Δεν ξερω αν εχει τυχει άλλα να διαβαζετε και άλλα να βλεπετε (ή να μην τα βλεπετε καθολου εξαιτιας οσων διαβαζετε). Ισως να μην ειναι ασχημη ιδεα να προβαλλονται αποψεις που δε συμβαδιζουν με αυτες που διατυπωνονται απο τις αυθεντιες της σινε-κριτικης και δεν πιστευω οτι για να φτασει να πει καποιος τη γνωμη του πρεπει να εχει γραψει διδακτορικη διατριβη στο εργο ενος F.W. Murnau ή ενος Drayer. Ας τη δεχτουμε σαν μια υποκειμενικη αποψη ενος "χομπιστα" με οτι αυτο συνεπαγεται.
Μια τετοια ταινια ειναι ο Βιρτουοζος (The soloist) σε σκηνοθεσια του βρεττανου Joe Wright (Εξιλεωση - Atonement και Περηφανεια και προκαταληψη- Pride and Prejudice) που προβληθηκε στις αιθουσες το Σεπτεμβριο.
Περιγραφει την απιστευτη αλλα αληθινη ιστορια ενος σπουδαιου μουσικου ταλεντου που εχει σπουδασει στη φημισμενη σχολη Julliard της Νεας Υορκης και καταληγει ρακοσυλλεκτης στους δρομους του Λος Αντζελες. Αυτο ειναι το αναποφευκτο αποτελεσμα οταν το ταλεντο και η αγαπη του για την κλασσικη μουσικη συγκρουονται με τις αυτοκαταστροφικες τασεις που καθοδηγουνται απο την κλονισμενη του ψυχικη υγεια. Ακομα ομως και σαυτη την κατασταση η μονιμη εμμονη του ειναι το μεγαλειο της μουσικης του "Λουντβιχ Βαν" οπως αποκαλει τον Μπετοβεν. Ζει αποκλειστικα για να ξαναπαιξει την μουσικη του ινδαλματος του με ενα τσελλο που του χαριζουν. Τον ανθρωπο αυτο συναντα τυχαια ενας δημοσιογραφος που εχει προβληματα εμπνευσης και τον παιρνει απο κοντα με σκοπο να τον κανει θεμα. Η ερμηνεια του σχιζοφρενικου μυαλου αποδιδεται εξαιρετικα απο το Jamie Foxx ενω η μουσικη του Μπετοβεν ειναι παντου στην ταινια: με αφετηρια το ταραγμενο μυαλο ξεχυνεται πανω απο την πολη των αγγελων.
Η ταινια δεν ειναι κανενα αριστουργημα και αυτο που της καταλογιζουν οι ειδικοι ειναι η ελλειψη εστιασμου. Ειναι γεγονος οτι το σεναριο περιπλανιεται σε καποιοες παραπλευρες ιστοριες οπως η προσωπικη ζωη του δημοσιογραφου και το συστημα κοινωνικης περιθαλψης της αμερικης. Για μενα αυτα ειναι τεχνικες αδυναμιες που δε με ενδιαφερουν και σιγουρα οποιος αγαπα πραγματικα τη μουσικη τις συγχωρει.
e
Μια τετοια ταινια ειναι ο Βιρτουοζος (The soloist) σε σκηνοθεσια του βρεττανου Joe Wright (Εξιλεωση - Atonement και Περηφανεια και προκαταληψη- Pride and Prejudice) που προβληθηκε στις αιθουσες το Σεπτεμβριο.
Περιγραφει την απιστευτη αλλα αληθινη ιστορια ενος σπουδαιου μουσικου ταλεντου που εχει σπουδασει στη φημισμενη σχολη Julliard της Νεας Υορκης και καταληγει ρακοσυλλεκτης στους δρομους του Λος Αντζελες. Αυτο ειναι το αναποφευκτο αποτελεσμα οταν το ταλεντο και η αγαπη του για την κλασσικη μουσικη συγκρουονται με τις αυτοκαταστροφικες τασεις που καθοδηγουνται απο την κλονισμενη του ψυχικη υγεια. Ακομα ομως και σαυτη την κατασταση η μονιμη εμμονη του ειναι το μεγαλειο της μουσικης του "Λουντβιχ Βαν" οπως αποκαλει τον Μπετοβεν. Ζει αποκλειστικα για να ξαναπαιξει την μουσικη του ινδαλματος του με ενα τσελλο που του χαριζουν. Τον ανθρωπο αυτο συναντα τυχαια ενας δημοσιογραφος που εχει προβληματα εμπνευσης και τον παιρνει απο κοντα με σκοπο να τον κανει θεμα. Η ερμηνεια του σχιζοφρενικου μυαλου αποδιδεται εξαιρετικα απο το Jamie Foxx ενω η μουσικη του Μπετοβεν ειναι παντου στην ταινια: με αφετηρια το ταραγμενο μυαλο ξεχυνεται πανω απο την πολη των αγγελων.
Η ταινια δεν ειναι κανενα αριστουργημα και αυτο που της καταλογιζουν οι ειδικοι ειναι η ελλειψη εστιασμου. Ειναι γεγονος οτι το σεναριο περιπλανιεται σε καποιοες παραπλευρες ιστοριες οπως η προσωπικη ζωη του δημοσιογραφου και το συστημα κοινωνικης περιθαλψης της αμερικης. Για μενα αυτα ειναι τεχνικες αδυναμιες που δε με ενδιαφερουν και σιγουρα οποιος αγαπα πραγματικα τη μουσικη τις συγχωρει.
e
