Expectations / Keith Jarrett ( 1971)
Οσο κι αν απολαμβάνω τα πιανιστικά τρίο των Standards Vol 1 & 2 και Live ή του Bye Bye Blackbyrd , όσο ενδεχομένως θα απολάμβανα το περίφημο Κονσέρτο στην Κολωνία , όσο κι αν ο έκδηλος λυρισμός και ο περιρρέων κλασσικισμός του Arbour Zena με ευχαριστεί παρά τις επιφυλάξεις μου για την ψυχρότητα του ήχου «ECM» , οι προσεγγίσεις μου σε αυτούς τους δίσκους είναι διανοητικές . Τους εκτιμώ μέσω εγκεφαλικών διεργασιών , απολαμβάνω την αισθητική τους προσέγγιση διανοητικά ( αυτό δεν είναι κάτι αρνητικό per se , άλλωστε ) αλλά δεν με στέλνουν εκεί όπου η συναισθηματική εμπλοκή μας στέλνει με ορισμένους δίσκους .
Ο Jarrett που μου μιλά σ’ αυτό το επίπεδο , είναι εδώ , σ’ αυτές τις ηχογραφήσεις του τέλους του 1971 ( μοναδική κυκλοφορία του στην Columbia – πρέπει να ήταν τρελλοί οι ιθύνοντες της εκείνη την εποχή )και στο Treasure island . Ισως να φταίει κι η εποχή – είναι η δική μου εποχή , ίσως γιατί εδώ ο Jarrett παίζει την συναρπαστικότερη τζαζ που θα μπορούσα να σκεφτώ .
Με ένα εκπληκτικό all star cast , μεταξύ των οποίων ο Charlie Haden , πραγματικός ογκόλιθος στο μπάσσο , o Dewey Redman στο τενόρο σαξόφωνο , ο Sam Brown στην ηλεκτρική κιθάρα , ο Paul Motian στα ντραμς– ναι μπορεί να παίξει και δυνατά με την προσθήκη του Airto Moreira στα κρουστά και τον ίδιο τον Jarrett να χειρίζεται εκτός από το πιάνο και το όργανο και το σοπράνο σαξόφωνο , το Expectations διατρέχει όλα τα στυλ και είδη της τζαζ και τα ενώνει σε ένα εκστατικό οργιώδες και απολύτως εκλεκτικό και προσωπικό μίγμα , γεμάτο δύναμη , πάθος , εφευρετικότητα , φαντασία , δημιουργικότητα και διάθεση να βαδίσει σε ολοένα και πιό καινούργιους δρόμους .
Σε τι να πρωτοσταθώ και τι να επισημάνω ; Στο 17λεπτο "Nomads" , τόσο κοντά στην πυρετώδη ένταση του ηλεκτρισμού και της φρη τζαζ , στο πολυδαίδαλο λάτιν "Common mama "με τα υπέροχα πνευστά , στο άγριο , γωνιώδες και αιχμηρό , αφρο κουβανέζικο παραλήρημα του "Sundance" με τον Ηaden και τον Βrown να παίζουν ρόκ και τον Redman να αναλαμβάνει τον ρόλο του σαμάνου καθοδηγητή , το απόλυτα free σχεδόν αλα Cecil Taylor πιάνο του ίδιου του Τζαρετ στο "Bring back the time when ( if)" σε συνδυασμό με το εξ ίσου free κατευθείαν από τον Ornette Coleman προερχόμενο σαξόφωνο του Redman ;
Εδώ μιλάμε για τζαζ που βάζει στην κυριολεξία φωτιά , για ένα γκρουπ που παίζει στα όρια της free και του funk με απίστευτο πάθος και κολοσσιαία ένταση , βαδίζοντας στον δρόμο που άνοιξε ο Miles , επιθυμώντας και επιτυγχάνοντας να ενώσει τα πάντα ( ροκ ,τζαζ, φολκ , μπλούζ , γκόσπελ ) σε ένα μεγαλειώδες κοκτέιλ , τόσο σοφά κατασκευασμένο , με όλες τις γεύσεις να δένουν με περισσή αρμονία και χάρη μεταξύ τους , αφήνοντας στο στόμα ( και εν προκειμένω στα αυτιά και στην ψυχή ) την επίγευση της Μεγάλης μουσικής . Απαραίτητο.
