Με αφορμή την πάροδο 17 συναπτών απ' το θάνατό του, παραθέτω διάφορα αποσπάσματα και κλιπ όχι μόνο για την μουσική του, που τη γνωρίζουμε όλοι, αλλά για το χαρακτήρα, τις αντιλήψεις και τις άλλες του διαστάσεις.
Αντί προλόγου τα μάτια της
http://www.youtube.com/watch?v=9L4Tg2a5Q7k&feature=player_embedded
---
Eίστε κατά του γάμου κύριε Χατζιδάκι;
Ναι, ασυζητητί. Ο γάμος είναι πηγή ασθενειών.
Τι ασθενειών;
Μεγάλων ασθενειών. Κατ' αρχήν, ευνοείται ο γάμος, διότι τροφοδοτεί τα κοινωνικά σύνολα με πληθυσμό.
Δεν πρέπει να τροφοδοτούνται τα κοινωνικά σύνολα με πληθυσμό; Δεν είναι απαραίτητο;
Όχι. Δεν με ενδιαφέρει. Γιατί να συνεχίσουμε να υπάρχουμε; Να πάμε να χαθούμε! Εάν τυχόν η ανάπτυξή σας βασίζεται στο αντίστοιχο της Τουρκίας, όλη η φουκαροσύνη και δέκα παιδιά, ποτέ μην αναπτυχθούμε. Βλέπετε όλους αυτούς τους φουκαράδες, που σαν τις κρεατομηχανές κάνουν δώδεκα και δεκαπέντε παιδιά και νομίζουν οι άθλιοι, μέσα στην απαιδευσιά τους, ότι κάνουν πράξη εξόχως θεάρεστη κοινωνικά, και κανείς δεν βρέθηκε να τους πει «προς Θεού, αυτό είναι αμαρτία», να βγάζουν τόσα παιδιά στον κόσμο χωρίς να έχουν τα κότσια να τα πάνε παραπέρα στη ζωή τους. Αντίθετα, έρχεται η κοινωνία, η Πολιτεία και το επιβραβεύει επίσημα αυτό το πράγμα και σου λέει «πολύ καλά κάνεις, πάρε και επίδομα διότι χρειαζόμαστε στρατιώτες να τους στέλνουμε εις τας μάχας να σκοτώνονται υπέρ πατρίδος». Αυτή την αηδία, αυτές τις τρισάθλιες συμβατικότητες εγώ δεν τις δέχομαι.
Πόσοι γάμοι λειτουργούν ως κρεατομηχανές; Είναι ένα ακραίο παράδειγμα αυτό. Μπορούμε να καταδικάσουμε τον γάμο απ' αυτό;
Πρώτα-πρώτα, δεν είναι ακραίο. Και ύστερα, πείτε μου εσείς, πόσοι γάμοι είναι ευτυχείς; Οι περισσότεροι γάμοι είναι τρισάθλιοι, γίνονται κάτω από πιέσεις – όταν μια οικογένεια είναι κακά δομημένη θα βγάλει και ανθρώπους άρρωστους. Οι άρρωστοι αυτοί άνθρωποι γίνονται μέλη μιας κοινωνίας και αρρωσταίνουν και την κοινωνία. Και υποχρεούμεθα να ζούμε την αρρώστια χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι έχουν προέλθει από οικογένειες ανύπαρκτες στην ουσία. Λοιπόν, γιατί αυτό θέλετε να επιβιώσει και να συνεχιστεί; Αν είναι να επιβιώσουμε μέσω τέτοιων αηδών καταστάσεων, να μην επιβιώσουμε καθόλου.
Όχι και έτσι!
Γιατί όχι κι έτσι. Σας τρομάζει το γεγονός;
Δεν μπορούμε τώρα, να πούμε, έτσι, στοπ.
Μη σταματάτε, συνεχίστε, εμένα δεν με νοιάζει. Εγώ κάποτε θα φύγω από τον κόσμο και θα είμαι πολύ ευτυχής που δεν θα συνεχίσω να βλέπω αυτό το αηδιαστικό φαινόμενο.
Του κόσμου ή του γάμου;
Όλη αυτή την αθλιότητα, τουλάχιστον της ελληνικής οικογενειοκρατίας.
Είναι μια γενική εκτίμηση ότι ο θεσμός του γάμου περνάει κρίση.
Αυτές είναι δικαιολογίες. Να μην παντρεύονται.
Δεν έχει βρεθεί όμως – λένε – σχέση που να μπορεί να υποκαταστήσει τον γάμο.
Πολύ καλή είναι μια σχέση όσο θέλεις τον άνθρωπό σου. Από την ώρα που δεν τον θέλεις και δεν σε θέλει, σταματάτε. Οι ώριμοι άνθρωποι έτσι κάνουν. Δεν είσαι ιδιοκτησία κανενός. Ούτε μπορείς να γίνεις ιδιοκτησία κανενός. Επειδή σε ευλογάει ο παπάς, είσαι υποχρεωμένος να ζήσεις σΆ όλη σου τη ζωή έτσι;
Υποστηρίζουν ότι, αν μη τι άλλο, ο γάμος χρειάζεται για να μπορούν οι άνθρωποι να φέρνουν στον κόσμο παιδιά.
Γιατί, άμα έχεις μια πολύ καλή σχέση, δεν μπορείς να κάνεις και παιδιά;
Παρ' όλα αυτά κι αυτοί που έχουν μια πολύ καλή σχέση όπως λέτε, δεν βλέπουν την ώρα να παντρευτούν, ακόμα και στην εποχή μας, που τόσα πράγματα έχουν αλλάξει. Το κάνουν, λέτε, από ανασφάλεια;
Από ανασφάλεια.
Και μένουν παντρεμένοι από ανασφάλεια;
Από ανασφάλεια. Κάνουν παιδιά και ζούνε συμβατικά, διότι έχουν κάνει παιδιά. Είναι αποδεκτοί απ' το κοινωνικό σύνολο παντρεμένοι, μπορούν να κάνουν τις βρωμιές τους παντρεμένοι, χωρίς να κυνηγιούνται, όπως κυνηγιούνται ελεύθεροι.
Πώς ακούτε την άποψη ότι ένας γάμος δεν πρέπει να διαλύεται όταν υπάρχουν παιδιά;
Από την ώρα που θα κάνετε παιδιά, είναι τραγωδία. Από κει και πέρα, είτε διαλυθεί, είτε δεν διαλυθεί ο γάμος...
Όταν η σχέση δεν είναι σωστή, είναι λέτε, τραγωδία;
Μα πόσες σχέσεις σωστές ξέρετε εσείς; Εγώ είμαι 63 ετών και μέσα σ' αυτά τα 63 χρόνια είναι ζήτημα αν ξέρω τρεις σωστές οικογένειες όλες κι όλες. Οι άλλες είναι θλίψη, κατήφεια κι αρρώστια, γεμίζουν την κοινωνία από άρρωστους πολίτες. Βέβαια, η πολιτεία δεν ενδιαφέρεται γι' αυτά τα πράγματα, θέλει να αυξάνεται ο πληθυσμός, για να αντιμετωπίζει τους εχθρούς, τους γείτονες κ.λ.π. Εμάς τι μας ενδιαφέρει; Η ζωή δεν είναι αν θα νικήσουμε την Τουρκία ή όχι. Στα παλιά μου τα παπούτσια.
Αν θα νικήσουμε την Τουρκία;
Ναι. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Ο εχθρός είναι εξίσου εντός και εκτός Ελλάδος.
Οι απόψεις σας θα ξενίσουν ορισμένους. Θα πουν ότι μ' αυτά και μ' αυτά κινδυνεύουμε να μην μείνει τίποτα όρθιο.
Να μην μείνει τίποτα όρθιο. Γιατί να μείνει; Τώρα, φαντάζεσαι αλήθεια, ότι το πρόβλημά μας είναι να μείνουν όρθιες οι κολόνες ή να επιστρέψουν τα Ελγίνεια; Όλα αυτά είναι φτιαχτά προβλήματα κι ο καθένας κάνει τη μόστρα του, που λέμε, μέσα απ' αυτά. Δεν με απασχολεί, άλλα πράγματα πρέπει να μας απασχολούν.
Τι πράγματα;
Τώρα πάει μακριά η συζήτηση, πάμε αλλού. (...)
Kάποια στιγμή στη συνέντευξη η δημοσιογράφος χαρακτηρίζει τον Xατζιδάκι “πνευματική προσωπικότητα... που μετέδωσε την ποιότητα... και έκανε καλό στον τόπο”. O Xατζιδάκις αρνείται όλους τους χαρακτηρισμούς
Τελικά, πείτε μου, αν είναι δυνατόν με δυο λόγια, ποιος είστε κ. Χατζιδάκι;
Ένας Ξανθιώτης με κρητική καταγωγή, που ζει στην Αθήνα από το '31.
Πέραν αυτού;
Τίποτε άλλο.
Όλα αυτά, η παρουσία σας στην καλλιτεχνική ζωή του τόπου, οι επιτυχίες σας...
Δεν με απασχολούν. Σας δίνω το λόγο μου. Εμένα εκείνα που με απασχόλησαν είναι άλλα πράγματα, τα οποία τα πραγματοποίησα εν πολλοίς.
Δηλαδή;
Άσχετο.
Στην ιδιωτική σας ζωή;
Στην ιδιωτική μου ζωή.
Στην τελείως ιδιωτική σας;
Στην εντελώς. Και γι' αυτό θεωρώ τον εαυτό μου επιτυχή. Από κει και πέρα, η μουσική μου δραστηριότητα και η απήχηση της δουλειάς μου στον κόσμο ουδόλως με ενδιαφέρει.
Να το πιστέψω αυτό;
Τι φταίω εγώ αν δεν το πιστέψετε; Εγώ ενεργώ, βέβαια, βάσει ορισμένων κανόνων που με χαρακτηρίζουν, δεν μπορώ για παράδειγμα να είμαι πρόχειρος στις εκδηλώσεις μου, αλλά πέραν αυτού, αδιαφορώ για την απήχηση που μπορεί να έχω. Εξίσου ενθουσιάζομαι με τριάντα ανθρώπους και εξίσου ενθουσιάζομαι μ' έναν άνθρωπο και εξίσου με χίλιους. Oι παραπάνω λιγάκι μ' ενοχλούν. (...)
Προς το τέλος της συνέντευξης ο Xατζιδάκις μιλάει για τη γυναίκα και την ομοφυλοφιλία. Η δημοσιογράφος του λέει ότι μια γυναίκα που κάνει καριέρα και είναι λεσβία έχει ν' αντιμετωπίσει την κοινωνική κατακραυγή. Eκείνος απαντά:
Ένα δυνατό πρόσωπο πρέπει να έχει τη δύναμη να αντιμετωπίζει την κοινωνική κατακραυγή. Κι εξάλλου, πρέπει να έχουμε κοινωνία που δεν θα θεωρεί το θέμα κατακριτέο.
Υπάρχει καμιά τέτοια κοινωνία;
Η δικιά μου, έτσι όπως τη σκέφτομαι εγώ. Να φτιάξετε ανθρώπους που να σκέφτονται σωστά. Κι όχι να γεμίζετε τα παιδιά με αηδίες κι όλα αυτά τα ανταγωνιστικά μεταξύ ανδρός και γυναικός.
Μα υπάρχουν τα φύλα, δύο φύλα.
Η εξέλιξη του ανθρώπου θα είναι στο να γίνει ο άνδρας και άνδρας και γυναίκα.
Και η γυναίκα και γυναίκα και άνδρας;
Ναι. Δεν θα υπάρχουν φύλα.
Ούτε οπτικά;
Όχι, τίποτα.
Τίποτα; Δηλαδή πώς θα είναι οι άνθρωποι;
Θα είναι άνθρωποι.
Δηλαδή, ένα μοντέλο θα κυκλοφορεί.
Ένα.
Αυτό πια ξεπερνάει και τον Όργουελ.
Δεν νομίζω πως ανήκει στα οράματά του.
Και το βλέπετε να γίνεται σύντομα;
Σύντομα, σύντομα. Σε καμιά δεκαριά χρόνια.
Σας αρέσει να κάνετε πλάκες;
Όχι.
Λένε ότι μοιάζετε με παιδί. Είστε λίγο σαν ένα παιδί;
Εγώ μιλάω σοβαρά. Τώρα αν οι άλλοι με παίρνουν σαν παιδί, δεν φταίω εγώ. Έτσι είμαι όταν είμαι μόνος σπίτι μου.
Αισθάνεστε καθόλου παιδί, ωστόσο;
Όσο μου επιτρέπει η ηλικία μου. Είμαι 63 ετών.
Κάνετε σκανταλιές;
Όσες μπορώ.
Σαν τι θα μπορούσατε να κάνετε;
Έκανα πολλές. Έγινα Διευθυντής της Κρατικής, έγινα μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Λυρικής. Όλα αυτά ήταν σκανταλιές. Ενώ οι άλλοι τα 'καναν σοβαρά, εγώ τα 'κανα για παιχνίδι. Μόνο που δεν τους άφησα να το υποπτευθούν.
Σας αρέσει να τους την φέρνετε έτσι, καμιά φορά;
Όχι, δεν έχω τέτοια πρόθεση. Εμένα με ενδιαφέρει να παίξω για να κοιμηθώ.
Να παίξετε για να κοιμηθείτε!
Ναι. Όπως κάνουν τα παιδιά, που παίζουν όλη τη μέρα, να ξοδέψουν τη ζωτικότητά τους και το βράδυ να πάνε να κοιμηθούν.
Σας ανέχονται όμως.
Δεν ξέρω αν με ανέχονται, εγώ πάντως κάνω εκείνο που θέλω.
Σας ανέχονται.
Ε, τότε, δόξα τω Θεώ, θα πει ότι εργάστηκα καλά μέχρι τώρα, ώστε να ανέχονται τις σκανταλιές μου.
Είναι φανερό ότι είστε ευχαριστημένος.
Από τη ζωή μου; Καλά πήγε.
Και πάει.
Και πάει.
(Όλγα Mπακομάρου, Περιοδικό “Γυναίκα”, 1988)
---
Αλλάζοντας αντικείμενο, οι αναρχικοί, η ευαισθησία και το βαλς των χαμένων ονείρων
Άρθρο του Μάνου Χατζιδάκι για τους Αναρχικούς (1986). Τον Ανθό της Ελληνικής κοινωνίας.
«...Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Οσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Ελληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ώς τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ώς τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και, δυστυχώς, γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.
Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν... ανακαλύπτονται.
Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».
http://www.youtube.com/watch?v=5q9H2cd36RU&feature=player_embedded#at=40
---
Λόγια του Μάνου Χατζιδάκι για τον Τζίμη και τον Φλωρινιώτη
http://www.youtube.com/watch?v=E0_7BH-k1ok&feature=player_embedded
http://www.youtube.com/watch?v=hdcvDJ5Kr_c&feature=player_embedded
http://www.youtube.com/watch?v=1CnGMM-gRRs&feature=player_embedded
---
Tο πανκ, ο Xατζιδάκις και η επανάσταση
Tην εποχή που ήμουν έφηβος -τέλη δεκαετίας '70- δεν υπήρχε μουσική για μένα και τους φίλους μου. Θυμάμαι να έχουμε βγει στους δρόμους ανήσυχοι, φρικιά, αλλά χωρίς μουσική. Το ροκ μάς είχε κουράσει -το ακούγαμε σαν απόηχο της δεκαετίας του '60. Και όλοι οι μεγάλοι ήρωες εκείνης της γενιάς είχαν πεθάνει ή είχαν γίνει επιχειρηματίες που είναι το ίδιο πράγμα.
Aπ' την άλλη, από τη μέρα που έπεσε η Xούντα, μας είχαν φάει τ' αυτιά για έναν μεγάλο Έλληνα συνθέτη, τον Θεοδωράκη, που έγραφε επαναστατικά τραγούδια. Περιμέναμε πώς και πώς να τον ακούσουμε. Και ο πρώτος δίσκος που άκουσα ήταν με τον Nταλάρα να λέει "Tη Pωμιοσύνη μη την κλαις"… Mου' ρθε να βάλω τα κλάματα. Ηταν μία από τις μεγαλύτερες μουσικές απογοητεύσεις της ζωής μου. Μου φάνηκε -σαν ήχος, σαν ύφος, σαν λόγια- κάτι τελείως ξεπερασμένο. Kατάλληλο μόνο για soundtrack της ΚΝΕ. Επαναστατικά τραγούδια του βουνού όταν εμείς ήμασταν ήδη στις λεωφόρους. Eμένα όλο αυτό το πακέτο “KNE-Θεοδωράκης-Eπανάσταση” μου βρώμαγε. Συν του ότι είχα μία φυσική κόντρα με τον πατέρα μου, ο οποίος ήταν πολύ αυστηρός και ξαφνικά ανακάλυπτα ότι είναι κομμ...ιστής. Δηλαδή ποια επανάσταση και ποιο κόμμα, όταν εγώ το κόμμα το είχα μες στο σπίτι μου και ήθελε να μου επιβάλει να κόψω τα μαλλιά μου, να μη φοράω τα πουκάμισά μου απ' έξω και να γυρνάω νωρίς;
Και ξαφνικά σκάει το πανκ. Κι εμείς βρίσκουμε επιτέλους μία ταυτότητα. Αυτή η μουσική κουβαλούσε έναν κυνισμό κι έναν μηδενισμό. Εδινε δύναμη σ' όλους εμάς, τα σκληρά αγοράκια, που είχαμε βγει στους δρόμους, λέγαμε όχι στον κόσμο και ζούσαμε την παραφροσύνη της ηλικίας μας έτσι όπως έπρεπε να τη ζήσουμε.
Ο Χατζιδάκις σ'όλα αυτά υπήρχε και δεν υπήρχε. Είχα ακούσει μικρός, τελείως συμπτωματικά, "Τα τραγούδια της Ελένης" και είχα συγκινηθεί. Ελένη λένε και την αδερφούλα μου και κάπως το είχα δει ποιητικά το θέμα… Και αργότερα, όταν αλητεύαμε, πάντα θα βρίσκαμε μια στιγμή ν' ακούσουμε "Το Χαμόγελο της Τζοκόντας" στο μπαλκόνι ενός φίλου ή σε μια παραλία στην Κρήτη μετά από άπειρα μεθύσια, κουρασμένοι… Αλλά ως εκεί. Μύθος Χατζιδάκι δεν υπήρχε για μας. Εμείς κόβαμε φλέβες για τους Sex Pistols, τους Clash, τους Cure…
Τώρα πια που πέρασαν τα χρόνια και είμαι 40φεύγα, συνειδητοποιώ τι ακριβώς είχε συμβεί. Από ένστικτο ξέραμε ποιοι άνθρωποι μας υποστήριζαν. Σε μια εποχή που εμείς κάναμε επίδειξη αναισθησίας και κυνισμού, ο Χατζιδάκις είχε διαπεράσει την πανοπλία του πανκ και είχε τρυπώσει μες στην ψυχή μας. Τι έκανε; Κράταγε την τρυφεράδα μας ζωντανή. Μας έδινε κουράγιο και πίστη ότι μπορούμε να πετάξουμε πάνω από έναν κόσμο που μισούμε. Μας επανέφερε στη σωστή στάση. Εκανε μέσα μας μια επανάσταση. Και τον ευγνωμονώ γι' αυτό.
Γιάννης Αγγελάκας
---
Αντί επιλόγου, η εκτέλεση απ' τον ίδιο
http://www.youtube.com/watch?v=PFPrDRItET0&feature=player_embedded#at=14
Βγαίνοντας με πλησιάζει ένα ξανθό νέο παιδί.Όλοι από γύρω μας εξαφανίστηκαν και μείναμε μόνο οι δυο, κι αυτός να με κοιτάζει λίγο θλιμμένα και λίγο ειρωνικά.Μου λέγει:
«Είμαι μια περίπτωση Νέου, που θα θελε να σας γνωρίσει».Του απαντώ πως είμαι ολομόναχη και πως δεν είμαι έτοιμη να τον δεχτώ.Κι ήθελα τόσο πολύ μα δεν τολμούσα.Εκείνος μου χαμογέλασε, είπε «Κρίμα», και άφησε στα χέρια μου μια κάρτα του, μα ώσπου να δω τι έγραφε, είχε εξαφανιστεί.
Η κάρτα είχε εξαφανιστεί.Η κάρτα είχε τυπωμένες δυο μόνο λέξεις: Νολλ, ο Θάνατος.
http://www.youtube.com/watch?v=jqdMaYbLPqs&feature=player_embedded
Ταλαντώνομαι τυχαία στο απαλό φύσημα του ανέμου
Αιωρούμαι αναπολώντας
Ο θάνατος είναι λίγος
Αντί προλόγου τα μάτια της
http://www.youtube.com/watch?v=9L4Tg2a5Q7k&feature=player_embedded
---
Eίστε κατά του γάμου κύριε Χατζιδάκι;
Ναι, ασυζητητί. Ο γάμος είναι πηγή ασθενειών.
Τι ασθενειών;
Μεγάλων ασθενειών. Κατ' αρχήν, ευνοείται ο γάμος, διότι τροφοδοτεί τα κοινωνικά σύνολα με πληθυσμό.
Δεν πρέπει να τροφοδοτούνται τα κοινωνικά σύνολα με πληθυσμό; Δεν είναι απαραίτητο;
Όχι. Δεν με ενδιαφέρει. Γιατί να συνεχίσουμε να υπάρχουμε; Να πάμε να χαθούμε! Εάν τυχόν η ανάπτυξή σας βασίζεται στο αντίστοιχο της Τουρκίας, όλη η φουκαροσύνη και δέκα παιδιά, ποτέ μην αναπτυχθούμε. Βλέπετε όλους αυτούς τους φουκαράδες, που σαν τις κρεατομηχανές κάνουν δώδεκα και δεκαπέντε παιδιά και νομίζουν οι άθλιοι, μέσα στην απαιδευσιά τους, ότι κάνουν πράξη εξόχως θεάρεστη κοινωνικά, και κανείς δεν βρέθηκε να τους πει «προς Θεού, αυτό είναι αμαρτία», να βγάζουν τόσα παιδιά στον κόσμο χωρίς να έχουν τα κότσια να τα πάνε παραπέρα στη ζωή τους. Αντίθετα, έρχεται η κοινωνία, η Πολιτεία και το επιβραβεύει επίσημα αυτό το πράγμα και σου λέει «πολύ καλά κάνεις, πάρε και επίδομα διότι χρειαζόμαστε στρατιώτες να τους στέλνουμε εις τας μάχας να σκοτώνονται υπέρ πατρίδος». Αυτή την αηδία, αυτές τις τρισάθλιες συμβατικότητες εγώ δεν τις δέχομαι.
Πόσοι γάμοι λειτουργούν ως κρεατομηχανές; Είναι ένα ακραίο παράδειγμα αυτό. Μπορούμε να καταδικάσουμε τον γάμο απ' αυτό;
Πρώτα-πρώτα, δεν είναι ακραίο. Και ύστερα, πείτε μου εσείς, πόσοι γάμοι είναι ευτυχείς; Οι περισσότεροι γάμοι είναι τρισάθλιοι, γίνονται κάτω από πιέσεις – όταν μια οικογένεια είναι κακά δομημένη θα βγάλει και ανθρώπους άρρωστους. Οι άρρωστοι αυτοί άνθρωποι γίνονται μέλη μιας κοινωνίας και αρρωσταίνουν και την κοινωνία. Και υποχρεούμεθα να ζούμε την αρρώστια χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι έχουν προέλθει από οικογένειες ανύπαρκτες στην ουσία. Λοιπόν, γιατί αυτό θέλετε να επιβιώσει και να συνεχιστεί; Αν είναι να επιβιώσουμε μέσω τέτοιων αηδών καταστάσεων, να μην επιβιώσουμε καθόλου.
Όχι και έτσι!
Γιατί όχι κι έτσι. Σας τρομάζει το γεγονός;
Δεν μπορούμε τώρα, να πούμε, έτσι, στοπ.
Μη σταματάτε, συνεχίστε, εμένα δεν με νοιάζει. Εγώ κάποτε θα φύγω από τον κόσμο και θα είμαι πολύ ευτυχής που δεν θα συνεχίσω να βλέπω αυτό το αηδιαστικό φαινόμενο.
Του κόσμου ή του γάμου;
Όλη αυτή την αθλιότητα, τουλάχιστον της ελληνικής οικογενειοκρατίας.
Είναι μια γενική εκτίμηση ότι ο θεσμός του γάμου περνάει κρίση.
Αυτές είναι δικαιολογίες. Να μην παντρεύονται.
Δεν έχει βρεθεί όμως – λένε – σχέση που να μπορεί να υποκαταστήσει τον γάμο.
Πολύ καλή είναι μια σχέση όσο θέλεις τον άνθρωπό σου. Από την ώρα που δεν τον θέλεις και δεν σε θέλει, σταματάτε. Οι ώριμοι άνθρωποι έτσι κάνουν. Δεν είσαι ιδιοκτησία κανενός. Ούτε μπορείς να γίνεις ιδιοκτησία κανενός. Επειδή σε ευλογάει ο παπάς, είσαι υποχρεωμένος να ζήσεις σΆ όλη σου τη ζωή έτσι;
Υποστηρίζουν ότι, αν μη τι άλλο, ο γάμος χρειάζεται για να μπορούν οι άνθρωποι να φέρνουν στον κόσμο παιδιά.
Γιατί, άμα έχεις μια πολύ καλή σχέση, δεν μπορείς να κάνεις και παιδιά;
Παρ' όλα αυτά κι αυτοί που έχουν μια πολύ καλή σχέση όπως λέτε, δεν βλέπουν την ώρα να παντρευτούν, ακόμα και στην εποχή μας, που τόσα πράγματα έχουν αλλάξει. Το κάνουν, λέτε, από ανασφάλεια;
Από ανασφάλεια.
Και μένουν παντρεμένοι από ανασφάλεια;
Από ανασφάλεια. Κάνουν παιδιά και ζούνε συμβατικά, διότι έχουν κάνει παιδιά. Είναι αποδεκτοί απ' το κοινωνικό σύνολο παντρεμένοι, μπορούν να κάνουν τις βρωμιές τους παντρεμένοι, χωρίς να κυνηγιούνται, όπως κυνηγιούνται ελεύθεροι.
Πώς ακούτε την άποψη ότι ένας γάμος δεν πρέπει να διαλύεται όταν υπάρχουν παιδιά;
Από την ώρα που θα κάνετε παιδιά, είναι τραγωδία. Από κει και πέρα, είτε διαλυθεί, είτε δεν διαλυθεί ο γάμος...
Όταν η σχέση δεν είναι σωστή, είναι λέτε, τραγωδία;
Μα πόσες σχέσεις σωστές ξέρετε εσείς; Εγώ είμαι 63 ετών και μέσα σ' αυτά τα 63 χρόνια είναι ζήτημα αν ξέρω τρεις σωστές οικογένειες όλες κι όλες. Οι άλλες είναι θλίψη, κατήφεια κι αρρώστια, γεμίζουν την κοινωνία από άρρωστους πολίτες. Βέβαια, η πολιτεία δεν ενδιαφέρεται γι' αυτά τα πράγματα, θέλει να αυξάνεται ο πληθυσμός, για να αντιμετωπίζει τους εχθρούς, τους γείτονες κ.λ.π. Εμάς τι μας ενδιαφέρει; Η ζωή δεν είναι αν θα νικήσουμε την Τουρκία ή όχι. Στα παλιά μου τα παπούτσια.
Αν θα νικήσουμε την Τουρκία;
Ναι. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Ο εχθρός είναι εξίσου εντός και εκτός Ελλάδος.
Οι απόψεις σας θα ξενίσουν ορισμένους. Θα πουν ότι μ' αυτά και μ' αυτά κινδυνεύουμε να μην μείνει τίποτα όρθιο.
Να μην μείνει τίποτα όρθιο. Γιατί να μείνει; Τώρα, φαντάζεσαι αλήθεια, ότι το πρόβλημά μας είναι να μείνουν όρθιες οι κολόνες ή να επιστρέψουν τα Ελγίνεια; Όλα αυτά είναι φτιαχτά προβλήματα κι ο καθένας κάνει τη μόστρα του, που λέμε, μέσα απ' αυτά. Δεν με απασχολεί, άλλα πράγματα πρέπει να μας απασχολούν.
Τι πράγματα;
Τώρα πάει μακριά η συζήτηση, πάμε αλλού. (...)
Kάποια στιγμή στη συνέντευξη η δημοσιογράφος χαρακτηρίζει τον Xατζιδάκι “πνευματική προσωπικότητα... που μετέδωσε την ποιότητα... και έκανε καλό στον τόπο”. O Xατζιδάκις αρνείται όλους τους χαρακτηρισμούς
Τελικά, πείτε μου, αν είναι δυνατόν με δυο λόγια, ποιος είστε κ. Χατζιδάκι;
Ένας Ξανθιώτης με κρητική καταγωγή, που ζει στην Αθήνα από το '31.
Πέραν αυτού;
Τίποτε άλλο.
Όλα αυτά, η παρουσία σας στην καλλιτεχνική ζωή του τόπου, οι επιτυχίες σας...
Δεν με απασχολούν. Σας δίνω το λόγο μου. Εμένα εκείνα που με απασχόλησαν είναι άλλα πράγματα, τα οποία τα πραγματοποίησα εν πολλοίς.
Δηλαδή;
Άσχετο.
Στην ιδιωτική σας ζωή;
Στην ιδιωτική μου ζωή.
Στην τελείως ιδιωτική σας;
Στην εντελώς. Και γι' αυτό θεωρώ τον εαυτό μου επιτυχή. Από κει και πέρα, η μουσική μου δραστηριότητα και η απήχηση της δουλειάς μου στον κόσμο ουδόλως με ενδιαφέρει.
Να το πιστέψω αυτό;
Τι φταίω εγώ αν δεν το πιστέψετε; Εγώ ενεργώ, βέβαια, βάσει ορισμένων κανόνων που με χαρακτηρίζουν, δεν μπορώ για παράδειγμα να είμαι πρόχειρος στις εκδηλώσεις μου, αλλά πέραν αυτού, αδιαφορώ για την απήχηση που μπορεί να έχω. Εξίσου ενθουσιάζομαι με τριάντα ανθρώπους και εξίσου ενθουσιάζομαι μ' έναν άνθρωπο και εξίσου με χίλιους. Oι παραπάνω λιγάκι μ' ενοχλούν. (...)
Προς το τέλος της συνέντευξης ο Xατζιδάκις μιλάει για τη γυναίκα και την ομοφυλοφιλία. Η δημοσιογράφος του λέει ότι μια γυναίκα που κάνει καριέρα και είναι λεσβία έχει ν' αντιμετωπίσει την κοινωνική κατακραυγή. Eκείνος απαντά:
Ένα δυνατό πρόσωπο πρέπει να έχει τη δύναμη να αντιμετωπίζει την κοινωνική κατακραυγή. Κι εξάλλου, πρέπει να έχουμε κοινωνία που δεν θα θεωρεί το θέμα κατακριτέο.
Υπάρχει καμιά τέτοια κοινωνία;
Η δικιά μου, έτσι όπως τη σκέφτομαι εγώ. Να φτιάξετε ανθρώπους που να σκέφτονται σωστά. Κι όχι να γεμίζετε τα παιδιά με αηδίες κι όλα αυτά τα ανταγωνιστικά μεταξύ ανδρός και γυναικός.
Μα υπάρχουν τα φύλα, δύο φύλα.
Η εξέλιξη του ανθρώπου θα είναι στο να γίνει ο άνδρας και άνδρας και γυναίκα.
Και η γυναίκα και γυναίκα και άνδρας;
Ναι. Δεν θα υπάρχουν φύλα.
Ούτε οπτικά;
Όχι, τίποτα.
Τίποτα; Δηλαδή πώς θα είναι οι άνθρωποι;
Θα είναι άνθρωποι.
Δηλαδή, ένα μοντέλο θα κυκλοφορεί.
Ένα.
Αυτό πια ξεπερνάει και τον Όργουελ.
Δεν νομίζω πως ανήκει στα οράματά του.
Και το βλέπετε να γίνεται σύντομα;
Σύντομα, σύντομα. Σε καμιά δεκαριά χρόνια.
Σας αρέσει να κάνετε πλάκες;
Όχι.
Λένε ότι μοιάζετε με παιδί. Είστε λίγο σαν ένα παιδί;
Εγώ μιλάω σοβαρά. Τώρα αν οι άλλοι με παίρνουν σαν παιδί, δεν φταίω εγώ. Έτσι είμαι όταν είμαι μόνος σπίτι μου.
Αισθάνεστε καθόλου παιδί, ωστόσο;
Όσο μου επιτρέπει η ηλικία μου. Είμαι 63 ετών.
Κάνετε σκανταλιές;
Όσες μπορώ.
Σαν τι θα μπορούσατε να κάνετε;
Έκανα πολλές. Έγινα Διευθυντής της Κρατικής, έγινα μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Λυρικής. Όλα αυτά ήταν σκανταλιές. Ενώ οι άλλοι τα 'καναν σοβαρά, εγώ τα 'κανα για παιχνίδι. Μόνο που δεν τους άφησα να το υποπτευθούν.
Σας αρέσει να τους την φέρνετε έτσι, καμιά φορά;
Όχι, δεν έχω τέτοια πρόθεση. Εμένα με ενδιαφέρει να παίξω για να κοιμηθώ.
Να παίξετε για να κοιμηθείτε!
Ναι. Όπως κάνουν τα παιδιά, που παίζουν όλη τη μέρα, να ξοδέψουν τη ζωτικότητά τους και το βράδυ να πάνε να κοιμηθούν.
Σας ανέχονται όμως.
Δεν ξέρω αν με ανέχονται, εγώ πάντως κάνω εκείνο που θέλω.
Σας ανέχονται.
Ε, τότε, δόξα τω Θεώ, θα πει ότι εργάστηκα καλά μέχρι τώρα, ώστε να ανέχονται τις σκανταλιές μου.
Είναι φανερό ότι είστε ευχαριστημένος.
Από τη ζωή μου; Καλά πήγε.
Και πάει.
Και πάει.
(Όλγα Mπακομάρου, Περιοδικό “Γυναίκα”, 1988)
---
Αλλάζοντας αντικείμενο, οι αναρχικοί, η ευαισθησία και το βαλς των χαμένων ονείρων
Άρθρο του Μάνου Χατζιδάκι για τους Αναρχικούς (1986). Τον Ανθό της Ελληνικής κοινωνίας.
«...Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Οσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Ελληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ώς τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ώς τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και, δυστυχώς, γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.
Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν... ανακαλύπτονται.
Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».
http://www.youtube.com/watch?v=5q9H2cd36RU&feature=player_embedded#at=40
---
Λόγια του Μάνου Χατζιδάκι για τον Τζίμη και τον Φλωρινιώτη
http://www.youtube.com/watch?v=E0_7BH-k1ok&feature=player_embedded
http://www.youtube.com/watch?v=hdcvDJ5Kr_c&feature=player_embedded
http://www.youtube.com/watch?v=1CnGMM-gRRs&feature=player_embedded
---
Tο πανκ, ο Xατζιδάκις και η επανάσταση
Tην εποχή που ήμουν έφηβος -τέλη δεκαετίας '70- δεν υπήρχε μουσική για μένα και τους φίλους μου. Θυμάμαι να έχουμε βγει στους δρόμους ανήσυχοι, φρικιά, αλλά χωρίς μουσική. Το ροκ μάς είχε κουράσει -το ακούγαμε σαν απόηχο της δεκαετίας του '60. Και όλοι οι μεγάλοι ήρωες εκείνης της γενιάς είχαν πεθάνει ή είχαν γίνει επιχειρηματίες που είναι το ίδιο πράγμα.
Aπ' την άλλη, από τη μέρα που έπεσε η Xούντα, μας είχαν φάει τ' αυτιά για έναν μεγάλο Έλληνα συνθέτη, τον Θεοδωράκη, που έγραφε επαναστατικά τραγούδια. Περιμέναμε πώς και πώς να τον ακούσουμε. Και ο πρώτος δίσκος που άκουσα ήταν με τον Nταλάρα να λέει "Tη Pωμιοσύνη μη την κλαις"… Mου' ρθε να βάλω τα κλάματα. Ηταν μία από τις μεγαλύτερες μουσικές απογοητεύσεις της ζωής μου. Μου φάνηκε -σαν ήχος, σαν ύφος, σαν λόγια- κάτι τελείως ξεπερασμένο. Kατάλληλο μόνο για soundtrack της ΚΝΕ. Επαναστατικά τραγούδια του βουνού όταν εμείς ήμασταν ήδη στις λεωφόρους. Eμένα όλο αυτό το πακέτο “KNE-Θεοδωράκης-Eπανάσταση” μου βρώμαγε. Συν του ότι είχα μία φυσική κόντρα με τον πατέρα μου, ο οποίος ήταν πολύ αυστηρός και ξαφνικά ανακάλυπτα ότι είναι κομμ...ιστής. Δηλαδή ποια επανάσταση και ποιο κόμμα, όταν εγώ το κόμμα το είχα μες στο σπίτι μου και ήθελε να μου επιβάλει να κόψω τα μαλλιά μου, να μη φοράω τα πουκάμισά μου απ' έξω και να γυρνάω νωρίς;
Και ξαφνικά σκάει το πανκ. Κι εμείς βρίσκουμε επιτέλους μία ταυτότητα. Αυτή η μουσική κουβαλούσε έναν κυνισμό κι έναν μηδενισμό. Εδινε δύναμη σ' όλους εμάς, τα σκληρά αγοράκια, που είχαμε βγει στους δρόμους, λέγαμε όχι στον κόσμο και ζούσαμε την παραφροσύνη της ηλικίας μας έτσι όπως έπρεπε να τη ζήσουμε.
Ο Χατζιδάκις σ'όλα αυτά υπήρχε και δεν υπήρχε. Είχα ακούσει μικρός, τελείως συμπτωματικά, "Τα τραγούδια της Ελένης" και είχα συγκινηθεί. Ελένη λένε και την αδερφούλα μου και κάπως το είχα δει ποιητικά το θέμα… Και αργότερα, όταν αλητεύαμε, πάντα θα βρίσκαμε μια στιγμή ν' ακούσουμε "Το Χαμόγελο της Τζοκόντας" στο μπαλκόνι ενός φίλου ή σε μια παραλία στην Κρήτη μετά από άπειρα μεθύσια, κουρασμένοι… Αλλά ως εκεί. Μύθος Χατζιδάκι δεν υπήρχε για μας. Εμείς κόβαμε φλέβες για τους Sex Pistols, τους Clash, τους Cure…
Τώρα πια που πέρασαν τα χρόνια και είμαι 40φεύγα, συνειδητοποιώ τι ακριβώς είχε συμβεί. Από ένστικτο ξέραμε ποιοι άνθρωποι μας υποστήριζαν. Σε μια εποχή που εμείς κάναμε επίδειξη αναισθησίας και κυνισμού, ο Χατζιδάκις είχε διαπεράσει την πανοπλία του πανκ και είχε τρυπώσει μες στην ψυχή μας. Τι έκανε; Κράταγε την τρυφεράδα μας ζωντανή. Μας έδινε κουράγιο και πίστη ότι μπορούμε να πετάξουμε πάνω από έναν κόσμο που μισούμε. Μας επανέφερε στη σωστή στάση. Εκανε μέσα μας μια επανάσταση. Και τον ευγνωμονώ γι' αυτό.
Γιάννης Αγγελάκας
---
Αντί επιλόγου, η εκτέλεση απ' τον ίδιο
http://www.youtube.com/watch?v=PFPrDRItET0&feature=player_embedded#at=14
Βγαίνοντας με πλησιάζει ένα ξανθό νέο παιδί.Όλοι από γύρω μας εξαφανίστηκαν και μείναμε μόνο οι δυο, κι αυτός να με κοιτάζει λίγο θλιμμένα και λίγο ειρωνικά.Μου λέγει:
«Είμαι μια περίπτωση Νέου, που θα θελε να σας γνωρίσει».Του απαντώ πως είμαι ολομόναχη και πως δεν είμαι έτοιμη να τον δεχτώ.Κι ήθελα τόσο πολύ μα δεν τολμούσα.Εκείνος μου χαμογέλασε, είπε «Κρίμα», και άφησε στα χέρια μου μια κάρτα του, μα ώσπου να δω τι έγραφε, είχε εξαφανιστεί.
Η κάρτα είχε εξαφανιστεί.Η κάρτα είχε τυπωμένες δυο μόνο λέξεις: Νολλ, ο Θάνατος.
http://www.youtube.com/watch?v=jqdMaYbLPqs&feature=player_embedded
Ταλαντώνομαι τυχαία στο απαλό φύσημα του ανέμου
Αιωρούμαι αναπολώντας
Ο θάνατος είναι λίγος
Last edited:
),να ξαναθυμηθούμε και οσα έχουν γραφεί γι´αυτόν στήν Κατηγορία.