Εναλλακτικός τίτλος:
Πώς ξεκινώντας με μουσικές που αγαπάμε σε ένα σύστημα που φτιάχτηκε με αγάπη (και μεράκι), καταλήξαμε να μιλάμε για γυναίκες που αγαπήσαμε (ή δεν αγαπήσαμε), αγαπάμε και θα αγαπήσουμε*...
*Πολλή αγάπη ρε παιδί μου, θα μας πάρουν τα ζουμιά...
Τόπος: Λητή (οικία Στέργιου Κακαλιού)
Συμμετέχοντες: Κακαλιός, Ατόφιος, ο υποφαινόμενος.
Αφορμή: Ένα ανκόρ των γενεθλίων του Κακαλιού, λόγω απουσίας μου στην Αθήνα.
Καταλύτες: Ένα μπουκάλι Chivas Regal και... τα Magnepan!
Ξεκινήσαμε που λέτε, με σκοπό να ακούσουμε τη Φανταστική Συμφωνία που παρέλαβε σήμερα ο Στέργιος και να κάνουμε λίγο κους-κους στα της έκθεσης. Πήγα και πήρα το Μήτσο από το σπίτι του, πήραμε κι ένα μπουκάλι Chivas για το καλό και του επέστρεψα και το mat από σορμποθάνη που είχε στο Systemdek (σημαντική λεπτομέρεια, θα δείτε).
Ακούσαμε αρχικά το καινούριο του Manu Chao, τους είπα επιγραμματικά τις εντυπώσεις μου από την έκθεση και μετά βάλαμε τη Φανταστική Συμφωνία. Εδώ φαίνεται η επίδραση της καλής μουσικής. Ξεχάσαμε τα μηχανήματα και απλώς απολαύσαμε το δισκάκι. Έπειτα, ακούσαμε λίγο Louis Armstrong, με συνέχεια της χαλαρής κουβεντούλας.
Εδώ παρεμβαίνει η φοβερή και τρομερή Παυλίνα
, που μας χαιρετάει και κατευθείαν μας ετοιμάζει και σερβίρει ένα σωρό μεζεδάκια. Δεν υπάρχει φορά που να μη φύγαμε χορτάτοι από εκεί μέσα, τώρα που το σκέφτομαι...
Έπειτα, μια και είχα επιστρέψει το mat και κατέστησα το Systemdek πάλι μάχιμο, μας έπιασε βινυλομανία. Άρχισε ο Στέργιος να σκαλίζει τη δισκοθήκη του και ξεκινώντας από Bob Dylan, φτάσαμε σιγά-σιγά στα τέλη 80'ς-αρχές 90'ς. Άλλωστε, ο Στέργιος μου είχε υποσχεθεί πως θ' ακούσουμε μουσικές που θέλω εγώ αυτή τη φορά.
Μετά, με το που ξαναπεράσαμε στη τζαζ και αφού είχαμε καταναλώσει αρκετό αλκοόλ, δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για μια φιλοσοφική συζήτηση σχετικά με τον έρωτα την αγάπη, το χωρισμό, το σεξ και τη σύνδεσή τους με τη μουσική.
Φυσικά και δεν ανακαλύψαμε τον τροχό, οι περισσότεροι εδώ μέσα ξέρουμε ότι η μουσική είναι βιώματα. Αλλά, με μια αναδρομή, ο καθένας στις δικές του αναμνήσεις θυμηθήκαμε από τι είδους οπτική γωνία και πόσο μεγάλη σημασία είχε για τον καθένα μας ένα αγαπημένο άκουσμα, ανάλογα με την περίσταση. Είναι αλήθεια ότι ορισμένες μουσικές τις βλέπεις από διαφορετική σκοπιά με την πάροδο του χρόνου. Επίσης, υπάρχει εκείνη η μαγική στιγμή που ακούμε ένα τραγούδι με τέτοιο τρόπο και τέτοιο ενθουσιασμό, όπως δε θα το ξανακούσουμε ποτέ. Απλά, όποτε το ξανακούμε, θα έχουμε την ανάμνηση...
Έτσι, αρχίσαμε να συνδέουμε μουσικές με γυναίκες και τις όποιες εμπειρίες έχουμε από αυτές. Ουσιαστικά, προχωρήσαμε σε κάποιες αποκαλύψεις όσον αφορά κανα-δυο σκηνικά που ζήσαμε και καταλάβαμε περισσότερο ο ένας τον άλλο. Αν περίμενε κανείς ότι θα καταλαβαίναμε περισσότερο τις γυναίκες μετά από μια τέτοια συζήτηση, ζήτω που κάηκε.
Τώρα που κάνω μια ανασκόπηση της βραδιάς, το έναυσμα γι' αυτήν την "κατάθεση ψυχής", το έδωσε το πικάπ του Στέργιου, αλλά με έμμεσο τρόπο: επειδή το ξαναέβαλε μπροστά, έψαξε τους παλιούς του δίσκους, οπότε οδηγήθηκε στο ξύπνημα αναμνήσεων.
Τελικά είναι πολύ καλό να κάνουμε μια αναδρομή στο σύνολο της δισκοθήκης μας από καιρό σε καιρό. Λειτουργεί σαν κάποιο είδος ψυχανάλυσης, το καλύτερο ίσως.
Κατάλαβα γιατί έχω μια κάποια προτίμηση στις σκοτεινές μουσικές, η οποία έχει μειωθεί λιγάκι όμως τον τελευταίο καιρό...
Πώς ξεκινώντας με μουσικές που αγαπάμε σε ένα σύστημα που φτιάχτηκε με αγάπη (και μεράκι), καταλήξαμε να μιλάμε για γυναίκες που αγαπήσαμε (ή δεν αγαπήσαμε), αγαπάμε και θα αγαπήσουμε*...
*Πολλή αγάπη ρε παιδί μου, θα μας πάρουν τα ζουμιά...
Τόπος: Λητή (οικία Στέργιου Κακαλιού)
Συμμετέχοντες: Κακαλιός, Ατόφιος, ο υποφαινόμενος.
Αφορμή: Ένα ανκόρ των γενεθλίων του Κακαλιού, λόγω απουσίας μου στην Αθήνα.
Καταλύτες: Ένα μπουκάλι Chivas Regal και... τα Magnepan!
Ξεκινήσαμε που λέτε, με σκοπό να ακούσουμε τη Φανταστική Συμφωνία που παρέλαβε σήμερα ο Στέργιος και να κάνουμε λίγο κους-κους στα της έκθεσης. Πήγα και πήρα το Μήτσο από το σπίτι του, πήραμε κι ένα μπουκάλι Chivas για το καλό και του επέστρεψα και το mat από σορμποθάνη που είχε στο Systemdek (σημαντική λεπτομέρεια, θα δείτε).
Ακούσαμε αρχικά το καινούριο του Manu Chao, τους είπα επιγραμματικά τις εντυπώσεις μου από την έκθεση και μετά βάλαμε τη Φανταστική Συμφωνία. Εδώ φαίνεται η επίδραση της καλής μουσικής. Ξεχάσαμε τα μηχανήματα και απλώς απολαύσαμε το δισκάκι. Έπειτα, ακούσαμε λίγο Louis Armstrong, με συνέχεια της χαλαρής κουβεντούλας.
Εδώ παρεμβαίνει η φοβερή και τρομερή Παυλίνα
, που μας χαιρετάει και κατευθείαν μας ετοιμάζει και σερβίρει ένα σωρό μεζεδάκια. Δεν υπάρχει φορά που να μη φύγαμε χορτάτοι από εκεί μέσα, τώρα που το σκέφτομαι...Έπειτα, μια και είχα επιστρέψει το mat και κατέστησα το Systemdek πάλι μάχιμο, μας έπιασε βινυλομανία. Άρχισε ο Στέργιος να σκαλίζει τη δισκοθήκη του και ξεκινώντας από Bob Dylan, φτάσαμε σιγά-σιγά στα τέλη 80'ς-αρχές 90'ς. Άλλωστε, ο Στέργιος μου είχε υποσχεθεί πως θ' ακούσουμε μουσικές που θέλω εγώ αυτή τη φορά.
Μετά, με το που ξαναπεράσαμε στη τζαζ και αφού είχαμε καταναλώσει αρκετό αλκοόλ, δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για μια φιλοσοφική συζήτηση σχετικά με τον έρωτα την αγάπη, το χωρισμό, το σεξ και τη σύνδεσή τους με τη μουσική.
Φυσικά και δεν ανακαλύψαμε τον τροχό, οι περισσότεροι εδώ μέσα ξέρουμε ότι η μουσική είναι βιώματα. Αλλά, με μια αναδρομή, ο καθένας στις δικές του αναμνήσεις θυμηθήκαμε από τι είδους οπτική γωνία και πόσο μεγάλη σημασία είχε για τον καθένα μας ένα αγαπημένο άκουσμα, ανάλογα με την περίσταση. Είναι αλήθεια ότι ορισμένες μουσικές τις βλέπεις από διαφορετική σκοπιά με την πάροδο του χρόνου. Επίσης, υπάρχει εκείνη η μαγική στιγμή που ακούμε ένα τραγούδι με τέτοιο τρόπο και τέτοιο ενθουσιασμό, όπως δε θα το ξανακούσουμε ποτέ. Απλά, όποτε το ξανακούμε, θα έχουμε την ανάμνηση...
Έτσι, αρχίσαμε να συνδέουμε μουσικές με γυναίκες και τις όποιες εμπειρίες έχουμε από αυτές. Ουσιαστικά, προχωρήσαμε σε κάποιες αποκαλύψεις όσον αφορά κανα-δυο σκηνικά που ζήσαμε και καταλάβαμε περισσότερο ο ένας τον άλλο. Αν περίμενε κανείς ότι θα καταλαβαίναμε περισσότερο τις γυναίκες μετά από μια τέτοια συζήτηση, ζήτω που κάηκε.
Τώρα που κάνω μια ανασκόπηση της βραδιάς, το έναυσμα γι' αυτήν την "κατάθεση ψυχής", το έδωσε το πικάπ του Στέργιου, αλλά με έμμεσο τρόπο: επειδή το ξαναέβαλε μπροστά, έψαξε τους παλιούς του δίσκους, οπότε οδηγήθηκε στο ξύπνημα αναμνήσεων.
Τελικά είναι πολύ καλό να κάνουμε μια αναδρομή στο σύνολο της δισκοθήκης μας από καιρό σε καιρό. Λειτουργεί σαν κάποιο είδος ψυχανάλυσης, το καλύτερο ίσως.
Κατάλαβα γιατί έχω μια κάποια προτίμηση στις σκοτεινές μουσικές, η οποία έχει μειωθεί λιγάκι όμως τον τελευταίο καιρό...
