Παιδική ηλικία και αναμνήσεις ... αφεθείτε !

[SR-71]

(δεν ειναι η κυριαρχη αναμνηση ... αλλα αυτη μου κατεβηκε πριν 2 λεπτα)

Πολυκαστρο, 1976 ....
Τελος Πεμπτης Δημοτικου ... αρχες Ιουνιου.

Μολις μου ειχαν αγορασει το πρωτο ποδηλατο. Ουτε BMX ουτε Vejosolex ... ενα απλο ποδηλατο (νομιζω μαρκας Continental)
5ταχυτητο !!! Απο την πρωτη στιγμη που το καβαλησα, ενιωθα κυριαρχος του χωματοδρομου (το προσωπικο μου warp drive).
Ειχα ξετρελλαθει. Σε καθε στροφη και ανηφορα του αλλαζα ταχυτητα. Τοσο συχνα που μπουρδουκλωνομουν και σερνομουν
στα χωματα ! Ηταν θεμα ευφυιας (για μενα τοτε) να αλλαζω την ταχυτητα ΑΚΡΙΒΩΣ πανω στην στιγμη που την χρειαζομουν.
Οτιδηποτε αλλο φανταζε ηττα και εξεφτελισμος. Το ποδηλατο ΟΡΙΖΕ το ευρος (και την σβελταδα) της ευφυιας μου
(χαχαχαχαχα ... ο καλος χαμος ... )

Αποφασιζουμε να παμε (οικογενειακως) να φαμε σε μια χασαποταβερνα 3 χιλιομετρα εξω απο το χωριο, διπλα στην γεφυρα
πανω απο την εθνικη. ΧΡΥΣΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ για τον commander Kirk (εμενα δηλαδη) που θα αποδεικνυε την δεινη γνωση και
τον ανεπαναληπτο χειρισμο του οχηματος του. Εωσφορικη αλαζονεια σε παιδικη ψυχουλα (και λιγα λεω). Ξεκινησαμε
2 αυτοκινητα (η οικογενεια μου και μια φιλικη οικογενεια) και ενα ποδηλατο (σε μουα roud. Ηταν σουρουπο αλλα ειχε
αρκετο φως και σπαστηκα που τους ακολουθουσα ως ουραγος, ως λακες, ως πιλοτος δευτερης κατηγοριας.

Φτανουμε στην ταβερνα, ντερλικωνουμε τα δεοντα και καθομαστε αλλες δυο ωρες μπας και χωνεψουμε. Στο μεταξυ
ειχα ματιαξει την ποδηλαταρα μου με τις γουρλοματαρες μου (τι Ferrari και Lamborghini ... Continental 16κυλινδρη).
Ε ... καποια στιγμη επρεπε να σηκωθουμε και να παμε για νανακια. Ο καιρος ηταν υπεροχος (Ιουνιος μηνας) και ειπα
στον πατερα μου να φυγουν πρωτοι ... εγω θα ακολουθουσα την νηοπομπη με την τορπιλακατο (ποδηλαταρα μου).
Συμφωνησε και ξεκινησαμε.

Τα αυτοκινητα, βεβαια, δυσανασχετουν οταν τρεχουν με 40 χλμ/ωρα ... οποτε καποια στιγμη ο πατερας μου πατησε γκαζι
και εφτασε σπιτι. Εμενα μου εμενε εναμισυ χιλιομετρακι ακομα. Το σκοταδι (χωρις προβολεις και φωτα στον δρομο) εγινε
καπως πιο πηχτο αλλα ας ειναι καλα το δυναμο και το προβολακι του ποδηλατου μου. Ειχα καθοδηγηση laser (τρομαρα μου).

Sailing at cruising speed, καποια στιγμη ακουω, πισω μου, κατι γρυλλισματα. Γυρναω αλλα δεν βλεπω τιποτα.
Καποια στιγμη τα ακουω δυνατοτερα. Γυρναω και βλεπω, πισω μου, στα 100 μετρα, τρια ασπρα πραγματα μεσα στο σκοταδι.
Πριν προλαβω να αντιληφθω τι ειναι ... τρια πνιχτα ουρλιαχτα μαζι με εκεινο το υποκωφο "γρρρρ" που σου παγωνει το αιμα.

Π-Α-Ν-Ι-Κ-Ο-Σ ....... Τ-Ρ-Ο-Μ-Ο-Σ ........... :blink::blink::blink:

Μου ανεβηκε η ψυχη στο στομα (και η τρομαρα στα συννεφα). Ηταν ΤΡΙΑ ΤΣΟΜΠΑΝΟΣΚΥΛΑ ... που απλα ΔΕΝ ετρεχαν
για χαδακια και αγκαλιτσες. Μου φανηκε αιωνας μεχρι να παρω την πρωτη ορθοπεταλια. Τα ποδια βαρια και ασηκωτα απο
τα κοψιδια. Για καποια μετρα (ο βλαξ) πεταλιαζα με το δυναμο σε λειτουργια, να ακουμπαει πανω στον τροχο ..... και να
μου κοβει ΟΛΗ την φορα και επιταχυνση. Μεχρι να το καταλαβω και να το βγαλω ... τα τσομπανοσκυλα ειχαν φτασει στα
τρια μετρα (και τα ατιμα ... τρεχανε με NOX !!!) ΕΑΝ επεφτα κατω, για οποιονδηποτε λογο, ΔΕΝ θα βρισκομουν ΕΔΩ σημερα
(τουλαχιστον ΟΧΙ αρτιμελης). ΔΕΝ υπηρχε καμια περιπτωση με τρια τσομπανοσκυλα στο δικο μου μεγεθος, αυτο ενος παιδιου
Πεμπτης Δημοτικου, να την εβγαζα ... καθαρη. Τα δυο θα με ειχαν αρπαξει απο τα ακρα και το τριτο θα ορμουσε στον λαιμο.
Ηταν μια αποκαλυπτικη στιγμη ... ΔΕΝ μπορουσα να ξανακοιταξω πισω μου .... ο μοναδικος οριζοντας ηταν μπροστα !!!

Επειδη δεν ειχα πληρη συναισθηση του ΘΑΝΑΣΙΜΟΥ κινδυνου που διετρεχα (παιδακι γαρ) κοιταξα μπρος και ορθοπεταλιασα
σαν τον ανεμο ... το πιστευετε η οχι, ημουν ΑΠΟΛΥΤΑ ηρεμος και ξεκαθαρος και αφοσιωμενος στα πεταλια. Ελαχιστες φορες
θυμαμαι την σκεψη μου τοσο ηρεμη, διαυγη, κρυσταλλινη, ξεκαθαρη και επικεντρωμενη σε ενα πραγμα μονο, το πεταλιασμα !
Τα χερια μου ειχαν παψει να ιδρωνουν και τα ματια μου ηταν ορθανοιχτα και επικεντρωμενα στο πλησιεστερο φως,
ενα βενζιναδικο στα 700 μετρα. Το πεταλιασμα εγινε τοσο φρενηρες που ΟΥΤΕ καν καταλαβα οτι, το σκεπαστρο
της αλλυσιδας του ποδηλατου ΕΚΟΒΕ κομματια σαρκας απο το μεσα μερος των αστραγαλων μου. Ξεφλουδιζομουν
με καθε πεταλια (πανω-κατω) που επαιρνα. Χαμπαρι εγω , ειχα εχθρο τα χρονομετρα (και τα σκυλια).
Ετρεχα μεσα στα σκοταδια ... χωρις καν να φανταστω λακουβες και γλιστρηματα στην ασφαλτο ...
ΟΛΑ ... ενας καλπασμος, τιποτε αλλο.

Καποια στιγμη φτανω στο βενζιναδικο.
Μολις τοτε γυρισα πισω να κοιταξω. Τα τσομπανοσκυλα εκοψαν φορα ... γιατι τα φωτα τους ξαναθυμισαν τα ορια της
δικαιοδοσιας τους. Με αγριοκοιτουσαν με κατακοκκινα ματια (τα θυμαμαι σαν τωρα) ετοιμα να πεταχτουν μεσα απο
τορπιλοσωληνα. Εγω ... χυμαω μεσα στο βενζιναδικο με 30-35 χλ/ωρα και απο την χαρα μου παταω φρενο !!!!!
Φυσικα, οι τροχοι μπλοκαραν, τουμπα στον αερα ποδηλατο μαζι με αναβατη roud: και πεφτοντας κατω,
αφου συρθηκαμε καμια 30αρια μετρα ... πληρως ανελαστικη κρουση στην πρωτη κολονα αναμεσα στις μανικες.
Απο τον σαματα, την αναμπουμπουλα και την σκονη ... ο βενζινοπωλης πεταχτηκε εντρομος εξω απο το μαγαζι
"Τι εγινε βρε ραλλιστα ? ... εισαι καλα ? ... γιατι τοσα αιματα ? ... τα σκυλια δικα σου ειναι ?"

Mεσα στο μαγαζι ..... πηρα την ΠΡΩΤΗ βαθια εισπνοη ! Ολα εγιναν λιγοτερο σουρεαλιστικα. Περισσοτερο γηινα.
Σαν να ηθελε ενα κομματι του εαυτου μου να μην βγει απο τον σουρεαλισμο του κινδυνου. Σαν να ειχε ριζωσει
εκει μεσα ... Τεσπα, ο βενζινοπωλης μου εδωσε να πιω νερο με ζαχαρη (κατι ηξερε) εψαξε τις πρωτες βοηθειες και
καθαρισε με betadine τα κοψιματα στα ποδια. Τοτε καταλαβα οτι ειχα ξεφλουδισει τα ποδια μου. Ειχα κανει το πεταλι
της ζωης μου. Ειχε τρεξει τοση πολυ αδρεναλινη, τοσο αστραπιαια ..... που δεν ενιωθα το τσουξιμο απο το betadine
στις πληγες. Αμεσως μετα, του ειπα το τηλεφωνο του σπιτιου και πηρε τηλεφωνο τον πατερα μου, ο οποιος, φυσικα
τραβηξε την λαχταρα της ζωης του. Οταν τους αντικρυσα καταλαβα ... οτι κατι σοβαρο ειχε συμβει στην ζωη μου.
To ειδα στο βλεμμα τους. Τοτε ... καταλαβα ...

Οσο παιρνουσαν οι μερες τοσο ωριμαζε η ιδεα της συγκλονιστικης καταληξης που θα ειχε η ζωη μου ΕΑΝ επεφτα κατω,
την στιγμη της καταδιωξης μου .........

Μετα απο ολα αυτα ισως να θεωρειτε οτι βλεπω σκυλια και αλλαζω δρομο. Μαλλον ειμαι αγυριστο κεφαλι, τι να πω !
Το ακριβως αντιθετο, βλεπω σκυλια και τρεχω να τα χαιδεψω. Τα αγαπω περισσοτερο απο εμενα (η τους ανθρωπους).
ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ... τα υπεραγαπω. Βεβαια εχω μαθει πολλα για τα σκυλια τα τελευταια 40 χρονια και ξερω τι να προσεξω
και τι να αποφυγω. Καταρχην ΔΕΝ περπαταω μεσα σε μαυρες ερημιες με ... στανες !!!! Ουτε πλησιαζω σκυλια που με
κοιτανε υπο γωνια. Ουτε σκυλια που μαζευονται σε μεγαλες αγελες (πανω απο 5). Ουτε σκυλια πισω απο φραχτες.
Ακομα και αν μου επιτεθει σκυλι, καθομαι ακινητος μεχρι να με μυρισει να γαυγισει τα αντερα του και να καταλαβει οτι
δεν αποτελω απειλη (το εχω τσεκαρει δυο φορες, αλλα ΜΟΝΟ μεσα σε πολη, εαν κατσεις ακινητος μεσα σε μια μαυρη
ερημια, σε φαγανε λαχανο, εκει δεν ισχυουν συμπεριφορες υποταγης, ΟΛΗ η περιοχη τους ανηκει, αρα και η ζωη σου)

... εκεινη η πρωτη εμπειρια (το RUSH) παραμενει ανεπαναληπτη ... ΕΥΤΥΧΩΣ !!!!!

 

[petronik]

Α για σένα έλεγε ο παπα Νικόλας πού πήγαινες σαν τον άνεμο Το μισό Πολύκαστρο για σένα μιλούσε ...

 

[teddy743]

Έχω την τύχη να έχω πολύ καλή μνήμη, θυμάμαι ακόμα και απίστευτα ανούσια γεγονότα και καμιά φορά απορώ γιατί το κεφάλι μου τα κατέγραψε σπαταλώντας έτσι πολύτιμα Gb, ωστόσο όποτε κοιτώ πίσω πάντα ξεχωρίζουν έντονα όλα τα "πρώτα".

Είναι λες και όποτε μας συμβαίνει κάτι για πρώτη φορά, ένα αιχμηρό αντικείμενο να χαράζει ένα αυλάκι στον εγκέφαλο. Είναι μέσα σε αυτό το αυλάκι που θα καταγραφούν αντίστοιχες αναμνήσεις χωρίς όμως να αφήσουν κάποιο εντονότερο σημάδι. Ποιος από μας δεν θυμάται κυριολεκτικά σαν χθες την πρώτη μέρα σχολείο και τα άβολα συναισθήματα που ξύπνησε μέσα του, την πρώτη βόλτα με το ποδήλατο (χωρίς βοηθητικές ρόδες) και εκείνη την ανόητη γκριμάτσα έκπληξης που σχηματίστηκε στο πρόσωπο μας όταν συνειδητοποιήσαμε στιγμιαία ότι όσο γρηγορότερα πας τόσο ευκολότερο γίνεται , το πρώτο αγαπημένο μας τραγούδι που αν και χωρίς καμιά κατανόηση και γνώση περί μουσικής και μουσικών οργάνων μπορούσαμε να εκτιμήσουμε επειδή απλά γαργαλούσε τα αυτιά μας με τον σωστό τρόπο, το πρώτο φιλί και εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι πριν τα χείλη ακουμπήσουν λες και πήδηξες στο γκρεμό και περιμένεις να δεις αν θα ζησεις μετά την ανώμαλη προσγείωση.... η λίστα είναι μεγάλη.

Μετά από κάποιο σημείο στη ζωή του καθενός, η λίστα με τα πράγματα που μπορεί να κάνει για πρωτη φορά αρχίζει να μικραίνει και ενώ αρχικά το βιώνουμε σαν η ζωή να μας χαμήλωσε λίγο το Volume, είναι σε εκείνο το σημείο που αρχίζουμε να εκτιμούμε πραγματικά, σωστά και με ακρίβεια, τα πάντα γύρω μας. Εκεί είναι που αρχίζουμε να μαθαίνουμε "Να ξεχωρίζουμε το στάχυ από το σπόρο" *

Δεν σας μίλησα όμως ακόμα για το πρώτο μου στερεοφωνικό που ήταν δώρο από την μάνα μου όταν ήμουν μόλις τετάρτη δημοτικού! Ήταν φτηνό, ακουγόταν άθλια άλλα ήταν ΔΙΚΟ ΜΟΥ και με "ταξίδεψε" για 6 χρόνια στα πέρατα της γης (για αυτό το λόγο ήθελα να γράψω στο νήμα αλλά διάβασα το ωραίο ποστ του Μάνου και χάθηκα στις αναμνήσεις) ....to be continued





* Την ατάκα αυτή την πήρα από μια ταινία. Η τίτλος τις ταινίας είναι The Straight Story (1999) και η ατάκα μου έμεινε λόγο μιας απίστευτης σκηνής. Βάζω κομμάτι από το script παρακάτω για όποιον θέλει να την δει.....


Alvin Straight: You don't think about getting old when you're young... you shouldn't.

Cyclist #1: Must be something good about gettin' old?

Alvin Straight: Well I can't imagine anything good about being blind and lame at the same time but, still at my age I've seen about all that life has to dish out. I know to separate the wheat from the chaff, and let the small stuff fall away.

Cyclist #2: So, uh, what's the worst part about being old, Alvin?

Alvin Straight: Well, the worst part of being old is rememberin' when you was young.

 

[skysound]

Μετα απο ολα αυτα ισως να θεωρειτε οτι βλεπω σκυλια και αλλαζω δρομο.

Αμαν βρε, μας πεθανες στην αγωνια μεχρι να γλυτωσεις.
Το εχεις δει αυτο το βιντεακι?

https://www.youtube.com/watch?v=6IuFoxpPNAM

 

[teddy743]

.....και συνεχίζω.....η πρωτη επαφή μου με την μουσική έγινε με μια κασέτα του πάτερα με hits των 80s μια δεύτερη το "Εδώ Λιλιπούπολη" (φυσικά δεν έλειπαν από την συλλογή αυτα https://www.youtube.com/watch?v=jHgzs2rEfMs&list=PLjL5t69HuCabpnWAUxMa9geV1IdQTgSzf ).




Όλα αυτά έπαιζαν σε ένα παιδικό, φορητό, θωρακισμένο κυριολεκτικά κασετοφωνάκι της Fischer Price

 

[teddy743]

μετά από δυο-τρία χρόνια βγήκε το Dangerous του Michael Jackson και όπως καταλαβαίνετε ο μονοφωνικός κουβάς της fisher price δεν ήταν πια αρκετός και έτσι περάσαμε σε αυτό

 

[teddy743]

με αυτά τα ταπεινά μηχανάκια περάσαν τα χρόνια μέχρι να φτάσω τετάρτη δημοτικού και να αποκτήσω επιτέλους CD. To σύστημα ήταν ένα από εκείνα τα κολλημένα hifi stacks του κώλου, ναι αυτά που μας έμαθαν να υπολογίζουμε λάθος τα Watt και που για πολλούς , μεγαλύτερους ηλικιακά, λάτρεις των Vintage συστημάτων ήταν η αρχή του κακού (όσον αφορά τουλάχιστον τα stereo). Είχε ράδιο, double deck κασέτας cd player και ένα σαχλό δήθεν equalizer (μην φανταστείτε τίποτα με Hz) με 4 κουμπιά "Pop" , Rock", "Classic" και "Jazz". Τουλάχιστον δεν ήταν εκείνο το καταραμένο Αiwa που είχαν όλοι οι συμμαθητές μου με το τριπλό cd changer που σου έμενε στο χέρι.... μετά από 40 λεπτά ψάξιμο κατάφερα και το βρήκα σε φωτογραφία στο google images!!! Ήταν αυτό:

 

[teddy743]

Ό,τι ανάμνηση έχω από τα παιδικά/εφηβικά μου χρόνια είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτό το μηχανάκι που στα μάτια μου ήταν το καλύτερο του κόσμου....."έφερες κακούς βαθμούς;" "ΘΑ ΣΟΥ ΠΑΡΩ ΤΟ ΣΤΕΡΕΟΦΩΝΙΚΟ! " έφερες καλούς...θα στο δώσω πίσω, εκεί κάθισα ώρες να γράψω κασέτα/αφιέρωση στο κορίτσι που μου άρεσε και πάει λέγοντας.... τα υπόλοιπα είναι ιστορία....

 

[Cicadelic Ranger]

Νεος εσυ ε ; Οταν βγηκε το dangerous ησουν ακομα πιτσιρικας... Χα χα χα...
Για μενα ηταν ηδη παιδιαστικα ειχα ηδη μπει σε φαση που ονομαστηκε "Indi" εκεινα τα χρονια, ενηλικας, ενημερομενος, εμβολιασμενος κλπ...

Ωραιο νηματακι.

 

[chrisssb]

Αμαν βρε, μας πεθανες στην αγωνια μεχρι να γλυτωσεις.
Το εχεις δει αυτο το βιντεακι?

https://www.youtube.com/watch?v=6IuFoxpPNAM

To μόνο εκνευριστικό είναι ο τύπος που αντί να ζητήσει συγνώμη που δεν προσέχει τα σκυλιά του, βγάζει γλώσσα.
Σε ένα είχε δίκιο πάντως.
Τα σκυλιά δεν θα του επιτιθότανε αν καθόταν ήσυχος ο ποδηλάτης.
Δεν είχαν σκοπό να του επιτεθούνε παρά μόνο να τον τρομάξουνε.
Αυτό είναι φανερό γιατί αν προσέξετε ενώ αυτά που του γαυγίζουν είναι μπροστά του, υπάρχουν άλλα πίσω του που ενώ θα μπορούσαν, ούτε του ρίχνονται ούτε του γαυγίζουν.
Το καλύτερο που είχε να κάνει ήταν να κατέβει από το ποδήλατο, να βάλει το ποδήλατο ανάμεσα σε αυτόν και τα σκυλιά και είτε να κάτσει ήσυχος είτε να τους μιλήσει ήρεμα.
Αυτός φωνάζοντας, τα εξίταρε περισσότερο.
Τέσπα, τέλος καλό, όλα καλά.

ΥΓ. πανέμορφα σκυλιά και Ελληνική ράτσα.

 

[BIOS]

1 ποδήλατο είχε ρε crissb και τα σκυλιά ήταν 360 μοίρες γύρω του. Φυσικά δεν φταίνε τα σκυλιά, αλλά για να μείνει κάποιος ήρεμος σε τέτοια επίθεση, πρέπει πρώτα να έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα οτι μπορεί να πεθάνει με τον χειρότερο θάνατο αργού τεμαχισμού. Αν βρεθεί κανείς περικυκλωμένος απο μερικούς ελληνικούς ποιμενικούς ξεχνάει ότι έχει μάθει σε συζητήσεις με φίλους και γνώστες. Τα ελεύθερα τσομπανόσκυλα είναι αποκλειστικά ο λόγος που δεν ασχολούμαι εγώ (και μερικοί άλλοι), εδώ που μένω, με το ποδήλατο. Κάποιοι που ασχολούνται εδώ με το ποδήλατο, κινούνται αποκλειστικά στους ασφαλτοστρωμένους και μάλιστα κεντρικούς δρόμους.

 

[teddy743]

Νεος εσυ ε ; Οταν βγηκε το dangerous ησουν ακομα πιτσιρικας... Χα χα χα...
Για μενα ηταν ηδη παιδιαστικα ειχα ηδη μπει σε φαση που ονομαστηκε "Indi" εκεινα τα χρονια, ενηλικας, ενημερομενος, εμβολιασμενος κλπ...

Ωραιο νηματακι.

ναι, άντε να μου 6-7 χρονών περίπου. Όταν δε πέρασα από τις κασέτες στα cd, επειδή κάθε φορά που αγόραζα ένα cd έπρεπε να "σπάσω" τον κουμπαρά με τα κέρματα που μου έβαζε ο παππούς, τους κολλούσα από την χαρά μου κάτι μικρά πράσινα αυτοκόλλητα και έγραφα πάνω ένα νούμερο σύμφωνα πάντα με την ημερομηνία απόκτησης. Βλέπεις τότε νόμιζα ότι μέχρι να πεθάνω θα έχω μαζέψει το πολύ 50....κούνια που με κούναγε... Είχα μεγαλύτερο ξάδερφο και ήμουν και πολύ προχο στη μουσική μιλάμε, όταν εγώ άκουγα Dangerous στο σχολείο τα παιδιά άκουγαν Πασχάλη...τσσσσσσ ....οπότε πάλι καλά

 

[teddy743]

Εσύ και ο Μάνος μάλλον είχατε αυτό...

 

[teddy743]

Το οποίο ήταν καταπληκτικό και αθάνατο....το είχε φέρει ένας φίλος σε μια εκδρομή του λυκείου (δανικό απ τον πατέρα του) και μου είχε κάνει εντύπωση ότι είχε δυο 3,5mm jack audio outs και ένα πορτοκαλί κουμπί που το πατούσες και ακουγόσουν στα ακουστικά του άλλου (για να μην χρειάζεται να βγάζεις τα ακουστικά κάθε φορά που ήθελες να πεις συνακροατή "άκου το solo!!! " )

 

[ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΡΥΠΗΣ]

Σ' αυτό είχα πρωτακούσει το καταπληκτικό Rock n' Roll Star (Live Tapes) των Barkley James Harvest το 1981!

 

[Cicadelic Ranger]

Ναι ειχα ενα τετοιο...και το πρωτο μου ηταν ενα απο την Νοτια Κορεα αγνωστης μαρκας αλλα σκυλι.

Αργοτερα ακομα και στα 90ς (δηλ 25 + για μενα) ειχα γουλκμαν. Ενα Kenwood πολυ ακριβό (στοιχιζε πανω απο 1200 φραγκα, ισως και 1500) Και εφτιαχνα και πολλες κασσετες.

Καποτε το ξεχασα σε ενα τρενο. Και εκει σταματησα και τις κασετες...Αλλα δεν μπορουσα χωρις γουλκμαν οταν πηγαινα για σπορ, οποτε ξαναγορασα

 

[ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΡΥΠΗΣ]

Αμέτρητες κασσέτες από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς 425 FM (Νέα Σμύρνης, 1985) και Galaxy 92.1 FM (1987). Τις έχω ακόμη...

 

[Cicadelic Ranger]

Εγω οταν ημουν παιδι ο πατερας μου ειχε κασετες 8τρακ...τις θυμαται κανεις ;
Για το αυτοκινητο.
Αλλα τα περισσοτερα λαϊκα, γινοταν ανυποφορη η διαδρομη... ποτε δεν τα πηγα τα λαϊκα, απο παιδι.

--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---

Οταν γεννηθηκα η χουντα δεν ειχε ερθει ακομα.

 

[chrisssb]

Re: Απάντηση: Παιδική ηλικία και αναμνήσεις ... αφεθείτε !

1 ποδήλατο είχε ρε crissb και τα σκυλιά ήταν 360 μοίρες γύρω του. Φυσικά δεν φταίνε τα σκυλιά, αλλά για να μείνει κάποιος ήρεμος σε τέτοια επίθεση, πρέπει πρώτα να έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα οτι μπορεί να πεθάνει με τον χειρότερο θάνατο αργού τεμαχισμού. Αν βρεθεί κανείς περικυκλωμένος απο μερικούς ελληνικούς ποιμενικούς ξεχνάει ότι έχει μάθει σε συζητήσεις με φίλους και γνώστες. Τα ελεύθερα τσομπανόσκυλα είναι αποκλειστικά ο λόγος που δεν ασχολούμαι εγώ (και μερικοί άλλοι), εδώ που μένω, με το ποδήλατο. Κάποιοι που ασχολούνται εδώ με το ποδήλατο, κινούνται αποκλειστικά στους ασφαλτοστρωμένους και μάλιστα κεντρικούς δρόμους.

Ε λοιπόν δεν ήταν επίθεση.

Αυτό σου λέω και εκεί είναι που κάνετε λάθος.
Αν ήταν επίθεση δεν θα είχε γλυτώσει χωρίς γρατσουνιά.
Και σου το ξαναλέω, ενώ άλλα γαυγίζανε μπροστά του, άλλα σκυλιά ήταν πίσω του και ήταν ήρεμα. Αν θέλανε μπορούσαν να τον κάνουν κιμά οποιαδήποτε στιγμή.

Όσο για κοπάδια ποιμενικών έχω βρεθεί πολλές φορές σε αυτή την θέση.
Ποτέ δεν είχα πρόβλημα. Ποτέ.
Ούτε όταν ήμουν μόνος μου είτε με παρέα.
Μόνος μου δεν φοβήθηκα ποτέ γιατί ήξερα τι γινότανε και ήξερα και πως πρέπει να αντιδράσω.
Με παρέα αγχωνόμουνα γιατί αντιδρούνε λάθος.

 

[Cicadelic Ranger]

Κρις μπορει να αγαπας τα ζωα, (και γω τα αγαπαω, τουλαχιστον τα θυλαστικα και τα πτηνα), αλλα ο σκυλος ειναι πολυ επικινδυνο ζωο, ιδιως απο μερικα κιλα και πανω.
Καθε μερα γινονται δραματα ειδικα με ορισμενες ρατσες.

Σημειωση και γω οταν ημουν πιτσιρικας ειχα ενα επισοδειο που μοιαζει με αυτο του Μανου, στην ιδια ηλικια αλλα χωρις ποδηλατο.

Ητα οταν απο τις διακοπες στο εξοχικο, πηγα με τους γονεις μου σε ενα μαντρι για να αγορασουν φρεσκο γαλα...

Οι γονεις μου απομακρυνθηκαν συζητοντας με τον βοσκο προς το αυτοκινητο και γω ειχα μεινει πισω να χαζευω τα ζωα...τοτε ξαφνικα αντιλαμβανομαι ενα γκρρρρρ και βλεπω οτι καποια σκυλια με ειχαν περιβαλει...ευτυχως η οδος προς τα κατω (προς το αυτοκινητο) δεν ειχε κλειστει...

Την συνεχεια τη ξερετε...αδρεναλινη στο καργα συγκεντρωση τρεξιμο τρελλό σε μερος κατηφορα που κανονικα και να περπατας μπορει να στραμπουλησεις αστραγαλο και να αισθανεσαι την ανασα τους πισω...

Πηδησα και ενα χαντακι, ακομα δεν ξερω πως το πηδησα, και εκει σταματησαν τα σκυλια ακομα γρυλιζοντας...στα 20 - 30 μετρα ηταν το αυτοκινητο οι γονεις και ο βοσκος, που τοτε μονο πηρε χαμπαρι και γιουχαε τα σκυλια για να φυγουν.

Τετοιες μερες κοντα Πασχα πρεπει να ηταν. Αν με ειχαν αρπαξει δεν θα ημουν εδω.