Μιάμιση η ώρα. Μες το βαθύ σκοτάδι, ένας ημίγυμνος τύπος εξέρχεται από την πόρτα ενός ασημί Mitsubishi. Μαζί του κουβαλάει κι έναν αγουροξυπνημένο πιτσιρικά ο οποίος με το ζόρι περπατάει απ την κούραση. Μετα βίας μπορούνε να διανύσουν την απόσταση των είκοσι μέτρων που τους χωρίζει απ την είσοδο της πολυκατοικίας στην οποία διαμένουν. Με κόπο ανεβαίνουν στο διαμέρισμα για να σωριαστούν. Ο ένας σε μία πολυθρόνα και ο μικρός στο κρεβάτι του. Ακούγεται σαν το τέλος μίας αποστολής του James Bond αλλά στην πραγματικότητα είναι απλά το δικό μου τέλος μιάς βραδιάς την οποία στιγμάτισε (άλλη) μία συναυλία των Prodigy στην Αθήνα.
Καταφθάνοντας μόλις μισή ώρα πριν εμφανιστεί η μπάντα στο κλειστό του Tae kwon do, βρήκαμε το μέρος γεμάτο με εκατοντάδες άτομα χωρίς εισητήριο τα οποία προσπαθούσαν να βρουν κάποιο τρόπο για να παρακολουθήσουν μία απ τις μεγαλύτερες μπάντες στο είδος της techno/dance μουσικής. Το κτήριο ασφυκτικά γεμάτο, τόσο από κόσμο όσο και από χαρακτηριστικές μυρωδιές ιδρώτα και όλων των ειδών καπνού, επιβεβαίωσε περίτρανα τις φήμες που το ήθελαν να έχει φριχτή ακουστική. Προσωπικά είχα ξαναπάει το καλοκαίρι για να παρακολουθήσω στο eject festival τους Faith no more και τους Bad religion και δυστυχώς μου φάνηκε ότι ο ήχος ακουγόταν χειρότερα από την τελευταία φορά. Τελοςπάντων, ευτυχώς ο κλασσικός ελληνικός τρόπος πώλησης ενός προιόντος και η ‘διαφύλαξη’-λέμε τώρα – της ποιότητας του, δε στάθηκαν αρκετά για να χαλάσουν τη βραδιά. Οι Prodigy μετά από μία εντυπωσιακή είσοδο, άρχισαν να μας βομβαρδίζουν με τους ‘ύμνους’ τους. Omen, Breathe, Voodoo people, Firestarter και άλλα πολλά συνέθεσαν μία τόσο κλασσική όσο και ικανοποιητική setlist που απογείωσε τον κόσμο. Ο φρενιώδης Flint και ο ενεργητικότατος Maxim έδιναν ρεσιτάλ με τη χροιά της φωνής τους να είναι διαφορετική από τραγούδι σε τραγούδι και με τις διάφορες χορευτικές φιγούρες τους. Αυτά όσο η μορφή με το όνομα Liam‘ζωγράφιζε’ στα synthesizers. Ο μπασίστας με τον ντράμερ συμπλήρωναν την τελευταία πινελιά αδρεναλίνης και ρυθμού που χρειαζόταν το γκρουπ. Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με το πάθος του κοινού είχαν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία ατμόσφαιρα απλά καταπληκτική. Ήταν οι στιγμές που όλοι οι εκ διαμέτρου αντίθετοι άνθρωποι ενώνονταν υπο την ηλεκτρονική μουσική της – κατα πολλούς- απόλυτης μπάντας των nineties. Το σπρώξιμο και το ξύλο ατελείωτα μέσα σε mosh pits που καταλάμβαναν κυριολεκτικά όλο το χώρο και τα μπουκάλια που ‘έφευγαν’ μέσα στο πλήθος απλά αμέτρητα .
Οι Prodigy μας ‘μάγευαν’ για περίπου δύο ώρες- μία ώρα και τρία τέταρτα για την ακρίβεια – και με το τέλος της συναυλίας σχηματίστηκαν εικόνες χάους, καθώς περίπου τριάντα άτομα από τη συναυλία με κουκούλες και κράνη, φρόντισαν να ‘περιποιηθούν’ το village multiplex απέναντι πετώντας πέτρες, καρέκλες και ότι άλλο μπορούσαν σπάζοντας τα πάντα.
Αν κι έχω πάει σε αρκετές συναυλίες, δε θυμάμαι σε καμία να έχω κοπανηθεί και να έχω εκτονωθεί τόσο πολύ. Η μπάντα έχει ένα μοναδικό τρόπο να σε κάνει να αναρωτιέσαι για το τι ακούς και το τι βλέπεις ακόμα και όταν είσαι σίγουρος γι αυτούς. Οι χορευτικές φιγούρες με στυλ hip hop και η punk νοοτροπία τους σπάει το γυαλί ανεπανόρθωτα με την έννοια ότι παραείναι περίπλοκο άκουσμα και ξεφεύγει εντελώς απ τα όρια της techno. Βέβαια και αυτή είναι άλλη μία μπάντα που ‘τελειώνει’ – για πολλούς έχει ήδη 'πεθάνει' – και λογικά δεν πρέπει να υπάρχει σύγκριση με τις δύο προηγούμενες παρουσίες της στη χώρα μας. Αλλά όπως είπαν πολλοί φίλοι στο forum, όποιος δε τους έχει δει έπρεπε να πάει. Εν ολίγοις, σπάνια εμπειρία.
Μολονότι η λεγόμενη ‘καφρίλα’ έσπαγε όλα τα κοντέρ των μετρητών της σ αυτή τη συναυλία, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι το εξής:οι Prodigy δεν είναι μπάντα techno. Είναι punks μέχρι το κόκκαλο. Και αυτό φωνάζει από παντού. Από την εμφάνιση τους μέχρι και τη νοοτροπία που γράφουν τα riffs τους. Γι αυτό και άλλωστε δεν είναι λίγοι οι ροκάδες και οι μεταλάδες που παρευρέθηκαν στο χώρο. Περιττό να πω ότι σαν ήθος και ύφος ήταν πολύ πιο rock από κάτι άλλες συναυλίες που πάνε να μας πείσουν ότι είναι rock. Οι τύποι είναι ‘δικοί μας’ κι ας υπάγονται στην ηλεκτρονική μουσική.
Καταφθάνοντας μόλις μισή ώρα πριν εμφανιστεί η μπάντα στο κλειστό του Tae kwon do, βρήκαμε το μέρος γεμάτο με εκατοντάδες άτομα χωρίς εισητήριο τα οποία προσπαθούσαν να βρουν κάποιο τρόπο για να παρακολουθήσουν μία απ τις μεγαλύτερες μπάντες στο είδος της techno/dance μουσικής. Το κτήριο ασφυκτικά γεμάτο, τόσο από κόσμο όσο και από χαρακτηριστικές μυρωδιές ιδρώτα και όλων των ειδών καπνού, επιβεβαίωσε περίτρανα τις φήμες που το ήθελαν να έχει φριχτή ακουστική. Προσωπικά είχα ξαναπάει το καλοκαίρι για να παρακολουθήσω στο eject festival τους Faith no more και τους Bad religion και δυστυχώς μου φάνηκε ότι ο ήχος ακουγόταν χειρότερα από την τελευταία φορά. Τελοςπάντων, ευτυχώς ο κλασσικός ελληνικός τρόπος πώλησης ενός προιόντος και η ‘διαφύλαξη’-λέμε τώρα – της ποιότητας του, δε στάθηκαν αρκετά για να χαλάσουν τη βραδιά. Οι Prodigy μετά από μία εντυπωσιακή είσοδο, άρχισαν να μας βομβαρδίζουν με τους ‘ύμνους’ τους. Omen, Breathe, Voodoo people, Firestarter και άλλα πολλά συνέθεσαν μία τόσο κλασσική όσο και ικανοποιητική setlist που απογείωσε τον κόσμο. Ο φρενιώδης Flint και ο ενεργητικότατος Maxim έδιναν ρεσιτάλ με τη χροιά της φωνής τους να είναι διαφορετική από τραγούδι σε τραγούδι και με τις διάφορες χορευτικές φιγούρες τους. Αυτά όσο η μορφή με το όνομα Liam‘ζωγράφιζε’ στα synthesizers. Ο μπασίστας με τον ντράμερ συμπλήρωναν την τελευταία πινελιά αδρεναλίνης και ρυθμού που χρειαζόταν το γκρουπ. Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με το πάθος του κοινού είχαν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία ατμόσφαιρα απλά καταπληκτική. Ήταν οι στιγμές που όλοι οι εκ διαμέτρου αντίθετοι άνθρωποι ενώνονταν υπο την ηλεκτρονική μουσική της – κατα πολλούς- απόλυτης μπάντας των nineties. Το σπρώξιμο και το ξύλο ατελείωτα μέσα σε mosh pits που καταλάμβαναν κυριολεκτικά όλο το χώρο και τα μπουκάλια που ‘έφευγαν’ μέσα στο πλήθος απλά αμέτρητα .
Οι Prodigy μας ‘μάγευαν’ για περίπου δύο ώρες- μία ώρα και τρία τέταρτα για την ακρίβεια – και με το τέλος της συναυλίας σχηματίστηκαν εικόνες χάους, καθώς περίπου τριάντα άτομα από τη συναυλία με κουκούλες και κράνη, φρόντισαν να ‘περιποιηθούν’ το village multiplex απέναντι πετώντας πέτρες, καρέκλες και ότι άλλο μπορούσαν σπάζοντας τα πάντα.
Αν κι έχω πάει σε αρκετές συναυλίες, δε θυμάμαι σε καμία να έχω κοπανηθεί και να έχω εκτονωθεί τόσο πολύ. Η μπάντα έχει ένα μοναδικό τρόπο να σε κάνει να αναρωτιέσαι για το τι ακούς και το τι βλέπεις ακόμα και όταν είσαι σίγουρος γι αυτούς. Οι χορευτικές φιγούρες με στυλ hip hop και η punk νοοτροπία τους σπάει το γυαλί ανεπανόρθωτα με την έννοια ότι παραείναι περίπλοκο άκουσμα και ξεφεύγει εντελώς απ τα όρια της techno. Βέβαια και αυτή είναι άλλη μία μπάντα που ‘τελειώνει’ – για πολλούς έχει ήδη 'πεθάνει' – και λογικά δεν πρέπει να υπάρχει σύγκριση με τις δύο προηγούμενες παρουσίες της στη χώρα μας. Αλλά όπως είπαν πολλοί φίλοι στο forum, όποιος δε τους έχει δει έπρεπε να πάει. Εν ολίγοις, σπάνια εμπειρία.
Μολονότι η λεγόμενη ‘καφρίλα’ έσπαγε όλα τα κοντέρ των μετρητών της σ αυτή τη συναυλία, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι το εξής:οι Prodigy δεν είναι μπάντα techno. Είναι punks μέχρι το κόκκαλο. Και αυτό φωνάζει από παντού. Από την εμφάνιση τους μέχρι και τη νοοτροπία που γράφουν τα riffs τους. Γι αυτό και άλλωστε δεν είναι λίγοι οι ροκάδες και οι μεταλάδες που παρευρέθηκαν στο χώρο. Περιττό να πω ότι σαν ήθος και ύφος ήταν πολύ πιο rock από κάτι άλλες συναυλίες που πάνε να μας πείσουν ότι είναι rock. Οι τύποι είναι ‘δικοί μας’ κι ας υπάγονται στην ηλεκτρονική μουσική.
Last edited:
