Η οπτική σταθεροποίηση επεκτείνεται...

[ΒΛΑΣΙΔΗΣ]

Ξεκίνησε από την CANON το 1999 με τον CANON 75-300 IS. Σταδιακά πέρασε και σε άλλους τηλεφακούς, η ΝΙΚΟΝ έβγαλε το δικό της σύστημα το 2001 (ο πρώτος ήταν ο 80-400 VR) και έκτοτε εξαπλώνεται.

Σήμερα πολλές κόμπακτ είναι εξοπλισμένες με αυτό το σύσητμα που επιτρέπει να τραβάς φωτο με 1/10, 1/15 χωρίς τρίποδο/μονόποδο, δυο εταιρείες έχουν ενσωματωμένο σύστημα στο σώμα σε όλα τους τα μοντέλα (PENTAX, SONY), μια ακόμη εταιρεία, η OLYMPUS άρχισε να κάνει το ίδιο (Ε510) και οι CANON/NIKON να κυκλοφορούν πολλούς φακούς (ακριβούς και φθηνούς) με αυτό το πολύτιμο σύστημα.

Πρόσφατα οι εταιρείες, σχεδόν μαζί, κυκλοφόρησαν τους βασικούς φακούς του κιτ ΝΙΚΟΝ AFS 18-55 3.5-5.6 VR
http://www.kenrockwell.com/nikon/18-55mm-vr.htm
και CANON 55-250 IS http://www.dpgr.gr/forum/index.php?topic=28952.0. Σε λίγο οι φακοί που δεν θα έχουν αυτό το πολύτιμο σύστημα θα θεωρούνται εκτός... αγοράς.

Φυσικά το σύστημα αυτό απλώς βοηθά να μην βγάλουμε κουνημένες φωτογραφίες. Η τεχνική ποιότητα της φωτογραφίες φυσικά εξαρτάται από την ποιότητα των οπτικών του φακού. π.χ. ο 18-55 της ΝΙΚΟΝ μπορεί να επιτρέπει 1/8 ταχύτητα, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να φέρει φωτογραφίες αντάξιες (τεχνικά πάντα) με τον 17-35, ή τον 17-50 της TAMRON.

 

[send]

Και πέραν των ανωτέρω, η οπτική σταθεροποίηση συνήθως σημαίνει προσθήκη στοιχείων, άλλη σχεδιάση-ομαδοποίηση αυτών κλπ. Αυτά παραπέμπουν κατευθείαν σε υποδεέστερη -κατά κανόνα τουλάχιστον, όχι πάντα- οπτική απόδοση.
Κλασικό παράδειγμα ο περίφημος Canon 70-200/2.8L: η non-IS έκδοσή του είναι οξύτερη της έκδοσης-φετίχ με το IS, η οποία όπως αδιάψευστα τα μέχρι τώρα τεστ που κυκλοφρούν καταδεικνύουν, δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο στο τελε άκρο (εάν ληφθούν υπόψη και τα φράγκα).

Και το κέρδος τουλάχιστον στα μικρά εστιακά μήκη δεν είναι και τόσο σημαντικό, δεν υπερβαίνει (προσωπική εκτίμηση) το 1 με 1 1/2 στοπ. Στα μεγαλύτερα μήκη μπορεί να αποδειχθεί σωτήρια η σταθεροποίηση, δίχως σταθεροποίηση τυχαίνει να τραβάμε σε 1/320 με 200ρη τηλεφακό και να μην είναι εντελώς sharp το αποτέλεσμα που παίρνουμε.


Στις κόμπακτ πάλι που κατά κανόνα ο,τιδήποτε πάνω από iso200 δίνει αισθητά υποβαθμισμένο αποτέλεσμα, το is αποδεικύεται πολύ χρήσιμο.

 

[Ηλίας Σ.]

Βολικότατη πράγματι η οπτική σταθεροποίηση, αλλά ένα καλό τρίποδο παραμένει η ποιοτικότερη λύση. Ακόμα και σε compact αν κλεισθεί η οπτική σταθεροποίηση και μπει η μηχανή σετ τρίποδο η διαφορά στα αποτελέσματα είναι ξεκάθαρη (κυριολεκτικά!). Κι αυτό και σε ταχύτητες μεγαλύτερες απ' ότι τείνουμε να περιμένουμε...

Μόνο που ένα καλό τρίποδο μπορεί να κοστίζει και ακριβότερα από μια compact, αλλά αυτό (όπως και το κουβάλημά του) είναι ένας άλλος πόνος! ;-)

 

[send]

Η αλήθεια είναι ότι στην προηγούμενη βραδινή εξόρμηση ο αέρας έβαλε σε πολύ γερό τεστ τα τρίποδά μας... Δύσκολο να είναι εντελώς ακλόνητη μια κεφαλή, αναγκαστικά το θέλει το βάρος της

 

[Ηλίας Σ.]

Η αλήθεια είναι ότι στην προηγούμενη βραδινή εξόρμηση ο αέρας έβαλε σε πολύ γερό τεστ τα τρίποδά μας... Δύσκολο να είναι εντελώς ακλόνητη μια κεφαλή, αναγκαστικά το θέλει το βάρος της

Ένα σακουλάκι με πέτρες, χώμα ή ότι άλλο βρεθεί πρόχειρο στην περιοχή κρεμασμένο απ' την κεφαλή του τριπόδου, προσφέρει μεγαλύτερη σταθεροποίηση! Απλό αλλά δουλεύει.

Όχι, δυστυχώς δεν μετατρέπει τρίποδο της πλάκας σε κορυφαίο! ;-)

 

[send]

Δυστυχώς τέτοιες πατέντες δεν βελτιώνουν καθόλου την κατάσταση στην κεφαλή του τριπόδου, η οποία είναι καθοριστικής σημασίας όταν το σύνολο μηχανή-φακός έχει μεγάλο βάρος καθώς και στους τηλεφακούς (έτσι νομίζω τουλάχιστον), όπου ο φακός προεξέχει αρκετά από τον κατακόρυφο άξονα του τριπόδου. Αυτό που τον συγκρατεί είναι στην ουσία η στιβαρότητα της κεφαλής. Το ίδιο ισχύει και στη διάταξη πορτραίτου.

 

[NNOW]

Απάντηση: Re: Η οπτική σταθεροποίηση επεκτείνεται...

.
Κλασικό παράδειγμα ο περίφημος Canon 70-200/2.8L: η non-IS έκδοσή του είναι οξύτερη της έκδοσης-φετίχ με το IS, η οποία όπως αδιάψευστα τα μέχρι τώρα τεστ που κυκλοφρούν καταδεικνύουν, δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο στο τελε άκρο (εάν ληφθούν υπόψη και τα φράγκα).

.

Στον canon 70-200 /4L is στο τέλε άκρο λένε ότι είναι αρκετά οξύς. Υπάρχει ποιοτική διαφορά μεταξύ των 70-200/ 2.8 - 4?? (εκτός από το διάφραγμα)

 

[send]

Αναλυτικές μετρήσεις για την οξύτητα υπάρχουν στο photozone.de. Ο f4 και ακόμη περισσότερο η (πανάκριβη) is έκδοσή του (άλλη σχεδίαση όμως) θεωρούνται από τους κορυφαίους (τον f4is μάλιστα δεν διστάζουν να τον κατονομάσουν ως τον κορυφαίο από πλευράς οξύτητας ζουμ φακό της Canon)
Βέβαια ο 2.8is θεωρείται το απόλυτο φετίχ για τους απανταχού κατόχους Canon, και σε κρίσιμες καταστάσεις το ένα στοπ μπορεί να αποδειχθεί κρίσιμο, για έναν φωτορεπόρτερ για παράδειγμα. Για εμάς τους χομπίστες αμφιβάλω.

Τώρα από οξύτητα, από τα δείγματα που έχω δει τον τρώει ακόμη και ο Super Takumar 200/4 της δεκαετίας του '60 που έχω (50 ευρώ τον πήρα εάν θυμάμαι καλά).

 

[NNOW]

Στην πράξη είναι αισθητή αυτή η διαφορά ή συμφέρει τελικά ο f4?

 

[send]

To f/2.8 σε σχέση με το f/4 κάνει φανερή διαφορά, ειδικά σε περίπτώσεις όπου το ξεφοντάρισμα είναι κρίσιμο (κλασικά, πορτραίτα). Η απόλυτη οξύτητα δεν είναι πάντα το κύριο μέλημά μας.
Εάν πάντως αυτό κυνηγάς, τα τεστ δεν κάνουν λάθος, και οι δύο εκδόσεις f/4, ειδικά η καταπληκτική σταθεροποιημένη, είναι ανώτερες σε οξύτητα.

 

[Ηλίας Σ.]

Δυστυχώς τέτοιες πατέντες δεν βελτιώνουν καθόλου την κατάσταση στην κεφαλή του τριπόδου, η οποία είναι καθοριστικής σημασίας όταν το σύνολο μηχανή-φακός έχει μεγάλο βάρος καθώς και στους τηλεφακούς (έτσι νομίζω τουλάχιστον), όπου ο φακός προεξέχει αρκετά από τον κατακόρυφο άξονα του τριπόδου. Αυτό που τον συγκρατεί είναι στην ουσία η στιβαρότητα της κεφαλής. Το ίδιο ισχύει και στη διάταξη πορτραίτου.

Καμία αντίρρηση! Όταν το τρίποδο με την μηχανή κινδυνεύει να πέσει λόγω αέρα, η πατέντα με το πρόσθετο βάρος χαμηλά (αν αγγίζει το έδαφος ακόμα καλύτερα) βοηθάει. Δοκιμασμένα!

Ή φυσικά δεν ανοίγουμε όλο το μήκος του τριπόδου, αλλά περιοριζόμαστε σε χαμηλότερο ύψος του.

Η κεφαλή αν δεν αλλάζει σε καλύτερη, ε, τότε αλλάζουμε τρίποδο...