Νah!
Δεν λέω αυτό.
Λέω ότι δεν πειράζει.
Όσο υπάρχουν άνθρωποι, όλα καλά.
Αλλά δεν είναι για πάντα.
Ούτε εμείς είμαστε για πάντα. Και αυτό είναι καλά καμωμένο.
Και να λείψουμε όμως, στην ουσία δεν θα χαθούμε.
Είτε το πάρεις κατά τον Πλάτωνα, είτε πνευματικά, είτε κβαντικά.
Ολα είναι ΟΚ. Why worry?
Το ξερω οτι καποτε θα εξαφανιστουν οι ανθρωποι (homo sapiens).
Οτι ισχυσε για ολα τα οργανικα ειδη θα ισχυσει και για μας.
Ερχονται, ακμαζουν και .... εκλειπουν. Απο καταβολης κοσμου.
Ομως, σαν συνειδηση, ΠΟΤΕ δεν θα νιωσω ανετα, οικεια, αρμονικα με αυτην την διαπιστωση.
Ειναι φοβερη ειρωνια και επαρση (απο τις θρησκειες ισως ?) οτι ο ΘΑΝΑΤΟΣ, η παυση της συνειδησης σου
ειναι ΟΚ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΚ .... πως μπορει να ειναι Ok, μια υπαρξη να περναει στην ανυπαρξια ?
Ολα αυτα ειναι ευφυολογηματα και επαρσεις της ανθρωπινης αντιληψης ωστε να ξεπερασει
το προφανες > οτι δεν αποδεχεται τον Θανατο, το τελος της Ζωης. Αν υπαρχει και αλλη ζωη
αυτο ειναι αλλο θεμα .... αλλα η Ζωη ειναι Υπαρξη και ο Θανατος Ανυπαρξια.
Το ΑΝ δεν θα χαθουμε (επειδη ειμαστε αποθηκευμενοι για παντα στο νημα του Χρονου
που ως γνωστον, δεν καταστρεφεται) αυτο θα ειναι μια ταινια ... που γραφτηκε ... ΑΠΑΞ
και μονο να ξαναπαιχθει μπορει. Αρα κατα μια εννοια ... ειναι ΝΕΚΡΗ κασσετα. Το song list
ειναι γνωστο και απαραλλαχτο. Και ποιος θα το ακουει συνεχεια ? Αυτος που το εζησε ?
Εργο κλειστης διαδρομης = μηδεν.
Αλλα αναγνωριζω ... οτι τουλαχιστον στο ιστορικο πλαισιο που ζω, δεν μπορει να γινει τιποτα δραματικο.
Οποτε, δεν θα μαι ο μοναδικος που θα χαθει. Θα χαθουν πολυ αξιολογοτεροι απο μενα. Αν αυτο προσφερει
μια ανακουφιση (... που δεν προσφερει γιατι ο καθενας ειναι μοναδικος, οσο υποδεεστερος και αν ειναι).
Οποτε .... ισως .... εχεις λιγο δικιο στην τελευταια φραση (και μονο την τελευταια)
Γιατί δεν αφήνεσαι. Το φοβάσαι, δεν το θέλεις.
Είναι μέσα σου όμως και στο χέρι σου.
Είσαι εξαιρετικά υπερβατικός, απλά δεν το ξέρεις.
Υπερβατικος μπορει να ειμαι (η να μην ειμαι) αλλα οχι απο επιλογη η βιτσιο η σνομπισμο η σκερτσο η χομπυ.
Υπερβατικος αρχισα να γινομαι οσο περνουσαν τα χρονια (κυριως μετα τα 30-35) και εβλεπα οτι δεν ειχα
ολοκληρη την ζωη μπροστα μου. Οταν αρχισα να μετραω την ζωη μου σε κλασματα ανω του 1/2 ... !!!!!
Εαν για οποιοδηποτε λογο .... παρεμενα στα 10 .... ΜΗΔΕΝ υπερβατικοτητα ο Μανωλακης !
Ενα φτυαρακι και ενα κουβαδακι, ο Μανωλακης ... και μια παραλια με χρυσαφενια αμμο. Ουτε καν
τα αστρα στον ουρανο δεν θα μετρουσα (hardest thing to say). Εκει να δεις "υπερβατικοτητα".
Με ολοκληρο το μηκος της ζωης μου μπροστα .... καμια διαθεση για υπερβατικη σκεψη. Ουτε γραμμαριο.
Στα 50, ΞΕΡΩ πια .... γιατι το ριξα στην φιλοσοφια και τον υπερβατισμο και κανεις δεν μπορει να με
μανιπιουλαρει στο ποσο ξενο ειναι κατι τοσο οικειο ... οι εγγενεις λαχταρες ... δεν ξεχαστηκαν ΠΟΤΕ.