Ζωή και επιβίωση. Η άλλη όψη του νομίσματος.

[Μελίδης Μιχάλης]

Είναι μεσημέρι. Έξω από το μαγαζί μου περνάει κάποιος γέροντας ρακένδυτος.
Μου κίνησε το ενδιαφέρον και τον παρακολουθώ. Πάει στον κάδο των σκουπιδιών. Ψάχνει.
Βγαίνω έξω πηγαίνω κοντά του και τον ρωτάω: " τι ψάχνεις ρε πατέρα μου; "
Με κοιτάει αλλά δεν μου μιλάει και ξαναψάχνει. Είχα επάνω μου ένα κέρμα των 2 ευρώ. Του το δίνω το κοιτάει και φεύγει.
Λυπάμαι που δεν είχα άλλα κέρματα. Μετά από 5 λεπτά παίρνω τη μοτοσυκλέτα μου για να φύγω.
Μόλις 30 - 40 μέτρα πιο κάτω στη γωνία έχει ένα μίνι μάρκετ και βλέπω τον γέροντα να βγαίνει από κει.
Κρατάει μια σακούλα. Σταματάω και τον βλέπω. Έχει πάρει δύο ψωμιά και από το ένα κόβει ένα κομμάτι και κάθεται στο πεζούλι και τρώει.
Σκέφτομαι ότι με τα δύο, ασήμαντα για μένα, ευρώ αυτός ο άνθρωπος θα έχει να φάει ψωμί για δύο μέρες.
Δεν φταίω εγώ για την κατάληξή του. Ίσως και να πληρώνει παλιές αμαρτίες. Όμως ντράπηκα σαν να έφταιγα εγώ γι´αυτό το θέαμα.
Σκέφτηκα ότι ακόμη κι αν είναι αμαρτωλός και πληρώνει το τίμημα, αφού έφτασε ως εδώ, τιμωρήθηκε αρκετά.
Του αξίζει πλέον λίγη ανθρωπιά. Και στοιχίζει τόσο λίγο.

 

[Μπελλος Ευαγγελος]

Είναι μεσημέρι. Έξω από το μαγαζί μου περνάει κάποιος γέροντας ρακένδυτος.
Μου κίνησε το ενδιαφέρον και τον παρακολουθώ. Πάει στον κάδο των σκουπιδιών. Ψάχνει.
Βγαίνω έξω πηγαίνω κοντά του και τον ρωτάω: " τι ψάχνεις ρε πατέρα μου; "
Με κοιτάει αλλά δεν μου μιλάει και ξαναψάχνει. Είχα επάνω μου ένα κέρμα των 2 ευρώ. Του το δίνω το κοιτάει και φεύγει.
Λυπάμαι που δεν είχα άλλα κέρματα. Μετά από 5 λεπτά παίρνω τη μοτοσυκλέτα μου για να φύγω.
Μόλις 30 - 40 μέτρα πιο κάτω στη γωνία έχει ένα μίνι μάρκετ και βλέπω τον γέροντα να βγαίνει από κει.
Κρατάει μια σακούλα. Σταματάω και τον βλέπω. Έχει πάρει δύο ψωμιά και από το ένα κόβει ένα κομμάτι και κάθεται στο πεζούλι και τρώει.
Σκέφτομαι ότι με τα δύο, ασήμαντα για μένα, ευρώ αυτός ο άνθρωπος θα έχει να φάει ψωμί για δύο μέρες.
Δεν φταίω εγώ για την κατάληξή του. Ίσως και να πληρώνει παλιές αμαρτίες. Όμως ντράπηκα σαν να έφταιγα εγώ γι´αυτό το θέαμα.
Σκέφτηκα ότι ακόμη κι αν είναι αμαρτωλός και πληρώνει το τίμημα, αφού έφτασε ως εδώ, τιμωρήθηκε αρκετά.
Του αξίζει πλέον λίγη ανθρωπιά. Και στοιχίζει τόσο λίγο.

Μπραβο σου !!!!

εγω προχτες ντραπηκα να δωσω σε εναν κουλο 50 σεντς ....... μεσα στο κοσμο !!!!!

ακομα το σκεφτομαι και ντρεπομαι πιο πολυ .......




απο δω και περα οτι εχω θα δινω σε αυτους που βλεπω οτι δεν παριστανουν θεατρο .....

 

[PETRAN]

Αχ ρε Μιχάλη μακάρι όλος ο κόσμος να σκεφτόταν σαν εσένα..
Υπάρχουν πολλοί συνάνθρωποι μας που υποφέρουν..
Άλλοι γιατί δεν έχουν ένα πιάτο φαγητό άλλοι γιατί δεν έχουν που να μείνουν..
Και πόσοι ακόμα με κάθε λογής προβλήματα που περιφέρονται αβοήθητοι στους δρόμους..
Όπως και να'χει όμως είναι θέμα ανθρωπιάς..
Πρέπει να συμπάσχουμε με κάποιους συνανθρώπους μας γιατί το έχουν πραγματικά ανάγκη..(άσχετα αν μερικοί το έχουν κάνει επάγγελμα!)
Δεν θα σου λείψουν αυτά τα δύο ευρώ όμως όπως πολύ σωστά είπες για εκείνον ήταν το φαγητό του για τις δύο επόμενες ημέρες...
Και πάλι μπράβο σου και στον καθένα απο όλους εμάς που δίνουμε λίγη χαρά(τι τραγικό, να χαίρεσαι στην ζωή σου έστω επειδή σε λυπήθηκε κάποιος και σου έδωσε 2 ευρώ για να πάρεις λίγο ψωμί! Θεέ μου..) με κάτι τέτοιες μικρές κινήσεις που για εμάς μπορεί να μην σημαίνουν τίποτα αλλά για άλλους είναι θέμα καθημερινής επιβίωσης!

 

[ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΤΑΣΟΣ]

Δεν χρειάζεται να πω τα αυτονόητα για τον Μιχάλη.

Γιατί άραγε να είναι τόσο δύσκολο να βάλουμε το χέρι στην τσέπη και να δώσουμε λίγα χρήματα σε κάποιον που τα έχει ανάγκη, την στιγμή που τα σκορπάμε εδώ κι εκεί πολλές φορές σε ανούσια πράγματα; Δύσκολα πράγματα.....

 

[Μελίδης Μιχάλης]

Κι έχω 2 προβολείς και θέλω άλλον τρομάρα μου.
Ά να χαθώ.

 

[Maverick]

Δεν υπάρχει θέμα, μην αγχώνεστε.
Δυο τρείς Bill Gates ακόμα και το λύσαμε το πρόβλημα....

 

[Γιώργος Κυριακαράκος]

Aχχχ...έχω σταματήσει πια να δίνω χρήματα. Όταν δω κάποιον συνάνθρωπο σε ανάγκη προτιμώ να του πάρω κάτι άμεσα και ας μου κοστίσει και μερικά λεπτά από το χρόνο μου. Μια τυρόπιτα, ένα κουλούρι κάτι τέτοιο.
Άστεγοι, ζητιάνοι, συνάνθρωποί μας σε ανάγκη. Είναι πολύ και το κακό είναι ότι αυξάνονται. Και ναι πολλές φορές είναι δικό τους το φταίξιμο και έχουν φτάσει σε αυτή την τραγική κατάσταση. Όμως υπάρχουν και αρκετές περιπτώσεις που την ευθύνη δεν την έχουν αποκλειστικά εκείνοι. Αυτό είναι το επίπεδο του πολιτισμού μας. Μια βραδινή βόλτα από Ομόνοια, Μεταξουργείο, πλατεία Γκοτζιά, Κουμουνδούρου κλπ θα πείσει τον οποιοδήποτε για το μέγεθος του προβλήματος. Είναι οι παράπλευρες απώλειες του οικονομικού μας συστήματος. Το κακό είναι ότι στην ουσία δεν κάνουμε τίποτα, αφήνουμε σαν κοινωνία τους αριθμούς αυτών των ανθρώπων να αυξάνουν και το πολύ πολύ κάνουμε και καμιά φιλανθρωπία για να νιώσουμε λίγο καλύτερα πριν κλείσουμε τα μάτια για να κοιμηθούμε το βράδυ στο ζεστό μας κρεβατάκι. Δυστυχώς ο ατομικισμός είναι νόρμα επιβίωσης στις μέρες μας. Όλοι μας φταίμε για τον κόσμο αυτό…

 

[Elena K]

Δεν φταίω εγώ για την κατάληξή του. Ίσως και να πληρώνει παλιές αμαρτίες. Όμως ντράπηκα σαν να έφταιγα εγώ γι´αυτό το θέαμα.
Σκέφτηκα ότι ακόμη κι αν είναι αμαρτωλός και πληρώνει το τίμημα, αφού έφτασε ως εδώ, τιμωρήθηκε αρκετά.
Του αξίζει πλέον λίγη ανθρωπιά. Και στοιχίζει τόσο λίγο.

Το σκέφτομαι συχνά κι εγώ.
Ξοδεύουμε τόσα σε υλικά αγαθά όταν αλλού πεθαίνουν για μια σταγόνα νερό!
Γι αυτό εμένα οι πολυτέλειες με κάνουν να νιώθω φοβερές ενοχές.

Όσο για το αν είναι κάποιος "αμαρτωλός" και πληρώνει το τίμημα, ποιός από μας είναι τέλειος;
Καμιά φορά βλέπουμε κάποιον σε άθλια κατάσταση και λέμε "αφού είναι αλκοολικός, δεν το ήξερε πώς θα καταλήξει; Καλά να πάθει, ας πρόσεχε".
Εμείς όμως, οι πιο "βολεμένοι" γιατί επιτρέπεται να κάνουμε πιο πολλά λάθη χωρίς να πέσουμε στην αθλιότητα;
Η ζωή είναι άδικη και αυτό δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει, όση ανθρωπιστική βοήθεια κι αν δώσουμε, όσα κομμουνιστικά καθεστώτα και αν εγκαθιδρύσουμε. Μπορούμε όμως να νιώθουμε καλύτερα με τον εαυτό μας όταν την ανακουφίζουμε.

 

[Λαμπαδαριου Παναγιωτης]

Και εγω εχω σταματησει να δινω λεφτα αλλα πιστευω οτι λειτουργει το υποσυνηδητο μας γι αυτο. Τελευταια φορα δεν εδωσα λεφτα αλλα πηρα ενα πακετο τσιγαρα σε καποιον που μου ζητησε απλως ενα τσιγαρο. Αλλα βλεποντας οτι πολλοι ανθρωποι το κανουν πλεον σαν επαγγελμα και οχι απο αναγκη (και δυστυχως ειναι πολλοι αυτοι) το μυαλο πλεον τους κατατασει ολους στο ιδιο καζανι (ασχετως αν μετα το σκεφτομαι και λεω οτι εκανα λαθος), την κρισιμη στιγμη ετσι το βλεπω.

 

[πανκροκ]

μαζι με τα ξερα καιγονται και τα χλωρα.

οταν εχεις δει ζητιανο να φευγει με μεταχειρισμενη μερσεντες η ρακοσυλλεκτες που γεμιζουν το σπιτι τους σκουπιδια απο συνηθεια εχοντας τα λεφτα κατω απο το στρωμα τους ε δε θελεις και πολυ να απογοητευτεις.

καλως η κακως οι περισσοτεροι το κανουν επαγγελμα.
και δεν τους ξεχωριζεις απο αυτους που το εχουν αναγκη...