Holly Motors
αντιγράφω από το flix
Το «Holy Motors» του Λεός Καραξ είναι εδώ.
Εμπνευσμένο, αποκαλυπτικό, αστείο, σπαρακτικό.
Ένα ατόφιο κομμάτι σινεμά, φόρος – τιμής στην ίδια τη δύναμη του κινηματογράφου και σε όσα μας κάνουν να μένουμε ακόμη ζωντανοί...
«Η ζωή είναι καλύτερη γιατί στη ζωή υπάρχει αγάπη. Ο θάνατος είναι καλός, αλλά εκεί δεν υπάρχει αγάπη»
Υπάρχουν μερικές στιγμές - στο σινεμά όπως και στη ζωή - που το μόνο πράγμα που έχει σημασία είναι να συνεχίζεις.
Να αγνοείς όλα όσα σου υπαγορεύουν να σταματήσεις να ζεις και κόντρα σε όλες τις προβλέψεις να συνεχίζεις να δημιουργείς, να αγαπάς, να νιώθεις, να υπάρχεις.
Κάποιοι θα το έλεγαν ένστικτο επιβίωσης. Αλλοι ανάγκη. Μερικοί πιο κυνικοί, ζωή.
Ο Λεός Καράξ το λέει απλά σινεμά.
Και ακυρώνοντας κάθε πρόβλεψη που τον ήθελε να βρίσκεται έτη φωτός μακριά από τον άνθρωπο που κάποτε έκανε το σινεμά
να μοιάζει με μια κοσμική επανάσταση αψηφώντας κάθε παράπλευρη απώλεια, ο 52χρονος πλέον σκηνοθέτης επιστρέφει
για να δώσει την οριστική απάντηση στο γιατί χρειάστηκε δεκατρία ολόκληρα χρόνια για να γυρίσει την μόλις πέμπτη του ταινία μεγάλου μήκους.
Προς διάψευση όσων είχαν πλέον πειστεί πως ο εγωισμός και η μεγαλομανία του χτυπήθηκαν στη ρίζα μετά την αποτυχία του «Pola X
και πως το πάλαι πότε σπουδαιότερο παιδί – θαύμα που γνώρισε το γαλλικό σινεμά στα 80s αποσύρθηκε γιατί τον νίκησε ο χρόνος και ο ίδιος του ο εαυτός,
ο Καράξ μοιάζει να βρίσκεται πιο «εδώ» από ποτέ.
Το ίδιο μεγαλομανής, το ίδιο αναρχικός, το ίδιο αθεράπευτα ρομαντικός,
το ίδιο cult, το ίδιο αστείος και τραγικός μαζί.
Ενας εμπνευσμένος καλλιτέχνης που καίγεται ακόμη και σήμερα από την ίδια ζωτική ανάγκη του να κάνει σινεμά με κάθε όρο.
Δεν έχει καμία σημασία να προσπαθήσει να εξηγήσει κανείς τη διαδρομή του κεντρικού ήρωα του «Holy Motors»
καθώς αυτός μπαινοβγαίνει, κατά τη διάρκεια ενός 24ώρου, μέσα στους ρόλους που μοιάζουν να του έχουν ανατεθεί από έναν κοσμικό σκηνοθέτη.
Ούτε έχει νόημα να προσπαθήσει κανείς να αναλύσει το πόσο υπόγεια η φαινομενικά αυτή σουρεαλιστική εναλλαγή μεταμορφώσεων,
κινηματογραφικών ειδών και συναισθημάτων σε αφήνει μουδιασμένο μπροστά σε ένα weird σινεμά
- με όλη τη σημασία της έννοιας - κι όμως την ίδια στιγμή κρυστάλλινα διαυγές και αποκαλυπτικό.
Tίποτα δεν αρκετό για να περιγράψει μια ιλιγγιώδη κούρσα ανάμεσα σε μικρές ιστορίες που ξεκινούν από το ανέκδοτο,
χάνονται στη σφαίρα του φανταστικού, αγγίζουν την κωμωδία, διαπερνούν την τραγωδία, επιστρέφουν νομοτελειακά στο σινεμά
(του Καράξ και των «άλλων») και όλες μαζί καταλήγουν σε μια σπαρακτική αλληγορία για την πιο δύσκολη τέχνη απ’ όλες: αυτής της ίδιας της ζωής.
Το «Holy Motors» δεν είναι μόνο 100% σινεμά του Λεός Καράξ, αλλά είναι 100% ΣΙΝΕΜΑ.
Και μαζί η αποθέωση της τέχνης του ηθοποιού, είτε αυτό αφορά τους 11 ρόλους που ο συγκλονιστικός Ντενίς Λαβάντ υποδύεται
με το αφοπλιστικό κωμικό timing ενός Τσάπλιν και την τραγικότητα ενός αξεπέραστου σαιξπηρικού μάστορα,
είτε τη αξεπέραστη σκηνή ανθολογίας που σηκώνει λες με την πείρα μιας πραγματικά πεπειραμένης ηθοποιού η Κάιλι Μινόγκ
και την γενναιοδωρία με την οποία η Εντίτ Σκομπ
(του «Μάτια Δίχως Πρόσωπο» του Ζορζ Φρανζί) οδηγεί κυριολεκτικά ως άλλη αγία το «holy motor» της ταινίας.
Σαν ένα rollercoaster που τρέχει γρηγορότερα και απο τα καρέ του σινεμά,
ο Καράξ διασχίζει, μέσα σε μια ώρα και πενήντα πέντε λεπτά, όλες τις εμμονές του:
το θάνατο, τους πρωτεργάτες του βωβού κινηματογράφου, το μιούζικαλ, το σεξ, την επιστημονική φαντασία,
το ροκ ν’ ρολ, τον Μπόρχες, το alter ego του στο πρόσωπο του μόνιμου ήρωα του
με το όνομα Αλεξ, το Παρίσι, τους «Εραστές της Γέφυρας»,
όλα τα πανέμορφα και αποκρουστικά πράγματα που ο Καράξ αγάπησε με πάθος στη ζωή του
και κρύβονταν πάντοτε πίσω από το ηθελημένα ατελές έργο του.
Και όλα αυτά που τελικά τον έκαναν – ευτυχώς για όλους μας – να συνεχίσει το έργο του από εκεί ακριβώς που το είχε σταματήσει.
Επιβεβαιώνοντας, με το κύρος ενός «σοφού» και την αυθάδεια ενός «παιδιού»,
πως για κάθε απουσία υπάρχει πάντοτε κάπου κρυμμένη μια δεύτερη ευκαιρία και πως για κάθε ζωή που χάνουμε,
κάπου υπάρχει μια ακόμη.
Και αν ακόμη χαθεί κι αυτή, θα έχουμε για πάντα το σινεμά!
υπόθεση από το ishow
Ο Γάλλος σκηνοθέτης Leos Carax επιστρέφει για τρίτη φορά στις Κάννες
με την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους μετά από δεκατρία χρόνια
(η τελευταία του ήταν το Pola X το 1999).
Ο DL (Denis Lavant) στη διάρκεια ενός 24ώρου μετακινείται από ζωή σε ζωή, αλλάζοντας ταυτότητα συνεχώς.
Πότε είναι άνδρας, πότε είναι γυναίκα, άλλοτε νέος, άλλοτε ηλικιωμένος, τη μια φορά πλούσιος την άλλη φτωχός.
Θα γίνει δολοφόνος, ζητιάνος, Διευθύνων Σύμβουλος, τέρας, εργάτης ή πατέρας.
Φαίνεται σαν να παίζει ρόλους αλλά δεν υπάρχουν γύρω του κάμερες ή σκηνοθέτης.
Αισθάνεται μόνος και εξουθενωμένος που πρέπει να ζει όλες αυτές τις ζωές που δεν είναι δικές του.
Ωστόσο μερικές φορές όταν πρέπει να αφήσει τον έναν ρόλο για το επόμενο αισθάνεται πως δεν θέλει να φύγει.
Που βρίσκεται η δικιά του οικογένεια, το σπίτι του?
Και πότε θα ησυχάσει ;
Ο Carax που έχει γράψει και το σενάριο
εξερευνά το χρόνο και τον χώρο μέσα από τις παράλληλες ζωές του πρωταγωνιστή του.
Μαζί με τον Denis Lavant και κάποιες μάλλον παράξενες συμμετοχές
όπως αυτή της Eva Mendes και της Kylie Minogue που και οι δύο υποδύονται τις ηθοποιούς σε δεύτερους ρόλους,
ενώ συμμετέχει και ο Michel Piccoli στο ρόλο ενός σκηνοθέτη.
[video=youtube;uuICidzey5c]http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=uuICidzey5c[/video]
Σύμφωνα με το imdb στην Ελλάδα 29/11/2012
