Το Road To Salina (La Route De Salina, 1970) είναι ένα ψυχολογικό δράμα του Georges Lautner, τον οποίο γνωρίζω ίσως μόνο από την ταινία του Le Professionnel (1981) με τον Belmondo στην οποία ακούγεται και το Chi Mai του Morricone. Και την ταινία να μην έχετε δει, σίγουρα κάπου το έχετε ακούσει.
Γυρίστηκε στα Κανάρια Νησιά τα οποία προσφέρουν ένα αβανταδόρικο τοπίο, και με την σωστή επιλογή των τοποθεσιών αμέσως η ταινία κερδίζει ένα συν επάνω στο οποίο θα εξελιχθεί η υπόθεση. Υπόθεση που από την αρχή χτίζει μια ένταση –κάτι δεν πάει καλά με τους περισσότερους χαρακτήρες, είναι τρελοί για δέσιμο?-με κράτησε μέχρι το τέλος. Αν δεν σας ενοχλεί το ληγμένο hippie mood, ή ακόμη καλύτερα αν περιοδικά τουλάχιστον, το αναζητάτε, τότε είναι μια πολύ καλή αφορμή για να δείτε την ταινία αν δεν το έχετε κάνει ήδη.
Το καστ επίσης έχει πολύ ενδιαφέρον. Η Rita Hayworth σε ένα από τους τελευταίους ρόλους της, ο –κάπου τον έχω ξαναδεί- Ed Begley επίσης. Πρωταγωνιστής και αφηγητής ο Robert Walker, Jr, και αυτός γνωστή φάτσα (Easy Rider, Mάχη, και για ακόμη ποιο cult καταστάσεις Beware the Blob! Από τις λίγες ταινίες που δεν κατάφερα να δω ολόκληρη με την μία...) και γιός των Robert Walker and Jennifer Jones -μεγάλα ονόματα και οι δύο τους.
Τέλος η Mimsy Farmer. Αν όλα τα κορίτσια γύρω μου είχαν κάτι από την φρεσκάδα της και τον συνδυασμό παιδικότητας-γυναίκας που αβίαστα της έβγαινε, τότε θα είχα ένα καλό λόγο να χαμογελάω περισσότερο κάθε νέα μέρα. Αφού συμμετείχε σε μερικές ταινίες στην μακρινή Αμερική, προσγειώθηκε στην Ευρώπη και έπαιξε μεταξύ άλλων στο More (1969, πρώτη ταινία με Pink Floyd soundtrack). Συνέχισε ως ηθοποιός έως τα μέσα του 80 και θα την δούμε δίπλα στον Delon, αλλά και σε giallo παραγωγές του Argento και Fulci και πολλά άλλα.
(More, που δεν έχω δει ακόμη...)
Για της ερμηνείες είμαι αναποφάσιστος. Θα τις πω κάπως υπερβολικές με πολλά επάνω και κάτω. Όμως πέρασα μια χαρά βλέποντας την ταινία σαν σύνολο οπότε λίγο με νοιάζει.
Το soundtrack θα σας θυμίσει πολλά. Να είναι καλά ο Ταραντίνο, -ή οι σύμβουλοι του τέλος πάντων- που το ξέθαψε και το χρησιμοποίησε αρκετά στο Kill Bill 2. Αναφορά γίνεται επίσης στην ταινία και από τον πορνόγερο τον Έστεμπαν, όταν λέει στη νύφη πως το σπίτι του Μπιλ είναι «on the road to Salina».
O Christophe (Oh Mon Amour- ναι αυτός!) και οι Clinic, νομίζω πως έκαναν τη διαφορά. Όσο περισσότερο ακούω την μουσική επένδυση της ταινίας τόσο περισσότερα ανακαλύπτω. Αυτή, μαζί με το τοπίο και τη φωτογραφία νομίζω πως είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές.
Γυρίστηκε στα Κανάρια Νησιά τα οποία προσφέρουν ένα αβανταδόρικο τοπίο, και με την σωστή επιλογή των τοποθεσιών αμέσως η ταινία κερδίζει ένα συν επάνω στο οποίο θα εξελιχθεί η υπόθεση. Υπόθεση που από την αρχή χτίζει μια ένταση –κάτι δεν πάει καλά με τους περισσότερους χαρακτήρες, είναι τρελοί για δέσιμο?-με κράτησε μέχρι το τέλος. Αν δεν σας ενοχλεί το ληγμένο hippie mood, ή ακόμη καλύτερα αν περιοδικά τουλάχιστον, το αναζητάτε, τότε είναι μια πολύ καλή αφορμή για να δείτε την ταινία αν δεν το έχετε κάνει ήδη.
Το καστ επίσης έχει πολύ ενδιαφέρον. Η Rita Hayworth σε ένα από τους τελευταίους ρόλους της, ο –κάπου τον έχω ξαναδεί- Ed Begley επίσης. Πρωταγωνιστής και αφηγητής ο Robert Walker, Jr, και αυτός γνωστή φάτσα (Easy Rider, Mάχη, και για ακόμη ποιο cult καταστάσεις Beware the Blob! Από τις λίγες ταινίες που δεν κατάφερα να δω ολόκληρη με την μία...) και γιός των Robert Walker and Jennifer Jones -μεγάλα ονόματα και οι δύο τους.
Τέλος η Mimsy Farmer. Αν όλα τα κορίτσια γύρω μου είχαν κάτι από την φρεσκάδα της και τον συνδυασμό παιδικότητας-γυναίκας που αβίαστα της έβγαινε, τότε θα είχα ένα καλό λόγο να χαμογελάω περισσότερο κάθε νέα μέρα. Αφού συμμετείχε σε μερικές ταινίες στην μακρινή Αμερική, προσγειώθηκε στην Ευρώπη και έπαιξε μεταξύ άλλων στο More (1969, πρώτη ταινία με Pink Floyd soundtrack). Συνέχισε ως ηθοποιός έως τα μέσα του 80 και θα την δούμε δίπλα στον Delon, αλλά και σε giallo παραγωγές του Argento και Fulci και πολλά άλλα.
(More, που δεν έχω δει ακόμη...)
Για της ερμηνείες είμαι αναποφάσιστος. Θα τις πω κάπως υπερβολικές με πολλά επάνω και κάτω. Όμως πέρασα μια χαρά βλέποντας την ταινία σαν σύνολο οπότε λίγο με νοιάζει.
Το soundtrack θα σας θυμίσει πολλά. Να είναι καλά ο Ταραντίνο, -ή οι σύμβουλοι του τέλος πάντων- που το ξέθαψε και το χρησιμοποίησε αρκετά στο Kill Bill 2. Αναφορά γίνεται επίσης στην ταινία και από τον πορνόγερο τον Έστεμπαν, όταν λέει στη νύφη πως το σπίτι του Μπιλ είναι «on the road to Salina».
O Christophe (Oh Mon Amour- ναι αυτός!) και οι Clinic, νομίζω πως έκαναν τη διαφορά. Όσο περισσότερο ακούω την μουσική επένδυση της ταινίας τόσο περισσότερα ανακαλύπτω. Αυτή, μαζί με το τοπίο και τη φωτογραφία νομίζω πως είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές.
