| Imdb | Wikipedia |
Η ταινια ειναι ενας θριαμβος της τεχνικης πανω στο υλικο.Ενα διαρκες traveling της καμερας ("Γκονταρικα" κρατημενης στο χερι)απο την αρχη μεχρι το τελος,που ακολουθει τον πρωταγωνιστη και με τους υπολοιπους ηθοποιους να μπαινουν στο πλανο (σαν τη σκηνη στο κλαμπ απο τα Καλα Παιδια).Το αποτελεσμα ειναι εξαιρετικο,το timing ειναι αψογο και ο ρυθμος παρα πολυ καλος.Η συνοδεια του,εξαιρετικου,jazzy drum solo σε ολη σχεδον τη διαρκεια της ταινιας,δινει μια αισθηση αυτοσχεδιασμου που δενει πολυ ωραια με το διπολο ρεαλισμος-σουρεαλισμος που θελει να βγαλει ο σκηνοθετης.Οι ερμηνειες απο ολους ειναι εξαιρετικες,φυσικοτατες,χωρις φρου φρου κι αρωματα.
Τουτων λεχθεντων,το σεναριο και το στορυ ειναι ενα εντελως επιφανειακο και-σε σημεια-παιδικο Opening Night του Κασσαβετη.Οι παραλληλες ιστοριες μενουν ξεκρεμαστες ,σε σημεια που δεν εχουν λογο υπαρξης,οι περιφερειακοι χαρακτηρες στερουνται βαθους και αναπτυξης (ακομα και οι πιο μεγαλοι οπως της Εμα Στοουν και του Εντουαρντ Νορτον),οι διαλογοι ορισμενες φορες γινονται αφορητα στεγνοι και ανουσιοι με ροπη προς την υπερβολη (ολοκληρη η στιχομυθια μεταξυ του πρωταγωνιστη και της κριτικου θεατρου ειναι προβλεψιμη σε βαθμο κακουργηματος),και το φιναλε ειναι παντελως προβλεψιμο και εκβιαστικο δραματικα.
Ο σκοπος ηταν να δειξει την ψυχη του ηθοποιου,το θριαμβο του πανω στα αγχη και τους δαιμονες του,τα θελω του δημιουργου απεναντι στα θελω του κοινου και των κριτικων,τη λεπτη γραμμη αναμεσα στην καταξιωση και την απαξιωση,την αναγκη να σε παρουν στα σοβαρα (οταν δεν εχεις κανει ποτε κατι σοβαρο).
Δυστυχως ολα αυτα γινονται με εντελως αφελη και εκβιαστικο τροπο (οσον αφορα τα συναισθηματα που προσπαθει να εκμαιευσει το σεναριο απο τον θεατη),δινοντας μια αισθηση ελλειψης εμπιστοσυνης (εκ μερους των δημιουργων του φιλμ) της αντιληψης του κοινου.
Και εδω ειναι η τεραστια διαφορα με το Opening Night (ιεροσυλια και μονο η αναφορα-αλλα δυστυχως αναποφευκτη).Οπου εκει δεν χρειαζοταν να δοθει μια "αισθηση" αυτοσχεδιασμου και ρεαλισμου,μεσα απο τεχνικα τρικ,αλλα ο "αυτοσχεδιασμος" γινοταν απο τη μερια των ηθοποιων (η σκηνη της παραστασης).Και για αυτο ο στοχος (το μεγαλειο της ψυχης του ηθοποιου) λαμπει πραγματικα.
