Re: Μπορεις να πεταξεις 4 ψυχες στα σκουπιδια? Κι ομως μπορεις....
Καταρχήν περί χαρακτηρισμών επειδή πολύ θέμα έγινε απ'το πουθενά, ο άνθρωπος περιέγραψε κομψα τον όρο "γεροντοκόρη", του οποίου τα αρνητικά στοιχεία μια χαρά αποτυώνονται στη συμπεριφορά της εν λόγω. Μην κάνουμε τώρα την τρίχα τριχιά πάλι.
Όσο για το γεγονός...
έζησα ακριβώς το ίδιο κάποια χρόνια πριν στο χωριό μου, όπου έβγαλα απ'τα σκουπίδια 3 γατάκια (σε ΔΕΜΕΝΗ σακούλα, ο τύπος φοβόταν μην πάει και ξεφύγουν τα νεογνά), επειδή έτυχε και άκουσα το κλάμα. Δυστυχώς το ένα επέζησε τελικά, η μάνα κανείς δεν ήξερε που ήταν (μπορεί να βρήκε "άλλο τρόπο" να την κανονίσει), και τα ταιζαμε γάλα με συριγγες, που ίσα ίσα έμπαιναν στα στοματάκια.
Δυστυχώς (και μην πέσετε πάλι να με φάτε ότι ισοπεδώνω), στα χωριά η έννοια της ζωής ενός ζώου είναι τελείως διαφορετική από ότι στις πόλεις. Εκεί το ζώο αν δεν είναι χρήσιμο δεν αξίζει να ζει, πόσο μάλλον όταν πρέπει να το ταίζεις.
ΥΓ Στο χωριό πάω 2-3 φορές το χρόνο. Ο γείτονας έχει έναν σκύλο. Κάθε φορά που με βλέπει, κατουριέται απ'τη χαρά του γιατί ξέρει ότι του φέρνω κάτι καλό να φάει. Είναι δεμένος σε 3 τετραγωνικά μέτρα μόνιμα, εδώ και χρόνια, και τρέφεται μόνο με μπαγιάτικο ψωμί.
Μια φορά που είπα με καλό τρόπο πάντα στο γείτονα να τον αφήσει λίγο να ξεμουδιάσει, μου'πε ότι θα του φάει τις κότες και μετά θα πρέπει να τον μπουμπουνίσει.
Τα βιώματα είναι διαφορετικά, και όσο κι αν για μας κάποια πράγματα είναι αυτονόητα, δε μπορείς να τους αλλάξεις τις απόψεις.
Καταρχήν περί χαρακτηρισμών επειδή πολύ θέμα έγινε απ'το πουθενά, ο άνθρωπος περιέγραψε κομψα τον όρο "γεροντοκόρη", του οποίου τα αρνητικά στοιχεία μια χαρά αποτυώνονται στη συμπεριφορά της εν λόγω. Μην κάνουμε τώρα την τρίχα τριχιά πάλι.
Όσο για το γεγονός...
έζησα ακριβώς το ίδιο κάποια χρόνια πριν στο χωριό μου, όπου έβγαλα απ'τα σκουπίδια 3 γατάκια (σε ΔΕΜΕΝΗ σακούλα, ο τύπος φοβόταν μην πάει και ξεφύγουν τα νεογνά), επειδή έτυχε και άκουσα το κλάμα. Δυστυχώς το ένα επέζησε τελικά, η μάνα κανείς δεν ήξερε που ήταν (μπορεί να βρήκε "άλλο τρόπο" να την κανονίσει), και τα ταιζαμε γάλα με συριγγες, που ίσα ίσα έμπαιναν στα στοματάκια.
Δυστυχώς (και μην πέσετε πάλι να με φάτε ότι ισοπεδώνω), στα χωριά η έννοια της ζωής ενός ζώου είναι τελείως διαφορετική από ότι στις πόλεις. Εκεί το ζώο αν δεν είναι χρήσιμο δεν αξίζει να ζει, πόσο μάλλον όταν πρέπει να το ταίζεις.
ΥΓ Στο χωριό πάω 2-3 φορές το χρόνο. Ο γείτονας έχει έναν σκύλο. Κάθε φορά που με βλέπει, κατουριέται απ'τη χαρά του γιατί ξέρει ότι του φέρνω κάτι καλό να φάει. Είναι δεμένος σε 3 τετραγωνικά μέτρα μόνιμα, εδώ και χρόνια, και τρέφεται μόνο με μπαγιάτικο ψωμί.
Μια φορά που είπα με καλό τρόπο πάντα στο γείτονα να τον αφήσει λίγο να ξεμουδιάσει, μου'πε ότι θα του φάει τις κότες και μετά θα πρέπει να τον μπουμπουνίσει.
Τα βιώματα είναι διαφορετικά, και όσο κι αν για μας κάποια πράγματα είναι αυτονόητα, δε μπορείς να τους αλλάξεις τις απόψεις.