Ο Μπάρενμποϊμ εξομολογείται

MariaP

New member
28 June 2011
8
Αθήνα
Ο Μπάρενμποϊμ γράφει σχετικά με τα 1α του πιανιστικά βιώματα:

I studied with my father till I was about seventeen. I believe I was fortunate in not having to change teachers. Many instrumentalists move from one teacher to another and each time learn a different method of playing. You have to forget what you were told by the previous teacher and adapt yourself to a new method. This may even apply to technical matters- some teachers tell you to play with a high wrist, others with a low wrist, with flat fingers or with curved fingers, and all these changes reduce the directness and spontaneity of your playing.

For me, learning to play the piano was as natural as learning to walk. My father had an obsession about wanting things to be natural. I was brought up on the fundamental principle that there is no division between musical and technical problems. This was an integral part of philosophy. I was never made to practice scales or arpeggios. What was needed to develop my abilities as a pianist was done exclusively through playing the pieces themselves. A principle that was hammered into me early, and which I still adhere to, is never to play any note mechanically. My father’s teaching was based on the belief that there are enough scales in Mozart’s concertos.

I often meet musicians who try to solve certain problems in a technical, mechanical way first, and then try to add “musicianship” , like cream on top of a cake. The two must be linked from the very beginning because the technical means used to overcome certain physical problems will influence the expression.

From Barenboim's autobiography A Life in Music. p.6

Είναι άκρως ενδιαφέροντα όσα λέει.
Με έβγαλε από ένα πολύ ενοχλητικό δίλημμα - αν κάνω καλά που διδάσκω η ίδια τα παιδιά μου. Όχι ότι είναι το ίδιο:) Αναφέρεται με αρκετή λεπτομέρεια στον τρόπο διδασκαλίας του πατέρα του, αποτέλεσε για το μεγάλο αυτόν πιανίστα σημείο αναφοράς - με τα όσα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα της (δεν υπάρχουν αυθεντίες, το πιστεύω ακράδαντα).
Αυτά και άλλα πολλά προς συζήτηση φέρνουν τα λόγια του στο μυαλό μου... εσάς?
 
Ο Μπάρενμποϊμ γράφει σχετικά με τα 1α του πιανιστικά βιώματα:

I studied with my father till I was about seventeen. I believe I was fortunate in not having to change teachers. Many instrumentalists move from one teacher to another and each time learn a different method of playing. You have to forget what you were told by the previous teacher and adapt yourself to a new method. This may even apply to technical matters- some teachers tell you to play with a high wrist, others with a low wrist, with flat fingers or with curved fingers, and all these changes reduce the directness and spontaneity of your playing.

For me, learning to play the piano was as natural as learning to walk. My father had an obsession about wanting things to be natural. I was brought up on the fundamental principle that there is no division between musical and technical problems. This was an integral part of philosophy. I was never made to practice scales or arpeggios. What was needed to develop my abilities as a pianist was done exclusively through playing the pieces themselves. A principle that was hammered into me early, and which I still adhere to, is never to play any note mechanically. My fatherʼs teaching was based on the belief that there are enough scales in Mozartʼs concertos.

I often meet musicians who try to solve certain problems in a technical, mechanical way first, and then try to add “musicianship” , like cream on top of a cake. The two must be linked from the very beginning because the technical means used to overcome certain physical problems will influence the expression.

From Barenboim's autobiography A Life in Music. p.6

Είναι άκρως ενδιαφέροντα όσα λέει.
Με έβγαλε από ένα πολύ ενοχλητικό δίλημμα - αν κάνω καλά που διδάσκω η ίδια τα παιδιά μου. Όχι ότι είναι το ίδιο:) Αναφέρεται με αρκετή λεπτομέρεια στον τρόπο διδασκαλίας του πατέρα του, αποτέλεσε για το μεγάλο αυτόν πιανίστα σημείο αναφοράς - με τα όσα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα της (δεν υπάρχουν αυθεντίες, το πιστεύω ακράδαντα).
Αυτά και άλλα πολλά προς συζήτηση φέρνουν τα λόγια του στο μυαλό μου... εσάς?

Δεν ήταν λίγοι οι μουσικοί που διδάχτηκαν από τους ίδιους τους γονείς τους και κατάφεραν να διαπρέψουν ξεπερνώντας και τους ίδιους τους γονείς τους.
Για παράδειγμα ο Μοzart από τον πατέρα του, ο Bach , ο Paganini επίσης από τον πατέρα του κ.α.π.
Έστω κι ένας γονιός να είναι καλά καταρτισμένος μουσικός, αρκεί για να διαμορφώσει όχι μόνο τον χαρακτήρα του παιδιού αλλά γενικότερα την παιδεία του που θα σταθεί η βάση για το μέλλον του.
Λέω, καλά καταρτισμένος μουσικός θεωρώντας πολύ σημαντικό να έχει και παιδαγωγικές γνώσεις με τις οποίες να περάσει την αγάπη της μουσικής προς το παιδί συν την καλή τεχνική, έτσι ώστε στην πορεία του το κάθε παιδί να αισθάνεται πληρότητα και όχι άγχος βλέποντας ανταγωνιστικά τους γονείς του, ή καταπίεση ενώ θα ήθελε να ακολουθήσει οτιδήποτε άλλο εκτός μουσικής.
Είμαι σίγουρη, πως ο κόσμος μας και γενικότερα η κοινωνία θα ήταν καλύτερη από ό´τι είναι τώρα αν σε κάθε σπίτι υπήρχε το μάθημα της μουσικής και μάλιστα αν κάθε γονιός έριχνε μεγαλύτερη βαρύτητα στη μουσική που αυτό θα σήμαινε ψυχολογικά αρτιότερους ανθρώπους στον πλανήτη.
Εγώ θα σου πω keep teaching;-)
Η μουσική είναι βιταμίνη που πρέπει να πάρει το παιδί σε μικρή ηλικία για να αναπτυχθεί σωστά και το καλύτερο να έχουν τον ντόκτορ σπίτι τους?:grinning-smiley-043
Μαρία πολύ τυχερά τα τέκνα σου-bye-
 
υπάρχει η αντίθετη άποψη, ότι δηλ. καλό είναι ο μουσικός να μην μένει προσκολλημένος σε ένα δάσκαλο, αλλά να αλλάζει (μετά από ένα επίπεδο) δασκάλους για να αναπτύξει καλύτερα την προσαρμοστικότητά του αλλά και την δυνατότητα επικοινωνίας.
 
υπάρχει η αντίθετη άποψη, ότι δηλ. καλό είναι ο μουσικός να μην μένει προσκολλημένος σε ένα δάσκαλο, αλλά να αλλάζει (μετά από ένα επίπεδο) δασκάλους για να αναπτύξει καλύτερα την προσαρμοστικότητά του αλλά και την δυνατότητα επικοινωνίας.

Ναι αυτό ισχύει όταν ένας μουσικός αρκείται μόνο σε αυτά που έμαθε από ένα δάσκαλο όμως ένα παιδί στην αρχή χρειάζεται ένα μόνο δάσκαλο με πολύ καλή τεχνική και παιδεία για να του δώσει τη βάση και μετά να μπορεί να ανοίξει τα φτερά του ως μεγαλύτερος πλέον.
Και αυτό το κάνουν αν όχι όλοι οι φτασμένοι μουσικοί, τουλάχιστον η πλειοψηφία αυτών δηλαδή σε μεγάλη ηλικία να ψάχνουν νέους ορίζοντες μουσικής αλλά και τεχνικής ή αλλιώς να πειραματίζονται. Όμως η βάση τους γερή πάντα για τις όποιες αλλαγές στο οικοδόμημα.
 
Αριάδνη συμφωνώ και με τις 2 σου απαντήσεις.
Σ' ευχαριστώ για την ενθάρρυνση, στ' αλήθεια χρειάζεται, ειδικά με τη μεγάλη μου :-) Το "κακό" είναι πως ότι στραβό ακούω στη μελέτη παρεμβαίνω. Και υπάρχει και μια αταξία στο πρόγραμμα των μαθημάτων.. Υπάρχουν σίγουρα κι αρνητικά στην όλη ιστορία, αυτό που λες για τον ανταγωνισμό είναι δύσκολο να ξεπεραστεί όσο στενή κι αν είναι η σχέση γονέα παιδιού. Στα μάτια του παιδιού ο γονιός λειτουργεί ως πρότυπο τελειότητας, συχνά τα παιδιά νιώθουν πως δε θα καταφέρουν ποτέ να γίνουν σαν αυτόν. Έχουμε που έχουμε όλα μας τα βάσανα ως γονείς, να σου' το κι αυτό το κομμάτι ευθύνης... Αλλά κι απ´την άλλη, όταν σκέφτομαι τα παιδιά μου σε ξένα χέρια με λούζει κρύος ιδρώτας. Θέτω τελικά σα "σκοπό" ν' αποκτήσουν τη δική τους σχέση με τη μουσική, με το πιάνο στο μέλλον. Θα τους δώσω ότι μπορώ κι η καθεμιά ας ακολουθήσει στην πορεία την καρδιά και το μυαλό της.

Supersonic, δυστυχώς με το στράβωμα που τρώμε στον τόπο μας λογικό είναι να επικρατεί μια θετική άποψη για τις συχνές αλλαγές. Δε μπορεί, κάπου θα πετύχεις κι έναν άξιο να ονομάζεται καθηγητής πιάνου. Κι αν δεν τον πετύχεις τελικά, όλο και κάτι "καλό" θα έχεις "μαζέψει", λίγο απ' τον έναν, λίγο απ´τον άλλον... Άστα να πάνε. Σηκώνει πολλή κουβέντα.

Πολύ "ζουμί" έχει κι η παράγραφος που ο διάσημος πιανίστας μιλάει για τη σχέση του με τεχνική και μουσικότητα. Δεν έκανε ποτέ λέει ασκήσεις τεχνικής - με τον τρόπο που τα περιγράφει μου δίνει την εντύπωση πως ούτε σπουδές έκανε.. Κι είναι πολλοί οι πιανίστες ακόμα, όπως ο Ράντου Λούπου πχ, που λένε πως ουδέποτε μελετούν σκάλες και τα συναφή.
Κατ' εμέ, παν μέτρον άριστον.
 
Απάντηση: Re: Ο Μπάρενμποϊμ εξομολογείται

Είμαι σίγουρη, πως ο κόσμος μας και γενικότερα η κοινωνία θα ήταν καλύτερη από ό´τι είναι τώρα αν σε κάθε σπίτι υπήρχε το μάθημα της μουσικής και μάλιστα αν κάθε γονιός έριχνε μεγαλύτερη βαρύτητα στη μουσική που αυτό θα σήμαινε ψυχολογικά αρτιότερους ανθρώπους στον πλανήτη.
Εγώ θα σου πω keep teaching;-)
Η μουσική είναι βιταμίνη που πρέπει να πάρει το παιδί σε μικρή ηλικία για να αναπτυχθεί σωστά και το καλύτερο να έχουν τον ντόκτορ σπίτι τους?:grinning-smiley-043
Μαρία πολύ τυχερά τα τέκνα σου-bye-

Με την ευκαιρία θα ήθελα να αναφέρω πόσο σημαντικός είναι ο θεσμός των Μουσικών Σχολείων στη χώρα μας, καθώς προσφέρουν μουσική παιδεία, διαμορφώνουν φιλότεχνο κοινό, ενώ τα παιδιά απολαμβάνουν ένα συνεργατικό παιδαγωγικό κλίμα.