Αφορμή για αυτό το post είναι η προσφορά του "Ήχου" για τα δύο samplers της Winter & Winter.
Νομίζω ότι είναι πολύ καλή εισαγωγή στη φιλοσοφία της πολύ ιδιαίτερης δισκογραφικής εταιρίας. Το 50% της έκπτωσης δικαιολογείται, γιατί είναι παλιά (του 1998) επομένως "χάνετε" τα τελευταία 15 χρόνια της ιστορίας της. Όμως έχουν καλή επιλογή, και τα συνιστώ. Έχουν μεγάλα κομμάτια, κι όχι αποσπάσματα των 3 λεπτώ όπως κάτι άλλα sampler. Έχουν και το παλιό πολυτελές κουτί της εταιρίας κι όχι digipack.
To Composed Works έχει συνθέσεις. Ξεκινά και τελειώνει με Biber, πρώτα με βιολί στο τέλος με τρομπέτα. Στο ενδιάμεσο ακούτε μέρος από την 6η σουίτα για σόλο τσέλο του Bach, Satie παιγμένο σε ακορντεόν, ένα σύγχρονο έργο του Kagel για πιάνο, ένα κομμάτι από τρίο του Schubert, ένα χορωδιακό του Part. Όμως περιέχει και μια επιτόπια ηχογράφηση σε εκκλησία της Σαρδηνίας. Και τη διασκευή του Uri Cain στον Βάγνερ από το ηχοτοπίο "Ο Βάγκνερ στη Βιέννη", όπου το σύνολο παίζει σε καφέ της πλατείας του Αγ.Μάρκου με όλο τον περιβάλλοντα θόρυβο.
Το Improvised Works έχει αυτοσχεδιασμούς. Αλλά δεν είναι απαραίτητα αβάντ-γκάρντ. Έχει παραλλαγές σε θέματα των Mingus με το τρίο του Paul Motian, Coleman με Marc Ribot στην κιθάρα, Fats Waller προφανώς σε πιάνο, και βέβαια απόσπασμα από τους αυτοσχεδιασμούς-διασκευές του Uri Caine σε Mahler. Και τρία σύγχρονα έργα των Dave Douglas, Gary Thomas, Ernst Reijsenger.
Δεδομένου ότι η green-way θα έχει περίπτερο στην έκθεση του Ήχου, θα είναι ευκαιρία να τα αποκτήσετε.
--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---
Αν θέλετε να έχετε μια εικόνα σύγχρονων τάσεων της μπαρόκ μουσικής, το πιο πρόσφατο sampler της εταιρίας με τίτλο Baroque Music in the 21st Century είναι μιας πρώτης τάξης ευκαιρία. Bach, Vivaldi, Frescobaldi, Haendel, κ.ά. συνυπάρχουν σε μια συλλογή που ακούγεται πολύ ευχάριστα μονοκόμματα. Το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ, και το έχω μονίμως στο αυτοκίνητο τον τελευταίο καιρό.
--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---
Δεδομένου ότι έχω αρκετούς δίσκους της εταιρίας στη δισκοθήκη μου, να σας γράψω και για κάποιους από αυτούς.
Το Primal Light αποτελεί το πρώτο αφιέρωμα του Uri Cain στον αυστριακό συνθέτη με διασκευές έργων του. Νομίζω ότι είναι ένας εξαιρετικός συνδυασμός τζαζ και κλασικής.
Αντίθετα, ο Gershwin είναι αρκετά τζαζ από μόνος του, οπότε οι αυτοσχεδιασμοί του στο Rhapsody In Blue δεν νομίζω ότι προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερο.
Μπορείτε να διαβάσετε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του μουσικού εδώ
http://www.allaboutjazz.com/uri-cai...i-caine-by-paul-olson.php?page=1#.VGzaYMnLi0w
στην οποια μιλάει και για άλλους δίσκους του.
Το Au Bordel είναι ηχογραφημένο στο ομώνυμο παρισινό καμπαρέ και στα παρασκήνιά του. Καταφέρνει να μεταφέρει αυτούσια την ατμόσφαιρα. Και είναι -για φαντάσου- 100% γαλλικό!
Στο Orient Express ακολουθούμε ένα τρένο από το Παρίσι στην Κωνσταντινούπολη. Πάνω από ένα διακριτικό χαλί με περιβαλλοντικούς θορύβους από σταθμούς και τρένα, ακούμε μουσικές από όλες τις χώρες που περνάει το τρένο. Πολύ αποτελεσματικό στην αναπαράσταση του ταξιδιού, πραγματικά ένα audiofilm κατά την ορολογία της εταιρίας.
Στο The Sidewalks of New York ο Winter προσπαθεί να μεταφέρει το κλίμα της Νέας Υόρκης στην αρχή του 20ου αιώνα. Το κλίμα μεταφέρεται πολύ καλά με τις επιτόπιες ηχογραφήσεις και τους περιβαλλοντικούς ήχους. Αλλά μουσικά δεν με έπεισε όπως τα δυο πρηγούμενα soundfilm.
Τα Brandenburg Concertos είναι φυσικά τα γνωστά του Bach και η ορχήστρα Die Freitagsakademie είναι ορχήστρα με όργανα εποχής που μας δίνει μια ωραία ερμηνεία των έργων. Κι εδώ όμως ο Winter προσθέτει περιβαλλοντικό θόρυβο. Ο δίσκος ξεκινάει με τις άμαξες που φτάνουν σε ένα πάρτυ της εποχής. Και περιλαμβάνει όλο τον θόρυβο των συνδαιτυμόνων, ακόμα και πυροτεχνήματα. Παρότι σε τέτοιες περιστάσεις θα παιζόταν η συγκεκριμένη μουσική στην εποχή της, το αποτέλεσμα με ξένισε.
Αυτό είναι το τελευταίο cd που αγόρασα από την εταιρία και δεν το άκουσα ακόμα ολόκληρο. Και πως θα μπορούσα άλλωστε, αφού είναι πενταπλό. Ότι άκουσα όμως μου άρεσε. Είναι επιτόπιες ηχογραφήσεις από μαγαζιά στην Αβάνα. Πρώτης τάξης πανόραμα της Κουβανέζικης μουσικής.
Ο γιαπωνέζος πιανίστας Fumio Yasuda παίζει 21 δικά του σύντομα κομμάτια με αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα στο Fracture Silence. Αν εξαιρέσουμε κάποια ατονικά ή modal περάσματα θα μπορούσε να είναι και δίσκος που είχε εκδοθεί στην Windham Hill!
Αντιθέτως δεν κατάλαβα On the Path of Death and Life του ιδίου. Αποτελεί το ηχητικό μέρος μιας εγκατάστασης για το πυρηνικό ατύχημα στην Φουκουσίμα. Ίσως στα πλαίσια της εγκατάστασης να δουλεύει, αλλά προσωπικά δεν μου κράτησε το ενδιαφέρον.
Στην ίδια κατηγορία ανήκει και το Crystal Palace. Ο Ernst Reijseger αυτοσχεδίαζει μέσα στη γκαλερί όπου εκθέτονται οι πίνακες του Jerry Zeniuk. Συγγνώμη, αλλά δεν το κατάλαβα.
O Jim Black με το τρίο του μας δίνει έναν straightforward jazz δίσκο στο Actuality. Μου κάνει εντύπωση ότι ενώ τον βρίσκεται σε όλα τα online δισκοπωλεία και οι μουσική τον παίζουν σε τουρνέ αυτή την εποχή δεν πέτυχα καμμία κριτική στο ίντερνετ! Κι όμως πρέπει να έχει πουλήσει αρκετά, γιατί εγώ έχω την β' έκδοση με το digipack.
--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---
Το Anatomy of Disaster είναι η εκδοχή του Berhnard Land στο κλασικό "οι τελευταίες 7 φράσεις του χριστού στον σταυρό". Φυσικά το μόνο κοινό με τον Haydn του 1785 είναι το κουαρτέτο εγχόρδων και η αποσπασματική αναφορά σε φράσεις του έργου στην αρχή κάθε μέρους. Από κει και πέρα ο συνθέτης ακολουθεί τη δικιά του τεχνική που έγκειται σε συνεχείς επαναλήψεις μουσικών φράσεων μέχρι την "καταστοφή" τους. Παρά τον αβαντ-γκαρντ χαρακτήρα του έργου, κατάφερε να με κερδίσει ως σημαντική σύνθεση.
O Teodoro Anzellotti στο Hungarian Diary παίζει στο ακορτνεόν του έργα των Ligeti, Kurtag, Liszt. Μάλιστα τα ανακατεύει μεταξύ τους: Τα Jatekok του Curtag αποτελούν το υπόβαθρο με τα άλλα έργα να παρεμβάλλονται. Παρά το αγγλικό χιούμορ "τζέντλεμαν είναι αυτός ο οποίος ξέρει να παίζει ακορντεόν αλλά δεν το κάνει" δεν βρήκα τις διασκευές των έργων αυτών αταίραστες με το όργανο. Κάθε άλλο. Τώρα αν αντέχετε να τον ακούσετε μονοκόμματα, είναι άλλο θέμα.
Νομίζω ότι είναι πολύ καλή εισαγωγή στη φιλοσοφία της πολύ ιδιαίτερης δισκογραφικής εταιρίας. Το 50% της έκπτωσης δικαιολογείται, γιατί είναι παλιά (του 1998) επομένως "χάνετε" τα τελευταία 15 χρόνια της ιστορίας της. Όμως έχουν καλή επιλογή, και τα συνιστώ. Έχουν μεγάλα κομμάτια, κι όχι αποσπάσματα των 3 λεπτώ όπως κάτι άλλα sampler. Έχουν και το παλιό πολυτελές κουτί της εταιρίας κι όχι digipack.
To Composed Works έχει συνθέσεις. Ξεκινά και τελειώνει με Biber, πρώτα με βιολί στο τέλος με τρομπέτα. Στο ενδιάμεσο ακούτε μέρος από την 6η σουίτα για σόλο τσέλο του Bach, Satie παιγμένο σε ακορντεόν, ένα σύγχρονο έργο του Kagel για πιάνο, ένα κομμάτι από τρίο του Schubert, ένα χορωδιακό του Part. Όμως περιέχει και μια επιτόπια ηχογράφηση σε εκκλησία της Σαρδηνίας. Και τη διασκευή του Uri Cain στον Βάγνερ από το ηχοτοπίο "Ο Βάγκνερ στη Βιέννη", όπου το σύνολο παίζει σε καφέ της πλατείας του Αγ.Μάρκου με όλο τον περιβάλλοντα θόρυβο.
Το Improvised Works έχει αυτοσχεδιασμούς. Αλλά δεν είναι απαραίτητα αβάντ-γκάρντ. Έχει παραλλαγές σε θέματα των Mingus με το τρίο του Paul Motian, Coleman με Marc Ribot στην κιθάρα, Fats Waller προφανώς σε πιάνο, και βέβαια απόσπασμα από τους αυτοσχεδιασμούς-διασκευές του Uri Caine σε Mahler. Και τρία σύγχρονα έργα των Dave Douglas, Gary Thomas, Ernst Reijsenger.
Δεδομένου ότι η green-way θα έχει περίπτερο στην έκθεση του Ήχου, θα είναι ευκαιρία να τα αποκτήσετε.
--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---
Αν θέλετε να έχετε μια εικόνα σύγχρονων τάσεων της μπαρόκ μουσικής, το πιο πρόσφατο sampler της εταιρίας με τίτλο Baroque Music in the 21st Century είναι μιας πρώτης τάξης ευκαιρία. Bach, Vivaldi, Frescobaldi, Haendel, κ.ά. συνυπάρχουν σε μια συλλογή που ακούγεται πολύ ευχάριστα μονοκόμματα. Το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ, και το έχω μονίμως στο αυτοκίνητο τον τελευταίο καιρό.
--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---
Δεδομένου ότι έχω αρκετούς δίσκους της εταιρίας στη δισκοθήκη μου, να σας γράψω και για κάποιους από αυτούς.
Το Primal Light αποτελεί το πρώτο αφιέρωμα του Uri Cain στον αυστριακό συνθέτη με διασκευές έργων του. Νομίζω ότι είναι ένας εξαιρετικός συνδυασμός τζαζ και κλασικής.
Αντίθετα, ο Gershwin είναι αρκετά τζαζ από μόνος του, οπότε οι αυτοσχεδιασμοί του στο Rhapsody In Blue δεν νομίζω ότι προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερο.
Μπορείτε να διαβάσετε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του μουσικού εδώ
http://www.allaboutjazz.com/uri-cai...i-caine-by-paul-olson.php?page=1#.VGzaYMnLi0w
στην οποια μιλάει και για άλλους δίσκους του.
Το Au Bordel είναι ηχογραφημένο στο ομώνυμο παρισινό καμπαρέ και στα παρασκήνιά του. Καταφέρνει να μεταφέρει αυτούσια την ατμόσφαιρα. Και είναι -για φαντάσου- 100% γαλλικό!
Στο Orient Express ακολουθούμε ένα τρένο από το Παρίσι στην Κωνσταντινούπολη. Πάνω από ένα διακριτικό χαλί με περιβαλλοντικούς θορύβους από σταθμούς και τρένα, ακούμε μουσικές από όλες τις χώρες που περνάει το τρένο. Πολύ αποτελεσματικό στην αναπαράσταση του ταξιδιού, πραγματικά ένα audiofilm κατά την ορολογία της εταιρίας.
Στο The Sidewalks of New York ο Winter προσπαθεί να μεταφέρει το κλίμα της Νέας Υόρκης στην αρχή του 20ου αιώνα. Το κλίμα μεταφέρεται πολύ καλά με τις επιτόπιες ηχογραφήσεις και τους περιβαλλοντικούς ήχους. Αλλά μουσικά δεν με έπεισε όπως τα δυο πρηγούμενα soundfilm.
Τα Brandenburg Concertos είναι φυσικά τα γνωστά του Bach και η ορχήστρα Die Freitagsakademie είναι ορχήστρα με όργανα εποχής που μας δίνει μια ωραία ερμηνεία των έργων. Κι εδώ όμως ο Winter προσθέτει περιβαλλοντικό θόρυβο. Ο δίσκος ξεκινάει με τις άμαξες που φτάνουν σε ένα πάρτυ της εποχής. Και περιλαμβάνει όλο τον θόρυβο των συνδαιτυμόνων, ακόμα και πυροτεχνήματα. Παρότι σε τέτοιες περιστάσεις θα παιζόταν η συγκεκριμένη μουσική στην εποχή της, το αποτέλεσμα με ξένισε.
Αυτό είναι το τελευταίο cd που αγόρασα από την εταιρία και δεν το άκουσα ακόμα ολόκληρο. Και πως θα μπορούσα άλλωστε, αφού είναι πενταπλό. Ότι άκουσα όμως μου άρεσε. Είναι επιτόπιες ηχογραφήσεις από μαγαζιά στην Αβάνα. Πρώτης τάξης πανόραμα της Κουβανέζικης μουσικής.
Ο γιαπωνέζος πιανίστας Fumio Yasuda παίζει 21 δικά του σύντομα κομμάτια με αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα στο Fracture Silence. Αν εξαιρέσουμε κάποια ατονικά ή modal περάσματα θα μπορούσε να είναι και δίσκος που είχε εκδοθεί στην Windham Hill!
Αντιθέτως δεν κατάλαβα On the Path of Death and Life του ιδίου. Αποτελεί το ηχητικό μέρος μιας εγκατάστασης για το πυρηνικό ατύχημα στην Φουκουσίμα. Ίσως στα πλαίσια της εγκατάστασης να δουλεύει, αλλά προσωπικά δεν μου κράτησε το ενδιαφέρον.
Στην ίδια κατηγορία ανήκει και το Crystal Palace. Ο Ernst Reijseger αυτοσχεδίαζει μέσα στη γκαλερί όπου εκθέτονται οι πίνακες του Jerry Zeniuk. Συγγνώμη, αλλά δεν το κατάλαβα.
O Jim Black με το τρίο του μας δίνει έναν straightforward jazz δίσκο στο Actuality. Μου κάνει εντύπωση ότι ενώ τον βρίσκεται σε όλα τα online δισκοπωλεία και οι μουσική τον παίζουν σε τουρνέ αυτή την εποχή δεν πέτυχα καμμία κριτική στο ίντερνετ! Κι όμως πρέπει να έχει πουλήσει αρκετά, γιατί εγώ έχω την β' έκδοση με το digipack.
--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---
Το Anatomy of Disaster είναι η εκδοχή του Berhnard Land στο κλασικό "οι τελευταίες 7 φράσεις του χριστού στον σταυρό". Φυσικά το μόνο κοινό με τον Haydn του 1785 είναι το κουαρτέτο εγχόρδων και η αποσπασματική αναφορά σε φράσεις του έργου στην αρχή κάθε μέρους. Από κει και πέρα ο συνθέτης ακολουθεί τη δικιά του τεχνική που έγκειται σε συνεχείς επαναλήψεις μουσικών φράσεων μέχρι την "καταστοφή" τους. Παρά τον αβαντ-γκαρντ χαρακτήρα του έργου, κατάφερε να με κερδίσει ως σημαντική σύνθεση.
O Teodoro Anzellotti στο Hungarian Diary παίζει στο ακορτνεόν του έργα των Ligeti, Kurtag, Liszt. Μάλιστα τα ανακατεύει μεταξύ τους: Τα Jatekok του Curtag αποτελούν το υπόβαθρο με τα άλλα έργα να παρεμβάλλονται. Παρά το αγγλικό χιούμορ "τζέντλεμαν είναι αυτός ο οποίος ξέρει να παίζει ακορντεόν αλλά δεν το κάνει" δεν βρήκα τις διασκευές των έργων αυτών αταίραστες με το όργανο. Κάθε άλλο. Τώρα αν αντέχετε να τον ακούσετε μονοκόμματα, είναι άλλο θέμα.
perator: