Με αφορμή τη θεατρική παράσταση «Εκκλησιάζουσες» που παρακολούθησα χθες στο αρχαίο θέατρο του Άργους, έκανα κάποιες σκέψεις τις οποίες θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.
Όλοι θαυμάζουμε την πολιτιστική κληρονομιά που μας έχουν αφήσει οι πρόγονοί μας. Ένα μέρος αυτής είναι οι τραγωδίες και οι κωμωδίες που βλέπουμε στο θέατρο.
Αλλά πόσες φορές μπορούμε να παρακολουθήσουμε το ίδιο θέαμα? Σίγουρα όχι πολλές. Έτσι, γεννήθηκαν οι διασκευές.
Ο κάθε σκηνοθέτης βάζει τη δική του υπογραφή σε ένα κλασικό έργο και του δίνει μια διαφορετική υπόσταση. Έτσι, μπορούμε κάθε χρόνο να παρακολουθούμε «Μήδεια» ή «Όρνιθες» με το ίδιο ενδιαφέρον που είχαμε την πρώτη φορά.
Αλλά το ερώτημα είναι ακριβώς αυτό. Κατά πόσο μπορεί να διαφοροποιηθεί ένα κλασικό κείμενο? Υπάρχουν ή όχι όρια? Κατά πόσο πρέπει ο εκάστοτε σκηνοθέτης να σεβαστεί το δημιουργό?
Έχουμε δει διάφορα ευτράπελα επί σκηνής. Μας άρεσαν τελικά ή μας άφησαν αδιάφορους?
Θα με ενδιέφεραν πολύ οι απόψεις σας…
Όλοι θαυμάζουμε την πολιτιστική κληρονομιά που μας έχουν αφήσει οι πρόγονοί μας. Ένα μέρος αυτής είναι οι τραγωδίες και οι κωμωδίες που βλέπουμε στο θέατρο.
Αλλά πόσες φορές μπορούμε να παρακολουθήσουμε το ίδιο θέαμα? Σίγουρα όχι πολλές. Έτσι, γεννήθηκαν οι διασκευές.
Ο κάθε σκηνοθέτης βάζει τη δική του υπογραφή σε ένα κλασικό έργο και του δίνει μια διαφορετική υπόσταση. Έτσι, μπορούμε κάθε χρόνο να παρακολουθούμε «Μήδεια» ή «Όρνιθες» με το ίδιο ενδιαφέρον που είχαμε την πρώτη φορά.
Αλλά το ερώτημα είναι ακριβώς αυτό. Κατά πόσο μπορεί να διαφοροποιηθεί ένα κλασικό κείμενο? Υπάρχουν ή όχι όρια? Κατά πόσο πρέπει ο εκάστοτε σκηνοθέτης να σεβαστεί το δημιουργό?
Έχουμε δει διάφορα ευτράπελα επί σκηνής. Μας άρεσαν τελικά ή μας άφησαν αδιάφορους?
Θα με ενδιέφεραν πολύ οι απόψεις σας…