Η Φαντασία στην Εξουσία!

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Medea (1969 - Pier-Paolo Pasolini)

Οι ενδυματολόγοι και οι σκηνογράφοι έχουν κυριολεκτικά ξεσαλώσει: κάθε φορεσιά, κάθε λάβαρο, κάθε κόσμημα, διάδημα, έπιπλο, όπλο και πανοπλία είναι δουλεμένα στο χέρι, με περισσή φαντασία και μεράκι. Τι να τα κάνουν τα HD και τα 4Κ αυτοί, τι να κάνουν τα πλουμιστά κοστούμια και τα ονειρικά τοπία που μοιάζουν να έχουν βγεί από τις βραβευμένες φωτογραφίες του National Geographic; Η ταινία είναι μεγαλοπρεπής και παράφορη γιατί το πάθος και η επινοητικότητα των δημιουργών της δε γνωρίζουν όρια: ένα παγανιστικό Αριστούργημα, ένα συμπόσιο των αισθήσεων, μεθυσμένο από μια ποιητική δύναμη τόσο εκκεντρική, ιδιόρρυθμη και ακραία που πάλλεται ανάμεσα στην Ομορφιά και στη θηριωδία. Είναι γυρισμένη στην Πίζα, στη Συρία και στην Τουρκία. Πρωταγωνιστεί η Μαρία Κάλλας -είναι η μόνη της εμφάνιση στον κινηματογράφο- που είχε αφήσει εποχή στην ομώνυμη όπερα του Κερουμπίνι.

Ο Παζολίνι, σαν γνήσιος ρομαντικός, ρίχνει μια Φροϋδική/Μαρξιστική/Χριστιανική ματιά στην τραγωδία του Ευριπίδη. Εστιάζει στην αλλαγή, στη μετάβαση, από τον μυστικιστικό, πρωτόγονο, «βάρβαρο» κόσμο με τις αξίες που δεν μετατρέπονται σε αριθμούς, στον πολιτισμό που τον θεωρεί λίγο ως πολύ Σπίλωση, απομάγευση της ζωής μέσω του εξορθολογισμού και της νοησιαρχίας. Η ταινία στην ουσία της είναι μια καταγγελία, μια τυφλή, αμέθοδη επίθεση, τέτοια που μόνο ένας καλλιτέχνης μπορεί να κάνει, ενάντια στη νεωτερικότητα, τις «αναπτυγμένες» κοινωνίες, το κατά πόσο η σύγχρονη πραγματικότητα συνάδει με τις αληθινές προϋποθέσεις μιάς ανθρώπινης ζωής αντάξιας του ονόματός της. Η «Μήδεια» είναι παιδί της εποχής της, σύγχρονη του Γαλλικού Μάη, του Guy Debord και του Louis Althusser, σχεδόν την ακούς να ουρλιάζει στο αυτί σου”l’ imagination au pouvoir” και “epatez la bourgeoisie!”.


Οι διάλογοι είναι ελάχιστοι, η Divina ντουμπλαρισμένη -δεν χρειάζεται να μιλάει, η κίνηση, τα μάτια της, τα λένε κυριολεκτικά Όλα- τα πλάνα αφηγηματικά στο έπακρο και το soundtrack σου κόβει την ανάσα.

 

[Cicadelic Ranger]

Θεωρω 2 τεχνες, η 2 επαγγελματα οπως το παρει κανεις, σαν τα πιο σημαντικα σε ενα κινηματγραφικο εργο.

Αυτο του Production designer και αυτο του Costumier.

Αν δεν δωσει ενα περιβαλον, δεν φτιαξει ενα συμπαντικο χωρο του φιλμ ο ένας, με την προσαρτηση του δευτερου, για να φτιαξει ενα κοσμο, τοτε το αποτελεσμα οσο καλος και να ειναι ο σκηνοθετης καπου θα αφηνει κενα.
Βεβαια πιστευω επισης οτι ο καλος σκηνοθετης ειναι αυτος που διαλεγει σωστα τον Prod. Designer του και τον δημιουργο κουστουμιων του και με τροπο που να εφαπτεται η δουλεια του ενος με του αλλου. Καπου ειναι αυτη και η δουλεια του σαν ενορχηστροτης.

Το φιλμ το ειχα δει οταν ημουν πολυ νεος (αν μπορει κανεις να πει " εχω δει" σε αυτην την ηλικια) στην τηλεοραση, ασπρομαυρο, και αρα σε κακη ποιοτητα. Αρα δεν θυμαμαι και πολλα πραγματα εκτος απο την παρουσια της Ντιβας.

Οποτε με αυτο που λες με τα κουστουμια και την παγανιστικη αισθητικη μου υπεμθιμιζει οτι πρεπει να το (ξανα)δω. Ευτυχως το βρισκεις ευκολα.

Γιατι μπορω να δω ενα εργο απο την αρχη εως το τελος μονο και μονο για τα κοστουμια. Αν εχει και ποιηση επιπλεον... τι αλλο θελει ο λαός ; ( Εκτος φωτογραφιας National Geographic αλλα αυτο ειναι για αλλο κεφαλαιο )

Καλα που το θυμησες και το προτεινες γιατι ο καιρος περναει και εχει τοσα φιλμ να δεις...

 

[opsim]

Κανένα από τα δύο "επαγγέλματα" που ανέφερες δεν κάνουν την διαφορά σε μια ταινία ιδίως σε δημιουργούς όπως ο Pasolini. Φτάνει η σκηνοθετική ματιά του για να ανυψώσει την ταινία, για παράδειγμα τα "κατά Ματθαίον Πάθη" του ίδιου είναι μια λιτή ταινία μεν αριστουργηματική δε.

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Θεωρω 2 τεχνες, η 2 επαγγελματα οπως το παρει κανεις, σαν τα πιο σημαντικα σε ενα κινηματγραφικο εργο.

Αυτο του Production designer και αυτο του Costumier.

Αν δεν δωσει ενα περιβαλον, δεν φτιαξει ενα συμπαντικο χωρο του φιλμ ο ένας, με την προσαρτηση του δευτερου, για να φτιαξει ενα κοσμο, τοτε το αποτελεσμα οσο καλος και να ειναι ο σκηνοθετης καπου θα αφηνει κενα.
Βεβαια πιστευω επισης οτι ο καλος σκηνοθετης ειναι αυτος που διαλεγει σωστα τον Prod. Designer του και τον δημιουργο κουστουμιων του και με τροπο που να εφαπτεται η δουλεια του ενος με του αλλου. Καπου ειναι αυτη και η δουλεια του σαν ενορχηστροτης.

Το φιλμ το ειχα δει οταν ημουν πολυ νεος (αν μπορει κανεις να πει " εχω δει" σε αυτην την ηλικια) στην τηλεοραση, ασπρομαυρο, και αρα σε κακη ποιοτητα. Αρα δεν θυμαμαι και πολλα πραγματα εκτος απο την παρουσια της Ντιβας.

Οποτε με αυτο που λες με τα κουστουμια και την παγανιστικη αισθητικη μου υπεμθιμιζει οτι πρεπει να το (ξανα)δω. Ευτυχως το βρισκεις ευκολα.

Γιατι μπορω να δω ενα εργο απο την αρχη εως το τελος μονο και μονο για τα κοστουμια. Αν εχει και ποιηση επιπλεον... τι αλλο θελει ο λαός ; ( Εκτος φωτογραφιας National Geographic αλλα αυτο ειναι για αλλο κεφαλαιο )

Καλα που το θυμησες και το προτεινες γιατι ο καιρος περναει και εχει τοσα φιλμ να δεις...

Τότε να δεις το "Κελί" με την Jennifer Lopez. Σαν ταινία είναι μάπα, αλλά έχει καταπληκτικά σκηνικά και κουστούμια.

 

[teddy743]

Οι εικόνες αυτής της ταινίας θα σε κάνουν να χάσεις τον ύπνο σου. Την είδα τυχαία το καλοκαίρι του 2001 από video club μην έχοντας δει trailer και σχεδόν έπαθα ένα μικρο ψυχωτικό επεισόδιο. Στιλιστικά ότι καλύτερο έχω δει, θα συμφωνήσω. Τα κοστούμια παρανοϊκά, αρρωστημένα αλλά ταυτόχρονα πανέμορφα. Δεν μπόρεσα ποτέ να το ξαναδώ, (τρομάζω εύκολα).

 

[teddy743]

Η Eiko Ishioka ευθύνεται επίσης και για αυτό...η άκρως ερωτική Sadie Frost στο Dracula του Stoker....

 

[Cicadelic Ranger]

Κανένα από τα δύο "επαγγέλματα" που ανέφερες δεν κάνουν την διαφορά σε μια ταινία ιδίως σε δημιουργούς όπως ο Pasolini. Φτάνει η σκηνοθετική ματιά του για να ανυψώσει την ταινία, για παράδειγμα τα "κατά Ματθαίον Πάθη" του ίδιου είναι μια λιτή ταινία μεν αριστουργηματική δε.

Και ομως νομιζω οτι αυτα τα δυο "επαγγελματα" μπορει να κανουν την διαφορα και να δωσουν την αισθηση της δημιουργιας.
Απο Griffith μεχρι Coppola Scorcese Ridley Scott η Bertolucci.

Το κατα Ματθαιον ειναι αυτο του Pqsolini που εχω δει τις περισσοτερες φορες ( το μονο ; ) κυριως για την μουσικη του και το πως δένει με την "πραξη", και το κυρηγμα στα ιταλικά που μοιαζει σαν σε ανοιχτους χωρους με φυσικο αντιλαλο που λατρευω.
Αυτο το φιλμ ειναι παραπανω απο Λιτό. Τα σκηνικα ειναι καποια φυσικα ερείπια της Σικελιας, οι ηθοποιοι ειναι κατοικοι ενος χωριου ουτε καν επαγγελματιες ηθοπιοιοι, και οι Ρωμαιοι λείαν Approximatifs.

Δηλαδη αν ηταν καποιο αλλο φιλμ με αυτα τα λιτα (ανυπαρκτα) στοιχεια εγω δεν θα το εβλεπα. Αυτο διαφερει γιατι γινεται ασκηση, και "ασκητικη" του ιδιου του Pasolini. Tωρα για αυτο το συγκεκριμενο που λεει ο Κωστας, δεν το (ξανα)ειδα ακομα για να ανακαλυψω το βαρος αυτων των στοιχειων ( οπως κοστουμια, περιβαλλον, αντικειμενα, σκηνικα...αν και αν θυμαμαι τα σκηνικά ηταν "φυσικα").

--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---

Η Eiko Ishioka ευθύνεται επίσης και για αυτό...η άκρως ερωτική Sadie Frost στο Dracula του Stoker....

Οταν μιλαω για design production και κοστουμια, αυτο ειναι ενα απο τα εργα που μου ερχονται στο μυαλο, ισως πρωτα απο ολα μαζι με το Allien. KΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ.

Οποτε θα κοιταξω και για το "Κελλί " :a0210: και θα το δω στην πρωτη ευκαιρια.