Άργησα, αλλά κράτησα τη δέσμευσή μου (να το θυμάστε αυτό αν κατέβω στην πολιτική
) ότι η ταινία αυτή ήταν σε πρώτη προτεραιότητα. Ήμουν και τυχερός, διότι το Cinepolis την έφερε στη Γλυφάδα, έστω και στις 22:40.
Δυστυχώς, δεν ήταν όπως την περίμενα. Είναι ένα ντοκυμανταίρ για μία σφαγή που έγινε στο Λίβανο, αλλά περιορίζεται στη φρίκη των πολεμικών γεγονότων και δεν ασχολείται καθόλου με τις πολιτικές εξελίξεις που οδήγησαν σε αυτά. Ακριβώς το είδος της ταινίας που
δεν με ενδιαφέρει δηλαδή. Πρέπει να ομολογήσω, όμως, ότι η εισαγωγή είναι πολύ δυνατή, ενώ και ο τρόπος που ξεδιπλώνεται η ιστορία έχει ενδιαφέρον.
Η επιλογή του animation ως αφηγηματικό μέσο είναι πολύ πετυχημένη - εκ των υστέρων θα έλεγε κανείς ότι δεν θα μπορούσε να έχει γίνει διαφορετικά. Όσο όμως η επιλογή εικόνων και χρωμάτων ήταν άψογη, βρήκα το σχέδιο τεχνικά αδύναμο, κυρίως σε ό,τι αφορά στις εκφράσεις των προσώπων. Νομίζω ότι αν αφιέρωναν λίγο ακόμα χρόνο σε αυτές, το αποτέλεσμα θα ήταν κατά πολύ βελτιωμένο.
Από εκεί και πέρα, τον τελευταίο μήνα νομίζω ότι είδαμε πολλές φορές ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο: έντονη αμφισβήτηση της ισραηλινής επιθετικότητας από εβραίους. Δύσκολα μπορεί να κρίνει κανείς αν οι φωνές αυτές αποτελούν την απαρχή μιας στροφής της στάσης του Ισραήλ απέναντι στους αντιπάλους του ή μία ενορχηστρωμένη προσπάθεια εξιλέωσης του εβραϊκού λαού στα μάτια του (δυτικού κυρίως) κόσμου. Αν ισχύει το δεύτερο, ελπίζω ο κόσμος να μην "τσιμπήσει": τα εγκλήματα πολέμου δεν παραγράφονται με 2-3 "mea culpa".
