Ναι, εδώ και 3 μέρες το έχω.
Εντυπώσεις;
Λοιπόν, εδώ και 15 χρόνια είχα το rega planar 3. Μέσα σε αυτά τα 15 χρόνια και ιδιαίτερα το τελευταία 5 είχα αρχίσει τις μετατροπές – αναβαθμίσεις του. Μεταξύ άλλων και πιο σημαντικές ήταν η ανακαλωδίωση του rb300 με incognito, η προσθήκη silent base και η τοποθέτηση acrylic platter. Κατάφερα να έχω ήσυχο άκουσμα με τις grado που έχω. Παλαιότερα είχα την sonata, τώρα την master και οι δύο Statement – 0,4V και αναπληρωματική Grado gold. Ο σχετικός βόμβος από το μοτέρ δεν είναι ιδιαίτερο πρόβλημα, ίσως και αμελητέο, διότι είναι αισθητός μονάχα προς το τέλος του δίσκου και σε υψηλή, πολύ υψηλή, ένταση και όταν δεν υπάρχει μουσική στα αυλάκια του βινυλίου.
Μέχρι την Sonata όλα κυλούσαν ομαλά. Όλα ήταν εκεί. Μουσικότητα, πρίμα, μεσαίες, μπάσα, όλα ο.κ. Έχω και το phono της grado – τέλειο ταίριασμα.
Όταν όμως πήρα πριν δύο χρόνια την master η οποία τριγυρνάει το χιλιάρικο, κάτι άρχισε να μου τρώει τα αυτιά. Αυτό που άκουγα, δεν δικαιολογούσε την διαφορά τιμής από την sonata. Η master φώναζε για άλλο πλατό.
Και ΝΑΙ πριν 3 μέρες ήρθε ταχυδρομικώς το Arezzo του Stuart Michel. Κράτησα τον rb300 και του άλλαξα το αντίβαρο με το Harmonic Level Counterweight Upgrade σύμφωνα με την πρόταση του Stuart. Αφότου το έστησα και άρχισα να βάζω δίσκους πάνω του κατάλαβα την αξία της Grado Master. Το πικάπ εξαφανίστηκε. Επιτέλους ακούω την μουσική και όχι τα μηχανήματα. Η μουσική βγήκε από τα Chario Syntar 200 T και χύθηκε στον χώρο εξαφανίζοντας τα. Μπάσο στιβαρό και ξεκάθαρο, μεσαίες γλυκά φυσικές και διαυγή πλούσια πρίμα. Φυσικός ήχος, ζωντανός. Ακόμα και τα σκρατς κάποιων στραπατσαρισμένων δίσκων δεν ενοχλούν. Η μουσική τα υπερκαλύπτει.
Δεν έχω εμπειρία από πανάκριβα συστήματα, ούτε αλλάζω τα μηχανήματα μου κάθε τρίμηνο ή εξάμηνο, αλλά αναρωτιέμαι γιατί να δώσω παραπάνω από χίλια ευρώ που έδωσα μαζί με τα ταχυδρομικά έξοδα; Σίγουρα οπτικά φαίνεται και μουσικά ακούγεται σαν πικάπ διπλάσιας και όχι μόνο, τιμής. Έτσι εκτιμώ εγώ το αποτέλεσμα που πήρα. Δεν μου κάνει καρδιά να κλείσω το πικάπ και να πάω για ύπνο….
Αυτή τη φορά ο Stuart Michel προσφέρει στους βινυλιάκηδες ένα δώρο. Εγώ πάντως ενθουσιάστηκα.
