THE CULT - “Choice of weapon”
Κάθε καινούργια δουλειά του δίδυμου Ian Astbury (φωνητικά) - Billy Duffy (κιθάρες) με γεμίζει με προσμονή. Όπως άλλωστε κάθε έναν από εμάς, που μεγάλωσε θεωρώντας ροκ, το μακρύ μαλλί, τα δερμάτινα μπουφάν και τις μπότες.
Όλα αυτά, για να γεμίζουν το οπτικό πεδίο, ενώ θα απολαμβάνουμε, θορυβώδεις και επικές με την ουσιαστική έννοια του όρου, κιθάρες πάνω σε κρουστά, που αποδομούν την έννοια του σύνθετου, προς χάρη του ρυθμού και της αρχέγονης αίσθησης, της συμμετοχής στην φυλετική τελετουργία.
Πολλά λόγια, για ένα άλμπουμ, που ξεκινά, με τους στίχους για την Ινδιάνικη καρδιά του Astbury που περιδιαβαίνει την Νέα Υόρκη, σε κατάσταση αμόκ, με το δικό του αίμα να λεκιάζει τα ρούχα του και την μανιοκατάθλιψη να τον κυνηγά. Χορωδιακά φωνητικά, απόηχοι από RAMONES, Phil Spector, Chuck Berry, STIFF LITTLE FINGERS, σε μια τρελή μάζωξη, κάτω από το Νεοϋορκέζικο φεγγάρι.
Ακούστε τα ενδιάμεσα, μέρη, με την χορωδία, να ωρύεται, We got the… και να ξεφεύγει σε ένα κιθαριστικό κρεσέντο και νιώστε το αρχέγονο πνεύμα του Rock n’ roll.
Ο σαμάνος του εξωφύλλου, συνομιλεί με τον πρωτόγονο punk rock n’ roller Duffy και με εκπληκτικούς στίχους, εσωστρεφούς παρατήρησης, δίνει μικρά διαμάντια σαν το «πνευματικό» “Elemental light”. Power pop, ψυχεδέλεια και Hard rock των 70’s, σε ένα μεθυστικό χαρμάνι.
Οι CULT του “Love” συναντούν αυτούς του “Electric” , για να ξαναδημιουργήσουν ένα “Sonic Temple”, με πιο ζωντανή, χυμώδη παραγωγή.
Το rhythm section, με στακάτους, εργονομικούς ρυθμούς, διαφοροποιεί τα τραγούδια, μέσα από την απλότητα, ενώ οι κιθάρες, απλά περνάνε από το Hard rock στον εναλλακτικό ήχο, με αμεσότητα, απλότητα και περισσή μαεστρία.
Μεγαλειώδεις, σκληροί, λιτοί, επικοί, ταξιδιάρηδες, δοτικοί, απαιτητοί, hard rockers, psycho-something, μανιακοί, φασαριόζοι, μελωδικοί, ροκ όσο δεν παίρνει.
Ακούστε τη εισαγωγή στο «χορευτικό» “The wolf”, με την υποβλητική φωνή του Astbury να προστάζει και τον Tempesta, να ξεσπάει στα ντραμς του. Τις ρυθμικές καταιγίδες των “Pale Horse”, “Amnesia”, με τις κιθάρες να «κλέβουν» ξεδιάντροπα και επιτυχημένα τους AC/DC και να ακούγονται ζωντανές, ογκώδεις και επίκαιρες.
Οι CULT επέστρεψαν με την βοήθεια των Bob Rock- Chris Goss (MASTERS OF REALITY) στην παραγωγή, ενός άλμπουμ, που σπανίζει από τις μέρες μας. Καθαρόαιμο , ηλεκτρικό, φορτισμένο, ροκ, σκληρό και εναλλακτικό ταυτόχρονα, σταδιακό και ατμοσφαιρικό, μέσα στο ίδιο τραγούδι, με τον Duffy, να είναι το αρχέτυπο του rock n roll ημίθεου της κιθάρας.
Ακούγοντάς το, δεν πιστεύω ότι είναι μόνο το 9ο στούντιο άλμπουμ της καριέρας τους. Είναι πραγματικά μια εκλογή όπλου, ένα “Choice Of Weapon” Ποιος θα περίμενε το “Life> death”, την απλότητα και το στιχουργικό βάρος του, να σε δονεί, μέσα από ένα απλό riff μια «μελό» μελωδία στο ρεφρέν. Ξεδιάντροπα, απολαυστικό εθιστικό, συναισθηματικό, γεμάτο ένταση και φόρτιση.
Δεν ξεχωρίζω καλές στιγμές σε ένα άλμπουμ, που σε κάθε ακρόαση, ξεδιπλώνει και μια ακόμα πτυχή του.
Από τον «θα ήθελα να είμαι Morisson», Astbury, έως τον παίζω ότι μου αρέσει και χαμογελώ με υπέρτατη άνεση Duffy, το άλμπουμ είναι η τέλεια μίξη, των “Love” και “Sonic Temple”. Απλά ακούστε το "For The Animals", το πρώτο single και από τα αδύναμα τραγούδια του άλμπουμ, για να αντιληφθείτε το δυναμικό του “Choice Of Weapon”.
Μπείτε στους ρυθμούς της σαμανικής τελετής, με τον Astbury να σείει τη σαμανική ράβδο και το μικρόφωνο, σε αυτή την ωδή στα δικαιώματα των ζώων, μέσα από το rock n’ roll πιάνο, που στοιχειώνει το υπόβαθρο του τραγουδιού. Απλότητα, ουσία, πάθος, συναίσθημα, ότι έχει εδώ και καιρό χαθεί μέσα από υπερπαραγωγές και δήθεν «εικόνα».
Εδώ υπάρχουν όλα σε περίσσεια, μαζί με ταλέντο και πάνω από όλα τραγούδια.
Στιγμές σαν το “Wilderness now” παραλύουν το νευρικό σύστημα και απαιτούν κάθε ικμάδα δύναμης, για να ξεφύγεις, από την υποσυνείδητη έλξη στο «ταξίδι» που μεταδίδει, το τραγούδι και το υπνωτικό riff,που κυριεύει με τον όγκο του, το υπόβαθρο της σύνθεσης και του μυαλού του ακροατή.
Με το “Choice of weapon”, οι CULT αναβαπτιστήκαν στην κολυμπήθρα του rock n’ roll, υπέγραψαν τις δικές τους συμφωνίες με τον δικό τους “Lucifer”, ξόρκισαν τους δαίμονες τους και έδωσαν ένα από τα κορυφαία Hard rock άλμπουμ της χρονιάς
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
από τον ιστότοπο www.rockhard.gr
Last edited by a moderator:
