Κοινωνικά: επίσκεψη του διαχειριστή εις οικίαν Ντοκ - The sequel

supersonic

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,609
Πιστοί στο ραντεβού μας, που πλέον έχει καταντήσει κάθε μήνα και βάλε λόγω οικογενειακών βαρών και έχοντας προηγουμένως καταναλώσει μισή στάνη πρόβατα και γουρουνάκια και δυό τουρτίτσες από τον Τερκενλή λόγω διπλών γενεθλίων σε Ταβέρνα της Ραιδεστού- χρονιάρα μέρα και φυσικά με τεράστιο βάρος στο στομάχι και στη διάθεση λόγω ήττας εθνικής (τρομάρα μας) έτρεξα γιά τον καλό μου καφέ....
Ένας είναι ο καφές: τα´παμε...

Ο Ντοκ με περίμενε με μπόλικο υλικό, που φυσικά το ακούσαμε επί τροχάδην καθώς είχε γυρίσει κι η ώρα και το βιολογικό μας ρολόι διαμαρτυρόταν...

Το πρόγραμμα?
Ξεκίνησε με τους ανεκδιήγητους Fall.
Αυτή η "δισκάρα" που στάματησε στο δρόμο γιά να εμπεδώσει και να σημειώσει τον τίτλο μη χάσει η Βενετιά βελόνι....
Ένα χιλιοειπωμένο ριφ, αρκούντως βρώμικο και εντελώς κοινότυπο. Οι Τύποι να επιμένουν στο εν λόγω ριφ με ενθουσιασμό 13χρονου που ανακαλύπτει κιθάρα και μπάσο, γιά περίπου 7 λεπτά με μόνη διαφοροποίηση ένα διπλασιασμό του τέμπο κάπου, εκεί μέσα στη δίνη του ριφ, γιά 1 δευτερόλεπτο...
Όπως είπα του Ντοκ (δική του φρασεολογία):γλυτώσαμε 16 ευρώ...
Στη συνέχεια δεν είμαι σίγουρος, αλλά ακούσαμε ένα δίσκο με κάτι πρόβατα στο εξώφυλλο. Δεν ξέρω αν ήταν το πρόβατο που χώνευα μέσα μου που διαμαρτυρότανε σε συμπαράσταση, ....γλυτώσαμε σύνολο 35 ευρώ...
Προηγουμένως ακούσαμε τον νέο της Norah Jones. Καλός αλλά πολύ πιό πίσω από τον δεύτερό της (αν δεν κάνω λάθος) feels like home.... Σύνολο κάπου 55 ευρώ....!
Μετά το γυρίσαμε στις παρυφές του πανκ.
Clash Sandinista... Πως μου ξέφυγε αυτό δεν το γνωρίζω. Μάλλον άκουσα και εγώ το πρώτο τους και είπα "έκλεισα μ αυτούς" ή blame it on jazz....Πολύ καλός δίσκος, πολύ υλικό, επανέκδοση με πραγματικά καλή ηχογράφηση, άριστη επιλογή sidemen μουσικών, ευρήτητα θεμάτων, όλα μέσα. ϊσως και να το αγοράσω, αν και μετά από 30 χρόνια....δεν ξέρω πόσες φορές θα το ακούω πιά...
Μετά ήρθε το πρώτο χαστούκι. Η Νίκο στην επανέκδοση των δυό από τους πρώτους της δίσκους.
Πρωτόλεια ηχογράφηση, λιτό μπακγκραουντ, στοιχειό η φωνή σε τρυπάει στο μεδούλι της σπονδυλικής. Ο μέγας μάγειρας Cale φυσικά είναι υπεύθυνος, αλλά οι συνθέσεις είναι φτιαγμένες από βαρύ μέταλλο. Η φωνή...η φωνή είναι αλλού. Από τους λίγους δίσκους που μου κάνανε καλή εντύπωση με τη μία. Φυσικά του 1969 και 70.... Σαν να σου λέει:πρόσεξε, στην επόμενη πενταετία θα αλλάξει η μουσική. Θα αγοραστεί.
Μετά έχω ένα κενό help Doc....
Ακούσαμε κάτι ξενέρωτους Αυστραλούς ή κάτι τέτοιο, που θέλανε να είναι ο James Taylor, οι Mamas & Pappas και δεν ξέρω ποιός άλλος της εποχής. καλό γιά να ακούς χαρούμενα, αλλά ως εκεί. Οι κιθάρες ηχογραφημένες πολύ μπροστά, γενικά ήχος 70. Αν το ήξερα από τότε θα το αγαπούσα.
Μετά γιά να στανιάρουμε ακούσαμε φυσικά το Tales.....
Είχα καιρό να το ακούσω.
Όποιος διαβάζει αυτά και δεν γουστάρει yes έχει χάσει σημαντικά πράγματα...
Δεν θέλω να πω πολλά. Η μουσική ήταν τόσο ξεσηκωτική και τόσο τραβηχτική. Σε σήκωνε και σου έλεγε κουνήσου μπες μέσα. Τρόπος του λέγειν βέβαια, αλλά μιλάμε γιά δομές και πυκνό γράψιμο που λίγοι μπορούσαν να κάνουν τότε.
Στη συνέχεια έβγαλε ένα κουτί του Fripp. Αλλη περίπτωση. Ο Fripp όταν έβρισκε τα σκούρα έσπαζε το συγκρότημα. Σε ντουο, τριο ό,τι του καθότανε.
Και όλα αυτά live στην Αμερική. Ό,τι πρέπει γιά μετά τους yes. Αλλος μαγνήτης. Απύθμενο μπάσο δια χειρός Levin και του άλλου με το stick ο Βruford και ο Belew σε τύμπανα και κάτσε καλά. Δυστυχώς θέλει αφοσίωση και υποταγή. Δεν μπορείς (εγώ) να διαβάσεις εφημερίδα, και δυστυχώς δεν μπορείς να παίξεις μαζί του. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι παίξεις εναντίον του. Αλλά μεγάλο κεφάλι.
Τέλος ακούσαμε τον περίφημο Craig Taborn. 4 κορυφαίοι μουσικοί, που ο ένας στηρίζεται στον άλλον και μαθαίνει ο ένας να παίζει το ρόλο των άλλων. Κάτι σαν να λέμε "πάω γιά τσιγάρο κάτσε στο πόδι μου και παίξε και τα δικά σου".
Ευρηματική jazz, με προχωρημένες ιδέες από ηλεκτρονική. Οι fourtet ωχριούν. Εδώ έχουμε αληθινή jazz με τη σωστή δόση ηλεκτρονικών. Πρέπει να αγοραστεί επίσης. Νέοι ορίζοντες.

Αυτά εν ολίγοις.
Δεν ξέρω τι ξέχασα.
Μιλάμε ακούγαμε και ελάχιστα μιλούσαμε.
Δεν έκατσα και πολύ.

Πρέπει να εντρυφήσω κι άλλο.
Το συμπέρασμα ?
για μένα και γιά σας?
Πάρτε τη Νίκο και τον Ταμπορν.
Γιά σας και μόνο ?
Πάρτε το Tales. Έστω 30 χρόνια μετά. !
 
Last edited:
Σημειώσεις

1. " . . .Μετά έχω ένα κενό help Doc.... "
May Blitz του έβαλα και είπε βγάλτους αμέσως .

2.". . .Στη συνέχεια δεν είμαι σίγουρος, αλλά ακούσαμε ένα δίσκο με κάτι πρόβατα στο εξώφυλλο. Δεν ξέρω αν ήταν το πρόβατο που χώνευα μέσα μου που διαμαρτυρότανε σε συμπαράσταση . . ."
Laibach από το τελευταίο τους Volk , με τους εθνικούς ύμνους διασκευασμένους .

3. ". . .Ακούσαμε κάτι ξενέρωτους Αυστραλούς ή κάτι τέτοιο, που θέλανε να είναι ο James Taylor, οι Mamas & Pappas και δεν ξέρω ποιός άλλος της εποχής. καλό γιά να ακούς χαρούμενα, αλλά ως εκεί. Οι κιθάρες ηχογραφημένες πολύ μπροστά, γενικά ήχος 70. Αν το ήξερα από τότε θα το αγαπούσα. ..."

Βρεταννοί με Αμερικανίδα τραγουδίστρια ήταν , μάλλον εγώ τον μπέρδεψα , με κάποια αποχώρηση της τραγουδίστριας για Αυστραλία , εν πάση περιπτώσει περί των Tudor Lodge επρόκειτο.
 
Last edited by a moderator:
Re: Απάντηση: Κοινωνικά: επίσκεψη του διαχειριστή εις οικίαν Ντοκ - The sequel

Πέτρος Μακρής said:
μηπως γραφεις με ψευδώνυμο στο pitchforkmedia? :7SFGSFG:
Click to expand...

ποιός είναι ο κύριος?

(έκανα edit κάτι ορθογραφικά και έβαλα bold τους τίτλους, ακόμα και αν δεν τους ήξερα...:flipout: )
 
Δ. Παναγιωτίδης said:
Μετά το γυρίσαμε στις παρυφές του πανκ.
Clash Sandinista... Πως μου ξέφυγε αυτό δεν το γνωρίζω. Μάλλον άκουσα και εγώ το πρώτο τους και είπα "έκλεισα μ αυτούς" ή blame it on jazz....Πολύ καλός δίσκος :speechless-smiley-0 , πολύ υλικό, επανέκδοση με πραγματικά καλή ηχογράφηση, άριστη επιλογή sidemen μουσικών, ευρήτητα θεμάτων -bye- , όλα μέσα. ϊσως και να το αγοράσω :blink: , αν και μετά από 30 χρόνια....δεν ξέρω πόσες φορές θα το ακούω πιά...
Click to expand...

Άκουσον άκουσον: Ο Chief ανακαλύπτει το πανκ :flipout: :flipout:
 
Δ. Παναγιωτίδης said:
Μετά το γυρίσαμε στις παρυφές του πανκ.
Clash Sandinista... Πως μου ξέφυγε αυτό δεν το γνωρίζω. Μάλλον άκουσα και εγώ το πρώτο τους και είπα "έκλεισα μ αυτούς" ή blame it on jazz....Πολύ καλός δίσκος, πολύ υλικό, επανέκδοση με πραγματικά καλή ηχογράφηση, άριστη επιλογή sidemen μουσικών, ευρήτητα θεμάτων, όλα μέσα. ϊσως και να το αγοράσω, αν και μετά από 30 χρόνια....δεν ξέρω πόσες φορές θα το ακούω πιά...
..............................
Πάρτε το Tales. Έστω 30 χρόνια μετά. !
Click to expand...

Και γιατί παρακαλώ εμείς να πάρουμε τους Ωκεανούς 30 χρόνια μετά , ενώ εσύ όχι το Sandinista;
 
Γιώργος Πολυχρονίδης said:
Άκουσον άκουσον: Ο Chief ανακαλύπτει το πανκ :flipout: :flipout:
Click to expand...

καλά γιατί δεν σου έκανε εντύπωση και το ότι εγώ το έχω ;
Πάντως μόνον πανκ δεν είναι το Sandinista .Κάτι τέτοια γράφανε εκείνη την εποχή και μας κάνανε να φεύγουμε μακριά . Εδώ μιλάμε για ένα γκρούπ ώριμο , φιλόδοξο , με έμπνευση , με ευρύτατη γκάμα επιρροών , που καταφέρει να κινθεί άνετα από το πανκ , στην ντίσκο , στη ρέγγε , στο dub, στο βάλς , στην τζαζ , στο calypso , ακόμα και tapes με ολίγο θόρυβο .
Τηρουμένων των αναλογιών το Sandinista είναι για τους Clash ό,τι και το White Album για τους Beatles .
Και παρ' όλο που το βάρος 35 και πλέον κομματιών είναι ασήκωτο , μόνον κάπου προς το τέλος , φαίνονται να έχουν ξεμείνει από ενέργεια και έμπνευση . ( ***1/2)[σοβαρή βαθμολογία - το έχετε , άρα δεν χρειάζεται να το προμοτάρω ] :flipout: :flipout:
 
Δημήτριος Ντοκατζής said:
Πάντως μόνον πανκ δεν είναι το Sandinista .[...] Εδώ μιλάμε για ένα γκρούπ ώριμο , φιλόδοξο , με έμπνευση , με ευρύτατη γκάμα επιρροών , που καταφέρει να κινθεί άνετα από το πανκ , στην ντίσκο , στη ρέγγε , στο dub, στο βάλς , στην τζαζ , στο calypso , ακόμα και tapes με ολίγο θόρυβο.
Click to expand...

Αυτό ήταν το πανκ Δημήτρη. Και η ωριμότητα του Sandinista υπάρχει σε πολλά μεταγενέστερα άλμπουμ πολλών "πανκ" συγκροτημάτων. Αυτό που -μάλλον δεν μπορείς να καταλάβεις- είναι ότι αυτό που πρέσβευαν οι Clash, για παράδειγμα στο πανκ, δεν άλλαξε ούτε στο ελάχιστο με το Santinista. Διάβασε τους στίχους και θα καταλάβεις.

Παλιότερα είχες γράψει ότι δεν σε απασχολούν καθόλου οι στίχοι ούτε τους διαβάζεις. Οι στίχοι, είναι το 50% των τραγουδιών. Αυτή είναι για μένα και η ειδοποιός διαφορά των τραγουδιών από την ορχηστρική μουσική, κυρίως στην ευρύτερη περιοχή της ροκ, όπου εκει ο στίχος διέπεται από μία συγκεκριμένη φιλοσοφία για την στάση μας στη ζωή.
 
Γιώργος Πολυχρονίδης said:
Αυτό ήταν το πανκ Δημήτρη. Και η ωριμότητα του Sandinista υπάρχει σε πολλά μεταγενέστερα άλμπουμ πολλών "πανκ" συγκροτημάτων. Αυτό που -μάλλον δεν μπορείς να καταλάβεις- είναι ότι αυτό που πρέσβευαν οι Clash, για παράδειγμα στο πανκ, δεν άλλαξε ούτε στο ελάχιστο με το Santinista. Διάβασε τους στίχους και θα καταλάβεις.

Παλιότερα είχες γράψει ότι δεν σε απασχολούν καθόλου οι στίχοι ούτε τους διαβάζεις. Οι στίχοι, είναι το 50% των τραγουδιών. Αυτή είναι για μένα και η ειδοποιός διαφορά των τραγουδιών από την ορχηστρική μουσική, κυρίως στην ευρύτερη περιοχή της ροκ, όπου εκει ο στίχος διέπεται από μία συγκεκριμένη φιλοσοφία για την στάση μας στη ζωή.
Click to expand...

Μπορεί να έχεις δίκαιο , αλλά οφείλεις να δεχθείς ότι και εγώ έχω δίκαιο όταν πιστεύω ότι, μουσικά , το Give them enough rope , δεν πιάνει μία μπροστά στο Sandinista . Για τους στίχους τα έχουμε πεί ( εννοείται πως τους διαβάζω , απλώς δεν μου προσθέτουν ούτε κεραία στο τελικό αποτέλεσμα όσο καλοί κι αν είναι ) . Διότι κατά την δική μου άποψη το τραγούδι , το βιώνεις , το ζείς , το νιώθεις , άμα είναι στην γλώσσα σου . Η ξένη γλώσσα είναι πάντοτε ξένη , όσο καλά κι αν την ξέρεις .
 
Δημήτριος Ντοκατζής said:
Μπορεί να έχεις δίκαιο , αλλά οφείλεις να δεχθείς ότι και εγώ έχω δίκαιο όταν πιστεύω ότι, μουσικά , το Give them enough rope , δεν πιάνει μία μπροστά στο Sandinista . Για τους στίχους τα έχουμε πεί ( εννοείται πως τους διαβάζω , απλώς δεν μου προσθέτουν ούτε κεραία στο τελικό αποτέλεσμα όσο καλοί κι αν είναι ) . Διότι κατά την δική μου άποψη το τραγούδι , το βιώνεις , το ζείς , το νιώθεις , άμα είναι στην γλώσσα σου . Η ξένη γλώσσα είναι πάντοτε ξένη , όσο καλά κι αν την ξέρεις .
Click to expand...

Κι όμως Δημήτρη, εγώ την έχω "ακούσει" πιο πολλές φορές με ξένο στίχο. Και δεν θεωρώ τον εαυτό μου αυθεντία στα αγγλικά. Έχει την ίδια σημασία το περιεχόμενο των νοημάτων με τον τρόπο έκφρασης (για 'μένα).
 
Aπο Clash δεν πετάω τίποτα. Ακόμα και το Cut The Crap, όπου πια είναι μισο-διαλυμένοι, αξίζει να το κρατήσει κανείς: έχει 2 πολύ καλές στιγμές και σ όλη τη διάρκεια του δίσκου ακούς ψύγματα από τις μουσικές που έρχονταν.
Το καλύτερό τους κομμάτι για μένα, είναι στο Give'Em Enough Rope ("Guns On The Roof").
Το London Calling, κατά την αποψή μου, δεν έχει να ζηλέψει το παραμικρό από τα καλύτερα άλμπουμ των Rolling Stones. O Topper Headon, σ αυτούς τους 2 δίσκους είναι απλά μαγικός: ο καλύτερος ντράμερ που έχω ακούσει από το 1975 και δώθε - με διαφορά. Αυτό για όποιον εξακολουθεί να πιστεύει πως "οι πανκς δεν ήξεραν να παίζουν τα όργανά τους" - ας κάνει ένα κόπο να ακούσει προσεκτικά τον Topper και τα ξαναλέμε.
Aπαραίτητο συμπλήρωμα της δισκογραφίας τους θεωρώ, προσωπικά, το Black Market Clash καθώς και το The Story of the Clash Volume 1: αυτό το τελευταίο, εκτός από εξαιρετική συλλογή, περιέχει πολλά singles που δεν τα βρίσκεις στα άλμπουμ.
Το Sandinista θα ήταν Αριστούργημα αν είχε λίγο μικρότερη διάρκεια. Ετσι όπως είναι, είναι απλά πολύ καλό. Το πόσο "απλή" υπόθεση είναι αυτό το πολύ καλό, ας μην το συζητάμε καλύτερα: ο έχων ώτα... κλπ
Θέλω επίσης να ομολογήσω κάτι: μπορεί κατα καιρούς να κάνω πλάκα στον chief και στον Ντοκ από εδώ, αλλά στην ουσία είμαι χειρότερος Νοσταλγός από αυτούς. Νοσταλγώ τους καιρούς που οι μουσικές μας έδιναν τροφή στη φαντασία μας και μας καθρέφτιζαν και επηρρέαζαν τον τρόπο που βλέπαμε τον κόσμο γύρω μας. Νοσταλγώ τις εποχές που ένας νεαρός βαρεμένος, ξυπνούσε ένα πρωί και αποφάσιζε πως ήθελε να γίνει Ziggy Stardust και να βρεί το λυχνάρι του Αλαντίν: σήμερα, υποψιάζομαι, ο αντίστοιχος του, θέλει μόνο να βγάλει λεφτά.
You can't teach an Old dog New tricks: για μένα η ποπ είναι γεμάτη ανθρωπιά, μιά νησίδα τρέλλας, σουρεαλισμού, αισθησιασμού, φορέας αλλαγής, ιεραπόστολος των εντυπώσεων. Ποτέ δεν θα είναι Προϊόν και ποτέ δεν θα είναι μόνο fun.
Ή, τουλάχιστον, έτσι θα ήθελα να ελπίζω.
 
Top Bottom