic.gr, κι έχω γράψει κείμενα για τη BookPress, το Sonic, το Index και το Muzine.
Τον Μάρτιο του 2011, κυκλοφόρησε το πρώτο μου μυθιστόρημα με τίτλο «Για μια Χούφτα Βινύλια».
The Vinyl Conspiracy #22: Χίλντα Παπαδημητρίου
1) Ποιος είναι ο πρώτος δίσκος που αγόρασες. Πότε και πού (είχες πολλά σπυράκια, που βρήκες τα λεφτά κλπ);
Το πρώτο 45άρι που αγόρασα ήταν το To sir with love, με τη Lulu, από την ομώνυμη ταινία με τον Σίντνεϊ Πουατιέ. Είχε προηγηθεί η αποτυχημένη προσπάθεια να βρω το I’m black and I’m proud, αλλά στο μικρό δισκάδικο της Σοφοκλέους, στην Καλλιθέα, δεν το ήξεραν, εγώ δεν ήξερα τραγουδιστή… Τα 45άρια έκαναν για πάαααααρα πολλά χρόνια 25 δραχμές. Έβγαλα μ’ ένα μαχαίρι από τον κουμπαρά μου ένα 30άρικο – επί χούντας ήταν, αναμνηστικό, με τη φάτσα του βασιλέα και της ΆνναΜαρίας, ω ναι! ρωτήστε να το επιβεβαιώσετε – και πήρα κι ένα τάλιρο ρέστα. Δεν είχα σπυράκια, διότι τότε ήμουν 7-8 χρόνων, αλλά κι επειδή ποτέ δεν είχα σπυράκια (honestly). The rest it’s her-story, όπως λένε. Την άνοιξη του 1970, άνοιξε ο πατέρας μου το δισκάδικο της πλατείας Νέας Σμύρνης.
2) Πόσο μεγάλη την έχεις ... τη δισκοθήκη σου;
Στην ερώτηση αυτή, η απάντηση είναι γνωστή: δεν παίζει ρόλο το μέγεθος, αλλά το τι μπορείς να κάνεις με τη... δισκοθήκη σου.
3) Τι είδους μουσική σ’ ενδιαφέρει περισσότερο (υπάρχει κάποια παθολογική ή μη εξήγηση για το γούστο σου);
Η μαύρη μουσική κάθε λογής, από blues μέχρι rhythm’n’blues και dowop, από soul μέχρι funk και hip-hop, από ska και reggae μέχρι afrobeat... Μάλλον επειδή όπως έχει πει ο-δεν-θυμάμαι-ποιος, πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι ζώον χορευτικό και η μαύρη μουσική είναι ιδανική για χορό.
4) Ποιος δίσκος σου έχει τη μεγαλύτερη αξία και ποια είναι η πιο επιτυχημένη αγορά που έχεις κάνει, έχοντας παραπλανήσει τον dealer, φορώντας ευρύχωρη καπαρντίνα ή έχοντας σταθεί απλά τυχερός;
Στους παλιούς πελάτες μου θα πρέπει να κάνεις αυτή την ερώτηση, δεν συμφωνείς; Από τότε που έκλεισα το δισκάδικο, ψωνίζω από δισκάδικα φίλων, οπότε κανείς δεν παραπλανά τον άλλο. (Ξέρω ότι ακούγεται πολύ politically correct αυτό, αλλά είναι η αλήθεια).
5) Για ποιον δίσκο ξυπνάς κάθιδρος τα βράδια;
Για τον επόμενο του Neil Young ή του Bob Dylan. Για όσους δίσκους δεν βγήκαν ποτέ. Οι υπόλοιποι – πίστεψέ με – αργά ή γρήγορα θα βρεθούν.
6) Κάνεις κάποια άλλη συλλογή (σορτς, καπάκια, φιλοτελισμός, υπερατού, πανίνι);
Δεν θέλω να συλλέγω αντικείμενα, όσο περνούν τα χρόνια θέλω να νιώθω λιγότερο φορτωμένη από πράγματα. Έχω πολλά βιβλία, φυσικά, τα οποία χαρίζω σε κάθε ευκαιρία, καμπόσα dvd που δεν έχω χρόνο να δω, και τη δισκοθήκη μου (στην οποία εντάσσονται και πολλές κασέτες…)
7) Έχεις κάποια μουσική φαντασίωση (σεξουαλική, ακαδημαϊκή, πάσης φύσεως άπιαστο όνειρο);
Να βρεθώ σε μια συναυλία σε μικρό χώρο του Neil Young, κάτι σαν unplugged… Και να δω τον Jeff Bridges να τραγουδάει οτιδήποτε, ακόμα και το happy birthday to you.
8) Ποιος δίσκος αποτελεί το απόλυτο, ντροπιαστικό guilty pleasure στη δισκοθήκη σου;
Δεν ντρέπομαι για τίποτα απ’ όσα έχω συλλέξει. Για μερικά μάλιστα καμαρώνω, όπως τα 45άρια του Al Bano. Μου θυμίζουν πόσο αλλάζει ο άνθρωπος.
9) All time Top-5 /Top-5 αυτήν την εποχή;
Επειδή έγραψα πρόσφατα μια μικρή μονογραφία για τη Billie Holiday, το Top-5 μου είναι:
1 The blues are brewing
2 Strange Fruit
3 Fine and Mellow
4 Don’t Explain
5 Billy’s Blues
10) Γιατί πετάς τα λεφτά σου αγοράζοντας δίσκους;
Γιατί δεν ξέρω πώς αλλιώς να επενδύσω τα εκατομμύρια που βγάζω από τις μεταφράσεις.
11) Όταν έρθει «εκείνη η ώρα» τι θα απογίνει η μάταιη συλλογή σου;
Δεν έχω ιδέα. Και δεν θέλω να το σκέφτομαι. Φοβάμαι ότι μέχρι να έρθει «εκείνη η ώρα» – επειδή πιστεύω ότι θα είμαι κορακοζώητη, σαν τις γιαγιάδες μου – η λέξη «δισκοθήκη» θα έχει καταργηθεί από το λεξικό του τότε Μπαμπινιώτη.
Βιβλία
Για μια χούφτα βινύλια (Μεταίχμιο, 2011)
Ο αστυνόμος Χάρης Νικολόπουλος πλησιάζει τα σαράντα, αλλά ζει ακόμη με τη μητέρα του και απασχολείται σε δουλειές ρουτίνας στη ΓΑΔΑ. Και τώρα, για πρώτη φορά του αναθέτουν τη διαλεύκανση μιας ανθρωποκτονίας. Πρέπει να βάλει τα δυνατά του να βρει τον δολοφόνο, αφού λαχταράει να κάνει καριέρα ντετέκτιβ, σαν τους ήρωες των αστυνομικών βιβλίων που διαβάζει. Εντούτοις, η δολοφονία του συλλέκτη δίσκων βινυλίου Σταμάτη Παυλίδη αποδεικνύεται πιο περίπλοκη απ’ όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Ο αστυνόμος Χάρης Νικολόπουλος θα βρεθεί μπλεγμένος σε μια παρέα ανθρώπων που όλοι έχουν κάτι να κρύψουν. Και ο Χάρης θα αναρωτηθεί: «Μα είναι δυνατόν να σκοτώσει κανείς για μια χούφτα βινύλια;». Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με πάμπολλες μουσικές ροκ αναφορές που θα συγκινήσει εκτός από τους λάτρεις του αστυνομικού και τους μουσικόφιλους.
Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς (Μεταίχμιο, 2013)
Καλοκαίρι του 2007. Ύστερα από απανωτές αναποδιές, ο αστυνόμος Χάρης Νικολόπουλος ξεκινάει επιτέλους τις διακοπές του στα Χανιά. Πριν προλάβει όμως να πιει την πρώτη ρακή, τον ειδοποιούν από την Αθήνα ότι η άδειά του αναστέλλεται. Ο τραγουδιστής Απόστολος Μελισσηνός έχει εξαφανιστεί μυστηριωδώς μετά την τελευταία του συναυλία, στο Κάστρο του Ρεθύμνου. Πού βρίσκεται ο Απόστολος; Κρυμμένος σε κάποια έρημη παραλία; Έχει πέσει θύμα απαγωγής ή μήπως…
Παραθέτω δικό της βιογραφικό, μια συνέντευξή της καθώς και δύο περιλήψεις από τα 2 πρόσφατα μυθιστορήματά της. Θα ήθελα γνώμες και σχόλια για αυτά καθώς άπτονται και εμπλέκουν πράγματα (μουσικές, βινύλια κ.α) γνώριμα και προσφιλή σε εμάς.
Βιογραφικό
Γεννήθηκα στην Καλλιθέα το 1957, στον αστερισμό του Υδροχόου, της μουσικής, του κινηματογράφου και των βιβλίων. Τα πρώτα μου ινδάλματα ήταν ο Γιούρι Γκαγκάριν και ο Μιχαήλ Στρογκώφ, ο Ταρζάν και ο Ζορρό. Αργότερα τους αντικατέστησα με τον Elvis και τους Beatles. Το 1970, ο πατέρας μου άνοιξε το πρώτο δισκάδικο της Νέας Σμύρνης και τότε μυήθηκα στον Dylan και τη Baez, τον Neil Young, τους Cream και τους Who.
Τυχαία μπήκα στη Νομική, τυχαία την τέλειωσα και μετά τη διέγραψα από το μυαλό μου. Το μόνο που δεν διέγραψα ήταν τα φοιτητικά χρόνια, ο Ρήγας Φερραίος, η Ομάδα Γυναικών Νομικής και οι φιλίες που έκανα τότε.
Από το 1982 ως το 1995, δουλεύαμε το δισκάδικο μαζί με την αδελφή μου. Το 1996 μου δόθηκε η ευκαιρία να αλλάξω ριζικά ζωή και επάγγελμα. Έκτοτε, ασχολούμαι επαγγελματικά με τις μεταφράσεις, και είχα την τύχη να μεταφράσω βιβλία όπως: το Σβήσιμο (Πέρσιβαλ Έβερετ), Η Αγορά των Κλεφτών (Α.Ι. Μπεζερίδης), Η Αυτοβιογραφία μου (Μπομπ Ντύλαν), Το Αγαπημένο Παιχνίδι (Λέοναρντ Κοέν), τα βιβλία του Νικ Χόρνμπι, κ.α. Για μια πενταετία, ήμουν τακτική συνεργάτης των μουσικών περιοδικών ZOO και Pop&Rock.
Το 2004, οι εκδόσεις Απόπειρα κυκλοφόρησαν δύο μονογραφίες μου για τους Beatles και τους Clash, και τη βιογραφία και δισκογραφία του Bob Marley (οι οποίες συμπλήρωναν το δοκίμιο του Χέντερσον Ντάρλυμπλ). Λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1996, συμμετείχα στο συλλογικό έργο Το Φάντασμα μιας Δεκαετίας (εκδ. Δελφίνι), μ’ ένα άρθρο για το φεμινιστικό κίνημα της δεκαετίας του ’60.
Από το 2007, είμαι τακτική συνεργάτης του διαδικτυακού www.mic.gr, κι έχω γράψει κείμενα για τη BookPress, το Sonic, το Index και το Muzine.
Τον Μάρτιο του 2011, κυκλοφόρησε το πρώτο μου μυθιστόρημα με τίτλο «Για μια Χούφτα Βινύλια».
The Vinyl Conspiracy #22: Χίλντα Παπαδημητρίου
1) Ποιος είναι ο πρώτος δίσκος που αγόρασες. Πότε και πού (είχες πολλά σπυράκια, που βρήκες τα λεφτά κλπ);
Το πρώτο 45άρι που αγόρασα ήταν το To sir with love, με τη Lulu, από την ομώνυμη ταινία με τον Σίντνεϊ Πουατιέ. Είχε προηγηθεί η αποτυχημένη προσπάθεια να βρω το I’m black and I’m proud, αλλά στο μικρό δισκάδικο της Σοφοκλέους, στην Καλλιθέα, δεν το ήξεραν, εγώ δεν ήξερα τραγουδιστή… Τα 45άρια έκαναν για πάαααααρα πολλά χρόνια 25 δραχμές. Έβγαλα μ’ ένα μαχαίρι από τον κουμπαρά μου ένα 30άρικο – επί χούντας ήταν, αναμνηστικό, με τη φάτσα του βασιλέα και της ΆνναΜαρίας, ω ναι! ρωτήστε να το επιβεβαιώσετε – και πήρα κι ένα τάλιρο ρέστα. Δεν είχα σπυράκια, διότι τότε ήμουν 7-8 χρόνων, αλλά κι επειδή ποτέ δεν είχα σπυράκια (honestly). The rest it’s her-story, όπως λένε. Την άνοιξη του 1970, άνοιξε ο πατέρας μου το δισκάδικο της πλατείας Νέας Σμύρνης.
2) Πόσο μεγάλη την έχεις ... τη δισκοθήκη σου;
Στην ερώτηση αυτή, η απάντηση είναι γνωστή: δεν παίζει ρόλο το μέγεθος, αλλά το τι μπορείς να κάνεις με τη... δισκοθήκη σου.
3) Τι είδους μουσική σ’ ενδιαφέρει περισσότερο (υπάρχει κάποια παθολογική ή μη εξήγηση για το γούστο σου);
Η μαύρη μουσική κάθε λογής, από blues μέχρι rhythm’n’blues και dowop, από soul μέχρι funk και hip-hop, από ska και reggae μέχρι afrobeat... Μάλλον επειδή όπως έχει πει ο-δεν-θυμάμαι-ποιος, πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι ζώον χορευτικό και η μαύρη μουσική είναι ιδανική για χορό.
4) Ποιος δίσκος σου έχει τη μεγαλύτερη αξία και ποια είναι η πιο επιτυχημένη αγορά που έχεις κάνει, έχοντας παραπλανήσει τον dealer, φορώντας ευρύχωρη καπαρντίνα ή έχοντας σταθεί απλά τυχερός;
Στους παλιούς πελάτες μου θα πρέπει να κάνεις αυτή την ερώτηση, δεν συμφωνείς; Από τότε που έκλεισα το δισκάδικο, ψωνίζω από δισκάδικα φίλων, οπότε κανείς δεν παραπλανά τον άλλο. (Ξέρω ότι ακούγεται πολύ politically correct αυτό, αλλά είναι η αλήθεια).
5) Για ποιον δίσκο ξυπνάς κάθιδρος τα βράδια;
Για τον επόμενο του Neil Young ή του Bob Dylan. Για όσους δίσκους δεν βγήκαν ποτέ. Οι υπόλοιποι – πίστεψέ με – αργά ή γρήγορα θα βρεθούν.
6) Κάνεις κάποια άλλη συλλογή (σορτς, καπάκια, φιλοτελισμός, υπερατού, πανίνι);
Δεν θέλω να συλλέγω αντικείμενα, όσο περνούν τα χρόνια θέλω να νιώθω λιγότερο φορτωμένη από πράγματα. Έχω πολλά βιβλία, φυσικά, τα οποία χαρίζω σε κάθε ευκαιρία, καμπόσα dvd που δεν έχω χρόνο να δω, και τη δισκοθήκη μου (στην οποία εντάσσονται και πολλές κασέτες…)
7) Έχεις κάποια μουσική φαντασίωση (σεξουαλική, ακαδημαϊκή, πάσης φύσεως άπιαστο όνειρο);
Να βρεθώ σε μια συναυλία σε μικρό χώρο του Neil Young, κάτι σαν unplugged… Και να δω τον Jeff Bridges να τραγουδάει οτιδήποτε, ακόμα και το happy birthday to you.
8) Ποιος δίσκος αποτελεί το απόλυτο, ντροπιαστικό guilty pleasure στη δισκοθήκη σου;
Δεν ντρέπομαι για τίποτα απ’ όσα έχω συλλέξει. Για μερικά μάλιστα καμαρώνω, όπως τα 45άρια του Al Bano. Μου θυμίζουν πόσο αλλάζει ο άνθρωπος.
9) All time Top-5 /Top-5 αυτήν την εποχή;
Επειδή έγραψα πρόσφατα μια μικρή μονογραφία για τη Billie Holiday, το Top-5 μου είναι:
1 The blues are brewing
2 Strange Fruit
3 Fine and Mellow
4 Don’t Explain
5 Billy’s Blues
10) Γιατί πετάς τα λεφτά σου αγοράζοντας δίσκους;
Γιατί δεν ξέρω πώς αλλιώς να επενδύσω τα εκατομμύρια που βγάζω από τις μεταφράσεις.
11) Όταν έρθει «εκείνη η ώρα» τι θα απογίνει η μάταιη συλλογή σου;
Δεν έχω ιδέα. Και δεν θέλω να το σκέφτομαι. Φοβάμαι ότι μέχρι να έρθει «εκείνη η ώρα» – επειδή πιστεύω ότι θα είμαι κορακοζώητη, σαν τις γιαγιάδες μου – η λέξη «δισκοθήκη» θα έχει καταργηθεί από το λεξικό του τότε Μπαμπινιώτη.
Βιβλία
Για μια χούφτα βινύλια (Μεταίχμιο, 2011)
Ο αστυνόμος Χάρης Νικολόπουλος πλησιάζει τα σαράντα, αλλά ζει ακόμη με τη μητέρα του και απασχολείται σε δουλειές ρουτίνας στη ΓΑΔΑ. Και τώρα, για πρώτη φορά του αναθέτουν τη διαλεύκανση μιας ανθρωποκτονίας. Πρέπει να βάλει τα δυνατά του να βρει τον δολοφόνο, αφού λαχταράει να κάνει καριέρα ντετέκτιβ, σαν τους ήρωες των αστυνομικών βιβλίων που διαβάζει. Εντούτοις, η δολοφονία του συλλέκτη δίσκων βινυλίου Σταμάτη Παυλίδη αποδεικνύεται πιο περίπλοκη απ’ όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Ο αστυνόμος Χάρης Νικολόπουλος θα βρεθεί μπλεγμένος σε μια παρέα ανθρώπων που όλοι έχουν κάτι να κρύψουν. Και ο Χάρης θα αναρωτηθεί: «Μα είναι δυνατόν να σκοτώσει κανείς για μια χούφτα βινύλια;». Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με πάμπολλες μουσικές ροκ αναφορές που θα συγκινήσει εκτός από τους λάτρεις του αστυνομικού και τους μουσικόφιλους.
Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς (Μεταίχμιο, 2013)
Καλοκαίρι του 2007. Ύστερα από απανωτές αναποδιές, ο αστυνόμος Χάρης Νικολόπουλος ξεκινάει επιτέλους τις διακοπές του στα Χανιά. Πριν προλάβει όμως να πιει την πρώτη ρακή, τον ειδοποιούν από την Αθήνα ότι η άδειά του αναστέλλεται. Ο τραγουδιστής Απόστολος Μελισσηνός έχει εξαφανιστεί μυστηριωδώς μετά την τελευταία του συναυλία, στο Κάστρο του Ρεθύμνου. Πού βρίσκεται ο Απόστολος; Κρυμμένος σε κάποια έρημη παραλία; Έχει πέσει θύμα απαγωγής ή μήπως…
