The Who by Numbers / The Who / 1975 / reissue 2008 Classic Records
Μερικές φορές μ’ αρέσουν πολύ οι δίσκοι ενός καλλιτέχνη , εκεί στην αρχή της παρακμής τους , που συνήθως είναι μόλις μια στιγμή μετά τον κολοφώνα της δόξας τους , χωρίς πολλές φορές η διαχωριστική στιγμή να είναι εμφανής την στιγμή που συμβαίνει η μετάβαση .
Σ αυτήν την κατηγορία δίσκων ανήκει το "The Who By Numbers" που τέθηκε σε κυκλοφορία αμέσως μετα το magnum opus “Quadrophenia” , το 1975 . Εχει μια γλυκιά κούραση ο δίσκος , έχουν μια τρυφερή αυτογνωσία τα τραγούδια του («Away for the weekend / I've gotta play some one-night stands / Six for the tax man, and one for the band / Back in the studio to make our latest number one / Take two-hundred-and-seventy-six / You know, this used to be fun» λέει στο "Succes Story "), βασισμένα σε προσωπικές εμπειρίες και προβλήματα του Townshend ( αλκοολισμός , γυναίκες , επιτυχία καλλιτεχνική ) . Εχει όμως δυο τρείς πολύ καλές μελωδικές στιγμές ( "They’re all in Love" – με εξαιρετικό πιάνο να κεντάει - "Blue , Red and Grey ", "How many friends have I really got" ) έχει δυο τρία ρόκερς ( "Slip Kid" , και το προαναφερθέν "Success Story ") και έχει μια αξιοπρέπεια , αντίστοιχη εκείνης που σου προσδίδουν τα χρόνια που πέρασαν , η γνώση της κατηφόρας που έρχεται ( Imagine a man / Not a child of any revolt / But a plain man tied up in life / Imagine a past /Where you wish you had lived / Full of heroes and villians and fools … And you will see the end / You will see the end ) πράγματα που σε κάνουν πιο ήπιο . Ενδεχομένως αυτή η ηπιότητα να φανεί σε ορισμένους ως «ξεπούλημα» , αλλά αυτό θάναι το χειρότερο λάθος που θα μπορούσαν να κάνουν , βάζοντας άδικα στην άκρη ένα δίσκο που ακόμα και σήμερα έχει κάτι να πεί. Εγώ τον αγαπώ γι αυτό που είναι .Nothin’ fancy , but honest and true .
