περι καλωδιων serial ata
- Thread starter TOLISJAZZ
- Start date
Υπάρχουν θεμελιώδεις διαφορές.
Η μεταφορά του ψηφιακού σήματος έχει δυο σκέλη:
Το ένα αφορά το ηλεκτρικό μέρος (τάση, συχνότητα, τερματισμοί γραμμών μεταφοράς, διαφορική τοπολογία κτλ), το άλλο αφορά το πρωτόκολλο μεταφοράς. Στο spdif μεταφέρεται μαζί με τα δεδομένα και ο πληροφορία του χρονισμού (χρειάζεται συνήθως ένα PLL για την ανάκτηση στο δέκτη - DAC) και αυτό είναι που το κάνει αρκετά ευάλωτο κυρίως σε θέματα jitter .
Αντίθετα στα άλλα πρωτόκολλα εντός του Η/Υ η μεταφορά είναι κυρίως ασύγχρονη (πρόσφατα και στα USB) και ελεγχόμενη ως προς την ολοκλήρωση τόσο της μεταφοράς όσο και της αρτιότητας του αρχείου. Αν αυτό δεν γίνεται με ευχέρεια τότε έχουμε καθυστερήσεις και όχι μεταβολή των δεδομένων (π.χ προβληματικά καλώδια SATA). Αυτές οι καθυστερήσεις κατά πάσα πιθανότητα δεν θα γίνουν αντιληπτές στη σύνδεση ενός CDROM εφ’ όσον ούτως ή άλλως πρόκειται για ένα αργό μέσο αποθήκευσης. Όμως σε γρήγορους σκληρούς δίσκους τα πράγματα ζορίζουν. Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε τους χρόνους που θα έδινε η μεταφορά ενός αρχείου μεταξύ δύο ίδιων σκληρών δίσκων συνδεδεμένων με τυπικά καλώδια SATA, και τι χρόνους θα περνάμε στο ίδιο αρχείο, αν οι ίδιοι δίσκοι ήσαν συνδεδεμένοι με DIY καλώδια όπως αυτό της φωτογραφίας.
Πάντα σε μια οπτική εκτίμηση το καλώδιο στη φωτογραφία έχει σαφή κατασκευαστικά λάθη τουλάχιστον διότι δεν υπάρχουν τα κατάλληλα μηχανήματα συνάρμοσης των βυσμάτων π.χ υπάρχει σημαντική απόσταση χωρίς συμμετρική θωράκιση μέχρι τους ακροδέκτες, ενώ διακρίνονται και μικρά υπολείμματα κόλλησης με προεξοχές στο βύσμα σύνδεσης. Αυτά αλλοιώνουν τη χαρακτηριστική αντίσταση (100 Ohm) ενώ δημιουργούν πρόσθετες χωρητικότητες μεταξύ αγωγών.
Σε κάθε περίπτωση τα δεδομένα δεν μεταβάλλονται κατά τη μεταφορά τους από το ένα αποθηκευτικό μέσο στο άλλο. Αν μεταβληθούν, τότε θεωρούνται αλλοιωμένα και δεν αναγνωρίζονται ως έγκυρα από τον υπολογιστή, οπότε ακολουθεί διακοπή της μεταφοράς (π.χ πρόβλημα στο σκληρό, κακές συνδέσεις κ.α).
Τα πιο πάνω δεν πρέπει να συγχέονται με τη μεταφορά των δεδομένων όταν τα χρησιμοποιεί μια εφαρμογή. (π.χ ένας player) όπου υπάρχει η περίπτωση τα δεδομένα της μουσικής να υφίσταται μετατροπή on fly στη πορεία τους προς τη κάρτα ήχου ή προς μια ψηφιακή έξοδο. Φυσικά και δεν αλλοιώνεται το αποθηκευμένο αρχείο, αλλά μόνο αυτό που αποδίδεται στην έξοδο. Όμως εδώ αρχίζει μια τελείως διαφορετική ιστορία (bit perfect, audiophile players, κ.α) που δεν έχει σχέση με τα SATA καλώδια.
Υγ. προσπάθησα να γράψω με απλά λόγια για το πολύπλοκο routing των δεδομένων εντός του Η/Υ ώστε να γίνουν διακριτές οι έννοιες των συνδέσεων, αποφεύγοντας όσο είναι δυνατόν την εξειδικευμένη ορολογία. Αυτό το καταφέρνουν άλλοι φίλοι του forum, πολύ πιο ενήμεροι και γνώστες από μένα.
Η μεταφορά του ψηφιακού σήματος έχει δυο σκέλη:
Το ένα αφορά το ηλεκτρικό μέρος (τάση, συχνότητα, τερματισμοί γραμμών μεταφοράς, διαφορική τοπολογία κτλ), το άλλο αφορά το πρωτόκολλο μεταφοράς. Στο spdif μεταφέρεται μαζί με τα δεδομένα και ο πληροφορία του χρονισμού (χρειάζεται συνήθως ένα PLL για την ανάκτηση στο δέκτη - DAC) και αυτό είναι που το κάνει αρκετά ευάλωτο κυρίως σε θέματα jitter .
Αντίθετα στα άλλα πρωτόκολλα εντός του Η/Υ η μεταφορά είναι κυρίως ασύγχρονη (πρόσφατα και στα USB) και ελεγχόμενη ως προς την ολοκλήρωση τόσο της μεταφοράς όσο και της αρτιότητας του αρχείου. Αν αυτό δεν γίνεται με ευχέρεια τότε έχουμε καθυστερήσεις και όχι μεταβολή των δεδομένων (π.χ προβληματικά καλώδια SATA). Αυτές οι καθυστερήσεις κατά πάσα πιθανότητα δεν θα γίνουν αντιληπτές στη σύνδεση ενός CDROM εφ’ όσον ούτως ή άλλως πρόκειται για ένα αργό μέσο αποθήκευσης. Όμως σε γρήγορους σκληρούς δίσκους τα πράγματα ζορίζουν. Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε τους χρόνους που θα έδινε η μεταφορά ενός αρχείου μεταξύ δύο ίδιων σκληρών δίσκων συνδεδεμένων με τυπικά καλώδια SATA, και τι χρόνους θα περνάμε στο ίδιο αρχείο, αν οι ίδιοι δίσκοι ήσαν συνδεδεμένοι με DIY καλώδια όπως αυτό της φωτογραφίας.
Πάντα σε μια οπτική εκτίμηση το καλώδιο στη φωτογραφία έχει σαφή κατασκευαστικά λάθη τουλάχιστον διότι δεν υπάρχουν τα κατάλληλα μηχανήματα συνάρμοσης των βυσμάτων π.χ υπάρχει σημαντική απόσταση χωρίς συμμετρική θωράκιση μέχρι τους ακροδέκτες, ενώ διακρίνονται και μικρά υπολείμματα κόλλησης με προεξοχές στο βύσμα σύνδεσης. Αυτά αλλοιώνουν τη χαρακτηριστική αντίσταση (100 Ohm) ενώ δημιουργούν πρόσθετες χωρητικότητες μεταξύ αγωγών.
Σε κάθε περίπτωση τα δεδομένα δεν μεταβάλλονται κατά τη μεταφορά τους από το ένα αποθηκευτικό μέσο στο άλλο. Αν μεταβληθούν, τότε θεωρούνται αλλοιωμένα και δεν αναγνωρίζονται ως έγκυρα από τον υπολογιστή, οπότε ακολουθεί διακοπή της μεταφοράς (π.χ πρόβλημα στο σκληρό, κακές συνδέσεις κ.α).
Τα πιο πάνω δεν πρέπει να συγχέονται με τη μεταφορά των δεδομένων όταν τα χρησιμοποιεί μια εφαρμογή. (π.χ ένας player) όπου υπάρχει η περίπτωση τα δεδομένα της μουσικής να υφίσταται μετατροπή on fly στη πορεία τους προς τη κάρτα ήχου ή προς μια ψηφιακή έξοδο. Φυσικά και δεν αλλοιώνεται το αποθηκευμένο αρχείο, αλλά μόνο αυτό που αποδίδεται στην έξοδο. Όμως εδώ αρχίζει μια τελείως διαφορετική ιστορία (bit perfect, audiophile players, κ.α) που δεν έχει σχέση με τα SATA καλώδια.
Υγ. προσπάθησα να γράψω με απλά λόγια για το πολύπλοκο routing των δεδομένων εντός του Η/Υ ώστε να γίνουν διακριτές οι έννοιες των συνδέσεων, αποφεύγοντας όσο είναι δυνατόν την εξειδικευμένη ορολογία. Αυτό το καταφέρνουν άλλοι φίλοι του forum, πολύ πιο ενήμεροι και γνώστες από μένα.
Να το θέσω αλλιώς λοιπόν φίλοι μου.
Πώς θα μας φαινόταν να πάμε να πάρουμε χρήματα π.χ. από τη τράπεζα και να ανακαλύψουμε ότι έχουμε λιγότερα,
7.000 από ..70.000 που ξέραμε, (η και περισσότερα, περισσότερο εντύπωση θα κάνει -εγώ δε θα το πω!),
και το λάθος να έχει προέλθει
από όχι ..hi-end καλώδιο σύνδεσης των κεντρικών servers με τους δίσκους;;;
Μιλάμε για επικοινωνία μεταξύ εσωτερικών μονάδων του υπολογιστή, και όχι από το μηχάνημα προς τα έξω όπου η audio συσκευή δεν κάνει ελέγχους και ερμηνεύει εκείνο που θα της έρθει όσο μπορεί καλύτερα..
ΕΝΤΟΣ του υπολογιστή, ή πάει μια ψηφιακή ακολουθία δεδομένων ΣΩΣΤΑ η δεν πάει καθόλου και το μηχάνημα το ξαναστέλνει.
Αν αποτύχει επανειλλημένα, τότε πετάει ένα ωραιότατο crc error, cannot read/write to device. Η εναλλακτικά 'cannot communicate with xxx (όνομα μονάδας), κάτι που πολλές φορές συνοδεύεται και από μια ωραιότατη επίσης μπλε οθόνη.
Και για να το ολοκληρώσω σωστά, μία περίπτωση μόνον μου έρχεται στο μυαλό.
Υπάρχουν αρκετά (νομίζω όλα πια) cd/dvd writers που έχουν προστασία στο να μη καταστρέψουν το δισκάκι όταν δεν έχουν επαρκή ροή δεδομένων για τη ταχύτητα (πόσο επί) που έχουμε ορίσει.
(Για τους παλιούς, μιλάω για το buffer underrun).
Συνήθως αυτό συμβαίνει σε παλιά μηχανήματα και με ελάχιστη μνήμη και απλά 'δε προφταίνουν' να γεμίσουν το writer με δεδομένα.
Τα σύγχρονα λοιπόν cd writers, όταν στερέψει από δεδομένα η λίμνη τους (buffer) τότε ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ την εγγραφή μέχρι να έρθουν δεδομένα ξανά και ξαναξεκινάνε.
Δεν είμαι λοιπόν καθόλου σίγουρος ότι δεν αφήνουν καθόλου 'ίχνη' πάνω στο δισκάκι. Ιχνη που ένας υπολογιστής μπορεί να αγνοήσει, ένα cd player όμως θα φάει ότι το ταΐσεις!
Πώς θα μας φαινόταν να πάμε να πάρουμε χρήματα π.χ. από τη τράπεζα και να ανακαλύψουμε ότι έχουμε λιγότερα,
7.000 από ..70.000 που ξέραμε, (η και περισσότερα, περισσότερο εντύπωση θα κάνει -εγώ δε θα το πω!),
και το λάθος να έχει προέλθει
από όχι ..hi-end καλώδιο σύνδεσης των κεντρικών servers με τους δίσκους;;;
Μιλάμε για επικοινωνία μεταξύ εσωτερικών μονάδων του υπολογιστή, και όχι από το μηχάνημα προς τα έξω όπου η audio συσκευή δεν κάνει ελέγχους και ερμηνεύει εκείνο που θα της έρθει όσο μπορεί καλύτερα..
ΕΝΤΟΣ του υπολογιστή, ή πάει μια ψηφιακή ακολουθία δεδομένων ΣΩΣΤΑ η δεν πάει καθόλου και το μηχάνημα το ξαναστέλνει.
Αν αποτύχει επανειλλημένα, τότε πετάει ένα ωραιότατο crc error, cannot read/write to device. Η εναλλακτικά 'cannot communicate with xxx (όνομα μονάδας), κάτι που πολλές φορές συνοδεύεται και από μια ωραιότατη επίσης μπλε οθόνη.
Και για να το ολοκληρώσω σωστά, μία περίπτωση μόνον μου έρχεται στο μυαλό.
Υπάρχουν αρκετά (νομίζω όλα πια) cd/dvd writers που έχουν προστασία στο να μη καταστρέψουν το δισκάκι όταν δεν έχουν επαρκή ροή δεδομένων για τη ταχύτητα (πόσο επί) που έχουμε ορίσει.
(Για τους παλιούς, μιλάω για το buffer underrun).
Συνήθως αυτό συμβαίνει σε παλιά μηχανήματα και με ελάχιστη μνήμη και απλά 'δε προφταίνουν' να γεμίσουν το writer με δεδομένα.
Τα σύγχρονα λοιπόν cd writers, όταν στερέψει από δεδομένα η λίμνη τους (buffer) τότε ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ την εγγραφή μέχρι να έρθουν δεδομένα ξανά και ξαναξεκινάνε.
Δεν είμαι λοιπόν καθόλου σίγουρος ότι δεν αφήνουν καθόλου 'ίχνη' πάνω στο δισκάκι. Ιχνη που ένας υπολογιστής μπορεί να αγνοήσει, ένα cd player όμως θα φάει ότι το ταΐσεις!
- 21 January 2007
- 21,629
Re: Απάντηση: περι καλωδιων serial ata
Τα γράφει και ο Ντίνος
Να κάνω άλλη μια προσπάθεια
Το spdif που δε θα έπρεπε να το μπλέκουμε καθόλου στη συζήτηση, δεν εγκύψατε την σωστή μεταφορά των δεδομένων, ενώ υπάρχουν και προβλήματα χρονισμού.
Το sata εγγυάται την σωστή μεταφορά των δεδομένων.
Τα γράφει και ο Ντίνος
Να κάνω άλλη μια προσπάθεια
Το spdif που δε θα έπρεπε να το μπλέκουμε καθόλου στη συζήτηση, δεν εγκύψατε την σωστή μεταφορά των δεδομένων, ενώ υπάρχουν και προβλήματα χρονισμού.
Το sata εγγυάται την σωστή μεταφορά των δεδομένων.
Δείτε το και αλλιώς. Οι Η/Υ που έκαναν την αρχική εγγραφή ή συμμετείχαν τα μετέπειτα στάδια επεξεργασίας (π.χ ειδικοί servers της grass valley, κονσόλες της studer ή ακόμα της apple) νομίζεται ότι έχουν ιδιαίτερα καλώδια SATA;
Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά μεταξύ των σημάτων του spdif και των διάυλων των υπολογιστών. Το πρώτο είναι ένα on fly πρωτόκολλο μεταφοράς της μουσικής στο οποίο το jitter δρα αθροιστικά σε κάθε μεταφορά και σαν τελικό αποτέλεσμα θα έχει την παραμόρφωση του αναλογικού σήματος όποτε αυτή προκύψει.
Τα πρωτόκολλα επικοινωνίας των υπολογιστών είναι ασύγχρονα και το jitter παρά το ότι δεν αθροίζεται σε κάθε μεταφορά (π.χ από δίσκο σε δίσκο ή μέσω δικτύου), εν τούτοις έχει θεμελιώδη σημασία (και συχνά αυστηρότερες προδιαγραφές από το spdif) ώστε να διατηρηθεί χαμηλό το επίπεδο του θορύβου για την ακέραιη και γρήγορη μεταφορά των δεδομένων (καμία σχέση με παραμορφωση).
Υγ.
Ειδικά όσο αφορά το spdif πρέπει να πούμε πως κάποτε δεν υπήρχαν και πολλές λύσεις για τη μεταφορά των ψηφιακών σημάτων. Στις μέρες μας όμως είναι απλά ένα απομεινάρι του παρελθόντος και σύντομα θα αντικατασταθεί μάλλον ολοκληρωτικά από το USB τουλάχιστον το καταναλωτικό χώρο (οι επαγγελματίες θα αρκούνται στο firewire και την αντίστοιχη εξέλιξη λόγω της ήδη εγκατεστημένης βάσης). Οι πρόσκαιρες απογοητεύσεις με τις βασικές συσκευές USB σταδιακά υποχωρούν όσο το πρωτόκολλο εξελίσσεται και γίνεται πιο ευέλικτο, ενώ και οι κατασκευαστές αντιλαμβάνονται τη ζήτηση για ποιοτικότερα μηχανάκια.
Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά μεταξύ των σημάτων του spdif και των διάυλων των υπολογιστών. Το πρώτο είναι ένα on fly πρωτόκολλο μεταφοράς της μουσικής στο οποίο το jitter δρα αθροιστικά σε κάθε μεταφορά και σαν τελικό αποτέλεσμα θα έχει την παραμόρφωση του αναλογικού σήματος όποτε αυτή προκύψει.
Τα πρωτόκολλα επικοινωνίας των υπολογιστών είναι ασύγχρονα και το jitter παρά το ότι δεν αθροίζεται σε κάθε μεταφορά (π.χ από δίσκο σε δίσκο ή μέσω δικτύου), εν τούτοις έχει θεμελιώδη σημασία (και συχνά αυστηρότερες προδιαγραφές από το spdif) ώστε να διατηρηθεί χαμηλό το επίπεδο του θορύβου για την ακέραιη και γρήγορη μεταφορά των δεδομένων (καμία σχέση με παραμορφωση).
Υγ.
Ειδικά όσο αφορά το spdif πρέπει να πούμε πως κάποτε δεν υπήρχαν και πολλές λύσεις για τη μεταφορά των ψηφιακών σημάτων. Στις μέρες μας όμως είναι απλά ένα απομεινάρι του παρελθόντος και σύντομα θα αντικατασταθεί μάλλον ολοκληρωτικά από το USB τουλάχιστον το καταναλωτικό χώρο (οι επαγγελματίες θα αρκούνται στο firewire και την αντίστοιχη εξέλιξη λόγω της ήδη εγκατεστημένης βάσης). Οι πρόσκαιρες απογοητεύσεις με τις βασικές συσκευές USB σταδιακά υποχωρούν όσο το πρωτόκολλο εξελίσσεται και γίνεται πιο ευέλικτο, ενώ και οι κατασκευαστές αντιλαμβάνονται τη ζήτηση για ποιοτικότερα μηχανάκια.
Μην μπερδευετε τα Red Book / SPDIF και αλλα ημιτελη και εκ φυσεως προβληματικα ψηφιακα πρωτοκολλα με τον κοσμο των υπολογιστων.
Αν τα δεδομενα κατα την μεταφορα απο τον σκληρο δισκο στη RAM εχαναν bits λογω jitter, δεν θα λειτουργουσε υπολογιστης.
Αν τα δεδομενα κατα την μεταφορα απο τον σκληρο δισκο στη RAM εχαναν bits λογω jitter, δεν θα λειτουργουσε υπολογιστης.