- 17 June 2006
- 14,350
Πάνε 33 χρόνια από τότε που βγήκε. 1981. Ψάχναμε το διάδοχο του Πέκινπα, την περασμένη χρονιά (1980) βγήκαν οι ''Καβαλλάρηδες με τη Μεγάλη Σκιά'' (The Long Raiders) του Γουόλτερ Χιλλ, ξεθαρέψαμε. Διαβάσαμε για τούτη δώ ότι είναι ''Γουέστερν'' Από τον τύπο που είχε κάνει τον ''Ελαφοκυνηγό''. Tον είχαν περιλάβει οι Αριστεροί κονδυλοφόροι που έγραψαν για τον ''Ελαφοκυνηγό'' στις εδώ εφημερίδες και τον έκαναν του αλατιού, ότι "οι Βιετκόνγκ δεν ήταν τέτοιοι", ότι το φίλμ ήταν Αμερικάνικη προπαγάνδα και Ψεύτικο, ότι τέλειωνε με την Αμερικάνικη Σημαία σε γκρο-πλαν κι από κάτω τους αμετανόητους φουκαράδες - κορόϊδα που πολέμησαν και σκοτώθηκαν ''σ ένα πόλεμο που δεν ήταν δικός τους''...τέτοια. Δεν πήραν βερβελέ από την ταινία εν ολίγοις. Δεν την κοινώνησαν. Πήγα να το δώ.
Σαν κινηματογραφόφιλος αδυνατώ να διαλέξω «καλύτερες ταινίες» (sic): πάνω μου, έχουν ασελγήσει αμέτρητες. Αυτή εδώ όμως ανήκει στις 5 ή 6 πιο συγκλονιστικές κινηματογραφικές εμπειρίες. Μνημειώδης. Είχα βγεί από την αίθουσα παραπατώντας θυμάμαι. Κυριολεκτικά μεθυσμένος. Κλασσικό Χολυγουντιανό Σινεμά (Χίτσκοκ, Λάνγκ, Πρέμινγκερ) αλλά το υπέροχο μήλο ήταν γεμάτο σκουλήκια: αντί για ξανθούς υπερήρωες που κατακτούν τη Δύση, βλέπεις τσούρμο από φτωχούς που οδεύουν όπως όπως προς τη Γη της Επαγγελίας, σκαρφαλωμένοι πάνω σε στέγες βαγονιών, κουρελήδες και πεινασμένοι στη βροχή. Η ταινία διαδραματίζεται στον Πόλεμο του Johnson County (Wyoming) το 1892, ανάμεσα στους πλούσιους κτηματίες και στους πληρωμένους φονιάδες τους μαζί με το στρατό και την αστυνομία από τη μιά και στους μετανάστες που ταξίδευαν προς τη Δύση να βρούν τον παράδεισο από την άλλη. Καταλήγει στην τελική μεγάλη σφαγή των δεύτερων. Η ταινία ήταν επική και μεγαλόπνοη, στα χνάρια του Αμπελ Γκανς, οι ερμηνείες υπέροχες, η δομή συγκλονιστική, αυστηρή και ταυτόχρονα ξεσαλωμένη, σαν φούγκα του Μπαχ, τα τοπία απέραντα, οι σκηνές μεγάλου πλήθους εξαίσιες, η φωτογραφία (Vilmos Zsigmont) σκέτο ποίημα, το συγκινησιακό φορτίο ασήκωτο, το soundtrack (Dave Mansfield - έπαιζε κι ένα μικρό ρόλο στην ταινία) εξαιρετικό.
Η ταινία είχε κενά και ώρες ώρες έχανες το μπούσουλα -δεν καταλάβαινες φερ ειπείν πως ο πλούσιος Τζον Χάρτ από θυμόσοφος μέθυσος, μαύρο πρόβατο της κοινωνικής τάξης του και υποστηρικτής των los olvidados, πέρναγε στην αντίπερα όχθη, στους κόλπους των σφαγέων. Διαβάσαμε ότι η ταινία ήρθε αγρίως πετσοκομένη γιατί το τελικό αποτέλεσμα κρίθηκε αντιεμπορικό και ότι σηματοδότησε το τέλος των United Artists. Δυστυχώς σηματοδότησε και το τέλος του σκηνοθέτη της: δεν ξαναέκανε τίποτα σημαντικό.
Θα πρέπει να την είδα κάπου 10 φορές στα χρόνια που ακολούθησαν. Κάθε φορά, η ίδια αίσθηση, η ίδια μεθυστική ντόπα, η ίδια επιβλητική Συμφωνία μεγαλείου και απεραντοσύνης, μιά ταινία - Ποταμός.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε σε 2 DVDs Εξω και αξίζει να την αποκτήσετε σε Bluray. Το δεύτερο DVD περιέχει ένα μεγάλο μέρος του ντοκυμαντέρ του Michael Epstein Final Cut: The Making and Unmaking of Heaven’s Gate.
To αγόρασα, εννοείται.
Τώρα πρέπει να εξοικονομήσω χρήματα για BlueRay player.
