Βιβλικές εικόνες.... Η ακολουθία της καθημερινότητας σφαγιάζεται καθώς πλησιάζει το "Τέλος". Εκείνο το Τέλος που άλλοι το βλέπουν σαν "λύτρωση" και άλλοι σαν καταδίκη.
Εισαγωγή...
Μαινόμενος αέρας να ξεριζώνει τις εκφράσεις του "δυνάστη" κυρίαρχου ενός ζωντανού. 5 λεπτά μια εισαγωγή που θα μείνει για πάντα στην ζωή μου.....χαραγμένη σαν την εικόνα της πλημμύρας στο παραμύθι με την Κιβωτό του Νώε....
Το άλογο να υπομένει, εξαντλημένο, τα τελευταία μέτρα της πορείας που ακολουθεί σαν απο πάντα....και περιμένει τις ημέρες που θα "ξεκουραστεί" για πάντα. Δεν μας ενδιαφέρει τι κουβαλά και γιατί υπομένει. Μας νοιάζει η εικόνα.... Μας νοιάζει η μαγεία του πλάνου.... Της ασπρόμαυρης μαγείας.... Της "μαύρης" μαγείας....
Και περνάμε στο "βάσανο" της καθημερινότητας όπως την βιώνει ένας πατέρας και η κόρη του. Τα πάντα γίνονται με χειρουργική ακρίβεια. Τα πάντα γίνονται χωρίς να εξυπηρετούν κάποιον σκοπό, παρα μόνο την επανάληψη του αυτοσκοπού για τον οποίο "ζουμε"..... Δεν ζούμε λοιπόν, υποκρινόμαστε....
Ο πατέρας με λειτουργικό το ένα χέρι του απο τα δύο, δέχεται την αγάπη της κόρης και την φροντίδα της. Την δέχεται βασανίζοντας το κοινό μυαλό με εικόνες διαρκούς επανάληψης, με εικόνες που θέλουν να περάσουν την βαναυσότητα της καθημερινής αγάπης απο τα άτομα που εξουσιάζει ο καθένας μας..... Μια εξουσία που δεν μας δόθηκε ποτέ, αλλά την δημιουργήσαμε και την εκμεταλλευτήκαμε πολύ καλύτερα απο οποιοδήποτε άλλο "είδος" στον πλανήτη....
Η κόρη αμίλητη υπομένει. Σαν γεννημένη και μαθημένη να υπομένει. Άβουλο πλάσμα που η "μοίρα" το κατέταξε σε αυτό το τοπίο. Θα σηκωθεί, θα πάει στο πηγάδι να πάρει νερό, θα γυρίσει θα το αδειάσει, θα ντύσει τον πατέρα της, θα βάλει να "πιουν" το πρωινό τους "νερό" της μίζερης ζωής τους, θα βγουν έξω και θα προσπαθήσουν να "πείσουν" το γέρικο και κουρασμένο άλογο να κάνει αυτό που πάντα έκανε..... Να τους υπομείνει......Θα το χαϊδέψει όπως εκείνη μόνο ξέρει οτι του αρέσει και θα κρυφτεί ξανά στο "σπίτι" για να μαγειρέψει στον πατέρα 2 πατάτες..... Αυτό είναι το φαγητό.....τους....
Αφού "φάνε"....θα καθίσουν στο παράθυρο κοιτώντας τον αέρα...... Τίποτα άλλο....Ενας αέρας που τους θυμίζει την "ζωή"....την ζωντάνια και τον βίαιο θάνατο που περιμένει....στην γωνία να τους πάρει....
Ο αέρας είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ταινίας. Είναι το "προειδοποιητικό" μήνυμα για αυτό που έρχεται....Για αυτό που κανείς δεν γνωρίζει και αυτό που κανείς δεν περιμένει.... Είναι το άυλο που μας "περιτριγυρίζει" και πάντα αυτό ξέρει καλύτερα απο εμάς, πάντα αυτό ξέρει τι μας περιμένει..... Εμείς δεν μπορούμε να το αλλάξουμε.....
Οι ομιλίες είναι ελάχιστες. Δεν χρειάζονται έτσι και αλλιώς... Η απομόνωση και η επαναληπτικότητα σταματά 2 φορές στην διάρκεια της ταινίας.... Όταν δέχονται έναν επισκέπτη ο οποίος θα παραδεχτεί οτι όλα αυτά που θα πάθουν οφείλονται στην ανθρωπότητα... Στους ίδιους....
Και μία που τους καταπατούν το χωράφι τους για λίγο κάποιοι τσιγγάνοι και τους διώχνουν με άσχημο τρόπο. Οι τσιγγάνοι φεύγουν βρίζοντας και καταριώντας τους με την "μοίρα" που τους περιμένει....
Σιγά σιγά, το τέλος πλησιάζει, το άλογο αρνείται και να φάει, γνωρίζοντας καλύτερα τι έρχεται.... Σιγά σιγά και ο πατέρας καταλαβαίνει οτι κάτι δεν πάει καλά και ότι όλα θα σβήσουν σαν κεριά...μέσα σε εκκλησία. Ξέρει και κοιτάει επίμονα την κόρη του, ίσως ζητώντας να του δώσει μια "πνοή", ίσως γιατί δεν ξέρει και ο ίδιος τι να κάνει.... Μα αυτή δεν έχει καταλάβει τίποτα.... Συνεχίζει την "ζωή" της και κάνει τα ίδια πράγματα θέλοντας να ξεφύγει απο την μοίρα της.....Κάνοντας όμως τα ίδια και τα ίδια.....προδιαγράφει το ήδη προδιαγεγραμμένο τέλος.....
Θα κάτσουν να φάνε..... Ίσως και για τελευταία φορά....
Ο Μπέλα Ταρ μας δείχνει οτι Τέχνη κάνουν μόνο λίγοι.....και έτσι πρέπει.... Εικόνες μιας αισθητικής που τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν εύκολα.... Υψηλή τεχνική και μια μουσική που πραγματικά αν δεν υπήρχε θα έχανε την μισή του μαγεία.... Τόσο μινιμαλιστική μουσική και με τέτοιο βάθος που ταιριάζει απόλυτα με την εικόνα....που δεν το πιστεύεις...
Κυριαρχεί η σκληρότητα της ζωής στην ύπαιθρο και η ζωή που έρχεται με τον αέρα.....Το ασπρόμαυρο πλαίσιο δένει εκπληκτικά με το πείσμα για ζωή(κόρη), με την άρνηση για ζωή(άλογο) και με το επικείμενο τέλος όλων....
Αν θα έπρεπε να αποδώσω την ταινία με δύο φράσεις θα έλεγα....
Ο άνθρωπος δεν κυριαρχεί, αλλά κυριαρχείται.... Δεν ζει, αλλά διαλέγει την ζωή.... Δεν μιλά, αλλά επικοινωνεί.... Δεν χαρίζει, αλλά χαρίζεται.... Και ύστερα γνωρίζει αυτό που δεν περιμένει άμεσα, αλλά ξέρει οτι υπάρχει και θα έρθει.....
Το Τέλος.....
Το Άλογο του Τορίνο...
Εισαγωγή...
Μαινόμενος αέρας να ξεριζώνει τις εκφράσεις του "δυνάστη" κυρίαρχου ενός ζωντανού. 5 λεπτά μια εισαγωγή που θα μείνει για πάντα στην ζωή μου.....χαραγμένη σαν την εικόνα της πλημμύρας στο παραμύθι με την Κιβωτό του Νώε....
Το άλογο να υπομένει, εξαντλημένο, τα τελευταία μέτρα της πορείας που ακολουθεί σαν απο πάντα....και περιμένει τις ημέρες που θα "ξεκουραστεί" για πάντα. Δεν μας ενδιαφέρει τι κουβαλά και γιατί υπομένει. Μας νοιάζει η εικόνα.... Μας νοιάζει η μαγεία του πλάνου.... Της ασπρόμαυρης μαγείας.... Της "μαύρης" μαγείας....
Και περνάμε στο "βάσανο" της καθημερινότητας όπως την βιώνει ένας πατέρας και η κόρη του. Τα πάντα γίνονται με χειρουργική ακρίβεια. Τα πάντα γίνονται χωρίς να εξυπηρετούν κάποιον σκοπό, παρα μόνο την επανάληψη του αυτοσκοπού για τον οποίο "ζουμε"..... Δεν ζούμε λοιπόν, υποκρινόμαστε....
Ο πατέρας με λειτουργικό το ένα χέρι του απο τα δύο, δέχεται την αγάπη της κόρης και την φροντίδα της. Την δέχεται βασανίζοντας το κοινό μυαλό με εικόνες διαρκούς επανάληψης, με εικόνες που θέλουν να περάσουν την βαναυσότητα της καθημερινής αγάπης απο τα άτομα που εξουσιάζει ο καθένας μας..... Μια εξουσία που δεν μας δόθηκε ποτέ, αλλά την δημιουργήσαμε και την εκμεταλλευτήκαμε πολύ καλύτερα απο οποιοδήποτε άλλο "είδος" στον πλανήτη....
Η κόρη αμίλητη υπομένει. Σαν γεννημένη και μαθημένη να υπομένει. Άβουλο πλάσμα που η "μοίρα" το κατέταξε σε αυτό το τοπίο. Θα σηκωθεί, θα πάει στο πηγάδι να πάρει νερό, θα γυρίσει θα το αδειάσει, θα ντύσει τον πατέρα της, θα βάλει να "πιουν" το πρωινό τους "νερό" της μίζερης ζωής τους, θα βγουν έξω και θα προσπαθήσουν να "πείσουν" το γέρικο και κουρασμένο άλογο να κάνει αυτό που πάντα έκανε..... Να τους υπομείνει......Θα το χαϊδέψει όπως εκείνη μόνο ξέρει οτι του αρέσει και θα κρυφτεί ξανά στο "σπίτι" για να μαγειρέψει στον πατέρα 2 πατάτες..... Αυτό είναι το φαγητό.....τους....
Αφού "φάνε"....θα καθίσουν στο παράθυρο κοιτώντας τον αέρα...... Τίποτα άλλο....Ενας αέρας που τους θυμίζει την "ζωή"....την ζωντάνια και τον βίαιο θάνατο που περιμένει....στην γωνία να τους πάρει....
Ο αέρας είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ταινίας. Είναι το "προειδοποιητικό" μήνυμα για αυτό που έρχεται....Για αυτό που κανείς δεν γνωρίζει και αυτό που κανείς δεν περιμένει.... Είναι το άυλο που μας "περιτριγυρίζει" και πάντα αυτό ξέρει καλύτερα απο εμάς, πάντα αυτό ξέρει τι μας περιμένει..... Εμείς δεν μπορούμε να το αλλάξουμε.....
Οι ομιλίες είναι ελάχιστες. Δεν χρειάζονται έτσι και αλλιώς... Η απομόνωση και η επαναληπτικότητα σταματά 2 φορές στην διάρκεια της ταινίας.... Όταν δέχονται έναν επισκέπτη ο οποίος θα παραδεχτεί οτι όλα αυτά που θα πάθουν οφείλονται στην ανθρωπότητα... Στους ίδιους....
Και μία που τους καταπατούν το χωράφι τους για λίγο κάποιοι τσιγγάνοι και τους διώχνουν με άσχημο τρόπο. Οι τσιγγάνοι φεύγουν βρίζοντας και καταριώντας τους με την "μοίρα" που τους περιμένει....
Σιγά σιγά, το τέλος πλησιάζει, το άλογο αρνείται και να φάει, γνωρίζοντας καλύτερα τι έρχεται.... Σιγά σιγά και ο πατέρας καταλαβαίνει οτι κάτι δεν πάει καλά και ότι όλα θα σβήσουν σαν κεριά...μέσα σε εκκλησία. Ξέρει και κοιτάει επίμονα την κόρη του, ίσως ζητώντας να του δώσει μια "πνοή", ίσως γιατί δεν ξέρει και ο ίδιος τι να κάνει.... Μα αυτή δεν έχει καταλάβει τίποτα.... Συνεχίζει την "ζωή" της και κάνει τα ίδια πράγματα θέλοντας να ξεφύγει απο την μοίρα της.....Κάνοντας όμως τα ίδια και τα ίδια.....προδιαγράφει το ήδη προδιαγεγραμμένο τέλος.....
Θα κάτσουν να φάνε..... Ίσως και για τελευταία φορά....
Ο Μπέλα Ταρ μας δείχνει οτι Τέχνη κάνουν μόνο λίγοι.....και έτσι πρέπει.... Εικόνες μιας αισθητικής που τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν εύκολα.... Υψηλή τεχνική και μια μουσική που πραγματικά αν δεν υπήρχε θα έχανε την μισή του μαγεία.... Τόσο μινιμαλιστική μουσική και με τέτοιο βάθος που ταιριάζει απόλυτα με την εικόνα....που δεν το πιστεύεις...
Κυριαρχεί η σκληρότητα της ζωής στην ύπαιθρο και η ζωή που έρχεται με τον αέρα.....Το ασπρόμαυρο πλαίσιο δένει εκπληκτικά με το πείσμα για ζωή(κόρη), με την άρνηση για ζωή(άλογο) και με το επικείμενο τέλος όλων....
Αν θα έπρεπε να αποδώσω την ταινία με δύο φράσεις θα έλεγα....
Ο άνθρωπος δεν κυριαρχεί, αλλά κυριαρχείται.... Δεν ζει, αλλά διαλέγει την ζωή.... Δεν μιλά, αλλά επικοινωνεί.... Δεν χαρίζει, αλλά χαρίζεται.... Και ύστερα γνωρίζει αυτό που δεν περιμένει άμεσα, αλλά ξέρει οτι υπάρχει και θα έρθει.....
Το Τέλος.....
Το Άλογο του Τορίνο...
Last edited by a moderator:
