QRIXKUOR - The Womb of the World (2025)
Παίρνουμε την αγγλική λέξη cavernous και τη βάζουμε στη μηχανή που κάνει τις μεταφράσεις.
Τι έχουμε εδώ : σπηλαιώδης, τεράστιος ή αχανής λέει το μηχάνημα, ανάλογα με το πλαίσιο.
Τι cavernous μου τσαμπουνάτε ρε αγγλάκια εμείς έχουμε τόσες λέξεις.
Γράφουμε το βρώμικο με ωμέγα άμα θέλουμε γιατί είμαστε old school.
Κι όμως δεν τρεφόμαστε με αναμνήσεις γιατί οι αναμνήσεις γίνονται εμμονές και με τις εμμονές δεν πας μπροστά.
Δεν εξελισσεσαι σαν άνθρωπος επειδή οι εμμονές κινητοποιούν την αδράνεια μέσα σου και καθε προσπάθεια για αυτοβελτίωση παραμένει θαμμένη κάτω απο δαύτες.
Εγκέφαλος που αναπολεί τις χρυσές εποχες είναι να το κλαίς διηγόντας τον.
Η ιδεατοποίηση του ομφάλιου λώρου και η εξιδανίκευση των εφηβικών και μεταεφηβικών χρόνων μου θυμίζει έναν μονόχνωτο τύπο που ερχόταν παλιά στη δουλεία για να μου πεί πόσο γαμάτος ήταν επειδή σύχναζε σε ένα μπαρ στην Αλεξάνδρας που έπαιζε παλιομοδίτικο ροκ.
Τιλέρε του λέω. Είσαι τόσο cool;
Ποιό είναι το θέμα μας ; Μπορεί να μην έχουμε θεμα.. Μπορεί να θέλουμε να μιλάμε με τις ώρες έχοντας για παρέα την άυλη ορχήστρα των σιωπηλών άστρων που έντεχνα δημιούργησαν οι Qrixkuor για να αποδόσουν τα εύσημα στις ορχηστρικές ενορχηστρώσεις που πλαισιώνουν το άλμπουμ τους.
Είναι κατι που υποδηλώνει τη πλούσια ενορχήστρωση που αποτελείται απο πνευστά , έγχορδα , χορωδιακά και άλλη μέρη ,δίνοντας στο όλο εγχείρημα μια επική οσο και θεατρική διάσταση.
Συνολικά, έχουμε να κάνουμε με ένα απόκοσμο μανιφέστο που αγγίζει και πολλές φορές ξεπερνά τα όρια του μυστικιστικού κόσμου, προερχόμενο από τις ασύλληπτες αποστάσεις και δυνάμεις που διέπουν το σύμπαν. Τι να κλάσει ο μάγιστρος με το σουγιαδάκι; (Αχέροντες για εσάς το λέω).
Πάμε πάλι να τονίσουμε κατι : Τα ορχηστρικά μέρη δεν είναι τσιριμπίμ τσιριμπόμ και τριαλαλιλαλό , είναι στυλοβάτες της καταχθόνιας φρίκης που στο συνολό της μεταφράζεται σε μεγαλοπρέπεια και δημιουργεί ένα δαιδαλώδες όσο και νοσηρό ηχόχρωμα που σε τέτοια έκταση δεν έχω ακούσει κάτι αντίστοιχο.
Οι κιθάρες δεν ψ**αρμενίζουν δεξιά και αριστερά σαν τον Βόιτσεχ Γιαρουζέλσκι που ξεκίνησε για το Έβερεστ και κατέληξε στα Τουρκοβούνια, αλλά στήνουν τον επιθανάτιο ρόγχο με τέτοια μαεστρία που μετατρέπουν το σύνολο σε μια άναρχη και ταυτόχρονα σε μεγαλοπρεπή τελετουργία, ιδανική για τους αβαντγκάρντηδες μαστροπούς των εγκεφαλικών κυττάρων. Καλός ο μινιμαλισμός αλλά δεν έχει θέση εδώ.
Ο κόσμος του The Womb Of The World ξετυλίγεται και καταρρέει ταυτόχρονα.
Εδώ δεν υπάρχει extreme black/death , υπάρχει ένα νέο άβατο ,ένας νέος κόσμος που δεν έχει πατηθεί.
Δίσκος της χρονιάς (ποιάς χρονιάς είναι το θέμα) για όσους ακούν με δυσαρμονικό εγκέφαλο και τέρμα απαραίτητο για την ψυχοσυνθεσή μου.
Τip : Τα ακουστικά ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο must
ΥΓ.. Τα λέμε.
