Απάντηση: Re: Soul-Funk-Jazz
Φίλε Κώστα οι τραγουδιστές που αναφέρεις πιο πάνω δεν ήταν οι καλύτερες φωνές. Ήταν αυτοί που έκαναν επιτυχίες επειδή το σύστημα της μουσικής στην Αμερική προώθησε αυτούς. Για παράδειγμα ο James Ingram έγινε γνωστός όταν πήγε με Quincy Jones το 1981 και πήρε βραβείο Grammy. Ένα χρόνο πριν που ηχογραφούσε στην Wheel Records με πολύ καλές ερμηνείες στα τραγούδια του, δεν τον ήξερε κανένας. Όταν έμεινε από χρήματα η εταιρία του, τον πήρε ο Quincy Jones. Μιλάμε για διαφορά μερικών μηνών. Τον ανακάλυψε η γυναίκα του Lamont Dozier στο L.A. και όχι ο Quincy Jones.
souldennis καλώς ήρθες,
Να σε ρωτήσω κατα αρχήν κάτι γιατί ίσως και να μην αντιλαμβάνομαι σωστά.
Στο link που έδωσε ο Δημήτρης ακούμε samples απο το lp του το 97?Ρωτάω γιατί είναι πάρα πολύ 80ς η παραγωγή και αναρωτιέμαι το 82 στο first love με τι ήχο βγήκε?
Επειδή το θέμα soul jazz funk είναι αφενός τεράστιο αφετέρου όπως έχουμε πει πολλές φορές εδώ υποκειμενικό του τι οριοθετεί κάποιος ως έτσι, αλλά και το σημαντικότερο το τι του αρέσει τελικά να σου πω μια πρώτη γνώμη οριοθετόντας τα πράγματα στο οτι μιλάμε για soul ανδρικές φωνές δεκαετίας 80-90 όπου θα ενταχθεί και ο συγκεκριμένος.
Η άποψη μου είναι οτι απο το 83 και μετά ως και το 87-88 η soul πέρασε ίσως μία απο τις μεγαλύτερες κρίσεις της,τείνω δε να πιστεύω οτι δεν υπήρξε καν soul.Παίζονταν στα ραδιόφωνα το living in America του James Brown, το sledgehammer του Gabriel το Will be together του Sting και άκουγες κοινά στοιχεία γεγονός που φαντάζομαι αντικατοπτρίζει μια γενικότερη κρίση στην μουσική και δη στην popular και όχι μόνο στη soul.Δεν λέω οτι έχουμε κακά κομμάτια αλλά κομμάτια χωρίς σαφή ταυτότητα και προσανατολισμό.
Ομως απο την αλλη κατα την διάρκεια της δεκαετίας του 80 υπάρχει μια φουρνιά μαύρων πάρα πολύ αξιόλογων ανδρικών φωνών μερικοί των οποίων είναι και συγκλονιστικοί και κάνουν τα αδύνατα δυνατα, που είναι το να ακούς πάρα πολύ ευχάριστα μια soul χωρίς ταυτότητα πολύ μακρία απο την μαγεία των περασμένων δεκαετιών και να αγοράζεις μανιωδώς δίσκους εξαιτίας της εξαιρετικής φωνή τους.
Τα 90ς συνεχίζουν την παράδοση των πολύ καλών φωνών αλλά προσωπικά θεωρώ οτι και ο ήχος πια είναι πολύ πιο ενδιαφέρον.
Με δεδομένα λοιπόν αυτά(που σαφώς είναι μια πολύ υποκειμενική άποψη) θα μπώ στην διαδικασία απο τα λίγα samples που ακουσα και απο ότι άλλο καταφέρω να βρώ να αξιολογήσω τον εν λόγω τραγουδιστή ως φωνή γιατί μουσικά είναι προσανατολισμένος σε μια περίοδο που δεν είναι η προτεραιότητα μου αλλά και το σημαντικότερο που αξιολογείται με αυτό το κριτήριο.
Για να δώσω λοιπόν 300 ευρώ για έναν δίσκο γνωρίζω οτι θα ήταν λίγο παράλογο να απαιτήσω μια φωνή σαν του Luther Vandross ,του Freddy Jackson, του Peabo Pryson που δεν βγαίνουν καθημερινά, αλλά θα ήθελα κάτι απο James Ingram,Will Downing,Keith Wasington κλπ.Αυτός λοιπόν με το "καλημέρα σας" φαίνεται οτι έχει μια συμπαθητική φωνή απλά,αντίληψη που σαφώς πρέπει να τσεκαριστεί κυρίως αν τα samples είναι του 97 οπότε το 82 μπορεί η φωνή του να ηταν απείρως καλύτερη,αλλά και βέβαια να ακουστούν σωστά και ολοκληρωμένα.
Εσύ που φαντάζομαι έχεις το δίσκο πως αντιλαμβάνεσαι την "αξία" του πέρα απο την σπανιότητα του.Ρωτάω γιατί για να φτάσεις εδω λογικά πρέπει να το έχεις ψάξει πολύ το είδος και την περίοδο.
Φίλε Κώστα οι τραγουδιστές που αναφέρεις πιο πάνω δεν ήταν οι καλύτερες φωνές. Ήταν αυτοί που έκαναν επιτυχίες επειδή το σύστημα της μουσικής στην Αμερική προώθησε αυτούς. Για παράδειγμα ο James Ingram έγινε γνωστός όταν πήγε με Quincy Jones το 1981 και πήρε βραβείο Grammy. Ένα χρόνο πριν που ηχογραφούσε στην Wheel Records με πολύ καλές ερμηνείες στα τραγούδια του, δεν τον ήξερε κανένας. Όταν έμεινε από χρήματα η εταιρία του, τον πήρε ο Quincy Jones. Μιλάμε για διαφορά μερικών μηνών. Τον ανακάλυψε η γυναίκα του Lamont Dozier στο L.A. και όχι ο Quincy Jones.