Τζώρτζ, το υπόβαθρο μπορεί να υπάρχει και να είναι στέρεο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μας κάνει και πρέπει να το καταναλώνουμε άκριτα. Το τσιμέντο της γειτονιάς, μας το έχουν συνδυάσει με το χιπ χοπ ή οι νεο-λαϊκούρες είναι άρρηκτα συνδεδεμένες σήμερα με την πραγματική διασκέδαση (κατά το πραγματική οικονομία). Το πρόβλημα έγκειται στο ότι ο νέος βομβαρδίζεται με τα κυρίαρχα ακούσματα χωρίς τον πλουραλισμό των πρόσθετων ακουσμάτων-επιλογών. Εάν ακουγόντουσαν και οι παρωχημένοι ( ; ) Band ή ότι άλλο, αυτό θα συνεκτιμάτο στη διαμόρφωση της συλλογικής μουσικής συνείδησης. Προφανώς τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και επειδή μιλάμε για φαντασία, ηχοτοπία και καινοτόμες εκφραστικές τεχνικές θα επιθυμούσα να διατυπώσω δυο, τρεις προσωπικές σκέψεις. Η "ατμόσφαιρα" που διαθέτουν ολοένα και περισσότερα δημιουργήματα τελευταία, είναι σαφώς απότοκος της εποχής και των εκφραστικών εργαλείων της. Δυστυχώς για μένα αυτή διαπνέεται και τελικώς χαρακτηρίζεται από το πνεύμα της προχειρότητας και του εντυπωσιασμού. Προσοχή δεν μιλάω για την ικανότητα του καλλιτέχνη, αλλά για την εκπεφρασμένη προσέγγιση.
Το κυρίαρχο δόγμα του "τώρα και εσύ μπορείς", αποτέλεσμα της αλαζονικής και υπερπροσφερόμενης τεχνολογίας, πνίγει τελικά τη υποσχόμενη προσπάθεια και ευνουχίζει το αποτέλεσμα. Αυτό δεν ξεκίνησε στις μέρες μας, απλά "σήμερα" μετεξελίχθηκε στο βαθμό να μην διαθέτει τίποτα από τα πρωτογενή του χαρακτηριστικά. Μιλάω για την πανκ αισθητική και επαναστατική θεώρηση, που ο κάθε τινέιτζερ μπορούσε να παίξει "μουσική" χωρίς προϋποθέσεις και περγαμηνές.
Το τωρινό "φρούτο", όμως είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Ο "καλλιτέχνης" σήμερα έχει τα τεχνολογικά όπλα να στήσει "έργο" από το τίποτα, κυριολεκτικά στο καθιστικό του. Με τον υπολογιστή του, ένα πρόγραμμα επεξεργασίας ψηφιακού ήχου και αφού προσθέσει ήχους από σαμπλαρισμένα όργανα παρουσιάζει ένα, τις περισσότερες φορές, υπερπαραγμένο αποτέλεσμα που πραγματικά είναι καταδικασμένο να ξεχαστεί.
Με λίγα λόγια επειδή η τεχνολογία επιτρέπει την αποθέωση του εργαλείου, που μπορεί να υποκαταστήσει το πραγματικό στούντιο, με τα πραγματικά όργανα και τους μουσικούς, ακόμη και τον παραγωγό και τον ηχολήπτη, το αποτέλεσμα νομοτελειακά καταλήγει ψυχρό, μηχανιστικό και απάνθρωπο. Φιλόδοξοι ντιτζέι λανσάρονται σαν δημιουργοί και η διάκριση του καλλιτέχνη από το χρήστη τεχνολογικών "βοηθημάτων" είναι πια αδιόρατη. Θα μου πείτε βέβαια ότι πολλοί γεννήθηκαν μέσα σ' αυτό το περιβάλλον, της υπερπροσφοράς του μέσου και της υπερκατανάλωσης σε βαθμό που αυτό έχει δημιουργήσει και διαμορφώσει την αντιληπτική και κριτική τους ικανότητα. Η επικοινωνιακή καταιγίδα θέτει πια τις προτεραιότητες και τα κριτήρια είναι, κάθε άλλο παρά καλλιτεχνικά.
Στο προκείμενο τώρα, ο 26άχρονος Lionel Williams σίγουρα έχει πράγματα να πει και αυτό σαν πρόθεση είναι ευπρόσδεκτο. Δυστυχώς, όμως, είναι εγκλωβισμένος σ' αυτό που υποθετικά έπρεπε να τον απελευθερώνει. Η υπέρβαση, κρίνω πως δύσκολα μπορεί να γίνει μέσα από τη "διαδρομή" που επέλεξε, με τα ψηφιακά ηλεκτρο-ηχοτοπία. Το μέσο πρωταγωνιστεί σε βάρος του μηνύματος, ή αν θέλετε το μέσο δεν επιτρέπει να διαφανεί το μήνυμα. Το φιούσιον εμπεριέχει αυτό τον κίνδυνο της σαλάτας, με την απροσδιόριστη γεύση, που όμως το κάθε συστατικό αγωνίζεται να προσδώσει τη γεύση στο σύνολο. Σίγουρα ανήκει στα καλά δείγματα της τάσης που περιέγραψα και αναμφίβολα διαθέτει ένα αβανταδόρικο εξώφυλλο.
Σε κάθε περίπτωση, οι ευκαιρίες πρέπει να δίνονται και ουδόλως σημαίνει ότι οι προσπάθειες είναι καταδικασμένες στη γέννησή τους. Απλά δεν πρέπει να υπερεκτιμούμε το αποτέλεσμα...
Γιώργη, πάντα απολαμβάνω το φρέσκο και ευρηματικό τρόπο παρουσίασης και την προτρεπτική σου ικανότητα για ακροάσεις!
:ernaehrung004: