Την είδα μόλις. Περίμενα ότι θα με χαλάσει η Αντζελίνα και θα τη δω απλά με κεκτημένη ταχύτητα για όλα τα υπόλοιπα, και τελικά η Τζολί ήταν το μόνο κομμάτι της ταινίας που με κέρδισε, με τα υπόλοιπα να είναι από ρηχά έως και τελείως άκυρα. Εξαιρετική (η πρωταγωνίστρια), καλός και ο Ωνάσης, εκτός τόπου και χρόνου το γράψιμο, και αδιάφορη, μπανάλ σκηνοθεσία και φωτογραφία.
Εντάξει, να πω και κάτι θετικό, ήταν καλή ιδέα το ότι η αφήγηση ξεκινάει από το τέλος αντί για τα κλασσικά biopic με παιδικά χρόνια κλπ, σε προδιαθέτει για κάτι ξεχωριστό, το οποίο όμως τελικά ποτέ δεν έρχεται.
