Ντελίριο σε Overdrive

δυσκολο πραμα η κωμωδια.προσωπικα θεωρω οτι η τελευταια φορα που αναγεννηθηκε η κωμωδια ηταν με τους Μοντυ Παιθονς.Ανατρεπτικοι,αναρχικοι,θυελλωδεις fuck'em all συμπυκνωναν ολες τις παλιες νορμες και εφευρισκαν και καινουριους τροπους.
Στην Αμερικη η γενια του Saturday Night Live (Steve Martin,John Bellushi,Dan Akroyd,Chevy Chase,Bill Murray) ενω εβγαλε καλους κωμικους κολλησε στις ταινιες.Ελλιπη σεναρια,περισσοτερο για ολη την οικογενεια,ρομαντζες και ξενερωσια.Η μονη ταινια απο αυτη τη γενια που φχαριστηθηκα και θεωρω αν μη τι αλλο εξυπνη ειναι το The Jerk...
 
Κωστας Λυμπεροπουλος said:
oι δύο καλύτερες ταινίες του είναι πριν το '1941': το 'Young Frankenstein' (1974) και το 'Silent Movie'(1976). Μετά μπαίνει σε ...ελεύθερη πτώση: μόνο μια μικρή αναλαμπή το 1983 ('Το Βe or Not To Be').
Aν με ρωτάτε εμένα τον θεωρώ μάλλον υπερεκτιμημένο: την εποχή του Young Frankenstein, σχεδόν ταυτόχρονα, είχε βγεί στις αίθουσες το 'The Front Page' του Billy Wilder: βάλτε πλάϊ πλάϊ τις 2 ταινίες σήμερα, 35 χρόνια μετά και ...ελάτε να μου πείτε τη διαφορά. Χάος αν θέλετε τη γνώμη μου. Υπερ του Wilder. Και το πόσο κρατάει μία ταινία τη λάμψη της και δεν 'ξεθωριάζει' με το χρόνο, ΕΙΝΑΙ κριτήριο - και μάλιστα πολύ ασφαλές.
Τώρα, συγνώμη, αλλά μπαλαφάρες τύπου Airplane, Τρελοί Πιλότοι, Ηλίθιος & Πανηλίθιος κλπ θεωρώ ντροπή ακόμη και να μπαίνουν στην ίδια πρόταση με ταινίες όπως οι παραπάνω.
Click to expand...

+1000. Κώστα δε μπορώ να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου, το ποστ θα μπορούσα να το έχω γράψει κι εγώ (λες να φταίει που είμαστε συνονόματοι;) Πράγματι, οι τελευταίες καλές κωμωδίες (Buddy, Buddy/Avanti)είναι του Billy Wilder, ενός σκηνοθέτη που ξεκίνησε να ασχολείται με τον κινηματογράφο σαν σεναριογράφος στην προχιτλερική Γερμανία και γύρισε τις πρώτες του ταινίες το 1943! όσο για το "To Be Or Not To Be" είναι remake της ομώνυμης ταινίας του 1942 από τον μεγάλο Ernst Lubitsch (αμάν αυτή η δεκαετία!). Το πρωτότυπο είναι ένα διαμάντι, την ταινία του Mel Brookes δεν την έχω δει και δεν το επιδιώκω.
 
Νομίζω οτι είστε λίγο υπερβολικοί. Βέβαια γούστα είναι αυτά και ο καθένας μας έχει διαφορετικά αλλά το οτι έχει να βγεί καλή κωμωδία σχεδον 30 χρόνια μου ακούγεται λίγο αφοριστικό. Δίνει μια αίσθηση γεγονότος σε μια στην ουσία υποκειμενική άποψη.
Είναι λίγο σημειολογικό το θέμα βέβαια. Αλλά είναι άλλο πράγμα να πείς οτι δεν μου άρεσε καμιά απο τις κωμωδίες των τελευταίων ετών και άλλο να πείς οτι οι κωμωδίες των τελευταίων ετών είναι όλες σκουπίδια.

Το δεύτερο αποτελεί εμμέσως μεν αλλά σαφως, και έναν χαρακτηρισμό για όποιον απόλαυσε κάποια απο τις πρόσφατες κωμωδίες. Αυτό εκτός του οτι δεν είναι και πολύ ευγενικό, είναι και λάθος γιατί το δικαίωμα μιας τέτοιας κρίσης προυποθέτει κάτι μη υπαρκτό. Την αναγωγή του προσωπικού γούστου και προτιμήσεων σε παγκόσμιες σταθερές με βάση τις οποίες οφείλει να κριθεί το κάθε τι.
Είναι λεπτή η γραμμή μεταξύ του επιλεκτικού γούστου και του ελιτισμού.

Το λέω αυτό, ήδη και στο νήμα αυτό αναφέρθηκαν ταινίες νεότερες που άρεσαν σε πολλούς. Δεν είναι ανάγκη να αρέσουν σε όλους, ούτε είναι και δυνατόν. Αλλά δεν χρειάζεται (άθελα και εμμέσως) να τους χαρακτηρίσουμε υποτιμητικά.

Προσωπικά και λόγω ηλικίας πρώτα τις παλαιότερες κωμωδίες της είδα τα τελευταία χρόνια, οπότε το κωμικό μου κριτήριο διαμορφώθηκε με βάση τις "πρόσφατες" κυκλοφορίες. Η άποψη μου είναι οτι καλές κωμωδίες βγαίνουν και τώρα όπως βγαίναν και παλαιότερα. Σίγουρα δεν θα είναι οι ίδιες, αλλα δεν θα μπορούσα να τις κατατάξω συνολικά σε καλύτερες ή χειρότερες.
Μετά παίζει ρόλο και η ύπαρξη (και υποστήριξη) των εκάστοτε ταλέντων και δημιουργών που δίνουν τα δικά τους αριστουργήματα.
Οι Monty Pythons ήταν τέτοιοι, αλλά αντίστοχα και οι South Park.
 
AlexTheodin said:
είναι άλλο πράγμα να πείς οτι δεν μου άρεσε καμιά απο τις κωμωδίες των τελευταίων ετών και άλλο να πείς οτι οι κωμωδίες των τελευταίων ετών είναι όλες σκουπίδια.

Το δεύτερο αποτελεί εμμέσως μεν αλλά σαφως, και έναν χαρακτηρισμό για όποιον απόλαυσε κάποια απο τις πρόσφατες κωμωδίες. Αυτό εκτός του οτι δεν είναι και πολύ ευγενικό, είναι και λάθος γιατί το δικαίωμα μιας τέτοιας κρίσης προυποθέτει κάτι μη υπαρκτό. Την αναγωγή του προσωπικού γούστου και προτιμήσεων σε παγκόσμιες σταθερές με βάση τις οποίες οφείλει να κριθεί το κάθε τι.
Είναι λεπτή η γραμμή μεταξύ του επιλεκτικού γούστου και του ελιτισμού.

Το λέω αυτό, ήδη και στο νήμα αυτό αναφέρθηκαν ταινίες νεότερες που άρεσαν σε πολλούς. Δεν είναι ανάγκη να αρέσουν σε όλους, ούτε είναι και δυνατόν. Αλλά δεν χρειάζεται (άθελα και εμμέσως) να τους χαρακτηρίσουμε υποτιμητικά.
Click to expand...

ή δεν μας διαβάζεις προσεκτικά, ή πάσχεις από κεκτημένη κακοπιστία.
Αυτό που ειπώθηκε εδώ είναι ότι η κωμωδία είναι ένα είδος εξαιρετικά δύσκολο και, κατά τη γνώμη μου, έχω δεί μόλις 3 ή 4 καλές τα τελευταία 30 χρόνια. Και μετά έγινε διάκριση ανάμεσα σε κωμωδία και μπαλάφα/μπούρδα. Πάντα κατά την άποψη αυτών που γράφουν.
Τώρα, αν εσύ πιστεύεις πως όλες οι ταινίες που παράγουν γέλιο, έχουν πάνω κάτω το ίδιο ειδικό βάρος, μπαίνουν ...'χοντρικά' στην ίδια κατηγορία και μπορούν να κριθούν με τα ίδια κριτήρια, λυπάμαι αλλά θα διαφωνήσω.
Δεν είναι το ίδιο ο Πίτερ Σέλλερς με τον Λέσλι Νίλσεν, ούτε ο Λογοθετίδης με τον Σεφερλή, πως να το κάνουμε;
Τα ...'βρώμικα', πού και πού, τα τρώω κι εγώ. Προϊούσης της ηλικίας βέβαια σιγά σιγά τα αποφεύγω. Δεν θα κάνω το λάθος όμως να τα μπερδέψω με ένα λουκούλειο γεύμα. Αλλο ο Τζον ΛεΚαρρέ και άλλο -τελείως άλλο- ο William Thackeray.
 
Δεν νομίζω ότι γράφτηκε κάτι προσβλητικό στο νήμα Αλέξη. Και ο Κώστας και εγώ εκφέραμε πολύ προσωπικές απόψεις για τις ταινίες που αναφερθήκαμε. Απλά εγώ το γενίκευσα λίγο παραπάνω αναφερόμενος και σε πρόσφατες ταινίες που αφ' ενός δεν πλησιάζουν κάποια αριστουργήματα του παρελθόντος, αφ' ετέρου αναφέρθηκαν περισσότερο εγκυκλοπεδικά και λιγότερο επειδή μου έκαναν εμένα κλικ.

Θεωρώ πάντως ότι είναι πολύ δύσκολο να υπάρχει σύγκριση του χτες με το σήμερα. Πέρα από τις όποιες διαφορές στον τρόπο που λειτουργεί η κινηματογραφική παραγωγή πια, θεωρώ ότι κάθε γεννιά αντιλαμβάνεται τα πράγματα κάτω από το πρίσμα των βιωμάτων της. Για εμένα που μεγάλωσα στα 80's - 90's ταινίες σαν τα gremlins και Ferris Bewlers Day Off αποτελούν καλές κωμωδίες κυρίως γιατί ήταν στο πνεύμα της εποχής τους/μου. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι τις θεωρώ συγκρίσιμες από το party ή το One Two Three (για εμένα η καλύτερη κωμωδία του Wilder ever) αλλά δεν θα τις θεωρήσω και σκουπίδια. Και σίγουρα θα θεωρώ ότι μια χαρά στέκονται δίπλα στο 1941 για το οποίο εξέφρασα κάποια αρνητικά σημεία.
 
Last edited:
Παιδιά δεν το είπα οτι το γράψατε προσβλητικά με παρεξηγήσατε. Σας διαβάζω καιρό και καταλαβαίνω πώς το εννοείτε. Έγραψα πως μπορεί να το πάρει κάποιος που δεν σας διαβάζει. Γιατί είναι κρίμα να χαθεί έστω και λίγο απο το μύνημα σας λόγω κακής λήψης απο τον αναγνώστη.

Δεν ήθελα να σας θίξω και αν το έκανα άθελα μου, ειλικρινά συγνώμη!
 
Κανένα πρόβλημα Αλέξη, το κατάλαβα πως το έγραψες.


AlexTheodin said:
Προσωπικά και λόγω ηλικίας πρώτα τις παλαιότερες κωμωδίες της είδα τα τελευταία χρόνια, οπότε το κωμικό μου κριτήριο διαμορφώθηκε με βάση τις "πρόσφατες" κυκλοφορίες. Η άποψη μου είναι οτι καλές κωμωδίες βγαίνουν και τώρα όπως βγαίναν και παλαιότερα. Σίγουρα δεν θα είναι οι ίδιες, αλλα δεν θα μπορούσα να τις κατατάξω συνολικά σε καλύτερες ή χειρότερες.
Μετά παίζει ρόλο και η ύπαρξη (και υποστήριξη) των εκάστοτε ταλέντων και δημιουργών που δίνουν τα δικά τους αριστουργήματα.
Οι Monty Pythons ήταν τέτοιοι, αλλά αντίστοχα και οι South Park.
Click to expand...



Επι της ουσίας συμφωνούμε απόλυτα σε αυτό που αναφέρεις πιο πάνω. Απλά εσύ το διατύπωσες καλύτερα.
 
Top Bottom