Εδώ και δεκάδες χρόνια γίνονται άπειρες συζητήσεις σε διάφορα διαχρονικά μουσικά πηγαδάκια για το ποιος θα σώσει τη μουσική.
Ποιος θα σώσει τη ροκ ποιος θα σώσει τη μεταλ , αν η μουσική οδεύει προς τον σωστό δρόμο , τι είναι αυτό που μπορεί να την επαναφέρει σε αυτόν.
Βέβαια εδώ γεννιέται μια σοβαρή απορία που ψάχνει επίσης για απαντήσεις : Ποιος είναι ο σωστός δρόμος και ποιος είναι αυτός που θα τον ορίσει.
Υπάρχει άραγε κάποιος αυτόκλητος μεσσίας που θα βάλει ένα φρένο στην λεγόμενη κατρακύλα όπως χαρακτηριστικά λένε με έπαρση οι παλαιότεροι ;
Εγώ πιστεύω πως η μουσική δεν χρειάζεται κανέναν μεσσία. Αν γυρίσουμε τον χρόνο πίσω θα δούμε ότι ανέκαθεν ήταν στην μόδα ότι έσπρωχνε τις μάζες στα τελευταία σκαλοπάτια της εγκεφαλικής διαύγειας.
Μόλις μπήκαν στα σοβαρά οι εταιρείες και το κέρδος στο παιχνίδι , ο υποψήφιος ακροατής παραμέρισε κάθε κριτική σκέψη και από την μια μέρα στην άλλη μεταλλάχτηκε σε groupie φτιασιδωμένο με υστερικές τσιρίδες κάθε φορά που έμπαινε το ‘’ίνδαλμά’’ στο οπτικό του πεδίο.
Σχετικά πρόσφατα άκουσα και άντλησα εκ των υστέρων πληροφορίες για ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1970 το οποίο με ξετρέλανε με την πρώτη κιόλας ακρόαση σε σημείο που αναρωτήθηκα απορημένος για ποιον λόγο αυτό το άλμπουμ είχε θαφτεί τόσο βαθιά στο μουσικό σύμπαν και γιατί δεν το είχα δει μέχρι τώρα σε καμία λίστα έστω και πειραματική.
Αυτό το άλμπουμ για να μην μιλάμε στον αέρα , είναι το Parallelograms της Linda Perchacs.
Από τα λεγόμενα της , η κυρία αυτή μπήκε στο στούντιο και ηχογράφησε τον συγκεκριμένο δίσκο ορμώμενη από διάφορα σχέδια που είδε στον ουρανό (χρωματικές διαβαθμίσεις του ορίζοντα κλπ) , τα οποία μετέτρεψε σε νότες.
Αφού λοιπόν κυκλοφόρησε τον δίσκο αυτό , ύστερα χάθηκε από το μουσικό στερέωμα και η δικαιολογία που έδωσε σε πρόσφατη συνέντευξή της ήταν ότι η δεν της άρεσε ο τρόπος ζωής των Χίπις εκείνης της εποχής τα ναρκωτικά και όλα τα συναφή και πως προτίμησε να ακολουθήσει τις σπουδές της.
Η κυρία αυτή ξαναμπήκε στο στούντιο για να κάνει το κέφι της πριν από τρία-τέσσερα χρόνια περίπου αλλά η οδοντιατρική είναι η βασική της ενασχόληση.
Το Parallelograms εκπέμπει μια απίστευτη πνευματικότητα που δύσκολα την βρίσκουμε ακόμα και σε δουλείες η οποίες έχουν την πνευματικότητα σαν αυτοσκοπό. Μόλις άκουσα τον δίσκο είπα μέσα μου ‘’πάλι σώθηκε η μουσική’’ και ας τον άκουσα 51 χρόνια μετά.
Οι παλαιότεροι σίγουρα θα ξέρουν περισσότερες λεπτομέρειες και σίγουρα θα μπορούν να μας διαφωτίσουν και να μας φωτίσουν με τον τρόπο τους για το περίεργο αυτό κεφάλαιο στην ιστορία της μουσικής.
Τα πράγματα λοιπόν είναι απλά.. Η μουσική δεν σώζεται βάση σχεδίου αλλά από μερικές αναλαμπές καλλιτεχνών που παίρνουν το μεράκι τους στα σοβαρά , αδιαφορώντας τις περισσότερες φορές για το τι είναι στη μόδα , τι θέλει να πλασάρει η εταιρεία , ποιο είναι το αγοραστικό κοινό , αν θα δουλέψει σωστά το auto tune κλπ κλπ.
Ας αφήσω στην άκρη το μακρινό παρελθόν για να περάσω λίγο στο πιο πρόσφατο.
Συγκεκριμένα στο 2020..
Σε διπλανό νήμα είπα πως το Melione των Αμερικανών Akhlys ήταν το καλύτερο άλμπουμ στο είδος τη χρόνια που μας πέρασε. Με άκουσαν κάτι πουλάκια και παραλίγο να με πάρουν με τις πέτρες. Δεν τα αδικώ .. Είναι αδιανόητο και άδικο να αφήνεις στην απ΄εξω το masterpiece των Νεοζηλανδων Ulcerate.
To Stare Into Death And Be Still είναι ένας μουσικός ολοκληρωτισμός που δεν αφήνει αιχμάλωτους ξωπίσω του.
Το παραπάνω φαντάζει λίγο κλισέ αλλά αν το εξετάσουμε από τεχνικής απόψεως όλα οδηγούν προς τα εκεί.
Φερειπείν , η δουλειά που έχει γίνει στα τύμπανα μπορεί να φέρει σε δύσκολη θέση ακόμα και ντράμερ του διαμετρήματος του Danny Carrey των Tool.
O Jamie Saint Merat δείχνει τα μετρονομικά δόντια του σε κάθε ευκαιρία.
Ο τρόπος που μεταβαίνει κάθε φορά από τα ‘’χαμηλά’’ στα ‘’ψηλά’’ είναι μοναδικός , όπως και ο τρόπος γραψίματός του. Τόσο χαοτικός αλλά και τόσο ακριβής που θαρρείς ότι πρόκειται για μια καλοκαρδισμένη μηχανή και όχι για ανθρώπινο ον.
Οι κιθάρες δείχνουν να σιγοντάρουν το μετρονομικό χάος και απαιτούν αρκετές ακροάσεις , όχι για να τις θυμηθεί ο ακροατής , αλλά για να καταλάβει στο περίπου που σουλατσάρουν όση ώρα δίνει ο Jamie Saint Merat το …ρεσιτάλ του..
Τα όποια ατμοσφαιρικά περάσματα λειτουργούν σαν γέφυρες στο δαιδαλώδες αυτό κατασκεύασμα που αναρωτιέμαι αν αρκεί ο Μίτος της Αριάδνης να το διαβεί κανεις μονομιάς από ακρη σε ακρη.
Αν το συγκρίνουμε με εκείνα τα αξεπέραστα διαμάντια των Opeth στη δεκαετία των '90's (Sill Life / Blackwater Park ) τότε θα διαπιστώσουμε ότι μια νεα εποχή ανατείλει και πως δεν υπάρχει ταβάνι στην ολη ιστορία.
Όταν μεσουρανούσαν οι Opeth , θυμάμαι είχε βγει κάποιο μέλος των Dream Theater και τους είχε χαρακτηρίσει σαν την μεγαλύτερη progressive μπάντα στον πλανήτη τη δεδομένη χρονικη στιγμή.
Κακά τα ψέματα , οι Ulcerate ανήκουν στην κάστα που ακούει στο όνομα Intelligent Death Metal , στην ίδια συνομοταξία με του Gorguts δηλαδή και αρκετούς άλλους , κάτι που σημαίνει ότι αυτά που παίζουν δεν είναι για διασκέδαση αλλά για να μας οδηγήσουν σε αναδόμηση και αναθεώρηση ιδεών , στον θαυμασμό για κάτι εξωπραγματικό , αλλά και στο να διαπιστώσουμε το μέγεθος της προόδου που έχει συντελεστεί με τα χρόνια στη μουσική αυτή , η όποια ξεκίνησε σαν αντίδραση στο κατεστημένο και βρέθηκε να νταραβερίζεται με την πνευματικότητα και την άρτια τεχνική κατάρτιση.
Τα παραπάνω δυο άλμπουμ αν και είναι εκ διαμέτρου αντίθετα μουσικά μας αποδεικνύουν δυο πράγματα σε πρώτη ανάγνωση... Το ένα είχε να κανει με την πνευματικότητα η οποία δεν εχει κάποιο συγκεκριμένο μπούσουλα για να είναι σε υψηλό επίπεδο και ο καθένας την εκλαμβάνει διαφορετικά.
Το δεύτερο είναι ότι οι κορυφές (ειδικά στην πρώτη περίπτωση) δεν παίρνουν πάντα την αναγνωρισιμότητα που τους αξίζει αλλά αυτό δεν εχει καμία σημασία ούτε για τον συνειδητοποιημένο καλλιτέχνη αλλά ούτε για τον ακροατή που ξέρει τι ψάχνει.
Και τα δύο ακούγονται μονομιάς.. Κάθε τι διαφορετικο θα αφαιρέσει από την ακουστική μαγεία.
Ας βάλω λίγο ένα βίντεο από (κάτι σαν teaser) από την ηχογράφιση του άλμπουμ των Ulcerate. Δεν παίζει ολόκληρα τα κομμάτια αλλά αυτά που παίζει είναι αρκετά να αναδείξουν το μεγαλείο του.
Jamie Saint Merat (Αποσπάσματα από την ηχογράφηση του αλμπουμ)
Ποιος θα σώσει τη ροκ ποιος θα σώσει τη μεταλ , αν η μουσική οδεύει προς τον σωστό δρόμο , τι είναι αυτό που μπορεί να την επαναφέρει σε αυτόν.
Βέβαια εδώ γεννιέται μια σοβαρή απορία που ψάχνει επίσης για απαντήσεις : Ποιος είναι ο σωστός δρόμος και ποιος είναι αυτός που θα τον ορίσει.
Υπάρχει άραγε κάποιος αυτόκλητος μεσσίας που θα βάλει ένα φρένο στην λεγόμενη κατρακύλα όπως χαρακτηριστικά λένε με έπαρση οι παλαιότεροι ;
Εγώ πιστεύω πως η μουσική δεν χρειάζεται κανέναν μεσσία. Αν γυρίσουμε τον χρόνο πίσω θα δούμε ότι ανέκαθεν ήταν στην μόδα ότι έσπρωχνε τις μάζες στα τελευταία σκαλοπάτια της εγκεφαλικής διαύγειας.
Μόλις μπήκαν στα σοβαρά οι εταιρείες και το κέρδος στο παιχνίδι , ο υποψήφιος ακροατής παραμέρισε κάθε κριτική σκέψη και από την μια μέρα στην άλλη μεταλλάχτηκε σε groupie φτιασιδωμένο με υστερικές τσιρίδες κάθε φορά που έμπαινε το ‘’ίνδαλμά’’ στο οπτικό του πεδίο.
Σχετικά πρόσφατα άκουσα και άντλησα εκ των υστέρων πληροφορίες για ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1970 το οποίο με ξετρέλανε με την πρώτη κιόλας ακρόαση σε σημείο που αναρωτήθηκα απορημένος για ποιον λόγο αυτό το άλμπουμ είχε θαφτεί τόσο βαθιά στο μουσικό σύμπαν και γιατί δεν το είχα δει μέχρι τώρα σε καμία λίστα έστω και πειραματική.
Αυτό το άλμπουμ για να μην μιλάμε στον αέρα , είναι το Parallelograms της Linda Perchacs.
Από τα λεγόμενα της , η κυρία αυτή μπήκε στο στούντιο και ηχογράφησε τον συγκεκριμένο δίσκο ορμώμενη από διάφορα σχέδια που είδε στον ουρανό (χρωματικές διαβαθμίσεις του ορίζοντα κλπ) , τα οποία μετέτρεψε σε νότες.
Αφού λοιπόν κυκλοφόρησε τον δίσκο αυτό , ύστερα χάθηκε από το μουσικό στερέωμα και η δικαιολογία που έδωσε σε πρόσφατη συνέντευξή της ήταν ότι η δεν της άρεσε ο τρόπος ζωής των Χίπις εκείνης της εποχής τα ναρκωτικά και όλα τα συναφή και πως προτίμησε να ακολουθήσει τις σπουδές της.
Η κυρία αυτή ξαναμπήκε στο στούντιο για να κάνει το κέφι της πριν από τρία-τέσσερα χρόνια περίπου αλλά η οδοντιατρική είναι η βασική της ενασχόληση.
Το Parallelograms εκπέμπει μια απίστευτη πνευματικότητα που δύσκολα την βρίσκουμε ακόμα και σε δουλείες η οποίες έχουν την πνευματικότητα σαν αυτοσκοπό. Μόλις άκουσα τον δίσκο είπα μέσα μου ‘’πάλι σώθηκε η μουσική’’ και ας τον άκουσα 51 χρόνια μετά.
Οι παλαιότεροι σίγουρα θα ξέρουν περισσότερες λεπτομέρειες και σίγουρα θα μπορούν να μας διαφωτίσουν και να μας φωτίσουν με τον τρόπο τους για το περίεργο αυτό κεφάλαιο στην ιστορία της μουσικής.
Τα πράγματα λοιπόν είναι απλά.. Η μουσική δεν σώζεται βάση σχεδίου αλλά από μερικές αναλαμπές καλλιτεχνών που παίρνουν το μεράκι τους στα σοβαρά , αδιαφορώντας τις περισσότερες φορές για το τι είναι στη μόδα , τι θέλει να πλασάρει η εταιρεία , ποιο είναι το αγοραστικό κοινό , αν θα δουλέψει σωστά το auto tune κλπ κλπ.
Ας αφήσω στην άκρη το μακρινό παρελθόν για να περάσω λίγο στο πιο πρόσφατο.
Συγκεκριμένα στο 2020..
Σε διπλανό νήμα είπα πως το Melione των Αμερικανών Akhlys ήταν το καλύτερο άλμπουμ στο είδος τη χρόνια που μας πέρασε. Με άκουσαν κάτι πουλάκια και παραλίγο να με πάρουν με τις πέτρες. Δεν τα αδικώ .. Είναι αδιανόητο και άδικο να αφήνεις στην απ΄εξω το masterpiece των Νεοζηλανδων Ulcerate.
To Stare Into Death And Be Still είναι ένας μουσικός ολοκληρωτισμός που δεν αφήνει αιχμάλωτους ξωπίσω του.
Το παραπάνω φαντάζει λίγο κλισέ αλλά αν το εξετάσουμε από τεχνικής απόψεως όλα οδηγούν προς τα εκεί.
Φερειπείν , η δουλειά που έχει γίνει στα τύμπανα μπορεί να φέρει σε δύσκολη θέση ακόμα και ντράμερ του διαμετρήματος του Danny Carrey των Tool.
O Jamie Saint Merat δείχνει τα μετρονομικά δόντια του σε κάθε ευκαιρία.
Ο τρόπος που μεταβαίνει κάθε φορά από τα ‘’χαμηλά’’ στα ‘’ψηλά’’ είναι μοναδικός , όπως και ο τρόπος γραψίματός του. Τόσο χαοτικός αλλά και τόσο ακριβής που θαρρείς ότι πρόκειται για μια καλοκαρδισμένη μηχανή και όχι για ανθρώπινο ον.
Οι κιθάρες δείχνουν να σιγοντάρουν το μετρονομικό χάος και απαιτούν αρκετές ακροάσεις , όχι για να τις θυμηθεί ο ακροατής , αλλά για να καταλάβει στο περίπου που σουλατσάρουν όση ώρα δίνει ο Jamie Saint Merat το …ρεσιτάλ του..
Τα όποια ατμοσφαιρικά περάσματα λειτουργούν σαν γέφυρες στο δαιδαλώδες αυτό κατασκεύασμα που αναρωτιέμαι αν αρκεί ο Μίτος της Αριάδνης να το διαβεί κανεις μονομιάς από ακρη σε ακρη.
Αν το συγκρίνουμε με εκείνα τα αξεπέραστα διαμάντια των Opeth στη δεκαετία των '90's (Sill Life / Blackwater Park ) τότε θα διαπιστώσουμε ότι μια νεα εποχή ανατείλει και πως δεν υπάρχει ταβάνι στην ολη ιστορία.
Όταν μεσουρανούσαν οι Opeth , θυμάμαι είχε βγει κάποιο μέλος των Dream Theater και τους είχε χαρακτηρίσει σαν την μεγαλύτερη progressive μπάντα στον πλανήτη τη δεδομένη χρονικη στιγμή.
Κακά τα ψέματα , οι Ulcerate ανήκουν στην κάστα που ακούει στο όνομα Intelligent Death Metal , στην ίδια συνομοταξία με του Gorguts δηλαδή και αρκετούς άλλους , κάτι που σημαίνει ότι αυτά που παίζουν δεν είναι για διασκέδαση αλλά για να μας οδηγήσουν σε αναδόμηση και αναθεώρηση ιδεών , στον θαυμασμό για κάτι εξωπραγματικό , αλλά και στο να διαπιστώσουμε το μέγεθος της προόδου που έχει συντελεστεί με τα χρόνια στη μουσική αυτή , η όποια ξεκίνησε σαν αντίδραση στο κατεστημένο και βρέθηκε να νταραβερίζεται με την πνευματικότητα και την άρτια τεχνική κατάρτιση.
Τα παραπάνω δυο άλμπουμ αν και είναι εκ διαμέτρου αντίθετα μουσικά μας αποδεικνύουν δυο πράγματα σε πρώτη ανάγνωση... Το ένα είχε να κανει με την πνευματικότητα η οποία δεν εχει κάποιο συγκεκριμένο μπούσουλα για να είναι σε υψηλό επίπεδο και ο καθένας την εκλαμβάνει διαφορετικά.
Το δεύτερο είναι ότι οι κορυφές (ειδικά στην πρώτη περίπτωση) δεν παίρνουν πάντα την αναγνωρισιμότητα που τους αξίζει αλλά αυτό δεν εχει καμία σημασία ούτε για τον συνειδητοποιημένο καλλιτέχνη αλλά ούτε για τον ακροατή που ξέρει τι ψάχνει.
Και τα δύο ακούγονται μονομιάς.. Κάθε τι διαφορετικο θα αφαιρέσει από την ακουστική μαγεία.
Ας βάλω λίγο ένα βίντεο από (κάτι σαν teaser) από την ηχογράφιση του άλμπουμ των Ulcerate. Δεν παίζει ολόκληρα τα κομμάτια αλλά αυτά που παίζει είναι αρκετά να αναδείξουν το μεγαλείο του.
Jamie Saint Merat (Αποσπάσματα από την ηχογράφηση του αλμπουμ)
![IMG_20210511_231725[1].jpg](https://d1det0hdqz4sg.cloudfront.net/data/attachments/141/141449-7df62fea80501f71ead61f370b7387e0.jpg?hash=ffYv6oBQH3 "IMG_20210511_231725[1].jpg")
![IMG_20210511_231743[1].jpg](https://d1det0hdqz4sg.cloudfront.net/data/attachments/141/141450-d58498381a13e0f69d20b84ea2491ec2.jpg?hash=1YSYOBoT4P "IMG_20210511_231743[1].jpg")
![IMG_20210511_232246[1].jpg](https://d1det0hdqz4sg.cloudfront.net/data/attachments/141/141451-0d62f01b86afdb49dcfa1ecc18f4f887.jpg?hash=DWLwG4av20 "IMG_20210511_232246[1].jpg")
![IMG_20210511_232302[1].jpg](https://d1det0hdqz4sg.cloudfront.net/data/attachments/141/141452-a6454d71671bae5da9d1955b6ab510d3.jpg?hash=pkVNcWcbrl "IMG_20210511_232302[1].jpg")
![IMG_20210513_014513[1].jpg](https://d1det0hdqz4sg.cloudfront.net/data/attachments/141/141507-ecded320c0b09fcc6cf1b5e3144e1f2d.jpg?hash=7N7TIMCwn8)
![IMG_20210513_014546[1].jpg](https://d1det0hdqz4sg.cloudfront.net/data/attachments/141/141508-5fd9a236c5bc219d9293d504ef4d3c5e.jpg?hash=X9miNsW8IZ)
