ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΚΟΣ
Supreme Member
- 19 June 2006
- 8,661
V.W....................
- Thread starter ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ
- Start date
- 14 December 2006
- 4,265
και βεβαια,
ενας μεγάλος δίσκος επιβάλλεται να κλεινει με ένα μεγάλο κομμάτι...
Xol Rumi....
:a0210:
ενας μεγάλος δίσκος επιβάλλεται να κλεινει με ένα μεγάλο κομμάτι...
Xol Rumi....
:a0210:
supersonic
Μέλος Σωματείου
- 17 June 2006
- 49,608
Λοιπόν εγώ μόλις τώρα τελείωσα την πρώτη ακρόαση.
Ξεχώρισα τα 8-10 και 13.
Θα προτιμούσαν να ην υπήρχαν τα φωνητικά πάντως ή να ήταν διαφορετικά (διαφορετικής χροιάς και ας παραμένουν στο background)
Δεν είμαι φαν του είδους, αλλά θα του δώσω μερικές ευκαιρίες ακόμη...
Ξεχώρισα τα 8-10 και 13.
Θα προτιμούσαν να ην υπήρχαν τα φωνητικά πάντως ή να ήταν διαφορετικά (διαφορετικής χροιάς και ας παραμένουν στο background)
Δεν είμαι φαν του είδους, αλλά θα του δώσω μερικές ευκαιρίες ακόμη...
Δημοκηδής
Μέλος Σωματείου
- 23 June 2006
- 10,230
Ατμόσφαιρες, ηχοτοπία, moods, κλπ. ... ωραία όλα αυτά στις καλές παραγωγές του σήμερα, τα εκτιμώ σε πρώτη ακρόαση αλλά δυστυχώς αδυνατούν να με προσκαλέσουν σε μία δεύτερη ... σπανιότατα θα ξαναγυρίσω και συνήθως για εγκυκλοπαιδικούς λόγους, ή απλά να τεστάρω κατά πόσον ισχύει η αρχική εντύπωση ... Δυστυχώς, δεν ... Σε αντιδιαστολή, μια καντάτα πχ. του Τέλεμαν είναι δυνατόν να την ακούσω 20 φορές σερί και να μην μπορώ να ξεκολλήσω ...
Μπάιρα, μην με ακούς ... συνέχισε ακάματος την εξερεύνηση ..
Μπάιρα, μην με ακούς ... συνέχισε ακάματος την εξερεύνηση ..
supersonic
Μέλος Σωματείου
- 17 June 2006
- 49,608
- 14 December 2006
- 4,265
Αν θέλεις "ατμόσφαιρα", ηχοτοπία, moods και πάνω από μία ακρόαση , για σένα ειδικά εδώ
και είσαι στο 2015!
supersonic
Μέλος Σωματείου
- 17 June 2006
- 49,608
ακούω και ξανακούω....
ωραίο, ναι, ατμόσφαιρα, κάτι μου θυμίζει κάτι μου θυμίζει, τί μου θυμίζει....
αλλά...
το μεγάλο αλλά.
Δεν μπορώ να συμπεριλάβω τον εαυτό μου στο σύνολο αυτών που θα πουν: α ο δίσκος της χρονιάς, μέσα στα 10 καλύτερα, φρέσκιες ιδέες κλπ....
Δώσε μου τον καινούργιο δίσκο του Pat Martino ή ενός jazz καλλιτέχνη, πχ του Kurt Rosenwinkel ή του Eric Trufaz που τα λέγαμε σχετικά πρόσφτα και να ακούω σερί όπως λέει ο Σπύρος για τον Teleman.
Ελπίζω δίσκοι σαν αυτόν να αποτελέσουν στέρεο υπόβαθρο για τον νέο κόσμο που δεν έζησε ούτε πρόλαβε να αποκυρήξει τα 60, 70, 80'ς, ούτε να μπεί στα βαθειά της jazz ούτε να τα απαρνηθεί όλα για την κλασική.
ωραίο, ναι, ατμόσφαιρα, κάτι μου θυμίζει κάτι μου θυμίζει, τί μου θυμίζει....
αλλά...
το μεγάλο αλλά.
Δεν μπορώ να συμπεριλάβω τον εαυτό μου στο σύνολο αυτών που θα πουν: α ο δίσκος της χρονιάς, μέσα στα 10 καλύτερα, φρέσκιες ιδέες κλπ....
Δώσε μου τον καινούργιο δίσκο του Pat Martino ή ενός jazz καλλιτέχνη, πχ του Kurt Rosenwinkel ή του Eric Trufaz που τα λέγαμε σχετικά πρόσφτα και να ακούω σερί όπως λέει ο Σπύρος για τον Teleman.
Ελπίζω δίσκοι σαν αυτόν να αποτελέσουν στέρεο υπόβαθρο για τον νέο κόσμο που δεν έζησε ούτε πρόλαβε να αποκυρήξει τα 60, 70, 80'ς, ούτε να μπεί στα βαθειά της jazz ούτε να τα απαρνηθεί όλα για την κλασική.
Cicadelic Ranger
AVClub Fanatic
- 16 December 2014
- 15,454
Eιναι καλός ο δισκος...
αλλα μια παρατηρηση...
Δεν ακουγεται μέρα, πρέπει να πεσει βραδάκι για να τον ξανακούσω.
Υβριδικός της νυχτας ειναι.
Ευτυχως πολυ πιο ευχάριστος απο shoegaz που κάνει την αναφορά ο Μπαϊρακταρης τουλαχιστο δεν εξουθενει τα αυτια μας με τραχυς και θολους ηχητικους τοιχους. Ειναι λεπτεπιλεπτος ο ηχος και ελαφρυς στα αυτιά.
(Αυτο με τα αυτια μου έχει γινει κόλλημα τελευταία και αυτο ειναι ενα απο τα υπέρ του δισκου για τα κριτηρια μου)
Και το εξωφυλλο κομψοτεχνημα πρεπει να ναι αμα το δεις απο κοντα υλοποιημένο στο χαρτονι.
αλλα μια παρατηρηση...
Δεν ακουγεται μέρα, πρέπει να πεσει βραδάκι για να τον ξανακούσω.
Δεν πιστευω οτι θα αποτελέσει κάτι τετοιο...νομιζω οτι δεν θα υπαρξει πλεον στερεο υπόβαθρο, τουλαχιστον οχι στερεο. Η καν υπόβαθρο στις νέες μουσικές.
Υβριδικός της νυχτας ειναι.
Ευτυχως πολυ πιο ευχάριστος απο shoegaz που κάνει την αναφορά ο Μπαϊρακταρης τουλαχιστο δεν εξουθενει τα αυτια μας με τραχυς και θολους ηχητικους τοιχους. Ειναι λεπτεπιλεπτος ο ηχος και ελαφρυς στα αυτιά.
(Αυτο με τα αυτια μου έχει γινει κόλλημα τελευταία και αυτο ειναι ενα απο τα υπέρ του δισκου για τα κριτηρια μου)
Και το εξωφυλλο κομψοτεχνημα πρεπει να ναι αμα το δεις απο κοντα υλοποιημένο στο χαρτονι.
- 14 December 2006
- 4,265
Στις νέες μουσικές ή στους νέους τρόπους έκφρασης φυσικά υπάρχει υπόβαθρο και πάρα πολύ στέρεο.
Σκεφτείτε κάτι απλό. Η μουσική είναι ζωντανός Οργανισμός και λογικά, λογικά πάντα, τα μουσικά ρεύματα δανείζονται στοιχεία από την πραγματικότητα, συνεπώς αντικατοπτρίζουν την εποχή, άρα? Στην ουσία ο ακροατής όταν ακούει μουσική αυτό που ακούει αντιστοιχεί σε εικόνες που γνωρίζει, όταν αυτό δεν συμβαίνει λειτουργεί η φαντασία αλλά αυτό που πραγματικά τον παρακινεί είναι το σήμερα, το σήμερα της κάθε εποχής……Ένας εικοσάρης λοιπόν στα 60ς ενδέχεται να καταλαβαίνει την μουσική αξία του Αττίκ πχ αλλά αυτό που αντιστοιχεί σε αυτό που βλέπει ως έφηβος είναι περισσότερο συμβατό με τους Doors.
Ένας έφηβος σήμερα παίρνει την παρέα του και γεμίζουν τον κόσμο με γκράφιτι.Δεν μπορώ να φανταστώ έναν 18άχρονο σήμερα να μένει στον Κολωνό πχ και να ακούει Τhe Band. Δεν ανταποκρίνεται αυτό το άκουσμα σε καμία από τις γνώριμες εικόνες του. Ο πιτσιρικάς στην πόλη που είναι τίγκα στο τσιμέντο το 2015 99% θα ακούει hip hop. Και αυτό το hip hop φυσικά και έχει στέρεο υπόβαθρο αφού αντιγράφει η καλύτερα μελοποιεί καταστάσεις τις οποίες πιθανόν να βιώνει …..
Ετοιμάζω μια παρουσίαση σε ένα σύγχρονο jazz δίσκο, οποίος για μένα μέχρι στιγμής είναι ο δίσκος της χρονιάς. Ίσως ο μεγαλύτερος ή ένας από τους μεγαλύτερους τρομπετίστες αυτή την στιγμή, σε συνεργασία με έναν νεαρό της ηλεκτρονικής σκηνής. Το μπροστά είναι αρκετά κοντά σε αυτό που ονομάζουμε loft jazz, αλλά το υπόβαθρο είναι γεμάτο από λούπες που παραπέμπουν σε πολύ σύγχρονα πράγματα όπως πχ τον ήχο της ειδοποίησης των προσωπικών μηνυμάτων στο chat του facebook. Αυτό το θεωρώ μεγάλη έμπνευση, αν σκεφθεί κανείς η νέα γενιά πόσο χρόνο καταναλώνει μπροστά στον υπολογιστή…Δεν αποτελεί αυτό στέρεο υπόβαθρο?
--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---
Επί της ουσίας φτιάχνομαι με την ιδέα ο εικοσάρης να με καπελώσει κανονικά σαν ακροατή
Να μου την πεί
Άσε μας ρε κύριος! Εσύ μεγάλωσες με Depeche και Massive
Δεν παίζουμε έτσι, και άμα σου αρέσει κύριος....
Υπόβαθρο έχει η μουσική και σήμερα
Απλά τα νέα παιδιά δεν έχουν τσαμπουκαλευτει αρκετά ακόμα...
Και σε αυτό οι παλιότερες γενιές φταίνε...
Ολη την μουσική βιομηχανία σκουριασμένα μυαλά την διοικούν
Σκεφτείτε κάτι απλό. Η μουσική είναι ζωντανός Οργανισμός και λογικά, λογικά πάντα, τα μουσικά ρεύματα δανείζονται στοιχεία από την πραγματικότητα, συνεπώς αντικατοπτρίζουν την εποχή, άρα? Στην ουσία ο ακροατής όταν ακούει μουσική αυτό που ακούει αντιστοιχεί σε εικόνες που γνωρίζει, όταν αυτό δεν συμβαίνει λειτουργεί η φαντασία αλλά αυτό που πραγματικά τον παρακινεί είναι το σήμερα, το σήμερα της κάθε εποχής……Ένας εικοσάρης λοιπόν στα 60ς ενδέχεται να καταλαβαίνει την μουσική αξία του Αττίκ πχ αλλά αυτό που αντιστοιχεί σε αυτό που βλέπει ως έφηβος είναι περισσότερο συμβατό με τους Doors.
Ένας έφηβος σήμερα παίρνει την παρέα του και γεμίζουν τον κόσμο με γκράφιτι.Δεν μπορώ να φανταστώ έναν 18άχρονο σήμερα να μένει στον Κολωνό πχ και να ακούει Τhe Band. Δεν ανταποκρίνεται αυτό το άκουσμα σε καμία από τις γνώριμες εικόνες του. Ο πιτσιρικάς στην πόλη που είναι τίγκα στο τσιμέντο το 2015 99% θα ακούει hip hop. Και αυτό το hip hop φυσικά και έχει στέρεο υπόβαθρο αφού αντιγράφει η καλύτερα μελοποιεί καταστάσεις τις οποίες πιθανόν να βιώνει …..
Ετοιμάζω μια παρουσίαση σε ένα σύγχρονο jazz δίσκο, οποίος για μένα μέχρι στιγμής είναι ο δίσκος της χρονιάς. Ίσως ο μεγαλύτερος ή ένας από τους μεγαλύτερους τρομπετίστες αυτή την στιγμή, σε συνεργασία με έναν νεαρό της ηλεκτρονικής σκηνής. Το μπροστά είναι αρκετά κοντά σε αυτό που ονομάζουμε loft jazz, αλλά το υπόβαθρο είναι γεμάτο από λούπες που παραπέμπουν σε πολύ σύγχρονα πράγματα όπως πχ τον ήχο της ειδοποίησης των προσωπικών μηνυμάτων στο chat του facebook. Αυτό το θεωρώ μεγάλη έμπνευση, αν σκεφθεί κανείς η νέα γενιά πόσο χρόνο καταναλώνει μπροστά στον υπολογιστή…Δεν αποτελεί αυτό στέρεο υπόβαθρο?
--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---
Επί της ουσίας φτιάχνομαι με την ιδέα ο εικοσάρης να με καπελώσει κανονικά σαν ακροατή
Να μου την πεί
Άσε μας ρε κύριος! Εσύ μεγάλωσες με Depeche και Massive
Δεν παίζουμε έτσι, και άμα σου αρέσει κύριος....
Υπόβαθρο έχει η μουσική και σήμερα
Απλά τα νέα παιδιά δεν έχουν τσαμπουκαλευτει αρκετά ακόμα...
Και σε αυτό οι παλιότερες γενιές φταίνε...
Ολη την μουσική βιομηχανία σκουριασμένα μυαλά την διοικούν
Τζώρτζ, το υπόβαθρο μπορεί να υπάρχει και να είναι στέρεο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μας κάνει και πρέπει να το καταναλώνουμε άκριτα. Το τσιμέντο της γειτονιάς, μας το έχουν συνδυάσει με το χιπ χοπ ή οι νεο-λαϊκούρες είναι άρρηκτα συνδεδεμένες σήμερα με την πραγματική διασκέδαση (κατά το πραγματική οικονομία). Το πρόβλημα έγκειται στο ότι ο νέος βομβαρδίζεται με τα κυρίαρχα ακούσματα χωρίς τον πλουραλισμό των πρόσθετων ακουσμάτων-επιλογών. Εάν ακουγόντουσαν και οι παρωχημένοι ( ; ) Band ή ότι άλλο, αυτό θα συνεκτιμάτο στη διαμόρφωση της συλλογικής μουσικής συνείδησης. Προφανώς τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και επειδή μιλάμε για φαντασία, ηχοτοπία και καινοτόμες εκφραστικές τεχνικές θα επιθυμούσα να διατυπώσω δυο, τρεις προσωπικές σκέψεις. Η "ατμόσφαιρα" που διαθέτουν ολοένα και περισσότερα δημιουργήματα τελευταία, είναι σαφώς απότοκος της εποχής και των εκφραστικών εργαλείων της. Δυστυχώς για μένα αυτή διαπνέεται και τελικώς χαρακτηρίζεται από το πνεύμα της προχειρότητας και του εντυπωσιασμού. Προσοχή δεν μιλάω για την ικανότητα του καλλιτέχνη, αλλά για την εκπεφρασμένη προσέγγιση.
Το κυρίαρχο δόγμα του "τώρα και εσύ μπορείς", αποτέλεσμα της αλαζονικής και υπερπροσφερόμενης τεχνολογίας, πνίγει τελικά τη υποσχόμενη προσπάθεια και ευνουχίζει το αποτέλεσμα. Αυτό δεν ξεκίνησε στις μέρες μας, απλά "σήμερα" μετεξελίχθηκε στο βαθμό να μην διαθέτει τίποτα από τα πρωτογενή του χαρακτηριστικά. Μιλάω για την πανκ αισθητική και επαναστατική θεώρηση, που ο κάθε τινέιτζερ μπορούσε να παίξει "μουσική" χωρίς προϋποθέσεις και περγαμηνές.
Το τωρινό "φρούτο", όμως είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Ο "καλλιτέχνης" σήμερα έχει τα τεχνολογικά όπλα να στήσει "έργο" από το τίποτα, κυριολεκτικά στο καθιστικό του. Με τον υπολογιστή του, ένα πρόγραμμα επεξεργασίας ψηφιακού ήχου και αφού προσθέσει ήχους από σαμπλαρισμένα όργανα παρουσιάζει ένα, τις περισσότερες φορές, υπερπαραγμένο αποτέλεσμα που πραγματικά είναι καταδικασμένο να ξεχαστεί.
Με λίγα λόγια επειδή η τεχνολογία επιτρέπει την αποθέωση του εργαλείου, που μπορεί να υποκαταστήσει το πραγματικό στούντιο, με τα πραγματικά όργανα και τους μουσικούς, ακόμη και τον παραγωγό και τον ηχολήπτη, το αποτέλεσμα νομοτελειακά καταλήγει ψυχρό, μηχανιστικό και απάνθρωπο. Φιλόδοξοι ντιτζέι λανσάρονται σαν δημιουργοί και η διάκριση του καλλιτέχνη από το χρήστη τεχνολογικών "βοηθημάτων" είναι πια αδιόρατη. Θα μου πείτε βέβαια ότι πολλοί γεννήθηκαν μέσα σ' αυτό το περιβάλλον, της υπερπροσφοράς του μέσου και της υπερκατανάλωσης σε βαθμό που αυτό έχει δημιουργήσει και διαμορφώσει την αντιληπτική και κριτική τους ικανότητα. Η επικοινωνιακή καταιγίδα θέτει πια τις προτεραιότητες και τα κριτήρια είναι, κάθε άλλο παρά καλλιτεχνικά.
Στο προκείμενο τώρα, ο 26άχρονος Lionel Williams σίγουρα έχει πράγματα να πει και αυτό σαν πρόθεση είναι ευπρόσδεκτο. Δυστυχώς, όμως, είναι εγκλωβισμένος σ' αυτό που υποθετικά έπρεπε να τον απελευθερώνει. Η υπέρβαση, κρίνω πως δύσκολα μπορεί να γίνει μέσα από τη "διαδρομή" που επέλεξε, με τα ψηφιακά ηλεκτρο-ηχοτοπία. Το μέσο πρωταγωνιστεί σε βάρος του μηνύματος, ή αν θέλετε το μέσο δεν επιτρέπει να διαφανεί το μήνυμα. Το φιούσιον εμπεριέχει αυτό τον κίνδυνο της σαλάτας, με την απροσδιόριστη γεύση, που όμως το κάθε συστατικό αγωνίζεται να προσδώσει τη γεύση στο σύνολο. Σίγουρα ανήκει στα καλά δείγματα της τάσης που περιέγραψα και αναμφίβολα διαθέτει ένα αβανταδόρικο εξώφυλλο.
Σε κάθε περίπτωση, οι ευκαιρίες πρέπει να δίνονται και ουδόλως σημαίνει ότι οι προσπάθειες είναι καταδικασμένες στη γέννησή τους. Απλά δεν πρέπει να υπερεκτιμούμε το αποτέλεσμα...
Γιώργη, πάντα απολαμβάνω το φρέσκο και ευρηματικό τρόπο παρουσίασης και την προτρεπτική σου ικανότητα για ακροάσεις!
:ernaehrung004:
Το κυρίαρχο δόγμα του "τώρα και εσύ μπορείς", αποτέλεσμα της αλαζονικής και υπερπροσφερόμενης τεχνολογίας, πνίγει τελικά τη υποσχόμενη προσπάθεια και ευνουχίζει το αποτέλεσμα. Αυτό δεν ξεκίνησε στις μέρες μας, απλά "σήμερα" μετεξελίχθηκε στο βαθμό να μην διαθέτει τίποτα από τα πρωτογενή του χαρακτηριστικά. Μιλάω για την πανκ αισθητική και επαναστατική θεώρηση, που ο κάθε τινέιτζερ μπορούσε να παίξει "μουσική" χωρίς προϋποθέσεις και περγαμηνές.
Το τωρινό "φρούτο", όμως είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Ο "καλλιτέχνης" σήμερα έχει τα τεχνολογικά όπλα να στήσει "έργο" από το τίποτα, κυριολεκτικά στο καθιστικό του. Με τον υπολογιστή του, ένα πρόγραμμα επεξεργασίας ψηφιακού ήχου και αφού προσθέσει ήχους από σαμπλαρισμένα όργανα παρουσιάζει ένα, τις περισσότερες φορές, υπερπαραγμένο αποτέλεσμα που πραγματικά είναι καταδικασμένο να ξεχαστεί.
Με λίγα λόγια επειδή η τεχνολογία επιτρέπει την αποθέωση του εργαλείου, που μπορεί να υποκαταστήσει το πραγματικό στούντιο, με τα πραγματικά όργανα και τους μουσικούς, ακόμη και τον παραγωγό και τον ηχολήπτη, το αποτέλεσμα νομοτελειακά καταλήγει ψυχρό, μηχανιστικό και απάνθρωπο. Φιλόδοξοι ντιτζέι λανσάρονται σαν δημιουργοί και η διάκριση του καλλιτέχνη από το χρήστη τεχνολογικών "βοηθημάτων" είναι πια αδιόρατη. Θα μου πείτε βέβαια ότι πολλοί γεννήθηκαν μέσα σ' αυτό το περιβάλλον, της υπερπροσφοράς του μέσου και της υπερκατανάλωσης σε βαθμό που αυτό έχει δημιουργήσει και διαμορφώσει την αντιληπτική και κριτική τους ικανότητα. Η επικοινωνιακή καταιγίδα θέτει πια τις προτεραιότητες και τα κριτήρια είναι, κάθε άλλο παρά καλλιτεχνικά.
Στο προκείμενο τώρα, ο 26άχρονος Lionel Williams σίγουρα έχει πράγματα να πει και αυτό σαν πρόθεση είναι ευπρόσδεκτο. Δυστυχώς, όμως, είναι εγκλωβισμένος σ' αυτό που υποθετικά έπρεπε να τον απελευθερώνει. Η υπέρβαση, κρίνω πως δύσκολα μπορεί να γίνει μέσα από τη "διαδρομή" που επέλεξε, με τα ψηφιακά ηλεκτρο-ηχοτοπία. Το μέσο πρωταγωνιστεί σε βάρος του μηνύματος, ή αν θέλετε το μέσο δεν επιτρέπει να διαφανεί το μήνυμα. Το φιούσιον εμπεριέχει αυτό τον κίνδυνο της σαλάτας, με την απροσδιόριστη γεύση, που όμως το κάθε συστατικό αγωνίζεται να προσδώσει τη γεύση στο σύνολο. Σίγουρα ανήκει στα καλά δείγματα της τάσης που περιέγραψα και αναμφίβολα διαθέτει ένα αβανταδόρικο εξώφυλλο.
Σε κάθε περίπτωση, οι ευκαιρίες πρέπει να δίνονται και ουδόλως σημαίνει ότι οι προσπάθειες είναι καταδικασμένες στη γέννησή τους. Απλά δεν πρέπει να υπερεκτιμούμε το αποτέλεσμα...
Γιώργη, πάντα απολαμβάνω το φρέσκο και ευρηματικό τρόπο παρουσίασης και την προτρεπτική σου ικανότητα για ακροάσεις!
:ernaehrung004: