ΣΤΑ ΑΚΡΑ — DURESS
"Με αρκετά τραύματα λόγω του αυτοκτονίας της γυναίκας του, ο Ρίτσαρντ (Μάρτιν Ντόνοβαν) προσπαθεί να
σταθεί στο πλευρό της κόρης του, όταν ξαφνικά γίνεται μάρτυρας της βίας ενός ψυχοπαθούς δολοφόνου, του
Άμπνερ Σόλβι (Σάκης Ρουβάς). Από εκείνη τη στιγμή θα βρεθεί στο έλεος του Άμπνερ και θα αναμειχθεί σε μια
σειρά φόνων ως ο καινούριος προστατευόμενός του. Θα αναγκαστεί να υιοθετήσει τις μεθόδους του χαρισματικού
κατά συρροή δολοφόνου για να προστατεύσει τα αγαπημένα του πρόσωπα και θα κληθεί να αποφασίσει αν είναι
πρόθυμος να σκοτώσει για να κρατήσει την κόρη του ζωντανή."
Υπάρχουν κακές ταινίες και πραγματικά κακές ταινίες. Η ελληνική διανομή, ιδιαίτερα η κινηματογραφική,
έχει αναπτύξει γούστο για το μέτριο, πράγμα που σημαίνει ότι τις πραγματικά κακές ταινίες έχει μάθει
να τις φιλτράρει. Το Duress μοιάζει αναγκαίο κακό για τους καλομαθημένους Έλληνες, ευνόητοι νομίζω οι
λόγοι... Ειλικρινά, ο συνεπής σινεφίλ θα επανεκτιμήσει πολλά απ' τα όσα του σερβίρουν κάθε εβδομάδα
στις σκοτεινές αίθουσες.
Το παρολίγον ψυχολογικό θρίλερ του Jordan Barker είναι ένα απ' τα πιο unengaging πράγματα που έχουν παίξει ποτέ σε
ελληνική αίθουσα. Τυπικά φιλότιμη απόπειρα, διαλεγμένη απ' την κορυφή του σωρού της θριλεροπαραγωγής που εξελίσσεται
real-time στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού κι ελάχιστοι της δίνουν σημασία (υπάρχει ένας περιορισμένος αλλά φανατικός
πυρήνας οπαδών που εξοφλεί τα λειτουργικά της με ενοικιάσεις). Τουλάχιστον το Duress διαφοροποιείται αισθητικά απ' την
μέση βιντεοταινία του σιναφιού αποκλειστικά χάρη στο μουντό σινεμασκόπ του. Η σκηνοθεσία του Barker εξαντλείται στην
στυλιστική αναζήτηση και στην συρραφή των περιστατικών της ταινίας. Η δραματουργία ως προείπαμε ανύπαρκτη,
αποτυχημένη και η διδασκαλία των ηθοποιών.
Κάπως έτσι ο Martin Donovan (κάποτε πρωταγωνιστής του Hal Hartley) καταντάει πιο αστείος κι απ' την τελική τροπή
του σεναρίου. Ο μόνος που δισώζεται απ' το βούρκο είναι παραδόξως ο Ρουβάς. Δεν χρειάζεται να είσαι ρουβίτσα για να
εκτιμήσεις την αξιοπρεπή του παρουσία στο κόντρα-ρόλο ενός ψυχοπαθή δολοφόνου, που παρεπιπτόντως καταλήγει να
είναι ο μοναδικός χαρακτήρας που επικοινωνεί με τον θεατή. Τηρουμένων των αναλογιών πάντα.
http://www.youtube.com/watch?v=B0U6K89_Byo&feature=player_embedded
"Με αρκετά τραύματα λόγω του αυτοκτονίας της γυναίκας του, ο Ρίτσαρντ (Μάρτιν Ντόνοβαν) προσπαθεί να
σταθεί στο πλευρό της κόρης του, όταν ξαφνικά γίνεται μάρτυρας της βίας ενός ψυχοπαθούς δολοφόνου, του
Άμπνερ Σόλβι (Σάκης Ρουβάς). Από εκείνη τη στιγμή θα βρεθεί στο έλεος του Άμπνερ και θα αναμειχθεί σε μια
σειρά φόνων ως ο καινούριος προστατευόμενός του. Θα αναγκαστεί να υιοθετήσει τις μεθόδους του χαρισματικού
κατά συρροή δολοφόνου για να προστατεύσει τα αγαπημένα του πρόσωπα και θα κληθεί να αποφασίσει αν είναι
πρόθυμος να σκοτώσει για να κρατήσει την κόρη του ζωντανή."
Υπάρχουν κακές ταινίες και πραγματικά κακές ταινίες. Η ελληνική διανομή, ιδιαίτερα η κινηματογραφική,
έχει αναπτύξει γούστο για το μέτριο, πράγμα που σημαίνει ότι τις πραγματικά κακές ταινίες έχει μάθει
να τις φιλτράρει. Το Duress μοιάζει αναγκαίο κακό για τους καλομαθημένους Έλληνες, ευνόητοι νομίζω οι
λόγοι... Ειλικρινά, ο συνεπής σινεφίλ θα επανεκτιμήσει πολλά απ' τα όσα του σερβίρουν κάθε εβδομάδα
στις σκοτεινές αίθουσες.
Το παρολίγον ψυχολογικό θρίλερ του Jordan Barker είναι ένα απ' τα πιο unengaging πράγματα που έχουν παίξει ποτέ σε
ελληνική αίθουσα. Τυπικά φιλότιμη απόπειρα, διαλεγμένη απ' την κορυφή του σωρού της θριλεροπαραγωγής που εξελίσσεται
real-time στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού κι ελάχιστοι της δίνουν σημασία (υπάρχει ένας περιορισμένος αλλά φανατικός
πυρήνας οπαδών που εξοφλεί τα λειτουργικά της με ενοικιάσεις). Τουλάχιστον το Duress διαφοροποιείται αισθητικά απ' την
μέση βιντεοταινία του σιναφιού αποκλειστικά χάρη στο μουντό σινεμασκόπ του. Η σκηνοθεσία του Barker εξαντλείται στην
στυλιστική αναζήτηση και στην συρραφή των περιστατικών της ταινίας. Η δραματουργία ως προείπαμε ανύπαρκτη,
αποτυχημένη και η διδασκαλία των ηθοποιών.
Κάπως έτσι ο Martin Donovan (κάποτε πρωταγωνιστής του Hal Hartley) καταντάει πιο αστείος κι απ' την τελική τροπή
του σεναρίου. Ο μόνος που δισώζεται απ' το βούρκο είναι παραδόξως ο Ρουβάς. Δεν χρειάζεται να είσαι ρουβίτσα για να
εκτιμήσεις την αξιοπρεπή του παρουσία στο κόντρα-ρόλο ενός ψυχοπαθή δολοφόνου, που παρεπιπτόντως καταλήγει να
είναι ο μοναδικός χαρακτήρας που επικοινωνεί με τον θεατή. Τηρουμένων των αναλογιών πάντα.
http://www.youtube.com/watch?v=B0U6K89_Byo&feature=player_embedded