Ποια θεατρικη παρασταση ειδατε?

Aggelos M.

Aggelos M.

AVClub Fanatic
19 June 2006
11,031
Με μια από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες, το «Άννα είπα!», του Παναγιώτη Μέντη, το Θέατρο Στοά, γιορτάζει τα 40 του χρόνια

Η ταυτότητα της παράστασης:
Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαγεωργίου
Σκηνικά-κοστούμια: Αφροδίτη Κουτσουδάκη
Τους ρόλους ερμηνεύουν: Λήδα Πρωτοψάλτη, Θανάσης Παπαγεωργίου, Νίκη Χαντζίδου, Ευδοκία Σουβατζή, Εύα Καμινάρη, Δημήτρης Θεοδώρου, Βάσω Ορκοπούλου.


Για την ιστορία αναφέρουμε πως το εξαίρετο αυτό έργο ανέβηκε για πρώτη φορά το 1996 και καθιέρωσε τον Παναγιώτη Μέντη ως συγγραφέα, ενώ η Λήδα Πρωτοψάλτη έλαβε το 1997 το Βραβείο Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών για την ερμηνεία της

Η ιστορία
Κλεισμένη σε ένα θάλαμο ψυχιατρικής κλινικής μια γυναίκα αναπολεί καθημερινά τη ζωή της. Κι απ’ αυτή τη ζωή ένα πράγμα μόνο θέλει: να θυμάται και να αναπλάθει με τη φαντασία της τη σχέση με τη μάνα της. Μια σχέση που τη σφράγισε καταστρέφοντας κάθε όνειρο που είχε για το μέλλον της. Ζει μέσα στο άρρωστο μυαλό της σκηνές και σχέσεις, που έγραψαν ανεξίτηλα μέσα της το μαρτύριο που έζησε εξ αιτίας των εμμονών, των νουθεσιών, των απαγορεύσεων, της νοοτροπίας γενικότερα μιας μάνας, που κι εκείνη πριν από την κόρη της έζησε μια άθλια και βασανισμένη ζωή, στην προσπάθειά της να στηριχτεί στα πόδια της και να στηρίξει μια οικογένεια που ένας άρρωστος και βασανισμένος πατέρας δεν μπορούσε να στηρίξει.

Η ιστορία της Άννας είναι η ιστορία άπειρων γυναικών που οι περισσότερες μπορεί να γλύτωσαν μεν τον εγκλεισμό σε μια κλινική, έχουν όμως αποτυπωμένα πάνω τους ανεξίτηλα τα σημάδια από μιας οδυνηρή σχέση Μάνας-Κόρης.

B5490E822E9038CAF531464EBBA6D39D.jpg


Εξαιρετικη δουλεια, εντυπωσιακη η Ληδα Πρωτοψαλτη στα 70 χρονια της.

Πολυ καλος ο φωτισμος της σκηνης που σε μεταφερει στους δαιδαλους του μυαλου μιας σχιζοφρενους.

Σκηνοθετικα υπηρχαν αριστουργηματικες σκηνες.

Πραγματικα μια παρασταση που αξιζει!
 
Η Λήδα Πρωτοψάλτη και ο Θανάσης Παπαγεωργίου έφτιαξαν στη Στοά, μια οδό πολιτισμού, έκαναν το θέατρο κομμάτι της δραστηριότητας της γειτονιάς στου Ζωγράφου, αποτέλεσαν την προσωποποίηση του ηθο-ποιού, ανέβασαν παραστάσεις κυρίως ελλήνων συγγραφέων, και πολλοί έκαναν το ντεμπούτο τους μαζί τους.

Όλοι είχαν δει το "Χάσαμε τη θεία - Στοπ".

Η κα Πρωτοψάλτη εκφράζει εξαιρετικά τις βεβαρημένες περιπτώσεις.
Πολλές φορές, απλά, δεν αντέχεις να τη βλέπεις... :grinning-smiley-043
​
 
Εμεις ειμασταν γκρουπακι με περιπου 50 μαθητες Λυκειου (οι οποιοι δεν υποχρεωθηκαν να ερθουν απο το σχολειο τους αλλα οικοιοθελως δηλωσαν συμμετοχη).
Τα παιδια εμειναν εκστασιασμενα (πολλα απο αυτα εβαλαν τα κλαματα στο τελος) και ολοι μας χειροκροτησαμε για αρκετη ωρα τους συντελεστες.
 
Εμείς, μαθητές της 5ης ή 6ης τάξης του δημοτικού στου Ζωγράφου, είχαμε επιπλέον το προνόμιο να ξεναγηθούμε από τον κ. Παπαγεωργίου και στα παρασκήνια!
Ακόμα θυμάμαι το μισοσκόταδο πίσω απο τη σκηνή, και τα μικρούτσικα καμαρίνια..
 
το Άννα είπα δεν με ενθουσίασε καθόλου, μάλλον το αντίθετο ...

παρακολουθήσαμε την παράσταση κατόπιν παρότρυνσης των ψυχολόγων (στην κυριολεξία) της παρέας , και η παραπάνω διαπίστωση ήταν δυστυχώς ομόφωνη ....

καλή ερμηνεία από την "Άννα", καλή η μία από τις "μαμάδες", το σκηνοθετικό κολπάκι με την διπλή παρουσία της "μαμάς" δεν έπεισε κανέναν μας, η ερμηνεία του "μπαμπά" υποτονική, μία και μοναδική σκηνή είχε την αναμενόμενη "ένταση" ...... γενικά μέτρια ....

κατά τύχη συνάντησα στο θέατρο και άλλη μία φιλική παρέα, και η δική τους γνώμη ήταν επιεικώς μέτρια ....



αντίθετα ευχαριστηθήκαμε σε μία όχι τόσο προβεβλημένη παράσταση με όχι τόσο "μεγάλα" ονόματα, την "όλα είναι πόλεμος" βασισμένο στο "Τρωίλος και Χρησυίδα" του Σαίξπηρ ..... πολύ καλή μεταφορά/απόδοση/διασκευή και πολύ καλές ερμηνείες (αν και ένας ήταν λίγο υπερβολικός) ...
 
Last edited:
Δύο πολύ καλές φετινές θεατρικές παραστάσεις αξίζουν την προσοχή σας. Η πρώτη είναι τα ορφανά στο θέατρο του Νέου Κόσμου και η δεύτερη το cock (κόκορας ή ανδρικό μόριο) στο θέατρο του Θησείου. Και τα δύο έργα έχουν γραφεί από σύγχρονους Άγγλους συγγραφείς.

Τα ορφανά έχει γραφεί από τον Ντέννις Κέλλυ γεννημένο το 1970 γιο φτωχών Ιρλανδών που ζούσαν στο Λονδίνο. Παράτησε το σχολείο στα 16, υπήρξε θύμα ρατσισμού, έμπλεξε με το αλκοόλ αλλά γλύτωσε χάρις στο θέατρο. Λέει «ίσως είναι καλό που το εξωτερικεύω με το γράψιμο αλλιώς μπορεί να άρχιζα να σκοτώνω».
Το έργο ξεκινάει με το δείπνο ενός νεαρού ζευγαριού που το διαταράσσει η είσοδος του γεμάτου αίματα αδελφού της γυναίκας και η μπερδεμένη ιστορία του σχετικά με την συμμετοχή του σε μια επίθεση με μαχαίρι. Μέσα από μια οικογενειακή ιστορία ξετυλίγονται γεγονότα που σχετίζονται με την εγκληματικότητα την ξενοφοβία τον ρατσισμό, την άμβλωση που ή ίδια η οικογένεια ανέχεται στην προσπάθεια της να προφυλάξει τα μέλη της. Οι θύτες αποτελούν την ίδια στιγμή τα θύματα του φόβου και της κοινωνικής αποδόμησης.
Η απειλή της βίας γίνεται τρομακτική γιατί εμφανίζεται μέσα στην ίδια την οικογένεια που θα αποτελούσε το τελευταίο ασφαλές καταφύγιο.
Οι θεατρικοί χαρακτήρες είναι πλασμένοι με μαστοριά και η οπτική είναι επίκαιρη. Η σκηνοθεσία του Β. Θεοδωρόπουλου και οι τρεις νέοι ηθοποιοί είναι εξαίρετοι. Αν συνδυάσεις την έξοδο σου και με δείπνο έχεις ενδιαφέροντα θέματα για συζήτηση πάνω στους χαρακτήρες του έργου.

Το Cock έχει γραφεί από τον Μάικ Φρέντερικ Μπάτλερ γεννημένο το 1980στη Οξφόρδη. Σπούδασε θεατρολογία είναι σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής θεάτρου. Διαφορετική ζωή από τον Κέλλυ και διαφορετική θεματολογία. Όπως διάβασα και στο πρόγραμμα το σημείωμα της θεατρολόγου Τ. Κακουδάκη πρόκειται για ένα έργο για «τον χαμένο παράδεισο της ετεροφυλίας ή cock ή ένα έργο για τον πούτσο »
Η ζωή ενός γκέι ζευγαριού έρχεται ανάποδα όταν το ένα μέλος αρχίζει να ενδιαφέρεται για τις γυναίκες. Έτσι έχουμε τον απατημένο γκέι, τον πατέρα του που έρχεται να τον βοηθήσει και την γυναίκα. Όλοι αυτοί ξέρουν τι θέλουν, ξέρουν τι διεκδικούν. Από την άλλη πλευρά είναι ό άρτι αμφίφιλος Τζών που όλοι πιέζουν να πάρει μια απόφαση και δεν ξέρει τι να διαλέξει. Το παλιό ή το καινούργιο, την ασφάλεια του αυταρχικού εραστή ή την επιθυμία για την ηπιότητα και υγρασία της γυναικείας σχέσης, το πάθος ή την αγάπη.
Έτσι το έργο γίνεται ενδιαφέρον γιατί το θέμα του δεν έχει να κάνει με τα φύλλα αλλά με τις ανθρώπινες σχέσεις.
Εξαιρετική σκηνοθεσία της νέας σκηνοθέτιδας Κ. Ευαγγελάτου. Εξαιρετικές ερμηνείες και των τεσσάρων ηθοποιών. Σε όποια παράσταση έχω παρακολουθήσει την Ι. Παππά και τον Μ. Παπαδημητρίου ήταν πάντοτε πολύ καλοί στους ρόλους τους.

Λοιπόν καλή διασκέδαση
 
Πρόσφατα είδα:
'Ο Θεός της σφαγής' Δανδουλάκη, Φέρτης, Βούρος, Μπαλανίκα (εξαιρετική)

'Caveman'


Και από τα 2 δεν τρελάθηκα...μέτρια.

Σχεδόν κακό το 'Ψηλά από τη γέφυρα" του Arthur Miller με τον Βαλτινό.....που είχα δει λίγο νωρίτερα.

Δεν έχω ευχαριστηθεί τελευταία θέατρο....
 
Λίγα λόγια γιά δυό πολύ καλές παραστάσεις πού είδα πρόσφατα..

1):Σιρανό ντέ Μπερζεράκ ,στό Εθνικό σέ σκηνοθεσία τού Νίκου Καραθάνου,πού παίζει καί τόν ομώνυμο ρόλο.
Εξαιρετική παράσταση ,πού την καθορίζουν τά σπουδαία σκηνικά τής Ελλης Παπαγεωργακοπούλου,αλλά και ή σκηνοθετική ματιά τού Καραθάνου..
Ο σκηνοθέτης έχει επιλέξει νά παρουσιάσει τον Σιρανό,περισσότερο σάν ''άνθρωπο-σκιά'' δηλαδή σάν μιά φιγούρα πού παρά τά μεγάλα της προτερήματα ,αλλά και την χαρακτηριστική φυσική της ασκήμια,παραμένει ''πίσω από τίς κουρτίνες'' ακόμα καί στόν μεγάλο του ερωτα μέ την Ρωξάνη.
Ενδιαφέρον εφεύρημα η δημιουργία τής ''μάνας'' τού Σιρανό,πού τον συνοδεύει ,μέ την ίδια άσκημη εμφάνιση,σέ κάθε του βήμα,σαν ''φύλακας-άγγελος'' μέ περισσή διακριτικότητα και τρυφερότητα..
Ο Λούλης δίνει βαρύτητα στόν ρόλο τού όμορφου,αλλά ακαλλιέργητου εραστή τής Ρωξάνης..
Η Κιτσοπούλου δέν καταφέρνει νά γίνει πολύ πειστική ως Ρωξάνη καθότι αδυνατεί νά συγκρατήσει την γνωστή περσόνα της πού μέ αυτήν συστήνεται σέ κάθε δουλειά πού κάνει..

Ο Κοσμάς Φουντούκης,ως ζαχαροπλάστης είναι πάνω απο εξαιρετικός,οπως άλλως τε συμβαίνει πάντα μέ αυτόν τον θαυμάσιο ηθοποιό,πού δυστυχώς κανείς δεν τούχει εμπιστευτεί ποτέ πρώτο ρόλο..

Ο Καραθάνος ως Σιρανό είναι συγκλονιστικός...Κατορθώνει νά περιορίσει την μανιέρα του καί αποτυπώνει συγκινητικά και ουσιαστικά την προσωπικότητα τού ήρωα..
Η ζωντανή μουσική τού Σελαμσή αξιοσημείωτη..

Μιά παράσταση καλοκουρδισμένη,πού αξίζει νά δεί κανείς,στό κατά τά άλλα χειμαζόμενο Εθνικό,από τότε μάλιστα πού το ανέλαβε ο ''παντός καιρού'' Χουβαρδάς..

2)Θερμοκήπιο-Χάρολντ Πίντερ.
Σκηνοθεσία:Λευτέρης Βογιατζής.

Οποιος παρακολουθεί την πορεία τού Βογιατζή στο ελληνικό θέατρο ,τόν έχει κατατάξει στούς μεγαλύτερους σκηνοθέτες όλων τών εποχών ,τουλάχιστον γιά τά ελληνικά δεδομένα και γνωρίζει ότι ακόμα και οι αποτυχίες του έχουν ενδιαφέρον..

Στην καινούρια του παράσταση παίρνει ένα μάλλον μέτριο έργο τού Πίντερ,πού αποτελεί δοκίμιο στον ''Ιδρυματισμό''-μιά κατάσταση απο την οποία υποφέρουν όσοι ζούν συνεχώς μέσα στην ρουτίνα καί στούς άπειρους βλακώδεις κανόνες πού υπάρχουν στά άσυλα ψυχικά πασχόντων,στίς φυλακές,σέ δημόσιες υπηρεσίεςκ.λ.π.καί γιά την οποία έχει μιλήσει μέ συγκλονιστικό τρόπο ο Εrving Goffman στό πάντα επίκαιρο βιβλίο του:'' Asylums: Essays on the Social Situation of Mental Patients and Other Inmates. ''(1961)..

O Βογιατζής ως μεγάλος σκηνοθέτης πού είναι κατορθώνει νά πάρει ένα μέτριο έργο και νά το μετατρέψει σέ μιά εξαιρετική θεατρική παράσταση ,γεμάτη ρυθμό ,μέ επεξεργασμένη κάθε λεπτομέρεια,πού σέ εισάγει στό κλίμα τού ιδρυματισμού μέ τρόπο καθηλωτικό...καί αποτυπώνει σχεδόν τρομακτικά τόν ανύπαρκτο ''χρόνο'' πού παραμένει ακινητοποιημένος σε μιά τέτοια δομή..
Ο ίδιος ερμηνεύει άψογα καί τον ρόλο τού ''άτεγκτου'' Διευθυντή τού Ιδρύματος..
Ο Παντελής Δεντάκης ,δίνει μιά σπουδαία ερμηνεία στόν ρόλο τού υπαλλήλου,πού είναι ίσως τό μοναδικό πρόσωπο πού κατανοεί τήν αφόρητη ρουτίνα καί διέπεται απο τήν εσωτερική σύγκρουση νά αντισταθεί ή νά υποτεγεί σε αυτήν..
Ο Δημήτρης Ημελλος,απόλυτα πετυχημένος στόν ρόλο τού φιλόδοξου αντικαταστάτη τού διευθυντή,κρατά εξαιρετικό τέμπο,απο τήν αρχή ως τό τέλος και υποδύεται συναρπαστικά τήν άθλια αλλά συνάμα τρομακτική φιγούρα τού υποταγμένου πού στοχεύει στήν θέση τού διευθυντή..
Ο Θάνος Τοκάκης ικανοποιητικός στόν ρόλο τού αφελή εργαζομένου,πού τελικά γινεται πειραματόζωο.
Αψογη η Αλεξία Καλτσίκη ,στόν ρόλο τής απόλυτα παραδομένης γιατρού στό σύστημα,πού παραχωρεί ψυχή και σώμα απο ανία καί αδυναμία διαφυγής.
Μιά παράσταση πού φέρει την σφραγίδα τού Λευτέρη Βογιατζή σέ όλα τά επίπεδα...
 
Προσοχή alert
Η παράσταση του Εθνικού στην μικρή σκηνή με το έργο Βιτριόλι είναι άστα να πάνε. Λίθοι πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα. Η αισθητική όμως είναι θέμα υποκειμενικό. Αντίθετα αυτό που είναι αντικειμενικό είναι το γεγονός ότι τρεις άνθρωποι πήγαν να πέσουν όταν κατέρευσαν οι καρέκλες τους και στην δική μου καρέκλα το πλαινό χερούλι δεν κατέβαινε. Κρίμα η εξαιρετική αναπαίλωση.
 
Απάντηση: Re: Ποια θεατρικη παρασταση ειδατε?

Κώστας Γκαβάκος said:
Προσοχή alert
Η παράσταση του Εθνικού στην μικρή σκηνή με το έργο Βιτριόλι είναι άστα να πάνε. Λίθοι πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα. Η αισθητική όμως είναι θέμα υποκειμενικό. Αντίθετα αυτό που είναι αντικειμενικό είναι το γεγονός ότι τρεις άνθρωποι πήγαν να πέσουν όταν κατέρευσαν οι καρέκλες τους και στην δική μου καρέκλα το πλαινό χερούλι δεν κατέβαινε. Κρίμα η εξαιρετική αναπαίλωση.
Click to expand...

Δυστυχώς, Κώστα μου, τέτοιες προχειροδουλειές σε δημόσια έργα δεν είναι ασυνήθιστες, δεδομένου ότι δεν γίνεται ουσιαστικός έλεγχος, καθώς λέγεται.
 
Re: Απάντηση: Re: Ποια θεατρικη παρασταση ειδατε?

schubert said:
Δυστυχώς, Κώστα μου, τέτοιες προχειροδουλειές σε δημόσια έργα δεν είναι ασυνήθιστες, δεδομένου ότι δεν γίνεται ουσιαστικός έλεγχος, καθώς λέγεται.
Click to expand...

την περιοδο που δουλευα στο Εθνικο (5 χρονια χωρις μεσον και σε καλο ποστο,και εφυγα μονος μου το 92)δεν ειχα ακουσει ποτε για τετοιο περιστατικο,μπορει τωρα να ειναι καπως διαφορετικα τα πραγματα
 
παρακολούθησα χθες στο θέατρο πορεία τις "παραλλαγές θανάτου" του Νορβηγού Γιον Φόσσε ...

ζωή - θάνατος - αγάπη ..........

μια γυναίκα αυτοκτονεί
οι γονείς δεν μπορούν να δεχτούν το γεγονός
παράλληλα, γεγονότα του παρελθόντος ζωντανεύουν στη σκηνή
στη σκηνή δεσπόζει ένα παγοδρόμιο που συμβολίζει τον κόσμο (?) της μοναχικής κοπέλας, που τελικά αυτοκτονεί, και που σε όλη της τη ζωή "ερωτοτροπούσε" με τον θάνατο "σαν να είχαν συναντηθεί από πάντα" ...
έναν κόσμο που εκτός της κοπέλας και του θανάτου όλοι οι άλλοι δυσκολεύονται να κινηθούν .....

ευρηματική σκηνοθεσία - συμβολισμοί
άψογα κουστούμια και φωτισμός (όλα μινιμαλιστικά)
πολύ καλές ερμηνείες ...

αξίζει
 
Himmelweg - Ο δρόμος για τον ουρανό, του Χουάν Μαγιόργκα. Θέατρο Altera Pars, κάθε Δευτέρα και Τρίτη

himmelweg_1.jpg


Εξαίρετο, πολυεπίπεδο έργο του σύγχρονου Ισπανού συγγραφέα Χουάν Μαγιόργκα, βασισμένο στην πραγματική ιστορία της επιθεώρησης από τον Ερυθρό Σταυρό του ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης Τερεζίνσταντ. Όταν η ζωή καταντά ένα ελεγχόμενο φαινόμενο, ένα container, τότε το ίδιο το ένστικτο της επιβίωσης οδηγεί στην αυταπάτη, η ελπίδα γίνεται καταπραϋντικό. Ούτε οι ίδιοι οι φύλακες δεν έχουν ανοσία στην αλλοτρίωση...

Το κείμενο μαρτυρά τη μεθοδική σχέση του συγγραφέα με τη φιλοσοφία.

Επιμελημένη παράσταση, με πίστη στο κείμενο και αγάπη. Ευρηματική σκηνοθεσία. Το πρόγραμμα έχει σημαντικές πληροφορίες και σημαντικότερες φωτογραφίες.
 
Οι Δαιμονισμένοι στο σύγχρονο θέατρο ...

σχεδόν 3 1/2 ώρες παράσταση βασισμένη πάνω στη διασκευή του Καμύ ...

εξαιρετική απόδοση ......

μετά την παράσταση με φιλική παρέα κουβεντιάσαμε για Ντοστογιέφσκι, για Νετσάγιεφ, Μπαχτίν κλπ ....
κουβέντα που ολοκλήρωσε με τον καλύτερο τρόπο την εξαιρετική παράσταση/βραδιά ....

http://www.902.gr/eidisi/politismos...oy-fiontor-ntostogiefski-sto-syghrono-theatro
 
Last edited:
Top Bottom