Αφού διάβασα όοοολο το νήμα ας πω πώς αντιλαμβάνομαι την όλη ιστορία.
Άμα με ρωτήσει κάποιος τι μουσική ακούω πραγματικά θα "ντραπώ" να πω πως
ακούω "ροκ". Είναι τόσο μα τόσο παρεξηγήσιμο, με την έννοια πως δεν είναι
καθορισμένο με τον ίδιο τρόπο στο μυαλό του καθενός. Αλλος μπορεί να καταλάβει
πως μου αρέσουν οι iron maiden, άλλος πως μου αρέσουν οι scorpions και εγώ
πραγματικά δεν θα ήθελα να νομίζει κανένας κάτι τέτοιο για μένα
.
Δεν είδα τη μουσική από τη σκοπιά των κοινωνικών μηνυμάτων - τουλάχιστον
δε θυμάμαι να το έκανα ποτέ - με την έννοια πως ναι μεν θα μπορούσα να
απορρίψω μουσική για τέτοιο λόγο αλλά όχι να την επιλέξω.
Μπορεί να μην έζησα μουσικά ούτε τα 60's, ούτε τα 70's, ούτε τα 80's και ούτε
καλά-καλά τα 90's αλλά δεν έθεσα ποτέ ως προαπαιτούμενο τις αναμνήσεις.
Ειδικά αρκετά από τα πρώτα μου μουσικά ακούσματα που τα απέκησα σε
μεγάλη μάλλον ηλικία τα έχω βάλει στην άκρη.
Αν μπορούσα να γενικεύσω, θα χώριζα τη μουσική που ακούω στα δύο.
Από τη μία μεριά, μουσική που αφηγείται ιστορίες και μέσα από αυτές τις
ιστορίες δημιουργεί εικόνες και μέσα από αυτές τις εικόνες, συναισθήματα και
από την άλλη μουσική που δεν αφηγείται καμία ιστορία αλλά δημιουργεί αφηρημένες
εικόνες ή/και συναισθήματα ή και κάτι παραπάνω.
Αν τώρα κατέτασσα τη "ροκ", τη τζαζ και την κλασσική, η "ροκ" ανήκει μάλλον
στην πρώτη κατηγορία και οι άλλες δύο (αν και δεν ακούω τζαζ και τώρα
αρχίζω και γνωρίζω σιγά σιγά κάποια κλασικά συμφωνικά έργα εξαιτίας τούτου
του φόρουμ και αυτής της κατηγορίας ειδικότερα
) ανήκουν στη
δεύτερη κατηγορία.
