Re: 54o Φεστιβαλ Κινηματογραφου Θεσσαλονικης
τι αν πω αφου τα ειπες/εγραψες ολα..
τωρα ειδα και το νημα..
Υπαρχει και το festivalscope βεβαια..
ξεχασα και το Bad hair το ηταν πολυ καλο! καλα και αλλα ξεχασα σιγουρα.
το πιο ενδιαφερον ειναι οτι στο τελος καθε φεστιβαλ νομιζεις οτι εχεις δει ταινια lynch μιας και τα μπερδεύεις.. οποτε οποιος εν αγωνιάς περιμενει την νεα του ταινια δεν εχει παρα να παρακολουθει 4-5 ταινιες την ημερα σε φεστιβαλ για 10 μερες συνεχόμενα.. αρκει βεβαια να ειναι άνεργος, φοιτητής, χασομέρης, εύπορος, ή απλα να εχει παρει άδεια απο την δουλειά του..
Το Jin, ειναι μια ακρως κινηματογραφικη και αισθαντική ταινια οπου δουλευει με την εικονα, (εχει και καποια συμβολα αλλα πρωτίστως χρησιμοποιούνται ως εκφραστικά στοιχεία) τον ηχο και τις σχεσεις που δημιουργούν, μακρια απο τις επιρροές του θεατρου, την υποκριτική, τα καλογραμμένα σενάρια, -οπου πολλοί μεσα στην αγωνια τους να κατανοήσουν, γιατι δεν τους άρεσε μια ταινια, θεωρούν οτι υπαίτιο ηταν το σεναριο.. ενω με το ιδιο σεναριο, σε 10 σκηνοθετες, θα εχουμε 10 τελείως διαφορετικές ταινιες..
Δεν ειναι ο καθαρος κινηματογραφος ενος Brakhage, ουτε εχει την ποιηση των tableau vivant του Parajanov, αλλα ειναι πιο κοντα σε αυτο που πίστευε και δούλευε ο Bergaman και βέβαια αρκετοί αλλοι πριν απο αυτων, "I want audiences to feel, to sense my films. This to me is much more important than their understanding them."
Οπου δυστυχώς καθε ατάλαντος σκηνοθέτης εχει καταχραστεί για να δικαιολογησει την κακοτεχνία του.
Απο την αλλη εχουμε μια ΛΑΜΠΡΗ ταινια "like father, like son" του εξαίρετου Hirokazu Koreeda, οπου ναι μεν γνωριζει πολυ καλα τα παιδια και τον τροπο που λειτουργούν απο προηγούμενα αριστουργηματα του, οποτε δημιουργει σε safe πεδιο, ομως εχει δουλεψει το καθε πλανο, την καθε κινηση της καμερας, την τοποθετηση και ιδιοτητα των χαρακτηρων, αλλα και των αντικειμένων στο χωρο, τοσο αριστοτεχνικα, οπου παρακολουθεις καθηλωμένος και μαγεμένος απο την ευαισθησία και την ευφυια του, αρκει βεβαια να υπαρχει η διάθεση και η ανάλογη ευαισθησία του θεατη να τα ανακάλυψη. Αν και σχολιαζει καποιες στιγμες το θεμα του, σου αφηνει χώρο για τα δικά σου συναισθήματα και σκέψεις. Εξαλλου το χειροτερο που μπορει να κανει ενας σκηνοθετης ειναι να σε δασκαλέψει, θεωρωντας τον ευατο του δασκαλο και τον θεατη μαθητη.. και εδω ερχεται το αριστουργηματικο KES
Στον αντιποδα υπαρχει το
τι αν πω αφου τα ειπες/εγραψες ολα..
τωρα ειδα και το νημα..
Υπαρχει και το festivalscope βεβαια..
ξεχασα και το Bad hair το ηταν πολυ καλο! καλα και αλλα ξεχασα σιγουρα.
το πιο ενδιαφερον ειναι οτι στο τελος καθε φεστιβαλ νομιζεις οτι εχεις δει ταινια lynch μιας και τα μπερδεύεις.. οποτε οποιος εν αγωνιάς περιμενει την νεα του ταινια δεν εχει παρα να παρακολουθει 4-5 ταινιες την ημερα σε φεστιβαλ για 10 μερες συνεχόμενα.. αρκει βεβαια να ειναι άνεργος, φοιτητής, χασομέρης, εύπορος, ή απλα να εχει παρει άδεια απο την δουλειά του..
Το Jin, ειναι μια ακρως κινηματογραφικη και αισθαντική ταινια οπου δουλευει με την εικονα, (εχει και καποια συμβολα αλλα πρωτίστως χρησιμοποιούνται ως εκφραστικά στοιχεία) τον ηχο και τις σχεσεις που δημιουργούν, μακρια απο τις επιρροές του θεατρου, την υποκριτική, τα καλογραμμένα σενάρια, -οπου πολλοί μεσα στην αγωνια τους να κατανοήσουν, γιατι δεν τους άρεσε μια ταινια, θεωρούν οτι υπαίτιο ηταν το σεναριο.. ενω με το ιδιο σεναριο, σε 10 σκηνοθετες, θα εχουμε 10 τελείως διαφορετικές ταινιες..
Δεν ειναι ο καθαρος κινηματογραφος ενος Brakhage, ουτε εχει την ποιηση των tableau vivant του Parajanov, αλλα ειναι πιο κοντα σε αυτο που πίστευε και δούλευε ο Bergaman και βέβαια αρκετοί αλλοι πριν απο αυτων, "I want audiences to feel, to sense my films. This to me is much more important than their understanding them."
Οπου δυστυχώς καθε ατάλαντος σκηνοθέτης εχει καταχραστεί για να δικαιολογησει την κακοτεχνία του.
Απο την αλλη εχουμε μια ΛΑΜΠΡΗ ταινια "like father, like son" του εξαίρετου Hirokazu Koreeda, οπου ναι μεν γνωριζει πολυ καλα τα παιδια και τον τροπο που λειτουργούν απο προηγούμενα αριστουργηματα του, οποτε δημιουργει σε safe πεδιο, ομως εχει δουλεψει το καθε πλανο, την καθε κινηση της καμερας, την τοποθετηση και ιδιοτητα των χαρακτηρων, αλλα και των αντικειμένων στο χωρο, τοσο αριστοτεχνικα, οπου παρακολουθεις καθηλωμένος και μαγεμένος απο την ευαισθησία και την ευφυια του, αρκει βεβαια να υπαρχει η διάθεση και η ανάλογη ευαισθησία του θεατη να τα ανακάλυψη. Αν και σχολιαζει καποιες στιγμες το θεμα του, σου αφηνει χώρο για τα δικά σου συναισθήματα και σκέψεις. Εξαλλου το χειροτερο που μπορει να κανει ενας σκηνοθετης ειναι να σε δασκαλέψει, θεωρωντας τον ευατο του δασκαλο και τον θεατη μαθητη.. και εδω ερχεται το αριστουργηματικο KES
Στον αντιποδα υπαρχει το
"ραγισμενες καρδιες" ...
Last edited:
