Παιδιά καλώς ή κακώς , οι άνθρωποι αυτοί ήταν διαφορετικοί, όπως οι πατεράδες κι οι μανάδες μας. Ήταν ικανοποιημένοι με λιγότερα , ο καταναλωτισμός ήταν ανύπαρκτη ή έστω πρωτάκουστη έννοια, και είχαν άφθονο σε σχέση με σήμερα ελεύθερο χρόνο. Τα παιδιά (εγώ τουλάχιστον) πηγαίνανε στο σχολείο μόνα τους από έξι χρονών, και γυρνοβολάγαμε στις αλάνες με μπάλες, πετροπόλεμο, "στεκαμάν" και ποδήλατα velamos και eska.Οι δρόμοι γύρω από την Ακρόπολη πλήν Αρεοπαγίτου, Χατζηχρήστου-Ρ.Γκάλι, Μακρυγιάννη, Βεϊκου, Δημητρακοπούλου ήταν χωματόδρομοι, κι ο Ιλισσός "καμπριολέ". Φροντιστήρια μόνο για τα πανεπιστήμια, μαθήματα μόνοι μας . Για μπάνιο στον Άλιμο, μέχρι που έπιασε βούρκο και πηγαίναμε εξοχή στην Βάρκιζα (ως "έχοντες"), όπου τα μεσημέρια ψαρεύαμε με καλάμι (D.I.Y) στα Κανάρια σπάρους, μπαλάδες και σαργουδάκια κι ο βυθός ήταν ασπριδερή άμμος - δεν τον είχαν σκεπάσει ακόμα τα υπερτροφικά φύκια... Βόλτες στην πλατεία για γρανίτα ροδάκινο στο "esplanade" , σπανιόλες από τον φούρνο και καλοκαιρινό σινεμά στα "ακατάλληλα" από 9-10 χρονών (για να γεμίσει η αίθουσα). Οι "μεγάλοι" ψωνίζαν κανά-δυό Καρέλια χύμα και τα καπνίζαν "ρεφενέ" λες και ήταν φούντα... Οι γονείς μου τις πέντε μέρες της εβδομάδας ήταν με φίλους σπίτι μας ή στων φίλων, κι ο πατέρας μου εκτός από το υπαλληλίκι στην τράπεζα, έκανε και δικιά του δουλειά, κυνηγούσε κι έκανε ψαροντούφεκο στα πέριξ των Αθηνών(μεσόγεια, Σούνιο κ.λ.π.). Τραβούσε και καμιά καλή φωτό με την Kiev...
Πως να μην έχουν ξένοιαστο ύφος και χαμόγελο στα χείλη οι "παλιοί"... ?
Πως να μην έχουν ξένοιαστο ύφος και χαμόγελο στα χείλη οι "παλιοί"... ?
