This Must Be The Place (2011) - Paolo Sorentino
'Ενα ταξίδι ενηλικίωσης ενός 50χρονου εφήβου.
Το εφηβος εδώ δεν χρησιμοποιείται μεταφορικά,για να δείξει το σφρίγος ενός μεσήλικα.
Πρόκειται για κλινική-μαλλον-περίπτωση ενός καμμενου πρωην γκοθ σταρ (στα χναρια του Robert Smith) o οποιος καποτε εσπαγε τα
ταμεία τραγουδώντας καταθλιπτικες μπαλαντες.Απο τοτε εχει αποσυρθει στο Δουβλινο και ζει με τα λεφτα απο τα δικαιωματα,εχοντας βαρεθει τη ζωη του.
Απο την αλλη θα μπορουσαμε να τον πουμε και καταθληπτικο μονο που η γυναικα του ερχεται να βαλει τα πραγματα στη θεση της-'Eνας αντρας που γλυφει ετσι τη γυναικα του μετα απο 20 χρονια γαμου δεν πασχει απο καταθλιψη αλλα απο βαρεμαρα...
Αφου λοιπον βαλαμε τα πραγματα στη θεση τους προχωραμε παρακατω.
Ο θανατος του πατερα του,με τον οποιο εχουν να μιλησουν 30 χρονια,θα σταθει αφορμη για να επιστρεψει στην Αμερικη.
Μεχρι εδω ολα νορμαλ.
Το πραγμα ξεφευγει απο τη στιγμη που ο Σεγιεν (το ονομα του ροκ σταρ) αποφασιζει να ξεκινησει ενα ταξιδι στην Αμερικη,προκειμενου να κλεισει τους ανοιχτους λογαριασμους του
Εβραιου πατερα του με ενα ναζιστη αξιωματικο που τον ψαχνει σε ολη του τη ζωη.
What the fuck?
Οπως λεει και ο Σεγιεν:"Υπαρχει κατι λαθος εδω.Δεν ξερω τι αλλα υπαρχει κατι λαθος".
Πολλες φορες μια ατακα δεν σκιαγραφει μονο τον χαρακτηρα του πρωταγωνιστη αλλα και την ιδια την ταινια.
Οσο αλοκοτη και αν ακουγεται αυτη η ατακα ετσι ειναι και η ταινια.
Ο Παολο Σορεντινο του Il Divo φτιαχνει μια ταινια με γερες αναφορες στον Τζαρμους,στον Λυντς και στον Βεντερς.
Σκηνοθετημενη αποσπασματικα και επεισοδιακα,χωρις ιδιαιτερη εμμονη στη συνοχη και με το ερωτημα "που το παει?" να πλαναται γενικα,μεσα απο το ταξιδι αυτοανακαλυψης,καθαρσης και-τελικα-ενηλικιωσης η ταινια εχει μπολικους συμβολισμους και μαλλον ζητα απο το θεατη να μην ειναι και πολυ κουμπωμενος οταν την παρακολουθει.
Με μερικες κοφτερες,πανεξυπνες και γεματες φλεγμα ατακες,η ταινια αδειαζει τελειως καθε προσπαθεια ερμηνειας των προθεσεων της με βαση το ιδιο της το στορι.Π.χ.Ο διαλογος του Σεγιεν με εναν κυνηγο ναζι τελειωνει μεσα σε δυο λεπτα το κονσπετ ακομα μια ταινια για το ολοκαυτωμα.
Και τελικα σε ενα ταξιδι αυτοανακαλυψης μιας χαμενης ψυχης,τα πραγματα δεν μπορει παρα να ειναι χαοτικα και αλλοκοτα,οπως ειναι η ταινια.
Ο Σον Πεν δινει μια μεγαλη ερμηνεια (ισως η καλυτερη μετα το Carlito's Way) με τον Σορεντινο να του εχει βαλει ενα καλως εννοουμενο χαλιναρι.Και αν η εμφανιση ειναι που την κανει αβανταδορικη,ειναι η ομιλια του που σε καθηλωνει γιατι δεν το περιμενεις με τιποτα.Ολοκληρη η ερμηνεια του ειναι η φωνη του,ενας ασθενικος,ημιτσιριχτος ψιθυρος ο οποιος σπαει μια φορα μπροστα στον...David Byrne.Ισως ενας ροκ σταρ χρειαζεται εναν συναδελφο του για να ξεσπασει...
Δεν προκειται βεβαια για κανενα αριστουργημα αλλα οπως εγραψε καπου και ο Ηλιας ο Δημοπουλος:
"Το This Must be the Place δεν είναι πολλά παραπάνω από ένα ταξίδι ενηλικίωσης, από μια αναζήτηση της ρίζας
κι από την εναγώνια προσπάθεια να παραμεριστούν όλες οι ανοησίες για να αντικρυστεί μια ακόμα φορά ένα μικρό, μέγιστο ανθρώπινο χαμόγελο".
Aξιζει μια θεαση οπωσδηποτε.
'Ενα ταξίδι ενηλικίωσης ενός 50χρονου εφήβου.
Το εφηβος εδώ δεν χρησιμοποιείται μεταφορικά,για να δείξει το σφρίγος ενός μεσήλικα.
Πρόκειται για κλινική-μαλλον-περίπτωση ενός καμμενου πρωην γκοθ σταρ (στα χναρια του Robert Smith) o οποιος καποτε εσπαγε τα
ταμεία τραγουδώντας καταθλιπτικες μπαλαντες.Απο τοτε εχει αποσυρθει στο Δουβλινο και ζει με τα λεφτα απο τα δικαιωματα,εχοντας βαρεθει τη ζωη του.
Απο την αλλη θα μπορουσαμε να τον πουμε και καταθληπτικο μονο που η γυναικα του ερχεται να βαλει τα πραγματα στη θεση της-'Eνας αντρας που γλυφει ετσι τη γυναικα του μετα απο 20 χρονια γαμου δεν πασχει απο καταθλιψη αλλα απο βαρεμαρα...
Αφου λοιπον βαλαμε τα πραγματα στη θεση τους προχωραμε παρακατω.
Ο θανατος του πατερα του,με τον οποιο εχουν να μιλησουν 30 χρονια,θα σταθει αφορμη για να επιστρεψει στην Αμερικη.
Μεχρι εδω ολα νορμαλ.
Το πραγμα ξεφευγει απο τη στιγμη που ο Σεγιεν (το ονομα του ροκ σταρ) αποφασιζει να ξεκινησει ενα ταξιδι στην Αμερικη,προκειμενου να κλεισει τους ανοιχτους λογαριασμους του
Εβραιου πατερα του με ενα ναζιστη αξιωματικο που τον ψαχνει σε ολη του τη ζωη.
What the fuck?
Οπως λεει και ο Σεγιεν:"Υπαρχει κατι λαθος εδω.Δεν ξερω τι αλλα υπαρχει κατι λαθος".
Πολλες φορες μια ατακα δεν σκιαγραφει μονο τον χαρακτηρα του πρωταγωνιστη αλλα και την ιδια την ταινια.
Οσο αλοκοτη και αν ακουγεται αυτη η ατακα ετσι ειναι και η ταινια.
Ο Παολο Σορεντινο του Il Divo φτιαχνει μια ταινια με γερες αναφορες στον Τζαρμους,στον Λυντς και στον Βεντερς.
Σκηνοθετημενη αποσπασματικα και επεισοδιακα,χωρις ιδιαιτερη εμμονη στη συνοχη και με το ερωτημα "που το παει?" να πλαναται γενικα,μεσα απο το ταξιδι αυτοανακαλυψης,καθαρσης και-τελικα-ενηλικιωσης η ταινια εχει μπολικους συμβολισμους και μαλλον ζητα απο το θεατη να μην ειναι και πολυ κουμπωμενος οταν την παρακολουθει.
Με μερικες κοφτερες,πανεξυπνες και γεματες φλεγμα ατακες,η ταινια αδειαζει τελειως καθε προσπαθεια ερμηνειας των προθεσεων της με βαση το ιδιο της το στορι.Π.χ.Ο διαλογος του Σεγιεν με εναν κυνηγο ναζι τελειωνει μεσα σε δυο λεπτα το κονσπετ ακομα μια ταινια για το ολοκαυτωμα.
Και τελικα σε ενα ταξιδι αυτοανακαλυψης μιας χαμενης ψυχης,τα πραγματα δεν μπορει παρα να ειναι χαοτικα και αλλοκοτα,οπως ειναι η ταινια.
Ο Σον Πεν δινει μια μεγαλη ερμηνεια (ισως η καλυτερη μετα το Carlito's Way) με τον Σορεντινο να του εχει βαλει ενα καλως εννοουμενο χαλιναρι.Και αν η εμφανιση ειναι που την κανει αβανταδορικη,ειναι η ομιλια του που σε καθηλωνει γιατι δεν το περιμενεις με τιποτα.Ολοκληρη η ερμηνεια του ειναι η φωνη του,ενας ασθενικος,ημιτσιριχτος ψιθυρος ο οποιος σπαει μια φορα μπροστα στον...David Byrne.Ισως ενας ροκ σταρ χρειαζεται εναν συναδελφο του για να ξεσπασει...
Δεν προκειται βεβαια για κανενα αριστουργημα αλλα οπως εγραψε καπου και ο Ηλιας ο Δημοπουλος:
"Το This Must be the Place δεν είναι πολλά παραπάνω από ένα ταξίδι ενηλικίωσης, από μια αναζήτηση της ρίζας
κι από την εναγώνια προσπάθεια να παραμεριστούν όλες οι ανοησίες για να αντικρυστεί μια ακόμα φορά ένα μικρό, μέγιστο ανθρώπινο χαμόγελο".
Aξιζει μια θεαση οπωσδηποτε.
